Skírnir - 01.01.1978, Page 204

202
VÉSTEINN ÓLASON
SKÍRNIR
27 Samlaren 97 (Stockholm 1967), 192—197.
28 íslendinga sögur III (Skuggsjá, Hafnarfirði 1969), viii.
29 Athyglisverð greining á sérkennum og séreðli hetjukvæða er í riti C. M.
Bowra, Heroic Poetry (Macmillan, London 1966). Þar er einmitt lögð á-
hersla á hvernig hetjukvæði hnitmiðast um manninn og gerðir hans and-
stætt þeim kveðskap sem snýst um guði. Bowra segir: ,.What differenti-
ates heroic poetry is largely its outlook. It works in conditions determined
by special conceptions of manhood and honour. It cannot exist unless
men believe that human beings are in themselves sufficient objects of
interest and that their chief claim is the pursuit of honour through risk.
Since these assumptions are not to be found in all countries at all times,
heroic poetry does not flourish everywhere. It presupposes a view of
existence in which man plays a central part and exerts his powers in
a distinctive way. (Bls. 4—5, sbr. einnig bls. 23.) Þrátt fyrir þetta sam-
kenni hafa ekki allar hetjubókmenntir þann tragíska grunntón sem virð-
ist einkenna þær germönsku. Mér virðist Njála að þessu leyti eiga sam-
merkt við bæði Bjólfskviðu hina ensku og Niflungakviðu hina þýsku, og
er sjálfsagt ekki fjarri lagi að kalla Njálu síðasta fulltrúa tragískra germ-
anskra hetjubókmennta. Frönsku hetjukvæðin eru bersýnilega af annarri
tegund, þar vantar hinn tragíska grunntón, sbr. ummæli Auerbachs í 5.
kafla Mimesis. Ætli „biblical myth“ sé ekki áhrifameiri þar en í Njálu?
30 Sbr. Heroic Poetry, 8—12.