Skírnir - 01.04.1997, Blaðsíða 134

128
LOGI GUNNARSSON
SKÍRNIR
til að mig langaði frekar að vera tvo tíma í strætó, þá vxri ekkert
athugavert við það. Það sem skiptir mig máli á upptök sín í þeim
löngunum sem ég raunverulega hef og ekkert skiptir (mig) máli
að öðru leyti. Strangt tiltekið er það því ekki satt að ekkert skipti
máli. Ollu heldur ættum við að segja að allt sem skipti máli sé
bundið við langanir mínar.
Nú, þegar ykkur hefur mistekist að sýna að ég sé ekki til,
bregðið þið á það ráð að halda því fram að ég sé ekki mannleg
vera í eiginlegum skilningi. En ég skora á ykkur að bera mig sam-
an við dýrin. Ég hef margar langanir sem einungis menn hafa og
nýt margra hluta sem dýr fá ekki notið. Satt að segja myndi ég
taka hinar mannlegri af löngunum mínum fram yfir flestar hinna
„dýrslegri“ langana ef ég þyrfti að velja þar á milli. En það er
bara vegna þess að mig langar meira að fullnægja mannlegu löng-
ununum. Eins og er vil ég því fyrst ogfremst svala hinum mann-
legu löngunum mínum. En ef sú breyting yrði á að ég færi að taka
hinar „dýrslegri“ langanir fram yfir hinar mannlegri þá kysi ég
auðvitað frekar að fullnxgja hinum fyrrnefndu. Það, hvað skiptir
okkur máli, veltur einfaldlega á því hverjar langanir okkar eru.
Og það, hversu „mannleg“ við erum, veltur á inntaki þessara
langana. Það veltur ekki á því hvort við fellum sterka gildisdóma
um langanir okkar; enda met ég langanir mínar ekki á þann hátt.
Það vill einfaldlega svo til að ég kýs heldur þær langanir sem eru
„mannlegri“. Og þar með hlýt ég óneitanlega að teljast í hópi
mannlegra vera.
ef svo fer þá förum við á mis við „afar þýðingarmikil mannleg gæði“ og náum
því ekki að „verða óskemmdar mannlegar verur** (Taylor, „Comments and
Replies", bls. 252-53). Það lítur því út fyrir að munurinn á því að vera án
sterkra gildisdóma og án siðferðis sé ekki að hið fyrra sé ómögulegt en hið
síðara ekki: Munurinn felst öllu heldur í því hvaða gæði maður fer á mis við í
hvoru tilviki fyrir sig. Hvað sem því líður er það þó báðum tilvikum sameig-
inlegt að sá sem lifir án viðkomandi gæða gengur þar með á „mennsku" sína.
Ur því að rökfærslan um siðferði felur bersýnilega í sér sterkan gildisdóm lítur
út fyrir að Taylor ætti að fallast á að sú staðhæfing, að einstaklingur sem fellir
enga sterka gildisdóma sé þar með orðinn ómennskur, feli einnig í sér sterkan
gildisdóm.