Morgunblaðið - 04.07.2015, Side 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2015
Mig langar til
að minnast henn-
ar Lilju móður-
systur minnar,
eða Lilju frænku eins og ég
kallaði hana alltaf.
Líf hennar Lilju var ekki
alltaf auðvelt og má segja að
hún hafi fengið mjög ríflega
skammtað af mótlæti. Minning-
arnar eru samt sem áður marg-
ar og góðar. Sem betur fer eru
það þær sem standa upp úr
þegar litið er til baka.
Mamma og Lilja voru af-
skaplega samrýndar systur og
því var samgangurinn alla tíð
mjög mikill. Ég og Örn, yngsti
sonur Lilju, fæddumst með
mánaðar millibili. Systurnar
voru mikið saman með okkur
ungana og við urðum næstum
eins og systkin. Mér fannst ég
því eiga mitt annað heimili hjá
Lilju frænku og þar var ég allt-
af velkomin. Gekk inn og út
eins og heima hjá mér, fékk að
borða, gisti og var jafnvel skellt
í bað þegar þess þurfti.
Í minningunni var mjög líf-
legt og skemmtilegt í Aðalgöt-
unni hjá Lilju og Krumma.
Amma Líney, Lilja og mamma
að ræða um heima og geyma og
lá ekki sérlega lágt rómur.
Unglingarnir, Kiddi, Lauga og
Líney hlaupandi inn og út, jafn-
an með vini með sér. Ég og
Öddi fylgdumst með þeim (og
fórum í gegnum dótið þeirra í
laumi). Krummi sat yfirvegaður
við eldhúsborðið og laumaði
einstaka athugasemd í samtal
mæðgnanna eða sat í hús-
bóndastólnum að lesa Dagblað-
ið. Hundurinn Tobba skottaðist
kringum fólkið. Seinna bættust
svo við yngri systkin mín og
barnabörn Lilju og Krumma.
Það var oft mjög mikið fjör og
mikið hlegið.
Í seinni tíð þegar ég var flutt
frá Ólafsfirði fór ég reglulega
og heimsótti Lilju, sem var allt-
af tilbúin með kaffi og með því
þegar ég kom (jafnvel þó að
komið væri fram yfir miðnætti).
Þá gátum við setið við eldhús-
borðið tímunum saman og rætt
Lilja
Kristinsdóttir
✝ Lilja Krist-insdóttir
fæddist 8. apríl
1941. Hún lést 23.
júní 2015.
Útför Lilju fór
fram föstudaginn
3. júlí 2015.
lífið og tilveruna.
Yfirleitt byrjaði
dagurinn á að
Gunni frændi og
Jónmundur komu í
kaffi og það var
gaman að fylgjast
með því hversu gott
samband þeirra var.
Við Lilja fórum svo
í bíltúr í Miðbæ þar
sem við drukkum
kaffi og unnum
handavinnu. Lilja var, eins og
reyndar þær mæðgur allar, af-
skaplega flink í höndunum.
Saumar, hekl og prjón voru
hennar ær og kýr og allt lék í
höndunum á henni. Ég held að
flestir afkomendur hennar og
systkina hennar eigi búta-
saumsteppi, sokka og vettlinga
eftir hana. Ef mig vantaði að-
stoð við hannyrðir hringdi ég í
hana og hún leysti fyrir mig
flóknustu verkefni gegnum
síma. Við heyrðumst reglulega
og alltaf var lokaspurningin frá
henni „hvað ertu svo að gera í
höndunum núna?“.
Hún Lilja hefur kennt mér
margt um lífið, fjölskylduna,
bakstur, matseld, handavinnu
og svo margt fleira. Hún hefur
verið mér sem önnur móðir alla
tíð, ekki síst eftir að mamma
lést. Hún fylgdist með börn-
unum mínum eins og sínum
eigin barnabörnum enda köll-
uðu þau hana ömmu Lilju.
Henni á ég margt að þakka og
ég þakka fyrir allar góðu minn-
ingarnar.
Elsku Kiddi, Lauga, Líney
og fjölskyldur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning elsku
Lilju frænku.
Valgerður Unnarsdóttir.
Þá er hún frænka mín Lilja
farinn á betri stað og fær von-
andi þá hvíld sem hún átti skil-
ið. Það er stórt skarð höggvið í
fjölskylduna við fráfall hennar
og verður erfitt að fylla það.
Mér verður óneitanlega hugsað
til baka um góðar minningar
sem ég átti í kringum systur
hans pabba. Ég man vel eftir
að sitja í stiganum hennar og
Krumma og lesa bækur um
Sval og Val og Fjögur fræknu
eins og ég fengi borgað fyrir
það. Ég var alltaf mjög hrifinn
af því hve gott samband hún og
pabbi áttu, og síðar meir á lífs-
leiðinni gerði ég mér grein fyr-
ir erfiðleikar þeirra hefðu lík-
lega þétt samband þeirra
mikið. Hún var elst af systk-
inunum og þurfti að horfa á eft-
ir þeim öllum fara á undan
henni ásamt því að missa mann
sinn hann Krumma, soninn
Ödda og síðan barnabarnið
hana Hrafnhildi. Ég dáðist að
styrknum sem frænka mín
hafði í gegnum þetta allt sam-
an, það hefðu margir aðrir
molnað við þennan þrýsting.
Hún var sönn Miðbæjarættar
kona og kraftmikil í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Ég
lærði að meta hana á nýja vegu
eftir að pabbi dó og varð hún
táknræn fyrir þann hluta fjöl-
skyldu minnar og hve mér þótti
vænt um hann og hana.
Það var gaman að sjá hve vel
hún tók því alltaf þegar dóttir
mín kom í heimsókn, bæði ein
og með afa sínum. Henni þætti
mjög vænt um frænku sína og
henni um Lilju. Það verður
missir að sjá þær ekki saman,
en góður hjarta vermir að
hugsa til þeirra góðu tíma sem
við fengum öll saman.
Það verður erfitt að geta
ekki fylgt henni frænku minni
síðustu sporin til ástvina henn-
ar en ég veit að hún verður í
góðum höndum alla leiðina. Ég
mun kíkja á hana og pabba
fljótlega og hugsa um allt það
góða sem þau skildu eftir sig.
Markmið eru sett,
áföngum er náð,
tímamót verða.
Fjallið er klifið,
toppnum er náð.
Þá koma í ljós nýir toppar,
ný markmið, nýir áfangar.
Þrátt fyrir öll tímamót
og fjarlæg markmið
sem oft virðast eins og lokatakmark
þá heldur lífið áfram.
Þrátt fyrir allt mótlæti,
torfærur og brekkur,
baráttu og ósigra,
og jafnvel þótt ævinni ljúki,
jafnvel þrátt fyrir sjálfan dauðann,
sem eru sannkölluð tímamót,
þá heldur lífið áfram,
og ekkert fær það stöðvað.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sveinn Aðalsteinn
Gunnarsson.
Hjartans Lilja mín.
Þar sem ég sit og horfi yfir
sjóinn finnst mér sjá glitta í þig
í kvöldsólinni. Ég finn fyrir
nærveru þinni, sem var alltaf
svo hlý og notaleg.
Um hlíð og tind fer sólin löngum
logum,
hún litast rjóð um býlin strjál og hlý,
um sorfin sker á silfurlygnum
vogum,
sendling í fjöru, hrafn við gullin ský.
(Bína Björns 1874-1941)
Ætli ég hafi ekki verið sirka
11 ára þegar leiðir okkar lágu
fyrst saman. Ég þá afskaplega
feimin og seinþroska rauðhærð-
ur táningur. Þú tókst mér strax
opnum örmum, bauðst mig vel-
komna í fjölskylduna og lést
mig aldrei finna annað en að ég
væri eitt af barnabörnum þín-
um. Mér þykir svo ógurlega
vænt um það og um þig. Það er
erfitt að koma því í orð en mér
fannst alltaf eins og að okkur
tengdu sterk andleg bönd. Auk
þess deildum við því að þykja
afskaplega vænt um litla stúlku
sem tengdi okkur enn frekar,
systur mína og nöfnu þína.
Þú varst alveg ótrúleg kona
sem ég ber óendanlega mikla
virðingu fyrir. Þú þessi smáa
kona sem stóðst í fæturna þrátt
fyrir að lífsins ólgusjór skylli á
þér hvað eftir annað en hafðir
samt alltaf jafn mikla ást og
hlýju til að gefa. Ég hugsaði
stundum út í það að ég ætti
Örn og að þú hefði átt Örn og
hvort þú hugsaðir um þinn Örn
þegar þú hittir minn Örn. Því
miður fékk ég aldrei að hitta
hann en mér þykir gott að
hugsa til þess að hann taki á
móti þér ásamt Hrafnhildi Lilju
sem var alltaf jafn hlý og þú.
Úr ægi lyftast óskastrendur,
út eru breiddar mjúkar hendur
fuglinum þreytta friður sendur,
fegurð þreyð og dýrleg ró.
Horfið er lífsins um og ó
og röknuð böndin í báða skó.
(Snorri Hjartarson 1906-1986)
Við sem eftir stöndum getum
huggað okkur við alla fallegu
hlutina sem þú skildir eftir.
Kiddi leggur sig til dæmis allt-
af í faðmi móður sinnar í há-
deginu, ef svo má að orði kom-
ast. En hann vefur sig inn í eitt
af fallegu bútasaumsteppunum
frá þér. Svo vekur Kappi
mömmu alltaf í morgunsárið og
þau lúra saman undir teppun-
um góðu fram að sólarupprás.
Hér í Garði geymi ég síðan eitt
dásamlega fallegt og grænt
sem ég er vafin í, í þessum
skrifuðu orðum.
Elsku Lilja mín, með söknuði
í hjarta ég kveð þig en fyrst og
fremst þakklæti fyrir þau for-
réttindi að hafa átt þig fyrir
ömmu.
Hvíldu í friði.
Þín,
Una.
Árið 1996 var svo-
lítið sérstakt ár í
sögu Kiwanis-
klúbbsins Kötlu en þá gengu í
okkar raðir nokkrir félagar, þar á
meðal Helgi Straumfjörð sem nú
er fallinn frá. Fljótlega kom í ljós
að þetta var á við góðan lottóvinn-
ing fyrir Kötlu, því með Helga
kom kraftur í klúbbinn. Lögð voru
á ráðin með að efla sjóði Kötlu og
þar sem Helgi var lærður kjötiðn-
aðarmaður lagði hann til að hafist
yrði handa og halda skyldi þorra-
blót. Kallaði hann til liðs við sig
ýmsa félaga og úr varð veglegt
blót. Þetta gaf óvænta peninga í
félagssjóð, þetta var síðan haldið
árlega undir handleiðslu Helga og
Helgi Guðjón Straum-
fjörð Kristjánsson
✝ Helgi GuðjónStraumfjörð
Kristjánsson fædd-
ist 18. nóvember
1939. Hann lést 17.
júní 2015.
Útför Helga
Guðjóns fór fram
29. júní 2015.
Sæunnar konu hans.
Þetta efldi fé-
lagsandann þótt
sumum þætti nóg
um eljusemina og
kraftinn í Helga.
Hann t.d. mætti á
alla fundi Kötlu í 10
ár samfleytt auk
funda og skemmt-
ana annars staðar í
hreyfingunni. Vakti
þetta athygli og fékk
hann sérstaka viðurkenningu
heimsstjórnar fyrir þetta. Þá var
framleiðsla á Kötludúkkum fyrir
Barnaspítala Hringsins honum
hugleikin og vaktaði hann birgða-
stöðuna reglulega. Svo þegar
Katla tók upp á því að færa
slökkviliðinu á höfuðborgarsvæð-
inu leikfangabangsa til þess að
hafa í sjúkrabílunum handa börn-
um var Helgi farinn af stað að afla
bangsa áður en menn vissu af. Það
þurfti aldrei að biðja Helga tvisv-
ar um að gera hlutina, því var oft
gaman að vinna með honum að
ýmsum málefnum sem komu inn á
borð Kötlu. Hann tók að sér for-
setaembætti Kötlu 2002 og gerði
það með sóma sem og öll þau störf
sem hann tók að sér. Hann var
fenginn til þess að gegna embætti
svæðisstjóra hjá umdæminu og
skilaði því starfsári með sóma. Í
minningunni þegar maður lítur
yfir þessi 19 ár sem við höfum
starfað saman kemur margt upp í
hugann og þá það að hafa náð að
kynnast þeim hjónum og starfa
saman að þessu áhugamáli okkar.
En nú er hann fallinn frá eftir erf-
ið veikindi. Það er ábyggilega erf-
itt að finna annan eins stormsveip
og Helgi var. Við Kötlufélagar
vottum Sæunni og fjölskyldu okk-
ar dýpstu samúð. Vertu sæll að
sinni, Kiwanisfélagi, því það
varstu svo sannarlega.
Hilmar Svavarsson.
Elsku afi minn. Afi minn var
maður sem vildi gera allt fyrir mig
og ég er svo stolt yfir því að hafa
getað kallað hann afa minn.
Það sem ég kem til með að
sakna allra mest eru knúsin þín.
Þú gafst mér knús, líkt og þú
virkilega vildir gefa mér knús, og
myndir aldrei sleppa mér.
Að búa svona langt í burtu frá
þér hefur ekki alltaf verið auðvelt,
en bara það að vita að þú myndir
standa þarna á flugvellinum tilbú-
inn til að taka á móti mér, með
stóra knúsið, var það besta sem ég
vissi.
Þetta var meira en bara venju-
legt knús, þetta var knús sem
sagði mér að ég væri komin heim.
Knús sem sagði að þú myndir
alltaf vera þarna og taka á móti
mér og passa mig.
Það á eftir að reynast mér mjög
erfitt að vita að núna munt þú ekki
lengur vera þarna til að taka á
móti mér þegar ég kem út úr flug-
stöðinni.
Ég mun aldrei aftur sjá brosið
þitt eða heyra þig hlæja og ég
mun aldrei fá þetta knús frá þér
aftur.
Hver á núna að gefa mér þetta
knús sem segir svo miklu meira
en þúsund orð?
Hver á núna að minna mig á að
ég er komin heim?
Þú varst, ert og munt alltaf
vera elskaður.
Takk fyrir að vera afi minn.
Tárin í augum mínum get ég
þurrkað í burtu.
En sársaukinn í hjarta mínu
mun alltaf vera.
Hvíldu i friði kæri afi.
Kamilla Mist
Guðmundsdóttir.
Það var mér til
mikils láns að fá
Guðmund Þór Ás-
mundsson, Billa, til
samstarfs á Fræðsluskrifstofu
Norðurlandsumdæmis eystra
haustið 1989. Á milli okkar tókst
góður trúnaður og vinátta sem ég
mat mikils. Við höfðum kynnst í
námi við Kennaraháskóla Íslands
og varð ég þess áskynja að hann
vildi breyta um vettvang, en
hann hafði um árabil starfað að
skólastjórn við Laugarbakka-
skóla við góðan orðstír. Billi var
góður liðsauki í annars frábæran
starfshóp Fræðsluskrifstofunn-
ar. Að baki voru erfiðir tímar og
vilji til að hefja starf skrifstof-
unnar til þess vegs sem hún áður
hafði. Starfsfólkið var samhent í
þeirri stefnu að búa öllum nem-
endum góð skilyrði til náms og
þroska í skólum umdæmisins og
til þess var tekið hversu ötullega
var unnið af hálfu skrifstofunnar
að þróun skóla án aðgreiningar.
Á þessum tíma voru grunn-
skólar ríkisstofnanir og starf-
semi þeirra kostuð að stærstum
hluta af ríkinu. Billi var tölug-
löggur maður og því hlaut það að
koma í hans hlut að vinna að fjár-
málum umdæmisins. Sem skrif-
stofustjóri annaðist hann allar
tímaúthlutanir til grunnskóla og
naut hann fyllsta trausts skóla-
stjóra í því viðfangsefni enda
gjörkunnugur skólastarfi og við-
fangsefnum stjórnenda. Hann
ávann sér einnig traust í sam-
skiptum við menntamálaráðu-
neyti sem liðkaði til fyrir breyt-
ingum á stífum reglum um
ráðstöfun fjármagns til skólanna
og smám saman dró úr miðstýr-
ingu og aukin ábyrgð færðist til
Guðmundur Þór
Ásmundsson
✝ GuðmundurÞór Ásmunds-
son fæddist 28. nóv-
ember 1950. Hann
lést 14. júní 2015.
Útför Guð-
mundar Þórs fór
fram 30. júní 2015.
skólastjórnenda á
ráðstöfun úthlutaðs
kennslutíma.
Billi hafði mjög
opinn huga fyrir
þeirri hugmynd að
flytja allan rekstur
grunnskóla til sveit-
arfélaga, sem unnið
var að á fyrri hluta
tíunda áratugarins.
Þeim sem unnu að
útfærslu þess þótti
gott að geta leitað í smiðju til
hans. Einn stærsti vandinn sem
menn stóðu frammi fyrir var
hversu ólík sveitarfélögin og
tekjuforsendur þeirra voru. Jöfn-
unarsjóður hafði það hlutverk að
jafna kostnað sveitarfélaga við
úrlausn ýmissa verkefna. Því
hlaut sjóðurinn að fá aukið hlut-
verk við flutning grunnskóla til
sveitarfélaga. Viðfangsefnið var
flókið og féllst Billi á að vinna að
málinu með sjóðnum. Tókst hon-
um að sýna fram á hvernig nýta
mætti ákveðna reikniformúlu til
að jafna kostnað á milli sveitarfé-
laga um einstök viðfangsefni
skólarekstursins.
Nú þegar Guðmundur Þór er
kvaddur hinstu kveðju ber margt
að þakka. Eftir að Fræðsluskrif-
stofan hætti starfsemi fórum við
hvor í sína áttina en héldum samt
góðu sambandi okkar á milli.
Smám saman torveldaði fjar-
lægðin okkur samskiptin og sam-
fundir strjáluðust. Það risti mig
djúpt er hann hringdi síðasta
haust og kvaðst vera að láta
helstu vini sína vita af alvarleg-
um veikindum sínum. Það var
sárt að fá fréttirnar en mér þótti
um leið vænt um að vera talinn í
hópi trúnaðarvina hans. Með-
ferðin virtist ætla að takast vel
en skjótt skipast veður í lofti.
Um leið og Guðmundur Þór er
kært kvaddur og þökkuð vinátta
og samstarf eru dætrum hans og
aðstandendum öllum fluttar sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu góðs drengs.
Trausti Þorsteinsson.
Þó ég hafi alla tíð
þekkt til Ingibjarg-
ar, þá var það ekki
fyrr en seint á 10. áratug síðustu
aldar að kynni okkar tóku að
þróast, og þá í gegnum yngstu
dóttur hennar, Þórunnbjargar.
Ingibjörg tók mér vel frá fyrstu
stundu og fyrir stúlku sem þá
var nýflutt til Reykjavíkur var
ómetanlegt að eiga hauk í horni
hjá Ingibjörgu og Sigurbirni,
eiginmanni hennar.
Ingibjörg barst ekki á, en í
gegnum fjölskyldu hennar og
fyrirtæki þá stóð hún keik og
vann vel. Hún vissi vel hvað það
Sigríður Ingibjörg
Sigurbergsdóttir
✝ Sigríður Ingi-björg Sigur-
bergsdóttir fæddist
6. september 1947.
Hún lést 3. júní
2015.
Útför Sigríðar
Ingibjargar fór
fram 16. júní 2015.
var að berjast og
allt hennar fas bar
þess merki að hún
trúði á að reyna sitt
besta og fram-
kvæma hluti af heil-
indum. Í mínum
huga þá bar mest á
dugnaði, væntum-
þykju, sanngirni og
hreinskilni Ingi-
bjargar á borði
frekar en í orði.
Hún var laus við öll falsheit og
kom hún alltaf til dyranna eins
og hún var klædd. Enda var það
hennar besti kostur að mínu
mati.
Það er sárt að kveðja Ingi-
björgu. En sem betur fer þá eiga
margir góðar minningar um
hana og þær eru dýrmætar núna.
Ég votta Sigurbirni sem og
börnum þeirra, tengdabörnum
og barnabörnum mína dýpstu
samúð.
Svanfríður E. Arnardóttir.
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19 • 210 Garðabær
sími 842 0204 • www.harpautfor.is