Morgunblaðið - 04.07.2015, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 2015
✝ Jón Pálmi Þor-steinsson fædd-
ist 19. október 1915
í Gröf í Kirkju-
hvammshreppi, V-
Húnavatnssýslu.
Hann lést 20. júní
2015 á hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Foreldrar Jóns
Pálma voru Þor-
steinn Sigurður
Jónsson, bóndi í
Gröf, f. 4.1. 1874 í Mölshúsum,
Bessastaðahreppi, d. 1.7. 1930,
og Sigríður Hallný Pálmadóttir,
húsfreyja í Gröf, f. 27.7. 1874 í
Hraundal, Nauteyrarhreppi, d.
18.9. 1953. Systkini Jóns Pálma
voru: Hrólfur Jóhannes, f. 1907,
d. 1941; Hansína Kristín, f. 1908,
d. 2000; og Valgerður, f. 1910, d.
1998. Uppeldisbróðir var Þor-
steinn Ásgeir Hraundal, f. 1913,
d. 2001.
Jón Pálmi kvæntist 30.12.
1950 Lovísu Bergþórsdóttur
húsfreyju, f. 7.9. 1921. For-
eldrar hennar voru Bergþór
Vigfússon húsasmíðameistari, f.
28.2. 1883 í Valdakoti, Sandvík-
urhreppi, d. 17.5. 1985, og eig-
Jónsdóttir, f. 12.5. 1955, hjúkr-
unarfræðingur. Maki Ólafur
Kjartansson f. 3.7. 1950, læknir.
Þeirra börn: a) Lovísa Björk
Ólafsdóttir, f. 30.4. 1981, læknir.
Sambýlismaður: Laith Al Ra-
badi, læknir. b) Kjartan Ólafs-
son f. 31.10. 1984, rafeindafræð-
ingur og BS í verkfræði. c)
Davíð Ólafsson, f. 20.12. 1989,
læknanemi. Maki Ramona Lie-
der, PhD í líftækni. Barn: Anna
Lovísa.
Jón Pálmi nam við Héraðs-
skólann á Reykjum 1933-35 og
lauk kennaraprófi frá Kennara-
skólanum 1937. Á sumrum vann
hann við vegagerð. Jón Pálmi
var kennari á Barðaströnd
1937-8, Hörðudalsskóla Dala-
sýslu 1938-9, Hofstaðaskóla
Skagafirði 1939-40, Barnaskóla
Siglufjarðar 1944-51, Laugar-
nesskóla í Reykjavík 1951-2,
Langholtsskóla í Reykjavík
1952-3 og Melaskóla frá 1953 til
eftirlaunaaldurs. Jón Pálmi
stundaði trésmíðar í Reykjavík
1940-44 og síðar að sumarlagi
og eftir að kennslustörfum lauk.
Jón Pálmi og Lovísa bjuggu
lengst af á Seltjarnarnesi. Jón
Pálmi dvaldi í liðlega tvö ár á
hjúkrunarheimilinu Grund þar
sem hann naut umönnunar af
fagmennsku og kærleika.
Útför Jóns Pálma var að hans
ósk gerð í kyrrþey frá Fossvogs-
kapellu hinn 2. júlí 2015.
inkona hans, Ólafía
Guðrún Einars-
dóttir húsfreyja, f.
5.12. 1887 á Litla-
Hálsi í Grafningi, d.
17.5. 1947. Börn
Jóns Pálma og Lov-
ísu eru: 1) Pálmi V.
Jónsson, f. 14.10.
1952, læknir, pró-
fessor. Maki Þór-
unn Bára Björns-
dóttir, f. 24.5. 1950,
myndlistarmaður. Þeirra börn:
a) Lilja Björnsdóttir, læknir, f.
18.12 1970. Maki hennar: Einar
Kristjánsson, MS í hagfræði.
Börn: Kristján, Lilja Þórunn,
Sóley Kristín, Birta Lovísa. b)
Jón Viðar Pálmason, MS í hag-
fræði. Sambýliskona: Lára
Kristín Pálsdóttir, stjórnar-
ráðsfulltrúi. Þeirra börn, henn-
ar af fyrra sambandi: Björk,
Freyja, Lilja Sól. c) Vala Kol-
brún Pálmadóttir, læknir, f. 5.2.
1982. Sambýlismaður: Jón Karl
Sigurðsson, stærðfræðingur,
PhD. d) Björn Pálmi Pálmason,
BA í tónsmíðum, f. 7.2. 1988.
Maki: Veroníque Vaka Jacques,
tónlistarmaður. 2) Jóna Karen
Dag skal að kvöldi lofa.
Fyrir nær hundrað árum fædd-
ist faðir minn í torfbænum Gröf í
Kirkjuhvammshreppi. Búskapur
var hefðbundinn og sjósókn bætti
björg í bú. Lífið var gott og glað-
værð ríkti þar sem Þorsteinn afi
og Hrólfur föðurbróðir voru léttir
í lund og ástríki var með systk-
inunum. Afi veiktist árið 1930 og
var skorinn á kvið á stofuborðinu.
Ef sjúkdómurinn var ekki lífs-
hættulegur, þá var aðgerðin það
og afi dó.
Heimskreppa var í algleymingi
og fjölskyldan sundraðist. Faðir
minn fór til dvalar hjá frænda sín-
um, séra Sigurði Norland í Hind-
isvík, og naut menntunar hans,
mikils tungumálamanns og nátt-
úruverndarsinna. Hrólfur studdi
föður minn og kært var með þeim.
Hrólfur fórst 1941, öllum harm-
dauði, þegar línuveiðaranum Pét-
ursey var sökkt af þýskum kaf-
báti. Faðir minn var innritaður
við bandarískan háskóla en komst
ekki vestur um haf. Skipinu sem
hann átti far með var sökkt.
Faðir minn var fremur dulur,
líklega mótaður af lífsreynslu
ungdómsáranna. Félagshyggja,
jafnræði, náttúruvernd og friður
stóðu huga hans nærri. Hann
lærði esperanto og lagði sig eftir
ítölsku og frönsku, sér til gagns
við lestur bóka. Faðir minn var
farandkennari í fjögur ár, en
kenndi lengst í Melaskóla. Sagt er
að hann hafi krafist fullkomins
aga og haft metnað til þess að
hver og einn nemandi næði sínu
besta.
Faðir minn gekk mikið, hjólaði
og synti daglega um árabil og
kynnti sér jóga ítarlega. Hann
kunni að meta góðan mat en hélt
upp á hunang og hnetur, sem nú
hafa verið tengd við góða heilsu
og langlífi. Hann var lestrarhest-
ur og naut góðrar tónlistar, safn-
aði frímerkjum og mynt af áhuga
og með erlendum samskiptum
varð það honum búbót. Bílpróf
tók faðir á miðjum aldri. Fyrsti
bíllinn var bjalla en síðar urðu
þeir stærri og kraftmeiri.
Efri árin voru best. Foreldrar
mínir eignuðust hundinn Ponna,
þeim til mikillar gleði. Þau fóru
oft á sömu slóðir, í dalinn við
Esjuhlíðar og víkina sunnan
Hafnarfjarðar. Eins og þau ættu
þar land. Þau höfðu teppi, nesti,
Ponna og stundum barnabörnin
með og nutu náttúrunnar.
Stærsta fötlun föður míns var
heyrnarskerðing sem ágerðist
mjög síðustu árin og gerði sam-
skipti erfið. Nokkur heyrn hélst á
vinstra eyra. Síðustu tvö árin
ágerðust hreyfihömlun og málstol
en skilningur hélst.
Pabbi fékk ekki fullkomin spil á
hendi fremur en flestir af hans
kynslóð en hann spilaði vel úr
þeim. Snjallasta útspil pabba var
án efa að krækja í móður mína.
Pabbi kenndi mér vinnu- og ráð-
deildarsemi og að standa á eigin
fótum. Hann tók veikindum og
fötlun undir það síðasta af æðru-
leysi og með bros á vör. Hann var
þá þakklátur fyrir allan stuðning
en einnig hefur hann getað glaðst
yfir lífi sínu.
Banalegan var stutt og þján-
ingalaus. Sólarhring fyrir andlát-
ið tók hann við einni könnu af
vatni. Ég setti heyrnartæki í
vinstra eyra hans og mitt og pí-
anókonsert Mozarts no. 21 hljóm-
aði. Það færðist bros yfir andlitið
og hann sofnaði. Ég læt hugann
reika um líf hans og okkar. Tárin
sem ég felli eru fyllt gleði og
þakklæti.
Pálmi V. Jónsson.
Elsku pabbi minn. Það var fal-
leg stundin þegar þú kvaddir
þetta líf. Þú hélst fast í litla hönd
mömmu eins og þú hafðir svo oft
gert í gegnum lífið. Daginn fyrir
andlátið voru 65 ár frá því að þið
sátuð á litlum rauðum plusssófa í
Þingholtunum og dróguð hring á
fingur. Mamma og pabbi stofnuðu
heimili og börnin urðu tvö. Lífs-
baráttan snerist um að hlúa að
litlu fjölskyldunni og það var gert
af alúð. Efnin voru ekki mikil og
alltaf var farið vel með. Mér er
minnisstætt atvik úr bernskunni
þar sem ég hafði séð fallega hvíta
kápu í búðarglugga sem mig lang-
aði óskaplega til að eignast og
sagði frá því heima. Pabbi brá sér
frá, setti peninga í lófann minn og
sagði: „Viltu ekki bara bregða þér
í bæinn og kaupa kápuna sem þig
langar svona mikið í.“ Mér fannst
ég eiga besta pabba í heimi.
Margar fleiri eru minningarnar
um traustan og góðan föður.
Hann gerði kröfur til sjálfs sín og
það voru ósögð lög á heimilinu að
við börnin gerðum okkar besta í
lífinu, bærum virðingu fyrir sjálf-
um okkur og öðrum og værum
foreldrum okkar og heimili til
sóma. Pabbi var náttúruunnandi,
gekk mikið, hjólaði og synti reglu-
lega. Ponni litli hundurinn þeirra
mömmu sem þau áttu í tæp 17 ár
naut góðs af því. Margir voru
göngutúrarnir og hægt var að
stilla klukku eftir þeim félögum.
Pabbi naut góðs af hollum lífsstíl
og mataræði. Hann vantaði aðeins
fjóra mánuði í 100 árin. Samt var
pabbi einnig mikill matmaður og
naut þess að fá sér pönnukökur og
góða tertusneið ef tilefni var til.
Síðustu tvö æviárin naut pabbi
þjónustu yndislegs starfsfólks
Grundar og eru öllu því góða fólki
færðar kærar þakkir fyrir um-
hyggju sem það sýndi pabba og
fjölskyldunni. Pabbi og mamma
höfðu mjög gaman af að ferðast
þó að þau væru endranær heima-
kær. Pabbi hafði einnig ferðast
mikið sem ungur maður þegar
ferðalög til erlendra landa voru
ekki eins algeng og nú. Naut hann
þess mjög og rifjaði oft upp minn-
ingar frá þessum ferðalögum. Ein
ferð til London varð að vendi-
punkti í lífi pabba. Þá kynntist
hann mömmu. Varð það heilla-
sporið hans stóra. Lífsstarfið varð
barnakennsla, lengst af við Mela-
skólann í Reykjavík en hugur
hans stefndi til frekara náms í
Bandaríkjunum í sálfræði en síð-
ari heimsstyrjöldin kom í veg fyr-
ir að sá draumur hans rættist. Nú
er pabbi lagður af stað í sína
hinstu för og komið að kveðju-
stund. Vil ég þakka þér, elsku
pabbi minn, fyrir það veganesti
sem þú gafst mér og fyrir hlýju
höndina þína sem leiddi litla
stúlku fyrstu sporin út í lífið og
fyrir fallega brosið þitt. Tárin mín
eru perlurnar þínar, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Jóna Karen.
Ég kynntist Jóni tengdaföður
mínum þegar hann hafði lokið
ævistarfi sínu sem kennari lengst
af í Melaskólanum. Kynni okkar
þróuðust fljótlega í vináttu sem
ekki brást þrátt fyrir að við vær-
um um margt ólíkir. Jón missti
föður sinn ungur, þurfti að sjá fyr-
ir sér og kom sér til mennta. Þetta
setti mark sitt á Jón. Hann fór vel
með, var nægjusamur, gat verið
örlátur, en vildi alltaf geta staðið
við sitt. Þannig vildi hann tryggja
framtíð þeirra Lovísu og barna
sinna.
Við ræddum of sjaldan um
hans fyrra lífshlaup, en smáinn-
sýn fékk ég í líf vegagerðar-
mannsins á Holtavörðuheiði,
ferðalög og frímerkjasöfnun.
Seinna komst ég að því að hann
hefði átt vísa skólavist í Col-
umbia-háskólanum í New York en
heimsstyrjöld hindraði það.
Útþráin var mikil og strax í stríðs-
lok fékk hann far með óeinangr-
aðri herflugvél í eftirminnilegri
flugferð til Noregs en þá tók við
langt ferðalag með lestum niður
til Ítalíu og síðan heim um Dan-
mörku eftir dvöl þar. Árið 1949
fór hann í afdrifaríka för til Eng-
lands á heimsþing esperanto í
London. Í Oxfordstræti var hann
kynntur fyrir ungri konu, Lovísu
Bergþórsdóttur, sem einnig sótti
ráðstefnuna eins og hann. Þau
endurnýjuðu kynnin er heim var
komið og kvöddust ekki fyrr en á
fögrum júnídegi 65 árum síðar að
viðstöddum börnum, tengdabörn-
um og barnabörnum.
Allan þann tíma sem ég þekkti
Jón var hann mjög passasamur á
alla hreyfingu, fór í gönguferðir, á
hjóli og stundaði sund langt fram
á tíræðisaldur. Eftir að við kom-
um heim frá Noregi fyrir aldar-
fjórðungi var algengt að hann liti
við í Frostaskjólinu í morgunkaffi
en alltaf stutta stund í einu – hafði
þá farið með Ponna í gönguferð og
hjólað út í Nauthólsvík og var oft
á leið á bókasafnið. Einstakt vin-
áttusamband hundsins Ponna og
Jóns er ógleymanlegt þeim sem
því kynntust og myndin er enn af-
ar sterk, þrátt fyrir að tæpir tveir
áratugir séu frá því að Ponni
kvaddi.
Jón var með afbrigðum heima-
kær maður þann tíma sem ég
þekkti hann og þar fannst mér að
fötlun vegna vaxandi heyrnartaps
hafi ráðið miklu og háð honum í
öllu félagslífi og samskiptum.
Gjarnan þegar ég kom á Tjarn-
arstíginn sat hann í stólnum sín-
um í stofunni með nýjustu bókina
frá bókasafninu og klassíska tón-
list í eyrum. Heyrnartapið gerði
honum sífellt erfiðara fyrir en
hann gat alltaf lesið.
Þrátt fyrir þessa fötlun og að
mörgu leyti lokuðu veröld sem
hann fann fyrir á seinni árunum
var Jón mjög jákvæður maður og
mjög þakklátur fyrir allt sem fyr-
ir hann var gert. Eftir að ljóst var
að hann gæti ekki lengur verið
heima á Tjarnarstíg fyrir rúmum
tveimur árum og hann flutti á
sjúkradeild á Grund tók hann
sköpum sínum af æðruleysi og
þar kvaddi hann. Á kveðjustund
er mér efst í huga sú umhyggja og
áhugi, sem þau Jón og Lovísa
hafa alltaf sýnt öllu sem snertir
okkur Karen og börnin okkar.
Guð blessi minningu Jóns
Pálma Þorsteinssonar.
Ólafur Kjartansson.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Það er undarleg tilfinning sem
grípur mann að vera í fjarlægu
landi þegar elsku afi minn veikist
og tekur sín síðustu andartök.
Mikið vildi ég óska þess að hafa
getað verið hjá honum eins og
hann hefur verið með mér á öllum
stærstu stundum í mínu lífi.
Minningarnar streyma fram
ásamt gleði og þakklæti fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman, gönguferðir upp í „lautina
okkar“ í Esjunni með ömmu Lollu
og Ponna, ís- og frímerkjabíltúra
og kennslustundir í skák þar sem
einnig var rætt um allt milli him-
ins og jarðar.
Afi var hörkuduglegur en hæg-
látur maður sem naut þess að
lesa, hlusta á klassíska tónlist,
synda og fara í göngu- og hjóla-
ferðir. Ég veit ekki hversu marga
morgna ég vaknaði og fann afa í
morgunkaffi í eldhúsinu hjá
mömmu. Hann var þá búinn að
fara í sund og hjóla Reykjavík á
enda – og ég enn í náttfötunum.
Fjölskyldan okkar er ekki stór
en samheldin er hún. Traustið
sem ríkir á milli okkar er arfleifð
ykkar ömmu Lollu sem innrættuð
okkur hin góðu gildi um fjöl-
skyldu, vináttu og vinnusemi. Ég
kveð þig, elsku afi minn, með inni-
legu þakklæti fyrir þær stundir
sem við áttum saman. Ég sé þig í
anda í stólnum þínum á Tjarnar-
stígnum, með bók í hendi og vink-
andi mér bless með bros á vör.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Þitt barnabarn,
Lovísa Ólafsdóttir.
Jón Pálmi
Þorsteinsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÞÓRU J. PÉTURSDÓTTUR,
Sólheimum 10,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund fyrir einstaka umönnun og
hlýju.
.
Agnar J. Jónsson,
Pétur Jónsson, Hrefna Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elsku
mannsins míns, föður okkar, sonar,
tengdasonar, mágs og vinar,
HUGA EINARSSONAR,
Höfn.
Hugi lést á heimili sínu hinn 4. mars.
Þeim sem vilja minnast Huga er bent á
sjóð, til styrktar litlu börnunum hans, í Landsbankanum á Höfn:
0169-15-202411, kt. 241177-4409.
.
Sigrún Kapitola Guðrúnardóttir,
Unnar Freyr, Vigdís Dröfn, Kristján Darri Hugabörn,
Unnur Kristjánsdóttir,
Guðrún Gísladóttir, Unnar Leifsson,
Halldóra Kristín Unnarsdóttir,
Rebekka Unnarsdóttir,
Þorbjörg Gunnarsdóttir, Marteinn Gíslason,
Ásbjörn Már Jónsson, Sigríður S. Jónsdóttir,
Sigurður Ólafsson, Áslaug Sigurjónsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og frænku,
INGIBJARGAR JÓNSDÓTTUR
frá Nýjabæ á Seltjarnarnesi,
Söðulsholti,
Snæfellsnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimilisins Brákarhlíðar í
Borgarnesi fyrir einstaka hlýju, nærgætni og frábæra umönnun.
.
Einar Ólafsson,
Jón Einarsson, Sigrún Sigurðardóttir,
Halldóra Einarsdóttir, Grétar Már Ómarsson,
Ólafur Einarsson, Julie Gaudette Olafsson,
Guðmundur Jón Helgason, Lilja Ægisdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
ÞAR SEM FAGMENNSKAN
RÆÐUR
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar