Jökull - 01.12.1956, Blaðsíða 32

Svona lítum við út! Talið frá vinstri: Gunnar
Magnússon, Björgvin, Frecldy, Guðmundur og
Gunnar Olafsson.
um við ráð fyrir, að fjórir drægju í senn, en
einn gengi laus. Sleðinn var talsvert þungur í
drætti og færi slæmt, óslétt og smásprungur.
Miðaði okkur því hægt. Annars var sleðinn hinn
traustasti, gamalreyndur í Vatnajökulsferðum,
eign þeirra Egils Kristbjörnssonar og Skarphéð-
ins Jóhannssonar. Nú var komið sólskin og
skyggni hið bezta í suður og vestur, en skýja-
bakki yfir jöklinum. Er ofar dró á jökulinn,
fór vatnselgurinn að aukast, enda var komin
sólbráð. Kom sér nú vel að vera með vatnsheld
stígvél. Sleðinn var tekinn að síga í og þreyta
farin að sjást á mannskapnum, enda ekki vel
fyrir kallaðir eftir svo til vökunótt. Var því
ákveðið að slá tjaldi og leggjast til svefns. Vor-
um við þá komnir í ca. 1000 m hæð og kl. um
18. Morguninn eftir var veðrið gott, sólskin og
heiðskírt. Talsverður tími fór í að ganga frá
sleðanum, og gerðum við ráðstafanir til þess,
að það gengi betur næst. Var svo haldið af stað
um kl. 6, gengið eftir áttavita og stefnt á Páls-
fjall. Utsýni var hið fegursta til Hofsjökuls og
Kerlingarfjalla. En er sól tók að hækka á lofti,
fór að koma sólbráð, færið þyngdist og ferðin
sóttist því seint. Þegar við áttum skammt ófarið
til Pálsfjalls, breyttum við áætlun. Hættum við
heimsókn þangað, en tókum stefnu til Gríms-
vatna. Okkur var orðið Ijóst, að við höfðum
ekki tíma til þess að fara til Pálsfjalls, sökum
þess að einn okkar var tímabundinn. Kom
okkur nú saman um að ganga á nóttunni, en
sofa á daginn. Bæði yrði sleðinn léttari í drætti
og svo var sólin alveg að gera út af við andlitin
á okkur. Til dæmis bólgnaði einn okkar svo í
framan, að augun sukku og varir úthverfðust!
Um kl. 16 ákváðum við að tjalcla og hvílast,
þar til er sól væri gengin til viðar og snjór
farinn að frjósa í næturkælunni. í tjaldinu var
Guðmundur Finnbogason æðsti kokkur og
stjórnaði báðum prímusunum. Þar var nokkuð
þröngt, en allir höfðu samt nægilegt rúm til
svefns og hvíldar.
Um miðnætti lögðum við upp í jrriðja áfang-
ann. Færi var nú mun betra og miðaði okkur
allvel, þótt á fótinn væri. Frost var og stillt
veður. Við vorum nú farnir að venjast stritinu,
en síðasta brekkan upp í lægðina milli Háu-
bungu og Grímsfjalls var samt mjög erfið. Þá
var sólin líka farin að skína og færið að þyngj-
ast. Þessum áfanga lukum við kl. 12 og voru
menn allþreyttir eftir 12 tíma göngu. Þarna
tjölduðum við og sváfum til kl. 21. Þá fóru
þrír okkar af stað norður til Grímsvatna. Við
gengum lausir, og gekk gangan greitt. Við gát-
um komizt niður kvos vestan við Vestri-Svía-
hnúk, og var það ekki mjög bratt og næstum
sprungulaust. Þar neðra dvöldumst við svo
nokkra stund, tókum myndir og skoðuðum um-
hverfið. Vatn sást á nokkrum stöðum, en annars
var snjór yfir öllu.
A leiðinni til baka að tjaldinu tókum við eftir
tveimur smádílum í NA, og virtust þeir vera
á ferð. Okkur datt strax í hug, að þarna væri
leiðangur landmælingamanna, sem við vissum,
að átti að vera einhvers staðar á þessum slóðum.
Við vorum nýkomnir í tjaldið, þegar við heyrð-
um véladyn mikinn, og voru þar komnir 2 snjó-
bílar leiðangursmanna. Þeir höfðu lagt af stað
frá Kverkfjöllum um svipað leyti og við héld-
um frá tjaldinu til Grímsvatna, svo að hraða-
munur var töluverður. Nokkuð voru aðstæður
ólíkar. Annars vegar reiðskjótar postulanna —
á skíðum þó, hins vegar upphituð farartæki,
sem geystust með 50 km hraða um víðáttur
jökulsins og jafnvel heitur Kverkfjallamjöður
innan borðs hvað þá annað. Guðmundur Jón-
asson, sá frægi maður, var líka hinn hressasti
og fannst lítið til um víðfeðmi Vatnajökuls!
Hann bauð að senda skeyti heim um vellíðan
okkar, hvað við þáðum með þökkum. Síðan
héldu þeir sína leið, og við fórum að tygja
okkur til ferðar.
Fjórði áfangi var einna léttastur í ferðinni.
Var lagt af stað kl. 7 og stefnt á Hermanna-
30