Skólavarðan - 01.01.2003, Side 4

Þegar ég byrjaði í menntaskóla var mér sagt að nú
biðu mín fjögur bestu ár ævi minnar. Það þótti mér
fremur ósennilegt og var enn á sömu skoðun þegar
ég útskrifaðist. Það var nefnilega sem mig grunaði,
skemmtilegri tími beið handan við hornið.
Háskólaárin sé ég enn í glitrandi dýrðarljóma. Ég leigði litla
íbúð við Rauðarárstíg með vinkonu minni sem ég kynntist í Há-
skólanum. Þar var aldeilis gaman. Skólasystkini komu í heimsókn á
öllum tímum sólarhringsins. Sumir komu í hádeginu og fóru ekki
fyrr en um miðnætti. Enginn þurfti að eiga neitt sérstakt erindi til
að banka upp á. Partíin voru svo fjölmenn að eitt sinn brotnuðu
fatahankarnir út úr veggnum. Við ákváðum á mánudögum hvað
gert yrði næstu helgi. Skemmtilegast var á 22 því þar voru alltaf
ALLIR vinir okkar. Eitt kvöldið kviknaði í hárinu á mér þar. Í jóla-
kortin, sem í þá daga voru skreytt myndum af flestu öðru en smá-
börnum, voru skrifuð dularfull skilaboð sem rýna þurfti í eins og
fjársjóðskort. Partíin voru sögulegri en núna þegar engum kemur á
óvart hver brýtur fyrsta glasið, hver á eftir að byrja að úthúða
raunveruleikasjónvarpi og síðast en ekki síst vita allir upp á hár
hver fer heim með hverjum. Það felst ekki lengur nein spenna í því
þegar einhver segir: „Jæja, ég ætla að hringja á leigubíl. Vill ein-
hver fljóta með?“ Við hin þurfum ekkert að hringjast á daginn eftir
til að athuga hvort einhver hafi heyrt eitthvað skemmtilegt um af-
drif partígesta.
Svo var það maðurinn sem ærði upp í mér hégómann með
blómvöndum og ljóðum. Þau voru um mig og ég er nú ekkert sval-
ari en svo að finnast það ekki bara pínulítið sætt.
Fýkur yfir vitið
Uppseldar ljóðabækur gengu á milli í bekknum í ljósritum. Ský í
buxum Majakovskís var ein mesta gersemin og þegar bekkjarfélag-
ar mínir voru ekki að rýna ofan í þær brækur lágu þeir m.a. yfir Ian
McEwan. Bók hans The Child in Time var lesin í áfanga sem ég
valdi á fyrstu önninni minni í háskólanum en hann var helgaður
breskum bókmenntum. Ég vildi að ég hefði gerst svo brött í ein-
hverjum tímanum þar sem fjallað var um McEwan að segja: „Æi,
þetta get ég rætt við hann einhvern tímann seinna. Ég á fyrr eða
síðar eftir að fara með manninum í haustlitaferð á Þingvelli.“ Það
var nefnilega nákvæmlega það sem gerðist í fyrra. En auðvitað
þorði ég ekki að segja neitt í þá veruna. Ég sagði heldur ekki mikið
þessa fyrstu önn, sat alltaf í sama sætinu aftast úti í horni og lét lít-
ið fyrir mér fara. Nema einu sinni. Við vorum að fara í bókina
Wuthering Heigts eftir Emily Brontë þegar sló eitthvað út í fyrir
mér og ég fékk þá dramatísku flugu í höfuðið að Heathcliff hefði
reynt að svipta sig lífi þar sem hann hefur fengið í sig skot úr eigin
byssu. Það var hins vegar ekki Heatcliff sem hafði særst heldur
önnur persóna í bókinni. Sjálfsmorðskenningin var því vægast sagt
heimskuleg. Kennarinn leiðrétti misskilninginn fljótmæltur og
sneri svo talinu að öðru svo ég næði örugglega ekki að koma frá
mér annarri eins vitleysu. Til að fullkomna skömmina var þetta
Ges
task
r i f 5
Brennandi bátsflök
Partíin voru sögulegri en núna þegar engum kemur á
óvart hver brýtur fyrsta glasið, hver á eftir að byrja að
úthúða raunveruleikasjónvarpi og síðast en ekki síst
vita allir upp á hár hver fer heim með hverjum.
Það felst ekki lengur nein spenna í því þegar einhver
segir: „Jæja, ég ætla að hringja á leigubíl. Vill einhver
fljóta með?“