Félagsbréf - 01.08.1961, Qupperneq 33

FÉLAGSBRÉF
31
— Takk, segir hann, gengur aftur á bak frá borðinu og hneigir sig —
takk.
Á nieðan þjónninn auðmýkir sig fyrir framan borðið, hreykir gesturinn
sér og borfir ennþá hálfluktum augum á hann. í svip hans merlar losta-
fullur glampi, sem breiðir sig yfir allt andlitið. Ilonum léttir og hann
roðnar. Svo deyr glampinn í augum hans — og andlitið verður allt eins
og steinrunnið.
— Ágætt þjónn, þér megið fara, veðrið er annars fagurt í kvöld.
—- ,Tá, herra, svarar þjónninn og fer frá borðinu.
— 'Þ,að er ekki víst að fuglinn þinn syngi meira fyrir þig, tautar gest-
urinn, og horfir á þjóninn fjarlægjast og hverfa.
Það er myrkur og kyrrð yfir bústað gestsins.
í kyrrðinni heyrist niðurbældur grátur. Ekkaþrunginn grátur ljóshærðu
slúlkunnar hláeygðu. Hún hefur enn ekki risið upp af legubekknum.
Nú þekkir hún meira en hendur gestsins.
Það er ekki af blygðun yfir því sem hefur skeð, að hún grætur. Og
það var ekki af sársauka. í tilfinningalífi hennar er minningin um ást-
vininn eins og þokuslæðingur einhvers staðar í órafjarlægð. Skynjun henn-
ar á umhverfinu er þrungin sætbeiskri angan, ólgandi kampavíninu, vindl-
ingareyk og munngæti. Hún er altekin hálfbrjálaðri viðkvæmni og þó sárri
unaðskennd. Hún er umlukt myrkri. Smám saman grípur veruleikinn inn í.
Hún verður óljóst vör við, að lífið hrærist í kringum hana, það örlar fvrir
hirtu frá glugganum. En hún veit, að hún er ein. Henni finnst vera farið
uin sig stórum, köldum höndum. Undarlegir straumar hríslast um líkama
hennar. Hún titrar. Henni er erfitt um andardráttinn. Brjóst hennar tekur
að ólga. í ofhoði rís hún á fætur og hirðir ekki um klæði sín.
Örvilnuð stendur hún á gólfinu. En magnleysið yfirbugar hana, svo hún
fellur aftur yfir sig. Höfuð hennar lendir á stólarmi, og hún finnur snöggan
sársauka. Hún rís upp og fálmar sig áfram, hún kémur við slökkvarann
°g kveikir ljós.
Hún gengur inn úr stofunni og inn í svefnstofuna. Hún kveikir, stendur
* dyrunum og virðir fyrir sér umhverfið. Svo kemur hún í baðherbergið
°g nemur staðar fyrir framan spegilinn. Hún fyllist hrylling og viðbjóði,
l)egar hún sér sig í speglinum. Hún hefur stóra, dökka bletti neðarlega á
bálsinum og niður á brjóstin.