Frón - 01.01.1943, Blaðsíða 33

Fullveldisræða
27
II
Flutt í útvarpið í Berlín 1. des. 1941.
Svo frjáls vertu, móSir, sem vindur á vog,
sem vötn þín me5 straumunum þungu,
sem himins þíns bragandi norSljósa log
og ljóðin á skáldanna tungu,
og aldregi, aldregi bindi þig bönd,
nema bláfjötur Ægis viS klettótta strönd.
MeS þessum orSum skáldsins, sem fela í sér þrá og vilja
síSustu hundraS ára í sögu vorri, heilsa ég þjóS minni á frelsis-
degi hennar í nafni íslendinga í Pýzkalandi, og allra hér í landi
sem íslandi unna. Frelsi og vaxandi menning hefur veriS stefna
vor alla síSustu öld, rétturinn til þess aS vera einir húsbændur
í landi voru, og viljinn til þess aS vernda tungu vora og gera
veg hennar og íslenzks þjóSernis sem mestan. Og aldrei geta
íslendingar hafa þráS sterkar aS vera einir herrar í landi sínu,
en þeir hljóta aS gera nú.
Eftir 1918 gerSi mikill hluti íslenzku þjóSarinnar sér vonir
um, aS 1943 gætum vér máS af landi voru hin síSustu ytri tákn,
sem minntu á erlend yfirráS fyrri tíma. En skömmu áSur en sá
draumur gæti rætzt, var land vort hertekiS, og nú er svo komiS
aS herir tveggja stórvelda hafa setzt aS í landinu. IJví hefur hins
vegar veriS lofaS aS herirnir skuli hverfa af Iandi burt aS loknum
ófriSi, og ísland þá aftur verSa alfrjálst. Og munu íslenzk
stjórnarvöld aS sjálfsögSu á sínum tima ganga fast eftir því, ef
meS þarf, aS þau loforS verSi haldin.
Vér viljum allir vona aS ísland verSi aftur frjálst aS loknum
ófriSi. En þó aS sú von rætist, þá markar hinn 10. maí 1940 samt
tímamót í sögu vorri, — hin mestu sem orSiS hafa, til góSs eSa
ills, eftir því hvcrnig þjóS vor megnar aS bregSast viS kröfum
þeirra tíma sem framundan eru. Stórveldi heimsins hafa komiS
auga á hernaSarlega þýSingu íslands, og hún mun aldrei framar
gleymast. Hin heimssögulega einangrun íslands er búin aS vera
um aldur og æfi.
Vér eigum nú fyrir oss langa sögu af skiptum vorum viS
stórveldi heimsins, þau sem á hverjum tíma ráSa mestu í norSur-
höfum. HvaS svo sem um ísland verSur eftir lok þess ófriSar,
sem nú er háSur, og þó aS stórveldin tvö haldi loforS sín um