Frón - 01.01.1943, Blaðsíða 67

Orðabelgur
61
fremstu sem vér eigum til í sínum greinum. Hngan hefði þangað
til í fyrra órað fyrir að tiltök þætti að velja 230 helztu íslendinga
án þess að geta þeirra. Hverjir standa þá í bókinni? Auðvitað
£etur ekki hjá því farið að þar eru margir menn sem allir hljóta
að vera sammála um að sjálfsagt var að taka. En þess utan er
þar undarlega margt manna sem fáir kunna deili á og litlar líkur
eru til að neinn hirði að forvitnast um, forstjórar og aðrir starfs-
menn fyrirtækja sem aðeins eru kunn nánustu viðskiptavinum,
kaupmenn sem aldrei hefur heyrzt að neitt hafi afrekað nema að
reka sina heildsöluverzlun eða annast sína búð. Um einn mann
er þess getiÖ í framtali verðleika hans að hann verzli með
Ijósmyndatæki á Seyðisfirði. Um annan er heiminum tilkynnt að
bann sé í bindindisfélagi. Ungur prestur er skyndilega leiddur
fram á sjónarsviðið án þess að nokkur leið sé að sjá hvað hann
hafi unniö sér til ágætis fram yfir tugi og hundruö annarra
atéttarbræðra sinna. Svipuð dæmi mætti lengi telja. Hér skulu
engin nöfn nefnd. En vilji lesandinn verða lostinn ennþá meiri
undrun en dæmin hér að framan gefa efni til, er honum ráðlagt
að skoða sjálfa bókina.
Frágangi íslenzku deildarinnar er einnig mjög ábótavant aS
máli til. HingaS og þangaS eru hrá dönsk orð á svamli innan um
sænskuna. Ritverk sem aSeins eru til á íslenzku eru stundum
nefnd sínu rétta íslenzka nafni, stundum er titillinn þýddur á
sænsku, stundum á dönsku; hið síSastnefnda er að sjálfsögSu
alveg óviðeigandi í sænskri bók. Um prófarkalestur íslenzkra
nafna og annarra heita verða ekki notuS vægari orS en aö hann
sé fram úr hófi bágborinn. Hvergi nein fastatök. Hvergi nein
meginregla. J. H.
Þrjár rtýjar bœkur í íslenzkum fræöum.
Vísindastörf í íslenzkum fræðum hafa átt erfitt uppdráttar
á siSustu árum hér á Noröurlöndum. Stærstu handritasöfn
íslenzk hafa verið flutt úr heimkynnum sínum á óhultari staSi,
þar sem ekki er hægt aS nota þau daglega, og um lán á
bandritum milli landa er ekki lengur aS ræða. Allt samband
vísindamanna landa á milli hefur torveldazt, svo að hver verður
að mestu að pukra í sínu horni, án þess að vita hvað aðrir hafast
að. I’ví mciri ástæSa er til aS fagna því að fyrir rúmu ári var
bundinn endi á eina hina merkustu útgáfu forníslenzkra rita sem