Fréttablaðið - 18.11.2016, Síða 23

Það læðist stundum að mér sú hugsun að það geti verið að Ísland, þessi dásamlega eyja
okkar, sé—þegar öllu er á botninn
hvolft—bara alls ekki byggileg. Það
sé bara misskilningur að nátt-
úra Íslands og hnattstaða henti
nógu vel fyrir okkar dýrategund.
Kannski er þetta bara ein langvar-
andi lygasaga íslenskra þverhausa
að mannlíf geti þrifist hér á hjara
veraldar. Reyndar læðist þessi
grunur alls ekki oft að mér. En það
gerist þó einna helst í nóvember-
mánuði.
Sigur ljóssins
Síðhaustið og snemmveturinn geta
verið okkur Íslendingum mjög
erfiðir. Það dimmir hratt. Morgn-
arnir eru myrkir og nístandi—og
við vitum að morgundagurinn
verður ennþá styttri og kaldari.
Ég skal að minnsta kosti játa að ég
hef meiri tilhneigingu til þess að
vorkenna sjálfum mér í nóvember
heldur en öðrum mánuðum. Mér
finnst allt þyngra og erfiðara. Ég
á erfiðara með að sofna á kvöldin
og vakna á morgnana. Mér finnst
erfiðara að finna skemmtilega
tónlist á Spotify, góða þætti á Net-
flix, hafnaboltatímabilið er búið,
það er orðið of kalt og dimmt til
þess að grilla og það er ekki tíma-
bært sökkva sér á kaf í jólaundir-
búninginn. En, eins og sannur
Íslendingur, þá bítur maður á
jaxlinn og bíður af sér óþægindin
í þeirri vissu að eitthvað betra sé
handan við hornið.
Nóvembermánuður er eins
og raun sem við þurfum að þola
í stutta stund áður en veröldin
færir okkur aftur heim sanninn
um að hún hafi upp á meira og
betra og bjóða. Ef okkur tekst að
þrauka þennan mánuð þá erum
við verðlaunuð með tilhlökkun
jólanna, þegar við segjum gangi
himintunglanna stríð á hendur
og neitum myrkrinu um vald sitt.
Við lýsum upp heimili okkar og
umhverfi og ákveðum að vera glöð
og bjartsýn. Við vitum að eftir jólin
gengur möndulhalli jarðarinnar
til liðs við okkur á ný og jafnvel í
verstu vetrarveðrunum getum við
huggað okkur við að sólin er smám
saman að sigra.
Litlu hlutirnir
Þegar maður liggur í rúminu sínu
á nóvemberkvöldum og vorkennir
sjálfum sér þá ætti maður auðvitað
líka að reyna að vera þakklátur
fyrir litlu hlutina í lífinu. Ég er til
dæmis þakklátur fyrir að hafa ekki
þurft að hafa áhyggjur af því í gær-
kvöldi þegar ég fór að sofa að ein-
hvern tímann um nóttina gæti lög-
reglan bankað upp á hjá mér, ruðst
inn til mín, hent dótinu mínu ofan
í ferðatöskur og svarta plastpoka,
dregið svo grátandi börnin mín og
konuna mína út í lögreglubíl og
þvingað okkur öll um borð í flugvél
á leiðinni á ókunnan áfangastað í
útlöndum og skilja okkur þar eftir
með svörtu plastpokana í biðröð
til þess að láta skrásetja okkur á
einhverjum öðrum stað þar sem
enginn vill neitt með okkur hafa.
Þegar ég skrifa þetta á fimmtu-
degi get ég ekki vitað hvað gerðist í
nótt. Ég veit ekki hvort einhverjum
lögreglumönnum var fyrirskipað
að beita ofbeldi ríkisins til þess að
draga sex mánaða og tveggja ára
börn sem fæddust á Íslandi út af
heimilum sínum, eins og til stóð
fyrr í vikunni. Ég hef ekki hug-
mynd um hvort ákvörðun Íslands
um að hafna þessum börnum sé
Þórlindur
Kjartansson
Í dag
Fyrir mér hafa þessi börn rétt
sem er æðri lagatúlkunum og
tölvuskráningum til þess að
eiga sína fósturjörð.
Í hálfa öld hefur íslenska þjóðin talið sig þekkja út í hörgul fyrirbærið
sem um 70 ára skeið hefur gengið undir regnhlífarheitinu Laddi.
En hver er Laddi?
Í þessari spennandi, einlægu
og á köflum drepfyndnu bók,
er sett fram „þróunarkenning”
um manninn, sem kom okkur
til að hlæja, rituð af
Gísla Rúnari Jónssyni.
- Gunnar Helgason leikari & rithöfundur
„Þessa einlægu, skemmtilegu og fyndnu bók
er varla hægt að leggja frá sér fyrr en maður
er búinn með hana. Einlægasta og fallegasta
ævisaga sem ég hef lesið. Elski maður leikarann
og skemmtikraftinn Ladda fyrir lesturinn, elskar
maður manneskjuna Ladda eftir lesturinn.”
„Allt í senn fróðleg, dramatísk,
hjartnæm og bráðfyndin lesning.
Ég hló og grét á víxl.”
- Edda Björgvinsdóttir leikkona
Ævisaga Ladda
Þróunarsaga mannsins sem kom okkur til að hlæja
Vonleysið í nóvember
„lögfræðilega rétt niðurstaða“. Ég
veit bara að hún er röng. Fyrir mér
hafa þessi börn rétt sem er æðri
lagatúlkunum og tölvuskráningum
til þess að eiga sína fósturjörð.
Að velja Ísland
Fólk sem hrekst hingað, af ýmsum
ástæðum, hefur lagt á sig mikið
erfiði og jafnvel lagt sig í umtals-
verða hættu, til þess að gerast
Íslendingar. Þetta fólk hefur með
ákafa valið að deila með okkur
dimmum nóvembermánuðunum.
Þetta er meira en hægt er að segja
um flest okkar hinna sem höfum
aldrei þurft að hafa áhyggjur af
því að vera rekin út á gaddinn af
landinu sem ól okkur.
Valdbeitingin sem á sér stað
þegar fólk er dregið út af heimil-
um sínum er ljót, en það er gott
að hún sé orðin sýnilegri, því það
eykur samúð okkar með bæði
varnarlausa fólkinu og blessuðum
lögregluþjónunum sem er fyrir-
skipað að framkvæma aðgerð-
irnar. Maður hlýtur að spyrja sig
hvort það sé leggjandi á okkar
góðu lögreglumenn og -konur að
senda þau um miðjar nætur til
þess að draga grátandi börn út af
heimili sínu til þess að senda þau
með ofbeldi burt frá eina föður-
landinu sem þau eiga.
Ísland er svo sannarlega byggi-
legt. Besta sönnun þess er vitaskuld
sú að til er fólk sem keppist við að
gera það að heimili sínu. Vonandi
fá þau Jónína, Hanef og foreldrar
þeirra frið til þess að eiga sér fram-
tíð með okkur á þessari dásamlegu
eyju.
s k o ð u n ∙ F R É T T a B L a ð i ð 23F Ö s T u d a g u R 1 8 . n ó v e m B e R 2 0 1 6
1
8
-1
1
-2
0
1
6
0
4
:2
9
F
B
0
7
2
s
_
P
0
5
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
7
2
s
_
P
0
3
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
7
2
s
_
P
0
2
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
7
2
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
B
5
5
-1
B
9
4
1
B
5
5
-1
A
5
8
1
B
5
5
-1
9
1
C
1
B
5
5
-1
7
E
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
6
A

F
B
0
7
2
s
_
1
7
_
1
1
_
2
0
1
C
M
Y
K