Morgunblaðið - 10.12.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 2015
Við andlát Ragn-
ars bónda á Bark-
arstöðum rifjast upp kynni mín
af honum og Öddu konu hans.
Ég var vinnumaður hjá þeim
á mínum unglingsárum, sumrin
1960 og 1961.
Þessi sumur eru mér ógleym-
anleg vegna góðra minninga, því
þar var mjög gott að vera.
Ragnar var skemmtilegur og
ræðinn maður, vel lesinn og vin-
ur litla mannsins og kunni að
kenna ungum dreng til verka við
bústörfin, t.d. að slá með orfi og
ljá uppi í Seli. Svo kenndi hann
mér á Fergusoninn, Grána, sem
var algjört tækniundur í mínum
augum og treysti mér til að
starta og stoppa Lister Black-
ston-ljósavélina, sem ég var
stoltur af, enda bara 13 ára. Vél-
in var nefnilega handsnúin í
gang. Ragnar tók mig með upp á
Arnarvatnsheiði í göngur tvisvar
sinnum, það var mjög gaman og
gefandi.
Ég hef oft hugsað hlýlega til
þeirra hjóna Ragnars og Öddu á
Barkarstöðum og barnanna.
Ekki má ég gleyma foreldrum
Ragnars, þeim Benedikt og Jen-
nýju, sem voru stór hluti af
Barkarstaðafjölskyldunni. Mikið
Ragnar Sigurður
Bergmann
Benediktsson
✝ Ragnar Sig-urður Berg-
mann Benediktsson
fæddist 7. apríl
1924. Hann lést 28.
nóvember 2015.
Útför Ragnars
Sigurðar Berg-
manns fór fram 9.
desember 2015.
sómafólk. Blessuð
sé minning þeirra.
Þetta fólk hefði ég
gjarnan viljað heim-
sækja mun oftar, en
ég gerði. Því miður.
Maður heldur alltaf
að maður hafi eilífð-
artíma til alls, en
svo er það bara
ekki. Tíminn líður
alltof hratt. Því mið-
ur. Nú hefur Ragn-
ar kvatt okkur. Blessuð sé minn-
ing Ragnars og Öddu frá
Barkarstöðum.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ég sendi börnum og aðstand-
endum Ragnars bónda á Bark-
arstöðum mínar samúðarkveðj-
ur.
Magnús Þ. Pétursson.
Sá mikli ágætismaður, Ragn-
ar á Barkarstöðum, er látinn.
Hann var orðinn nokkuð við ald-
ur og átti við vanheilsu að stríða
undir lokin.
Þó ekkert sé við það að at-
huga að háaldraður maður hverfi
héðan af vettvangi, þá er mikil
eftirsjá að Ragnari, hann var
fjölfróður og stálminnugur til
loka.
Hann var mikið í félagsmálum
fyrir sína sveit og allt héraðið og
studdi að hverju máli, er hann
taldi til bóta og framfara vera, af
víðsýni og þekkingu. Ekki voru
allir sammála honum, en hann
hélt sinni skoðun.
Á löngum fundum var hann
oft með gamanmál, sem létti
andrúmsloftið og sem dæmi má
nefna að á aðalfundum Kaup-
félagsins var sá siður að safna
atkvæðaseðlum saman í hatt er
gengið var til atkvæðagreiðslu
um eitthvert mál. Ragnar, sem
átti þar lengi setu, kom þá alltaf
með hattinn sinn til þeirra nota
en sá siður mun nú aflagður sem
mér finnst skaði af og ætti að
gefa Kaupfélaginu hattinn til
þeirra nota framvegis.
Við Ragnar störfuðum mikið
saman hér fyrr á árum og er
mér þökk í huga fyrir það sam-
starf en jafnframt söknuður við
fráfall hans.
Ég sendi öllum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Agnar J. Levy.
Í sumar leið átti ég þess kost
að fara ríðandi um Miðfjörð í
góðra vina hópi. Áfangar voru
allir eftirminnilegir, enginn þó
meira en spölurinn í vestur frá
Fitjá á móts við Stórahvarf nið-
ur í Barkarstaðasel. Gatan lá
mjúk og aflíðandi yfir gróið land
þar sem skiptast á hæðardrög,
mólendi, flóasund og tjarnir. Í
suðri sýndist Eiríksjökull vera í
seilingarfjarlægð. Eins og hendi
væri veifað var ég staddur á
sömu slóðum fyrir rúmlega
hálfri öld að smala þessa víð-
feðmu jörð, sumarstrákur hjá
Ragnari og Öddu á Barkarstöð-
um. Smala heimalandið, norpa
við sauðburð, stinga út úr fjár-
húsum, vinna við heyskap, dytta
að girðingum og best af öllu,
fara í göngur fram á heiði. Verða
að manni. Eða svo gott sem. Það
fór svo hjá mér, eins og flestum
skólastrákum sem unnu í sveit á
sumrin á þessum árum, að þar
voru hnýtt þau tryggðabönd sem
aldrei trosnuðu síðan. Við fórum
heim til okkar að hausti en fór-
um samt aldrei, einhvern veginn.
Enda voru Ragnar og Adda mér,
unglingnum, sem aðrir foreldrar,
fulltíða manni sem kærir vinir og
fjölskyldan öll reyndar. Ragnar
var ekki harður húsbóndi, rétt
mátulega afskiptasamur sem
táknaði að hann vildi að menn
réðu fram úr verkefnum sínum
sjálfir en var reiðubúinn að að-
stoða ef illa gekk eða farið var
klaufalega að. Hann hafði góða
nærveru og löngum var stutt í
hláturinn, en fáum duldist að þar
fór líka býsna geðríkur maður.
Og eins og hlýtur að vera um
menn sem veljast til forystu-
starfa í sinni sveit og eru bæði
stórhuga og framfarasinnaðir,
þá gera slíkir menn ekki alltaf
svo að öllum líki. Ekki minnist
ég þó þess að honum lægi illt orð
til samferðamanna sinna, frekar
átti hann það til að sjá þá, og
sjálfan sig ekki síður, í skoplegu
ljósi, allavega eftir á. Ragnar
skilaði óvenjudrjúgu ævistarfi á
sinni jörð sem hann bætti svo að
eftir var tekið, og fyrir samfélag-
ið. Hann missti mikið þegar
Adda dó en eignaðist síðar góða
vinkonu, Ölmu Ágústsdóttur,
sem reyndist honum mikill
styrkur.
Af mörgum ferðum í Mið-
fjörðinn gleymist seint er ég
sótti mér tvo fola úr stóði Ragn-
ars. Elta þurfti hrossin fram og
aftur um landareignina lungann
úr degi áður en þau urðu hand-
sömuð og mæddi þar mest á
systkinunum Benna og Helgu.
Þennan dag voru Barkarstaðir
án efa stærsta jörð á Íslandi. Af
síðari heimsóknum er sú minn-
isstæð er Ragnar sýndi okkur
Jóhönnu Barkarstaðaskóg, fjöl-
skyldureit og fagran vitnisburð
um óbilandi trú á því að hægt
væri að rækta skóg á til þess að
gera trjálitlu og sumarköldu
svæði.
Flestir sem þekktu fóstra
minn munu kannast við að hann
hafði sérstakt yndi af rökræðum
og gerði þar ekki mannamun.
Barn eða unglingur var jafnmik-
ilvægur viðmælandi og prestur
eða ráðherra og naut ég þess
forðum. Þessum áhuga hélt hann
fram undir það síðasta enda með
síkvika hugsun og með öllu óbil-
aða. Mig grunar þó að þegar
hinn slyngi sláttumaður vitjaði
hans eftir skammvinn veikindi,
hafi hann ákveðið að þæfa málið
ekki, heldur fylgja honum sátt-
ur. Við Jóhanna kveðjum kæran
vin og ornum okkur á aðvent-
unni við minninguna um Ragnar
á Barkarstöðum.
Ari Jóhannesson.
Þá er komið að kveðjustund,
minn kæri tengdafaðir og vinur.
Leiðin okkar er orðin löng sam-
an eða í meira en 40 ár. Þú skild-
ir sjálfur ekkert í þeim góða vini
okkar í efra hvers vegna hann
var ekki löngu búinn að kalla þig
til sín. En það á sínar skýringar,
þrjóska var eitt af þínum sterku
einkennum og ég er ekki frá því
að þú hafir innst inni talið þig
vera ómissandi fyrir okkur hin.
Það var allavega ekki djúp mein-
ing í því þegar þú sagðir, hin síð-
ari ár, að nú tækjum við þessi
yngri ákvörðun um eitthvað sem
var verið að framkvæma í sveit-
inni. Stuttu seinna varstu búinn
að taka mann út undir vegg til
að senda skýr skilaboð um hvað
þyrfti að gera og helst hvernig.
En þannig varst þú, Ragnar
minn, hugsandi framkvæmda-
maður fram að síðustu stundu.
Áhugi þinn gagnvart fjölskyldu,
vinum og framfaramálum sveit-
unga þinna var einlægur. Allt
fram á síðustu stundu varstu að
tala um næstu skref sem tengd-
ust stóra áhugamáli þínu sl. ár,
ræktun skógar á Barkarstöðum.
Ég á þér margt að þakka, minn
kæri. Þó þú næðir aldrei, þrátt
fyrir heiðarlegar tilraunir um
tíma, að gera mig að framsókn-
armanni þá varstu fyrirmynd í
svo mörgu. Virðing þín fyrir öllu
lífi og náttúru var einlæg sem og
áhugi þinn fyrir velferð allra í
kringum þig. „Morgunstund gef-
ur gull í mund,“ mikið gat það
nú verið óþolandi samviskubitið
sem maður fékk þegar maður
heyrði þig kominn á stjá fyrir
allar aldir, gerandi hafragraut.
Þá var ekki til setunnar boðið.
Ég minnist þess nokkrum mán-
uðum eftir fráfall Arndísar að
við sátum saman við snafs og
neftóbak og þú deildir með mér
angist þinni. „Nonni, ég veit ekki
hvað ég á að gera af mér, þetta
er allt svo tilgangslaust.“ Eftir
að hafa kynnt mér málið spurði
ég þig daginn eftir hvernig þér
litist á að prófa útskurð í tré.
„Stundum fær maður tilboð sem
maður getur ekki hafnað,“ var
svar þitt stuttu seinna. Síðan þá
liggja eftir þig ótal munir hjá
fjölskyldu og vinum sem munu
vera hluti af minningum okkar
um þig, atgervi þitt og dugnað.
Á þessum tímamótum er mér
efst í huga þakklæti til þín, vinur
minn, þakklæti fyrir allt sem þú
hefur gefið mér og fjölskyldu
minni.
Farðu í friði, kæri vinur.
Jón Gunnarsson.
Íris vinkona mín,
þessi ljúfa og ynd-
islega kona, er lát-
in. Það er ekki auð-
velt að lýsa í fáum
orðum hversu fallega og
skemmtilega manneskju Íris
hafði að geyma; hversu annt hún
lét sér um fólkið sem henni þótti
vænt um, hversu klár hún var,
Íris Magnúsdóttir
✝ Íris Magn-úsdóttir fædd-
ist 22. október
1963. Hún lést 6.
nóvember 2015.
Útför Írisar fór
fram í kyrrþey.
elskuleg, talaði góða
frönsku, fannst gam-
an að hlusta á tónlist,
hversu mjög hún
naut þess að borða
góðan mat, fá sér
smók, vínglas, kaupa
sér skó, eiga löng
símtöl við vini sína,
hvað hún var alltaf
með fallega lakkaðar
neglur, hversu
glæsileg kona hún
var, stóð fast á sínu og gat verið
þver og þrjósk og hversu mikið
hún lagði upp úr því að varðveita
einkalíf sitt. Þetta gæti verið upp-
hafið á miklu lengri upptalningu,
en þar sem Írisi þætti sennilega
nóg um læt ég staðar numið.
Þessi örþunni veggur
milli lífs og dauða
einsog skilrúm úr
japönskum silkipappír,
sumstaðar rifið
og sér í gegn
(Gyrðir Elíasson)
Ég kveð kæra vinkonu með
miklum söknuði og djúpu þakk-
læti fyrir dýrmæta vináttu og
yndislegar samverustundir í
gegnum árin og fyrir vikuna sem
við vinkonurnar eyddum saman í
lok sumars í París, borginni
hennar Írisar.
Lofti, Guðlaugu og öðrum ást-
vinum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Brynja.
Mig langar í
fáum orðum að
minnast hans
Harðar sem var
bekkjarbróðir minn og vinur í
barnaskóla. Við vorum ekki
nema fjögur í árganginum fyrstu
árin, þrjár valkyrjur og Hörður.
Frú Rósa B. Blöndal kenndi
okkur fyrstu þrjú árin en þegar
hún lét af störfum fyrir aldurs-
sakir tók önnur Rósa við að
kenna okkur, stóra systir Harð-
ar sem okkur þótti mikil skvísa
og skemmtilegur kennari. Þetta
var góður vetur og kennarinn
var vinur okkar. Við nutum okk-
ar í frelsi sveitarinnar, að ein-
hverju leyti vorum við krakk-
Hörður Þórisson
✝ Hörður Þór-isson fæddist
11. ágúst 1965.
Hann 18. nóv-
ember 2015.
Útför Harðar
fór fram 27. nóv-
ember 2015.
arnir á Laugarvatni
eins og stór systk-
inahópur. Hörður
var afskaplega fé-
lagslyndur, lét sig
aldrei vanta þegar
haldin voru diskó-
tek, spilakvöld eða
önnur skemmtun.
Hann var oft hnytt-
inn í tilsvörum og
stutt í glettni og
húmor. Leiðir
skildu þegar við bæði fluttum
frá Laugarvatni, en vegna vin-
áttu mæðra okkar og mín og
systur Harðar hef ég fylgst með
því sem hann hefur verið að
sýsla í gegnum árin. Þá sjaldan
við hittumst urðu sannarlega
fagnaðarfundir og við skiptumst
á upplýsingum um hvað við vor-
um að fást við. Ég votta móður,
systkinum og frændfólki einlæga
samúð við fráfall góðs drengs.
Guð gefi ykkur styrk og umvefji
minningarnar.
Sigrún Óskarsdóttir.
Útför móður okkar,
INGIBJARGAR ÓLAFSSON,
fyrrum húsfreyju á Þorvaldseyri,
verður gerð frá Eyvindarhólakirkju
laugardaginn 12. desember klukkan 14.
.
Jórunn, Ólafur, Þorleifur
og Sigursveinn Eggertsbörn.
Minn ástkæri eiginmaður, faðir,
tengdafaður, afi og okkar besti vinur,
EYJÓLFUR RÚNAR KRISTMUNDSSON,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
föstudaginn 11. desember kl. 15.
.
Jóhanna Þorsteinsdóttir,
Óli Rúnar Eyjólfsson, Ragnhildur Hauksdóttir,
Unnur Eyjólfsdóttir, Ástmar Karl Steinarsson
og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
BJÖRGVINS ÞORVALDSSONAR,
Greniteigi 2, 230 Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks D-deildar
Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja fyrir
góða umönnun.
.
Kristján Björgvinsson, Elínborg Sigurðardóttir,
Sigrún Björgvinsdóttir, Smári Friðriksson,
Björgvin Björgvinsson,
Linda Rós Björgvinsdóttir, Benedikt Viggósson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ÖRLYGS ÍVARSSONAR
tæknifræðings,
Kvistagerði 6, Akureyri.
.
Bryndís Þorvaldsdóttir,
Ormarr Örlygsson, Valgerður Vilhelmsdóttir,
Þorvaldur Örlygsson, Ólöf Mjöll Ellertsdóttir,
Harpa María Örlygsdóttir, Andri Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær bróðir okkar,
AÐALSTEINN BRYNJÚLFSSON
frá Vestmannaeyjum,
er látinn.
Útför hefur farið fram.
.
Bryndís Brynjúlfsdóttir,
Hersteinn Brynjúlfsson.
MATTHÍAS B. JAKOBSSON
skipstjóri
lést á dvalarheimilinu Dalbæ á Dalvík
þann 8. desember síðastliðinn.
Útför hans fer fram frá Dalvíkurkirkju
mánudaginn 14. desember klukkan 13.30.
.
Aðstandendur.