Fréttablaðið - 13.01.2017, Side 46

Ég er alinn upp við að segja sögur og láta segja mér sögur. Amma var mikið í því að hræða mig, tók út úr sér tennurnar og kallaði
sig ömmu skessu. Ég tek ekki út úr
mér tennur en vil koma áhrifunum
sem ég upplifði til skila,“ segir Geir
Konráð Theódórsson sem hefur
búið til sýningu upp úr íslenskum
þjóðsögum og frumsýnir hana í
Landnámssetrinu í Borgarnesi í
kvöld. 
Hann kveðst hafa æft sig með því
að hræða skáta. „Sem sögumaður
held ég að ég hafi mest lært á að
vera skátaforingi og segja krökkum
sögur í útilegum. En ég hef líka verið
í áhugaleikhúsum, bæði í MA og
Leikfélagi Borgarfjarðar sem varð
100 ára á síðasta ári, fjölskylda mín
hefur verið þátttakandi þar allan
tímann.“
Sýningin hans Geirs er líka fjöl-
skylduframleiðsla því faðir hans er
leikstjóri og litli bróðir sýningar-
stjóri. Geir segir það bæði blessun
og bölvun. „Það er ofboðslega
gott að hafa þá þarna en pínulítið
þreytandi að hafa fjölskyldugrínið
á móti sér. Kostirnir eru þó fleiri en
gallarnir.“
Sögurnar sem Geir segir eru af
Sæmundi fróða, Galdra-Lofti og
Hellis mannasögur úr Surtshelli. „Ég
valdi þessar sögur af því að mér fannst
þær smella ágætlega saman, þær bera
allar galdraþema í sér. Flestir kannast
við fyrstu tvær og mér fannst tilvalið
að enda á Hellismannasögum því þá
endar sýningin á klettunum þar sem
Landnámssetrið er. Ólíkt mörgum
þjóðsögum Evrópu sem Disney
er búið að breyta, þá enda þessar
frekar illa. Það er ekki búið að gera
þær krúttlegar. Sögurnar sem mér
voru sagðar voru heldur ekki til þess
fallnar að koma litlum dreng í svefn.“
Við búningagerðina naut Geir
aðstoðar víkingafélagsins Hring-
horna á Akranesi. „Ég bjóst við að
þegar maður gengi í víkingafélag
fælist það í að drekka mjöð og
slást með sverði en ég eyddi fyrstu
þremur vikunum í saumaskap og
með hjálp frá félögunum gerði ég
búninginn frá grunni, en beltið
er úr hrosshársreipi eftir langafa
minn í Borgarnesi.“
Hann kveðst reyna að bregða
sér í líki persónanna. Áður en
hann fer með faðirvorið upp á
djöfulinn að hætti Galdra-Lofts
fannst honum þó vissara að vera
búinn að tala við prestinn. „Þó
margir þekki sögurnar þá gef ég
mér pínu skáldaleyfi þegar ég
tengi þær saman en má passa mig
því þá lendi ég í íslensku besser-
viss erunum. Sögurnar eru mjög
karllægar en mig langaði að fá
góðar kvenpersónur. Ég hafði
íhugað að láta Sæmund fróða
verða konu upp á jafnréttið en
átta mig á að það er bara tak-
markað sem má breyta í einu.“
Geir er búinn að flytja þetta verk
á ensku í Landnámssetrinu í tæpt
ár. „Nú er ég í raun kominn heilan
hring því ég þýddi sögurnar upp-
runalega til að skemmta áhorf-
endum á ensku en svo var það
Ragnar Kjartansson sem bað mig
að skemmta nú líka Íslendingum.“
Amma var mikið í að hræða mig
Svarti galdur á Íslandi er einleikur úr þekktum þjóðsögum. Hann verður frumsýndur í Landnámssetr-
inu í Borgarnesi í kvöld, föstudaginn 13., í flutningi höfundarins, Geirs Konráðs Theódórssonar.
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Leikhús
Ræman
HHHHH
Höfundur: Annie Baker
Leikstjóri: Dóra Jóhannsdóttir
Leikarar: Hjörtur Jóhann Jónsson,
Kristín Þóra Haraldsdóttir, Davíð Þór
Katrínarson, Eysteinn Sigurðarson og
Arnar Dan Kristjánsson
Leikmynd og búningar: Helga I.
Stefánsdóttir
Lýsing: Þórður Orri Pétursson
Tónlist: Valdimar Jóhannsson
Hljóð: Garðar Borgþórsson
Leikgervi: Elín S. Gísladóttir
Þýðing: Halldór Laxness Halldórsson
Þann 11. janúar síðastliðinn hélt
Leikfélag Reykjavíkur upp á 120
ára afmæli sitt með pompi og prakt
í Borgarleikhúsinu. Ræman er að
auki sex hundraðasta viðfangsefni
leikfélagsins en höfundurinn Annie
Baker vann hin virtu Pulitzer-verð-
laun fyrir leikritið árið 2014.
Ræman fer öll fram í niðurníddum
bíósal í Reykjavíkurborg en kvik-
myndahúsið er það síðasta sem sýnir
af filmu, frekar en stafrænt. Verkið
fjallar um samskipti þriggja starfs-
manna hússins sem drepa tímann
með hversdagslegu spjalli á meðan
poppinu er sópað burt. Þau Andrés,
Rósa og Siggi eru ósköp venjulegt
ungt fólk sem er að reyna finna sinn
stað í tilvistinni.
Textinn er lipurlega þýddur af
Halldóri Laxness Halldórssyni sem
hikar ekki við að halda í ensku slett-
urnar þar sem það hæfir en setja má
spurningarmerki við þá ákvörðun
að staðfæra verkið, þrátt fyrir að sú
vinna sé hugvitssamlega útfærð.
Davíð Þór Katrínarson þreytir
hér frumraun sína í íslensku leik-
húsi í hlutverki hins hlédræga og
taugatrekkta Andrésar sem er með
kvikmyndir á heilanum. Þvílíkur
fundur fyrir Borgarleikhúsið. Nátt-
úruleg framkoma hans og einlægni
er ekki einungis hjartnæm heldur
líka fádæma átakanleg. Hina bröttu
Rósu leikur Kristín Þóra Haralds-
dóttir af mikilli næmni en þrátt
fyrir grófleika persónunnar kemur
Kristín Þóra vel til skila að stælarnir
eru einungis yfirskin. Hjörtur Jóhann
Jónsson leikur Sigga kostulega, tíma-
setningar hans eru með eindæmum
góðar en hann nær nýjum hæðum
þegar þögnin verður Sigga óbærileg
og hann leggur hjarta sitt á teppa-
lagðan sýningarsalinn.
Leikstjórnin er í höndum Dóru
Jóhannsdóttur en hún er líka nýliði,
þetta er í fyrsta skipti sem hún leik-
stýrir verki af þessu tagi í einum af
stóru húsunum. Leikverkið er ekki
auðvelt í meðförum enda frægt
fyrir lengd sína og langar þagnir,
en stundum er sem vofa Samuels
Beck ett svífi yfir bíósalnum. Eitt það
markverðasta við sýninguna er mót-
leikurinn, hvernig leikararnir hlusta
hver á annan og bregðast síðan
við með tilsvari eða jafnvel líkam-
legum viðbrögðum. Svo virðist vera
að verkið hafi verið stytt, allavega í
framsetningu, en upphaflega sýn-
ingin var þrír tímar. Það er vissulega
synd að hafa ekki fengið að sjá leik-
ritið í fullri lengd en skemmir ekki
fyrir gæðum þessarar útgáfu.
Nýja sviðið er tilvalinn salur
fyrir sýningar á borð við Ræmuna
og sviðshönnun Helgu I. Stefáns-
dóttur færir leikarana jafnvel enn
þá nær áhorfendum þar sem sviðinu
hallar hressilega fram á við. Einn-
ig eru búningar hennar fallegir í
öllum sínu hverdagsleika. Þórður
Orri Pétursson vinnur lýsinguna
listilega vel þar sem dauf loftljósin
setja skemmtilegan svip á salinn.
Um hljóðið sér Garðar Borgþórsson
og tónlistin er í höndum Valdimars
Jóhannssonar en þeir brúa bilið á
milli atriða fagurlega.
Ofsögum væri sagt að Ræman sé
einhvers konar stórdrama en hvers-
dagsleikinn er það sjaldnast. Aftur á
móti er þetta afskaplega vel leikin og
smellin sýning þar sem áhorfendum
er gefinn tími til að kynnast og finna
til með Andrési, Rósu og Sigga. Svo-
leiðis leikhús er ferðarinnar virði.
Sigríður Jónsdóttir
NiðuRstaða: Eftirminnileg sýning
þar sem góður leikur fær að njóta sín.
Lífið fyrir framan hvíta tjaldið
Hjörtur Jóhann Jónsson, Kristín Þóra Haraldsdóttir og Davíð Þór Katrínarson standa
sig vel í hlutverkum sínum í Ræmunni í Borgarleikhúsinu. MynD/GRíMuR BJaRnaSon
ÉG BjóST við að
þeGar maður GenGi Í
vÍKinGafÉLaG fæLiST það Í
að dreKKa mjöð oG SLáST
með Sverði en ÉG eyddi
fyrSTu þremur viKunum Í
SaumaSKap
Þó margir þekki sögurnar þá gef ég mér pínu skáldaleyfi þegar ég tengi þær saman segir Geir Konráð. MynD/THeDóR KRiSTinn ÞóRðaRSonww
1 3 . j a N ú a R 2 0 1 7 F Ö s t u D a G u R26 M e N N i N G ∙ F R É t t a B L a ð i ð
menning
1
3
-0
1
-2
0
1
7
0
4
:5
8
F
B
0
5
6
s
_
P
0
5
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
5
6
s
_
P
0
4
6
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
5
6
s
_
P
0
0
6
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
5
6
s
_
P
0
1
1
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
B
E
F
-4
1
5
0
1
B
E
F
-4
0
1
4
1
B
E
F
-3
E
D
8
1
B
E
F
-3
D
9
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
5
B

F
B
0
5
6
s
_
1
2
_
1
_
2
0
1
7
C
M
Y
K