Víkurfréttir - 05.11.1999, Síða 18

í KEFLAVÍK OG KARABÍSKA HAFINU
Vorum með eðlur og froska
sem gæludýr
laus. Fjölskyldan mín á íslandi
var alveg í kasti því þau vissu
ekki neitt. Fleiri rnanns dóu í
þessum fellibyl. Mörg hús
voru ónýt en við vorum ofsa-
lega heppinn því okkar hús
skemmdist ekki neitt. A eftir
var svo rakt. Ég var með alla
glugga opna, en enga kælingu,
og það kom móða á glugg-
ana.”
Draumahúsið með sandströnd
í bakgarðinum
„Ég fékk draumaeinbýlishús
„Við vorum með pínulitlar
eðlur sem gæludýr á veggjun-
um. Þær komust inn í gegnum
kælikerfið hjá okkur. Þær
frusu yfirleitt í hel greyin, því
ég var alltaf með kælinguna í
botni. Við fengum stundum
kókí-froska í heimsókn öðru
hverju en þeir lifa
bara í Púrtó Ríkó.
Þama voru líka villt-
ir hundar, þeir eru
hættulegir. Þeir
komu yfirleitt á nótt-
unni. Moskító-flug-
ur voru allt árið um
kring. Þær sjúga
blóð og ég er öll í
örum eftir^ þessi
kvikindi. Ég var
komin með ógeð á
hita og sól á tímabili
og farin að þrá snjó,
rok og rigningu.
Þetta var samt ægi-
lega gaman og það
er mjög fallegt
þarna. Við ferðuð-
umst t.d mikið á eyj-
amar í kring.”
unt. Þama var bara djammað,
dansað og djúsað undir örygg-
ismyndavélunum. Ég halaði
inn svona 200.000 krónur á
mánuði í þjórfé. Við lentum
einu sinni í því að það bmtust
út mikil slagsmál uppá líf og
dauða milli Navy Seals (Sel-
anna) og innfæddra, því selim-
ir voru eitthvað að abbast upp
á innfæddu stelpurnar. Það
endaði með því að sjúkrabíll-
inn kom og flutti fólk á gjör-
gæslu. Ég horfði líka einu
sinni uppá skotbardaga á þess-
um stað. Mig langaði að fylgj-
ast með honum en stelpumar á
bamum toguðu mig niður. Svo
vorum við dregnar á bakvið
og læstar inni á meðan lætin
gengu yfir. Ég eignaðist mikið
af góðum vinum á þessum
vinnustað og við stelpurnar
fórum út saman einu sinni í
mánuði. Þá var farið á flott-
ustu hótelin og spilavítin og
slegið um sig.”
Lenti í tveimur fellibyljum
„Við lentum tvisvar í fellibyl
árið 1996, Bertu og Hortense.
Við vorum þá aðeins með
15% rafmagn í hálfan mánuð,
vatnslaus og símasambands-
Daglegt líf á
Púrtó Ríkó
„Ég kom heim klukkan 6 á
morgnana og svaf yfirleitt til
þrjú á daginn og svaf þá af
mér mesta hitann. Um það
leyti sem ég vaknaði komu
strákamir heim og við fórum
saman niður á strönd. Við átt-
um alltaf eftirmiðdaginn og
kvöldin saman. Þegar ég fór í
vinnu voru yfirleitt allir í fjöl-
skyldunni farnir uppí rúm.
Þetta hefði ekki getað verið
betra. Maður var alltaf á fullu
því mitt meðal við heimþránni
var að vinna eða gera eitthvað.
Ég varð að gera það, annars
hefði ég misst vitið.”
Fékk vinnu á Skothúsinu
„I nóvember 1997 fluttum
við til íslands. Okkur fannst
svo kalt. Strákamir fóm aftur í
nýjan skóla og Les fór aftur að
vinna sem lögga en hann er
lærður vopnatæknifræðingur.
Ég rauk út um allt með mín
meðmæli en fékk hvergi
vinnu. Ég er lærður barþjónn
en keyrslubarir, eins og ég
vann á úti, þekkjast ekki á ís-
landi. Svo vildi til að Oli bróð-
ann þeirra um þetta og hún
sagði mér að þegar böm skipta
svona algjörlega um land og
tungumál þá skipta þau alveg
yfir til að lifa af. Núna skilja
þeir íslensku en þora ekki að
tala hana nema þegar þeir
halda að enginn heyri. Þegar
þeir byrjuðu í skólanum í
Virginíu, voru þeir báðir einu
ári á eftir en í dag gengur þeim
ofsalega vel. Almar er í 8.bekk
og lO.bekk í stærðfræði. Þeir
fengu einu sinni send verðlaun
frá Bill Clinton forseta fyrir
góðan námsárangur. Utvalin
innflutt böm fengu þessi verð-
laun frá forsetanum. Ég var
ofsalega stolt af þeim.”
Aftur ein og atvinnulaus
á Púrtó Ríkó
„Les lauk skyldu sinni á
varðskipinu, sem betur fer því
við vomm bæði búin að fá nóg
af því. Næst var honum skipað
að fara til Púrtó Ríkó. Mig
langaði ekki svona langt en ég
varð bara að fara. Við fórum
haustið 1994 til Púrtó Ríkó, á
Roosevelt Road-herstöðina
sem er stærsta æfingaherstöð í
heimi. Sagan endurtók sig,
það var allt of heitt, ég var at-
vinnulaus aftur og allt í einu
alein á ný. Ég fékk enga vinnu
fyrstu fimm mánuðina af því
að ég var hvít. Þeir kölluðu
mig alltaf americano. Þá fann
ég hvemig það er að vera út-
lendingurinn.”
Don's Litehouse
„Ég vann fimm nætur í viku
á barnum, frá kl. 22 til 6 á
morgnana. Einn dyravörður-
inn gekk alltaf um með skam-
byssu. Það var vopnaleit við
innganginn og rimlar fyrir öll-
um gluggum. Þetta er eitthvað
sem við þekkjum ekki. A bar-
inn komu bæði innfæddir og
hermenn frá öllum heimshom-
við ströndina. Strákam-
ir fóru beint í skólann
og eignuðust vini eins
og skot. Þetta var sjö-
undi skólinn sem þeir
fóru í. Ég spurði þá um
daginn hvað þeir ætl-
uðu að gera þegar þeir
yrðu stórir og þeir svör-
uðu að þeir ætluðu að
halda áfrant að flytja.
Þeir þekkja ekkert ann-
að. Við bjuggum inná
herstöðinni sem var mjög stór.
Ég frétti svo af bar, Don's
Litehouse, sem var rétt fyrir
utan hliðið. Ég sagði Les að ég
ætlaði að fara að sækja um
sem barþjónn þar en hann hélt
nú ekki, því það er svo mikið
af glæpum þama. Ég var farin
að vinna á bamum viku síðar.”
Skotbardagi og Selirnir á