Morgunblaðið - 10.06.2016, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ Jón Skaftasonfæddist á Ak-
ureyri 25. nóv-
ember 1926. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð 3. júní 2016.
Sonur hjónanna
Skafta Stefáns-
sonar, útgerðar-
manns og síldar-
saltanda frá Nöf, f.
6. mars 1894, d. 27.
júlí 1979, og Helgu Jónsdóttur
húsfreyju, f. 16. október 1895,
d. 11. júní 1988. Systkini: Stef-
án, f. 18. febrúar 1928, d. 9. apr-
íl 2015, Gunnlaugur, f. 23. sept-
ember 1930, og Jóhanna, f. 16.
júlí 1933.
Jón kvæntist Hólmfríði Gests-
dóttur, f. á Seyðisfirði 3. apríl
1929, þann 6. apríl 1950. Hólm-
fríður er dóttir hjónanna Gests
Jóhannssonar, verslunar-
fulltrúa á Seyðisfirði, f. 12. jan-
úar 1889, d. 12. mars 1970, og
Hólmfríðar Jónsdóttur hús-
freyju, f. 25. júní 1890, d. 4. apr-
íl 1970. Börn þeirra hjóna eru:
1) Gestur, f. 27. október 1950,
kvæntur Margréti Geirsdóttur,
f. 27. apríl 1951. Börn þeirra
eru a) Hólmfríður, f. 7. júní
Kristínu Þórisdóttur, f. 11. júlí
1961. Börn þeirra eru a) Þórir,
f. 13. júlí 1985, b) Gestur, f. 25.
janúar 1988, c) Ingunn, f. 11.
maí 1990, d) Jón, f. 2 maí 2001.
Jón var alinn upp á síldar-
plani foreldra sinna, Nöf, á
Siglufirði. Stúdent frá MA 1947,
en í MA kynntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni. Próf í lög-
fræði frá HÍ 1951. Héraðsdóms-
lögmaður 1955 og
hæstaréttarlögmaður 1961.
Fulltrúi hjá ríkisskattanefnd og
í fjármálaráðuneytinu. Í bæjar-
stjórn Kópavogs 1958-1962.
Þingmaður fyrir Framsóknar-
flokkinn í Reykjaneskjördæmi
1959-1978. Yfirborgarfógeti í
Reykjavík frá 1979 og síðar
fyrsti sýslumaður Reykjavíkur
til loka árs 1993. Var formaður
Síldarútvegsnefndar, formaður
Íslandsdeildar Norðurlanda-
ráðs, formaður Íslandsdeildar
alþjóðaþingmannasambandsins,
formaður bankaráðs Seðla-
banka Íslands og formaður
Dómarafélags Íslands. Sat alls-
herjarþing Sameinuðu þjóðanna
1971.
Útför Jóns fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 10. júní 2016,
klukkan 13.
1973, gift Sigurði
Njarðvík Þorleifs-
syni og eiga þau
tvær dætur. b)
Geir, f. 23. janúar
1973, sambýlis-
kona Helga Hauks-
dóttir og eiga þau
tvo syni. c) Jón
Skafti, f. 18. sept-
ember 1981, og á
hann eina dóttur.
d) Árni, f. 4. októ-
ber 1989. 2) Helga, fædd 22.
mars 1953, var gift Helga H.
Jónssyni, f. 14. maí 1943, d. 7.
ágúst 2015. Börn þeirra eru a)
Oddný, f. 24. apríl 1981, gift
Cornel Ioan Ban og eiga þau
eina dóttur. b) Sólveig, f. 9.
febrúar 1988, gift Bóasi Hall-
grímssyni og eiga þau son og
dóttur. c) Gunnlaugur, f. 26.
september 1987, sambýliskona
Ásta Þyri Emilsdóttir og eiga
þau einn son. 3) Skafti, fæddur
30. desember 1955, kvæntur
Kristínu Þorsteinsdóttur, f. 10.
apríl 1955. Börn þeirra eru a)
Jón, f. 2. ágúst 1983, sambýlis-
kona Hildur Björnsdóttir og
eiga þau son og dóttur. b) Ólöf,
f. 27. september 1988. 4) Gunn-
ar f. 7. desember 1960, kvæntur
Mamma kenndi okkur ungum
að menn skrifuðu ekki minning-
argreinar um foreldra sína. Það
síaðist líka inn í okkur að eitthvað
væri til í fimmta boðorðinu, um að
heiðra skyldi föður sinn og móður.
Fyrir vikið finnst okkur ekki
rétt að víkja að því mörgum orð-
um að við höfum öll talið pabba
jafngóðan mann og verið getur og
að við eigum ekki annað en af-
skaplega fallegar minningar um
hann. Hve vinsæll hann var hjá
börnum í nágrenninu, sem iðulega
bönkuðu upp á og spurðu hvort
Jón Skaftason gæti komið út að
leika sér. Því síður viljum við
vekja máls á því að hann hafi verið
barnabörnum sínum frábær afi og
þau dáð hann og dýrkað.
En við viljum, fyrir hans hönd,
fá að þakka frábæru fólki á
Sunnuhlíð. Vistin þar var honum
örugglega ekki alveg auðveld,
frekar en síðustu nokkur árin. Það
átti ekki við hann að vera upp á
aðra kominn, sem hann því miður
varð við ævilok. En fólkið á
Sunnuhlíð lét hann ekki finna fyr-
ir því. Það umvafði hann ást og
umhyggju og gerði honum síðustu
metrana á lífsleiðinni svo góða
sem verið gat. Segja má að í því
felist starf þeirra sem á Sunnuhlíð
vinna. En við erum sannfærð um
að þetta risti dýpra en svo. Atlæt-
ið og ástúðin sem pabbi naut var
ekki eitthvað sem fæst aðeins fyr-
ir laun. Raunveruleg væntum-
þykja og virðing bjó að baki. Fyrir
það fæst ekki nógsamlega þakkað
en fyrir það erum við óendanlega
þakklát, okkar vegna og fyrir
hönd pabba og mömmu.
Gestur, Helga, Skafti
og Gunnar.
Jón Skaftason, tengdafaðir
minn, er látinn á nítugasta aldurs-
ári. Mér er enn í fersku minni þeg-
ar Gestur minn kynnti mig fyrir
foreldrum sínum á þessum tíma
árs fyrir 48 árum. Jón var þá þing-
maður Framsóknar í Reykjanes-
kjördæmi, afskaplega myndarleg-
ur og hlýlegur maður.
Í áranna rás fékk ég að reyna
hvílíkum mannkostum Jón var
gæddur. Öllu mótlæti tók hann af
æðruleysi en þegar vel gekk voru
viðbrögðin hófstillt.
Jón var mikill fjölskyldumaður.
Elskur að börnum sínum, barna-
börnum og systkinum. Í þeim hópi
voru hans bestu vinir. Hann var
mikið snyrtimenni. Jafnan óað-
finnanlega klæddur og allt í kring-
um hann í röð og reglu.
Jón hafði mikinn áhuga á þjóð-
málum og pólitík almennt og
fylgdist vel með heimsmálunum.
Minnisstæðar eru stundirnar þeg-
ar fjölskyldan kom saman í hádeg-
inu á sunnudögum. Málin voru
rædd og barist um orðið. Allir
höfðu eitthvað til málanna að
leggja. Í öndvegi sat Jón og stýrði
umræðunni af hlýju og þeirri list
sem hann kunni svo vel. Engar
skoðanir voru öðrum rétthærri.
Jón gladdist þegar hans fólki
gekk vel. Hann gerði kröfur til
annarra en þó fyrst og fremst til
sjálfs sín. Hann gekk til allra
verka af þvílíkum dugnaði og elju
að maður óttaðist stundum að
hann gengi fram af sér. Skipti þá
ekki máli hvort hann var að vinna í
garðinum, að mála húsið eða ryk-
suga heimilið á sunnudagsmorgni.
Á þessum árum kunnu börnin
ekkert sérstaklega vel að meta
sunnudagsþrif pabba síns. Það
fyndna er að á fullorðinsaldri hafa
a.m.k. sum þeirra tekið upp sömu
siði.
Jón og Hólmfríður kynntust í
Menntaskólanum á Akureyri.
Elsta barn þeirra, Gestur, fæddist
þegar Jón var í námi við Háskóla
Íslands. Hann lagði hart að sér við
laganámið og lauk því á fjórum ár-
um. Jafnframt hafði hann úti allar
klær við tekjuöflun og rak m.a.
fiskbúð um skeið. Þrátt fyrir þetta
var oft þröngt í búi hjá ungu hjón-
unum. Með tímanum urðu efnin
meiri og þegar Jóni leið þannig að
hann ætti nóg fyrir sig var hann
ætíð tilbúinn að rétta börnum sín-
um og síðar barnabörnum
hjálparhönd. Hann var ákaflega
örlátur á allt sitt.
Síðustu árin voru tengdaföður
mínum erfið. Hann var ósáttur við
þverrandi þrek og honum féll illa
þegar minnið brást honum. En
aldrei brást elskulegum tengda-
föður mínum samræðulistin. Betri
hlustandi var vandfundinn.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Jóni samfylgdina, hlýjuna og
skilninginn sem hann sýndi mér.
Ekki er hægt að hugsa sér betri
tengdaföður.
Margrét Geirsdóttir.
Tengdafaðir minn, Jón Skafta-
son, er látinn nær níræður. Ég vil
í nokkrum orðum minnast hans.
Ég var unglingur, aðeins 17
ára, er ég kom inn í tengdafjöl-
skylduna. Ég hef því verið svo
heppin að fylgja Jóni tengdaföður
í hátt í 40 ár.
Jón var séntilmenni, prúður og
mikill snyrtipinni. Sérlega mynd-
arlegur og glæsilegur. Það var þó
umfram allt ástríki hans og um-
hyggja fyrir velferð fjölskyldunn-
ar sem mestu skipti. Hann var
vakinn og sofinn yfir börnum og
barnabörnum. Hann passaði upp
á að barnabörnin væru vatns-
greidd og með vel klipptar neglur.
Ef við fjölskyldan skruppum í
utanlandsferð voru fastir liðir að
tengdó komu við í Hólahjallanum
og kvöddu okkur með kossi. Vart
vorum við svo lent aftur á heimleið
er afi Jón var búinn að hringja og
athuga með fjölskylduna. Oftast
vorum við enn í flugstöðinni en
a.m.k. náðum við aldrei til
Straumsvíkur áður en síminn
hringdi. Þetta þótti okkur afskap-
lega vænt um.
Jón var, eins og fyrr sagði,
fyrirmyndar snyrtimenni. Alltaf
að snurfusa og hreinsa til og dug-
legur að láta hluti frá sér. Hann
var svo iðinn við að mála Sunnu-
brautina að innan sem utan að
málningin þornaði vart áður en
hafist var handa við næstu um-
ferð. Eftir að fór að hægjast um í
vinnu skellti hann sér í garð-
yrkjuna af fullum krafti og á
skömmum tíma varð garðurinn á
Sunnubrautinni einn mesti skrúð-
garður bæjarins. Jón nostraði við
garðinn og gafst ekki upp í barátt-
unni við mosann. Hann vorkenndi
þó alltaf greyið mosanum þegar
hann eitraði fyrir honum.
Minningarnar streyma fram.
Ég man er ég var tiltölulega ný í
fjölskyldunni er tengdapabbi
hafði skroppið til útlanda. Heim
kom hann færandi hendi og hafði
keypt handa mér rauðan kjól.
Þetta var stórkostlegt er maður
hugsar til baka. Kjarkaður var
hann!
Jón var ræðuskörungur enda
þingmaður til margra ára. Hann
flutti iðulega tækifærisræður. Á
stórafmæli mínu fyrir nokkrum
árum kvað hann sér hljóðs og hélt
eina góða ræðu. Þarna var hann
85 ára. Þetta var líklega síðasta
tækifærisræða hans og mikill
heiður fyrir mig.
Að lokum vil ég þakka yndis-
legum tengdaföður og afa
barnanna minna samfylgdina.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Kristín Þórisdóttir.
Þegar afa Jóns er minnst er
okkur þakklæti efst í huga. Hann
var einstaklega ljúfur maður og
góður við okkur barnabörnin sín
eins og afar eiga að vera. Minn-
isstætt er þegar hann talaði einu
sinni sem oftar úr ræðupúlti Al-
þingis í útsendingu sjónvarpsins.
Stoltið var mikið yfir því að afi
okkar væri í sjónvarpinu og öllum
sem vildu hlusta var tilkynnt um
þennan stórviðburð. Því eins og
öll börn vita er bara merkilegt fólk
í sjónvarpinu. Eitthvað reyndist
erfiðara að átta sig á því um hvað
var rætt hverju sinni, en afi sýnd-
ist rökfastur og ákveðinn á þess-
um vettvangi þótt barnshugurinn
sé sjálfsagt ekki besti dómarinn í
því efni.
Það var samt ekki þessi maður
sem mætti okkur barnabörnunum
þegar komið var í heimsókn á
Sunnubrautina. Þar var hann ljúf-
mennskan og gjafmildin uppmál-
uð og tók alltaf vel á móti okkur.
Mörgum stundum eyddum við
saman við alls kyns dútl þar sem
hann var ýmist þátttakandi eða
viðfang. Upp í hugann koma atvik
þar sem honum var vatnsgreitt
þar til skyrtan rennblotnaði, hann
látinn leysa alls kyns þrautir og
sýna töfrabrögð á borð við brotna
puttann sem vakti ávallt lukku.
Oft sátum við hjá honum og hlust-
uðum á sögur af lífinu á Siglufirði
og þótti mikið til koma. (Hvern
langar ekki að geta að minnsta
kosti sagst hafa stokkið niður af
húsþaki ofan í hyldjúpan snjó-
skafl?) Þá hlógum við saman að
stríðnisögum afa okkar þar sem
Gulli, yngri bróðir hans, var einatt
fórnarlambið. Aldrei stríddi hann
þó okkur, barnabörnunum.
Einnig hefur rifjast upp tilraun
sem gerð var til að athuga hve
mikið þyrfti til að gera afa reiðan.
Skemmst var frá því að segja að
það mistókst herfilega þrátt fyrir
alls kyns óknytti en samviskubitið
yfir því að hafa komið svona illa
fram við hann að ósekju logaði
lengi á eftir. Enda sannaðist þar
endanlega að afi varð aldrei reiður
– að minnsta kosti ekki við okkur
barnabörnin sín.
Það var líka gott að spjalla við
hann um ýmislegt og hann hafði
mikinn áhuga á að heyra hvaða
skoðanir við barnabörnin höfðum
á ýmsum þjóðþrifamálum, sér-
staklega þegar við eltumst. Erf-
iðara reyndist að fá hann til að
lýsa sínum skoðunum, en það var
ekki síður skemmtilegt að hlýða á
það. Afi hafði einstaklega góða og
fallega nærveru og studdi okkur
með ráðum og dáð í hverju því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Það er ekki lítilsvert.
Að leiðarlokum langar okkur að
færa starfsfólki Sunnuhlíðar alúð-
arþakkir fyrir hlýlega framkomu
og hjartagæsku sem mun seint
gleymast okkur aðstandendum.
Hólmfríður, Geir, Jón
Skafti og Árni.
Við systkinin eigum ótal minn-
ingar af afa okkar, Jóni Skafta-
syni, og þær eru allar fallegar.
Hann kunni betur en flestir full-
orðnir að umgangast börn,
kannski vegna þess að hann
mundi svo vel eftir eigin æsku á
Siglufirði. Þegar stórfjölskyldan
kom saman skiptist hún gjarnan í
tvær fylkingar: Á meðan fullorðna
fólkið ræddi menn og málefni sát-
um við börnin í hring í kringum
afa, eins og agnarsmá hirð, og
veltumst um af hlátri af sögum af
því þegar hann var lítill. Í sögun-
um voru systkinin á Nöf eins og
börnin á Ólátagarði, samheldnir
prakkarar í hringiðu skrautlegs
mannlífs á síldarárunum.
Afi var líka snargöldróttur.
Með honum fylltust eyrun af tí-
köllum, brenni og bláum ópal og
bílskúrshurðir gengu fyrir hugar-
orku. Hann gat stolið af manni
nefinu og höggvið af sér fingur, en
allt greri jafnóðum. Svo var bíllinn
hans með fluggír, þótt venjulega
kæmi grænt ljós rétt í þann mund
sem við vorum að takast á loft.
Á Sunnubrautinni opnuðum við
systkinin hárgreiðslustofu þar
sem afi var aðal-, og raunar eini,
viðskiptavinurinn. Með vatnsglas
og greiðu að vopni prófuðum við
okkur áfram með allt frá klassísk-
um herragreiðslum yfir í framúr-
stefnulegt pönk. Afi var fyrir-
myndarkúnni, jafn ánægður með
allt saman – og blessunarlega ekki
hársár.
En afi var ekki bara fyndinn og
uppátækjasamur, hann var líka
hlýr og umhyggjusamur. Þegar
pabbi og mamma voru í útlöndum
og söknuðurinn yfirþyrmandi var
ekkert betra en að kúra í fanginu
á afa. Þá strauk hann á manni
vangann og raulaði lag þar til
manni leið betur. Hann gerði líka
heiðarlega tilraun til að kenna
okkur að meta klassíska tónlist. Á
meðan hann vann í garðinum eða
dyttaði að húsinu spilaði hann sin-
fóníur og óperur. Við skottuðumst
í kring og hann reyndi að opna
fyrir okkur huliðsheim tónlistar-
innar: „Heyriði, núna er veisla!
Það er að vora! Hetjan okkar er að
kveðja og grætur!“
Á gagnfræðaskólaárunum í
Þinghólsskóla gengum við oft til
afa og ömmu í hádegismat. Ekki
brást það að þau báru á borð mat-
inn sem þau töldu mest höfða til
okkar í bland við sterku ostana og
hræringinn sem þau voru sjálf
hrifnari af. Svo hlustuðum við á
hádegisfréttir á RÚV og ræddum
daginn og veginn.
Á aðfangadag fór afi með okkur
í messu í Kópavogskirkju. Rétt
fyrir sex vorum við fjölskyldan
undantekningarlaust á harða-
spani að klára jólaundirbúning.
Svo renndi afi í hlaðið að sækja
okkur, óaðfinnanlega fínn og
pollrólegur. Þá voru jólin komin.
Afi dottaði oft á meðan presturinn
predikaði en það lifnaði yfir hon-
um þegar kom að söngnum. Hann
var svo söngglaður að oft heyrðist
betur til hans en kórsins.
Þegar við urðum eldri lærðum
við betur að meta forvitni og fróð-
leik afa. Hann var víðlesinn og vel
að sér, einkum í sögu og heims-
málum. Okkur fannst sérstaklega
gaman að heyra af upplifun hans
af alþjóðastjórnmálum síðustu
aldar, sem hann var svo heppinn
að kynnast í gegnum störf sín. En
fyrst og fremst var afi okkur fyr-
irmynd að því hvernig á að lifa líf-
inu fallega, rækta garðinn sinn og
hugsa um fólkið sitt.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Oddný, Sólveig og
Gunnlaugur Helgabörn.
Þegar ég hugsa til afa míns og
alnafna sé ég hann fyrir mér sitj-
andi í rólegheitum í stólnum sín-
um – að lesa Economist. Eða ber-
an að ofan að mála Sunnubrautina
í þriðja skiptið það sumarið. Þann-
ig var afi, alltaf að. Hann fór í
meistaranám í Ameríku að verða
sjötugur og hætti aldrei að lesa,
sækja fyrirlestra og afla sér þekk-
ingar.
Bókasafnið á skrifstofunni hans
bar þess líka merki. Heilu hill-
ustæðurnar um allt frá Róm hinni
fornu til Síldarævintýrisins á
Siglufirði. Ég held þó raunar að
afa hafi þótt meira koma til þess
síðarnefnda.
Skrifstofan hans afa varð mér
sem annað heimili þegar ég var í
menntaskóla og síðar í háskólan-
um. Þangað kom ég og lærði,
borðaði með afa og ömmu, við
spjölluðum og ég fræddist. Stund-
um horfðum við á fótbolta.
Við afi nutum félagsskapar
hvors annars. Það fékk ég staðfest
einhverju sinni þegar ég hringdi á
undan mér og boðaði komu mína í
hádegismat. Þegar ég mætti kom
á daginn að hann hafði ekki sagt
mér að amma hafði brugðið sér af
bæ. Við þyrftum því að bjarga
okkur sjálfir. Félagsskapurinn
var betri en maturinn það hádeg-
ið.
Afi var líka alltaf ímynd heilsu-
hreysti í mínum huga. Hann vakn-
aði við fyrsta hanagal og synti,
gekk mikið og var góður skíða-
maður. Ég minnist þess meira að
segja að hann hafi synt yfir Kópa-
voginn og komið á land í Arnar-
nesinu. Amma gerði nú lítið úr því
og sagði hann hafa verið að ganga
í augun á einhverjum flugfreyjum.
Húmoristi hún amma.
Glæsimennið hann afi minn var
góður í öllu að mér fannst, nema
að aka bíl. Hann játaði því heldur
aldrei né neitaði að hafa fengið
ökuskírteinið að gjöf frá Stebba
bróður sínum þegar Stebbi var
sumarlögga á Siglufirði.
Ég hef notið þess á ýmsa vegu í
lífinu að vera sonarsonur og nafni
hans afa. Einhverju sinni fór ég í
munnlegt próf í háskólanum og
dró spurningu sem mér hugnaðist
ekki. Heppnin var þó með mér því
að prófdómarinn, virðulegur
hæstaréttarlögmaður, fór að
spyrja hvernig afi hefði það.
Fræddi mig síðan um þeirra góðu
kynni næstu mínútur. Ég fékk
ágætiseinkunn á því prófi án þess
að svara nokkurn tíma spurning-
unni sem fyrir mig var lögð.
Afi minn var glæsilegur maður
og einstaklega góðhjartaður. Það
er sárt að kveðja hann en ég mun
ávallt brosa út í annað þegar ég sé
hann fyrir mér, sólbrúnan og sæl-
legan. Alltaf að.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
afi. Vonandi stend ég undir þínu
góða nafni þegar fram í sækir.
Jón Skaftason yngri.
Afi okkar Jón var svo góður
karl að halda mætti að hann hefði
verið persóna úr einni af fjölmörg-
um ýkjusögum hans. Góð-
mennska og gæska skein úr him-
inbláum augum hans og gleði
blasti við í stóru og glettnu brosi.
Enginn töframaður hefur sýnt
aðra eins hæfileika í að draga
heilu fjársjóðina úr eyrum barna
eða grætt eins mörg nef á sem
voru nýslitin af.
Afi Jón var einstakur snyrti-
pinni. Bæði klæddi hann sig óað-
finnanlega og gætti vel að því að
halda Sunnubrautinni fallegri.
Hann gekk um með greiðu og
tannstöngul og stutt var í nagla-
klippur. Jón, nafni afa og lang-
yngsta barnabarn, varð ósjaldan
fyrir barðinu á klippunum þegar
afa þótti lengd nagla vera komin
út fyrir velsæmismörk.
Minnisstæð er heimsókn á
Sunnubrautina þar sem við Þórir
og Gestur göbbuðum Ingunni á
leikskólaaldri með æðislegum
gylliboðum til að fá stórt fiðrild-
atyggjótattú yfir ennið. Prakkara-
skapur eldri bræðranna, erfður
frá afa, gekk þá fram af snyrti-
mennsku hans og við tók heljar-
innar skrúbbun við að þrífa
óskapnaðinn af enni barnsins. Afi
var alls ekki tilbúinn að gefast upp
þótt afar erfiðlega gengi að ná
fiðrildinu af.
Afi hafði ofboðslega gaman af
því að fá okkur barnabörnin til að
hlæja og komst fljótt að því að góð
aðferð til þess var að stríða ömmu
örlítið. Þegar fjölskyldan sat fyrir
framan sjónvarpið og horfði á
fréttir, einkum veðurfréttir, hvísl-
aði afi oft að manni að hann væri
svolítið skotinn í fréttaþulunni.
„Alls ekki segja ömmu þinni
þetta,“ hvíslaði hann svo. Hann
passaði upp á að hvísla nógu hátt
til að allir í herberginu heyrðu.
Amma tók svo þátt í gríninu, þótt-
ist vera voðalega afbrýðisöm og
við systkinin roðnuðum niður í
tær.
Þegar aldurinn færðist yfir
þurftu afi og amma stundum á ör-
lítilli aðstoð að halda, til dæmis við
að slá garðinn eða finna út úr því
hvernig öll þessi flóknu tæki virk-
uðu. Þessa aðstoð vorum við að
sjálfsögðu tilbúin að veita enda
höfðu afi og amma margfalt unnið
sér inn fyrir henni. Hins vegar
mislukkuðust tilraunir til að gera
afa greiða nánast alltaf. Allir
greiðar fóru á þann veg að hann
launaði fyrir þá með því að lauma,
jafnvel þvinga, launum að barna-
barni sínu sem voru úr öllu sam-
hengi við hvert erfiðið var. Það er
ofsalega sárt að kveðja þig, elsku
afi okkar. Við verðum þó ævinlega
þakklát fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum með þér og fyrir
allar dýrmætu lífsreglurnar sem
þú kenndir okkur.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þórir, Gestur, Ingunn og
Jón Gunnarsbörn.
Afi minn, Jón Skaftason, er lát-
inn. Margs er að minnast að leið-
arlokum og margt að þakka. Afi
var í senn skemmtilegur, góður afi
og bráðgreindur. Hann ferðaðist
víða, átti gott og kært samband
við fjölskyldu sína. Samband hans
og ömmu er með því fallegra sem
ég hef þekkt. Ég hef ekki tölu á
því hversu oft afi sagði mér frá ör-
Jón Skaftason