Morgunblaðið - 10.06.2016, Síða 29

ir langt og strangt nám og þjálfun
í útlöndum.
Hægt væri að skrifa mikið um
pönnukökurnar, kæfuna og
brauðið hennar góða, en þrátt fyr-
ir mikla færni í matseld og bakstri
þá er hún fjarri því sem stendur
upp úr í minningunni um Stebbu.
Fyrir utan það að vera yndisleg
frænka og góð manneskja sem
skipti aldrei skapi og tók mér og
mínum alltaf vel, var hún afburða-
framkvæmdastjóri. Hún var
mannþekkjari sem kunni að
hvetja og ná fram því besta og
treysti okkur til góðra verka í stað
þess að vera með aðfinnslur og
umvandanir. Ef henni mislíkaði
sást það á svipnum og það var al-
veg nóg. Hún var traust, stöðug,
réttsýn og mikil fyrirmynd. Takk
fyrir allt, elsku Stebba frænka.
Meira: mbl.is/minningar
Steinunn Kristín
Þorvaldsdóttir.
Elsku Stebba, þakka þér fyrir
að hafa verið okkar. Við vorum
kornung, þegar við komum að Ás-
um, ungur prestur og fjölskylda
hans. Það var ekki prestssetur í
boði, en við fengum inni hjá ykkur
Gumma og Ágústi föður þínum í
Ásum. Það var okkar gæfa og
gleði.
Þegar við settumst að í Ásum
áttum við von á okkar öðru barni.
Í Ásum var okkur tekið með fögn-
uði og þar eignuðumst við ævivini.
Börnin okkar, Hrefna og Guð-
mundur, voru ævinlega velkomin
í vesturbæinn. Gummi, sem fædd-
ist rétt eftir að við fluttum í Ása,
var ekki fyrr farinn að bera sig
um skríðandi en hann klóraði í
hurðina á vesturbænum og sagði
við Stebbu, þegar hún opnaði:
Nammi. Þá var hann borinn á
höndum Stebbu, Gumma eða
Ágústs eins og prins, gefið gott í
munn og ástríkt atlæti. Hrefna
okkar var dekruð af öllu Ásafólk-
inu og heimasætan Kristín gerði
hana að drottningu. Hún fékk að
taka þátt í öllum helstu atburðum
á stóru búi og var alltaf í aðal-
hlutverki. Bjarnheiður gekk svo í
húsmæðraskóla í Ásum og lærði
að matbúa allt mögulegt af besta
toga hjá Stebbu. Svo kom yngsta
barnið okkar eftir að við fluttum
frá Ásum. Hann hlaut nafnið Stef-
án, til að heiðra Stebbu okkar.
Þegar sveitarstjórnin bauð
okkur gott hús í Tröð við Árnes
urðum við glöð, en fluttum með
trega. Það var erfitt að yfirgefa
Ása og kærleiksheimilið þar. En
kærleikur Ása fluttist með okkur.
Þau voru alltaf okkar og við
þeirra. Stebba var virðuleg og
stolt kona með góða sjálfsvirð-
ingu. Hún þjónaði öðrum enda-
laust, en vissi vel hver hún var og
kunni að taka hóli. Hún var góð að
innstu hjartarótum.
Stebba elskaði tónlist, var mús-
íkölsk og söng vel. Bjarnheiður og
hún nutu þess að syngja saman í
kirkjukór. Stebba var sópran, en
Bjarnheiður söng alt. Það var líka
hægt að tala við Stebbu um allt.
Hún var heimakona, en hafði víða
sýn á lífið. Yndislegar minningar
eigum við um ferð í Fljótin með
Gumma og Stebbu. Þangað höfðu
þau aldrei komið, en voru svo vel
lesin að það kom þeim ekkert á
óvart. Þau náðu strax tengslum
við Hemma og Auði, frændfólk
okkar og vini í Fljótum. Við skilj-
um það, góðum líkar góðir.
Stebba var þeirrar gerðar að
hún hallaði aldrei orðinu á annan,
en margir urðu stærri af því að
kynnast henni. En að lífslokum
urðu hennar styrkleikar veikleik-
ar. Hún var ekki fyrir ferðalög
eða breytingar. Síðustu ár voru
þung og við erum svo þakklát fyr-
ir að hún fékk að fara til Gumma
síns og allra hinna. Þeim fegin-
leika fylgir þung sorg. Það er svo
sárt að fá aldrei að faðma þig aft-
ur, elsku Stebba okkar. Allir þínir
verða alltaf okkar, við sendum
þeim innilegar samúðarkveðjur.
Bjarnheiður, Sigfinnur,
Hrefna Ösp, Guðmundur
og Stefán Þór.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGA ÞÓRARINSDÓTTIR
frá Þykkvabæ,
sem andaðist þriðjudaginn 31. maí,
verður jarðsungin frá Prestsbakkakirkju
á Síðu laugardaginn 11. júní klukkan 13.
.
Einar Bjarnason
Þórarinn Bjarnason Helga Jónsdóttir
Arnar Bjarnason Anna María Pétursdóttir
Halldóra Eyrún Bjarnadóttir Orri Guðjohnsen
barnabörn og barnabarnabörn
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ Jón Einarssonfæddist á Siglu-
firði 31. janúar
1926. Hann lést á
Spáni 23. maí 2016.
Foreldrar hans
voru Einar Ás-
grímsson, f. 1896, d.
1979, og Dóróthea
Sigurlaug Jónsdótt-
ir, f. 1904, d. 2001.
Systkini Jóns
eru: Ásta, f. 1928,
Ásgrímur, f. 1929, látinn, Guð-
laug, f. 1932, látin, Sólveig, f.
1934, Brynjar Óli, f. 1936, látinn,
Stella Minný, f. 1940, og Ey-
steinn, samfeðra, f. 1923, látinn
Jón kvæntist 31. janúar 1953
eftirlifandi eiginkonu sinni, Guð-
rúnu Margréti Valberg Hall-
grímsdóttur, f. 27. janúar 1934 á
Sauðárkróki. Börn
Jóns og Guðrúnar
eru: Margrét Indí-
ana, f. 1952, í sam-
búð með Ágústu
Pálsdóttur,
Hallgrímur Val-
berg, f. 1954,
kvæntur Supanee
Runarun, Einar
Theódór, f. 1957,
kvæntur Bergþóru
Ingimarsdóttur,
Dóróthea Sigurlaug f. 1961, gift
Jóhanni Hjartarsyni, og Hjörtur,
f. 1965, kvæntur Þóru Kemp.
Afabörn eru tólf, þar af þrjú lát-
in. Langafabörnin eru fimm og
langalangaafabörn tvö.
Útför Jóns fer fram frá Hvera-
gerðiskirkju í dag, 10. júní 2016,
klukkan 11.
Elsku besti pabbi minn er lát-
inn. Ég veit vel að þetta er lífsins
gangur en þetta er samt svo
óraunverulegt. Mín elsta minning
er af okkur tveimur saman, ég var
sennilega fimm ára, við bókalest-
ur fyrir svefninn. Ég man að það
var svo notalegt að liggja í fangi
þínu og hlusta á sögu. Þessa minn-
ingu hef ég tekið með mér í lífið og
nýt þess að liggja með börnum
mínum og lesa fyrir þau góðar
kvöldsögur. Ég harma það að hafa
ekki deilt þessari minningu með
þér, nú þegar þú ert farinn.
Ég minnist einnig ferða okkar
til Sigló að heimsækja ömmu og
afa á Grundargötunni. Bílferðin á
þessum árum tók um ellefu
klukkustundir og ég man að þú
varst eins og herforingi við stýrið
á einbreiðum veginum og komst
okkur heilum á leiðarenda. Þar
var oft glatt á hjalla, þó sér í lagi
þegar Bóbó bróðir þinn og þú
leidduð saman hesta ykkar, þetta
voru eins og bestu revíur og var
hlegið þar til menn lágu hver um
annan þveran. Á fullorðinsárum
mínum áttum við margar góðar
stundir saman tengdar æskuslóð-
um þínum enda húsið á Eyrargöt-
unni sem þú hafðir svo miklar
mætur á griðastaður allra sem
heimsóttu ykkur mömmu á meðan
húsrúm leyfði. Í mínum huga
verður Eyrargata 28 ávallt hús
Nonna Theu og Rúnu.
Ég mun sakna stundanna sem
við áttum saman undir það síðasta
þegar þú sagðir sögur, jafnvel úr
æsku þinni á Sigló, eins ljóslifandi
og atburðirnir hefðu gerst í gær.
Takk fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman í blíðu jafnt
sem stríðu.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Hvíl í friði, elsku pabbi minn.
Hjörtur Jónsson.
Elsku pabbi minn, margs er að
minnast í gegnum árin okkar sam-
an. Ferðalögin í barnæsku þegar
farið var norður á Sauðárkrók og
Siglufjörð, svo tóku unglingsárin
við og þar stóðst þú með mér í
blíðu og stríðu. Og mikið varstu
glaður og ánægður þegar barna-
börnin fæddust, enda bjuggum við
hjá ykkur mömmu og því nóg fyrir
ykkur að gera. En svo þegar farið
var að heiman var nú ekki allt
dans á rósum en þið mamma alltaf
tilbúin að aðstoða þegar þörf var
á. Og ekki þótti þér leiðinlegt að
heimsækja litlu fjölskylduna til
Svíþjóðar á meðan við bjuggum
þar og vitnaðir þú oft í þær heim-
sóknir. En þegar heim var komið
aftur hafði litla fjölskyldan minnk-
að og átti eftir að minnka meir og
alltaf stóðst þú sem klettur við
mína hlið. Gaman er að segja frá
því þegar þú fórst á eftirlaun en þá
fórstu að safna pennum og sníktir
penna úti um allt. Ég passaði líka
upp á að eiga alltaf fulla skúffu af
pennum sem þú gast gengið í.
Pennasafnið þitt óx og óx og var
þitt líf og yndi. Svo vel skipulagt
og vel passað upp á og endaði í
einum 18 þúsundum pennum.
Um það leyti sem þið mamma
flytjið á Ás í Hveragerði fluttist ég
til Spánar. Og átti það eftir að
verða uppáhaldsstaðurinn þinn,
og heimsóttuð þið mig á hverju ári
og ferðuðust með mér um landið.
Þú varst mjög glaður þegar þið
ákváðuð að koma nú í maí sl. eftir
eins árs hlé, og náðum við að gera
svo margt skemmtilegt. Þú svo
sæll og glaður að vera kominn aft-
ur á uppáhaldssvalirnar þínar í
sólinni, að betra líf gæti ekki verið
til voru þín orð. Þú ákvaðst að
enda þetta líf þar og ég er svo viss
um í mínu hjarta að þú ert ánægð-
ur með það. Enn og aftur, elsku
pabbi, takk fyrir allt saman og við
sjáumst síðar.
Þín dóttir
Margrét (Magga).
Kæri vinur.
Okkar samskipti voru ekki löng
í árum talið en góð og skemmtileg.
Ég rifja upp allar sögurnar sem
ég fékk að heyra hjá þér og
spanna lífshlaupið þitt. Ég dáðist
svo að þessu ótrúlega minni þínu
sem þú hafðir fram á síðasta dag,
sama hvort um manna- eða stað-
arnöfn eða ártöl var að ræða.
Heimsóknir þínar til okkar á Spán
eru eftirminnilegar því þú naust
þeirra svo vel og hafðir gaman af.
Síðasta ferðin þín er sú sem verð-
ur mér minnisstæðust því þú,
kominn á þennan aldur, hafðir enn
svo gaman að því sem við gerðum.
Ferð okkar saman í stóru versl-
unarkeðjuna þar sem ég fékk þig
til að kíkja með mér í allar skóbúð-
ir svæðisins, kíkja inn í stærstu
byggingarvöruverslun og mat-
vöruverslun sem þú hafðir séð og
hafðir gaman af. Ferð okkar sam-
an til spánska rakarans sem talaði
meira en hann klippti og við hlóg-
um mikið að. Þú varst kominn
með fullt af nýjum sögum sem þú
ætlaðir að segja á Ási, en vinur,
það bíður betri tíma. Þakka þér
fyrir stutta en góða samfylgd.
Ágústa.
Látinn er Jón Einarsson mál-
arameistari frá Siglufirði. Ég
kynntist Jóni fyrst í álverinu í
Straumsvík skömmu eftir að ál-
verið tók til starfa. Hann var þá á
byggingadeild sem sá um viðhald
bæði utan- og innanhúss. Auk
málara voru þar einnig trésmiðir
og múrarar. Þetta var lítil deild í
skemmu á svæðinu sem sá einnig
um sjóbúnað á álfarmi í skipum til
útflutnings. Jón var með sína
menn í horni skemmunnar sem
var við frekar óhentugar kring-
umstæður vegna þrengsla og
ryks. En síðar meir lagaðist að-
staða til málningar þegar útbúið
var málningarverkstæði í bygg-
ingu annarstaðar á svæðinu þar
sem hægt var að sprautulakka
tæki. Jón var mjög drífandi og
vildi láta verkin ganga og ljúka
þeim á tilskildum tíma. Stundum
voru sumarstrákar hjá honum
sem þekktu lítt til málningar-
vinnu. Hann var duglegur að
segja þeim til og brýndi fyrir þeim
gildi vinnunnar sem gat stundum
verið erfið uppi á þökum og víða
voru hættur á þessum vinnustað.
Jón og konan hans, Guðrún Val-
berg, Rúna, voru í ferðahóp sem
þeir félagar í hópnum kölluðu Út-
laga. Einhverju sinni gátu ekki
nokkrir félagar tekið þátt í ferð
sem var áætluð um sumarið og
bauð hann þá mér og konu minni
að koma með. Þetta varð til þess
að við vorum tekin í hópinn og
ferðuðumst með þeim í mörg sum-
ur. Ferðahópurinn hafði á stefnu-
skrá sinni að fara helst á þá staði
sem við höfðum ekki komið á áður.
Það má segja að hópurinn hafi
borið nafn með rentu því við lögð-
umst hreinlega út í tjöld í nokkra
daga. Oftast fengum við rútu frá
Vestfjarðaleið með sama bílstjór-
ann, Jón M. Jóhannsson, öðling-
smann, sem kom svo síðar í hópinn
ásamt konu sinni. Þessar ferðir
opnuðu okkur nýja sýn á landið
sem við búum að alla ævi. Jón var
hrókur alls faganaðar í þessum
ferðum, brandararnir og tilsvör
sem komu frá honum eru eftir-
minnileg og þurfti oft að þerra
hvarma þegar hann var í essinu
sínu.
Jón kom glaður til mín einu
sinni í vinnunni og sagðist vera
búinn að kaupa gamalt og lítið hús
á Siglufirði sem þyrfti að vísu
smálagfæringar. Við hjónin kom-
um oft til þeirra á Siglufjörð, er
þau Rúna dvöldu þar og voru að
lagfæra húsið og umhverfi þess.
Nú hafa börn þeirra tekið við hús-
inu, endyrnýjað og stækkað lítið
eitt og lítur það glæsilega út í dag.
Jón og Rúna komu oft til okkar
Vénýjar í sumarhýsið okkar á
Ólafsfirði, sérstaklega eftir opnun
Héðinsfjarðarganga. Bar þá oft á
góma fyrrverandi vinnustað okk-
ar í Straumsvík og framvindu
mála þar.
Mikið áhugamál Jóns var að
safna pennum, bæði meðan hann
var að vinna og eftir að hann var
kominn á eftirlaun.
Pennarnir skiptu þúsundum og
var þeim komið fyrir í þar til gerð-
um möppum og allt skrásett í
tölvu. Þegar maður hitti hann á
góðri stundu og var með penna í
vasanum þurfti hann að skoða og
vita hvort hann ætti eins penna.
Það var ótrúlegt hvað hann var
naskur að vita hvaða tegund af
pennum hann ætti. Ef ég fór til út-
landa þá hafði ég alltaf í huga að
færa honum penna sem ég vonaði
að hann ætti ekki.
Við Véný sendum fjölskyldu
Jóns innilegar samúðarkveðjur.
Sveinbjörn Sigurðsson.
Jón Einarsson
Það er erfitt að
finna réttu orðin til
að kveðja náinn vin
og bróður.
Örn kom til mín til Danmerkur
árið 2004 fljótlega eftir að ég
fluttist þangað. Við bjuggum
saman með dóttur minni, Gio-
vönnu, í Trige. Leiðir okkar skildi
síðan.
Ég flutti aftur til Íslands árið
2007, en Örn varð eftir í Dan-
mörku. Hann naut sín vel hér og
átti marga vini. Ég kom aftur til
Danmerkur árið 2010 og flutti þá
aftur til Trige. Við hittumst af og
til, en með tímanum urðu sam-
skipti okkar meiri.
Hann leitaði oft til mín ef eitt-
hvað bjátaði á. Þegar heilsa hans
fór svo versnandi vegna lungna-
sjúkdóms sem hann greindist
með úti þurfti hann á meiri að-
stoð að halda.
Þessi veikindi fóru versnandi
og árið 2014 fékk ég með hjálp
góðra manna og kvenna hjá Ár-
ósakommúnunni, verndað hús-
næði handa honum. Þar fékk
hann alla þá hjálp sem hann
þurfti. Ég var honum líka alltaf
innanhandar.
Við vorum í daglegu sambandi.
Hann lagði líka mikla áherslu á
að vera í sambandi við börnin sín,
Maríu, Ásdísi og Martin. Hann
bar hag þeirra fyrir brjósti og
elskaði þau meira en lífið sjálft.
Eftir mjög alvarleg veikindi í
janúar og febrúar á þessu ári
komu dætur hans til hans í heim-
sókn.
Það var yndislegt að sjá
hversu tengd þau voru. Það var
Örn Ragnar
Motzfeldt
✝ Örn RagnarMotzfeldt bif-
vélavirki fæddist
28. október 1954.
Hann lést 24. apríl
2016.
Útför Arnar fór
fram 3. júní 2016.
greinilegt að langur
aðskilnaður við dæt-
urnar hafði ekki
haft mikil áhrif á
þeirra samband.
Eftir þessa heim-
sókn var hann aftur
kominn með lífs-
neistann og gleðina í
hjartað sitt. María
og Ásdís ákváðu að
koma aftur í ágúst
og vera með honum
og hann hlakkaði mikið til þess.
Hans orð voru: Thea, ég er svo
glaður. Ég trúi þessu bara varla.
Ég er búinn að fá þær aftur.
Ég veit að hann fór glaður og í
friði frá þessum heimi. Það er
mikil hjálp í sorginni, en tóma-
rúmið situr enn í mínu hjarta.
Hann eignaðist líka góðan vin í
eiginmanni mínum. Þeir áttu
margar góðar stundir saman og
var Frank Erni góður vinur. Með
þessum fáu orðum og ljóði vil ég
minnast míns elskulega bróður
og besta vinar.
Æ, hvar er leiðið þitt lága,
ljúfasti bróðir?
Þar sem þú tárvota vanga
á vinblíða móður
mjúklega lagðir, er lífið
lagði þig, bróðir minn kæri,
sárustu þyrnunum sínum,
þótt saklaus þú værir og góður.
Æ, hvar er leiðið þitt lága?
Mig langar að mega
leggja á það liljukrans smáan,
því liljurnar eiga
sammerkt með sálinni þinni
og sýna það, vinur minn besti,
að ástin er öflug og lifir
þótt augun í dauðanum bresti.
(Jóhann Sigurjónsson)
Frá eiginmanni mínum, Frank
Richard Hansen:
Örn var góður og kærleiksrík-
ur maður, einnig var hann kær
vinur.
Theódóra Ragnarsdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir og
tengdamóðir,
GUÐFINNA KARLSDÓTTIR
(Dodda),
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi þriðjudaginn 7. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
.
Geir Kristjánsson,
Sólrún Geirsdóttir, Sigurður H. Helgason,
Róbert G. Geirsson, Sigríður Ólafsdóttir.
Elskulegur sambýlismaður, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTVIN GUÐMUNDSSON,
Valsholti, Stafholtstungum,
lést í Brákarhlíð, Borgarnesi, 8. júní.
Jarðarförin fer fram frá Reykholtskirkju
laugardaginn 11. júní klukkan 14.
.
Helga Þórný Guðmundsdóttir,
Guðbjörn Kristvinsson, Svana Lára Hauksdóttir,
Þorsteinn Kristvinsson, Sóley Stefánsdóttir,
Kristín Kristvinsdóttir, Dagbjartur R. Jónsson,
Björn Ingi Kristvinsson, Isabel Miranda Plancarte,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
JÓNS K. ÞÓRÐARSONAR
múrarameistara.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Úndína Gísladóttir.