Morgunblaðið - 10.06.2016, Side 31

hjón með í ferðalögum kórsins
innan lands sem utan. Fyrir hið
dygga söng- og félagsstarf Sig-
urðar hlaut hann heiðursmerki
kórsins, gullhörpuna. Við mun-
um ávallt minnast hans músík-
alska þáttar og ljúfu söngraddar
en þar lagði hann stein sem
varðar árangur kórsins á 100 ára
vegferð hans.
Sigurður var einn 14 Fóst-
bræðra og starfaði með þeim
alla tíð. Þegar Sigurður hætti að
syngja með starfandi kórnum
gekk hann til liðs við Gamla
Fóstbræður og söng með þeim
síðustu árin og fór í söngferðir
með þeim innan lands og utan.
Við félagarnir í Gömlum Fóst-
bræðrum þökkum Sigurði fyrir
sönglega og félagslega samstarf-
ið og minnumst hans með virð-
ingu og þökk. Jafnframt sendum
við Jónu eiginkonu hans, Eddu
einkadótturinni og barnabörnum
innilegar samúðarkveðjur.
Einar Geir Þorsteinsson.
Mér barst í vikunni sú fregn
að skólabróðir minn og vinur,
Sigurður Jóelsson, hefði gengið
yfir landamærin miklu. Þar
kvaddi góður og vænn drengur.
Minningarnar streyma að. Ég
kynntist Sigurði og ýmsum góð-
um drengjum öðrum sem kvatt
hafa þetta mannlíf þegar ég
gekk í Kennaraskóla Íslands og
nú er hann einnig horfinn sjón-
um.
Þannig háttaði til að Sigurður
sat við næsta borð við mig í
kennslu-stofunni. Fljótt kynntist
ég hversu mikla gæðasál hann
hafði að geyma. Ég man að við
skemmtum okkur stundum í
tímum hjá Bjarna Vilhjálmssyni
við að skiptast á smákviðlingum,
en slíkt truflaði á engan hátt
kennsluna, nutum hennar ágæt-
lega þrátt fyrir kveðskapinn.
Sigurður var ágæta vel hag-
mæltur og mátti ég því segja um
hann:
Að yrkja vísu er vinna ströng,
svo vanda þarf til meðferðar.
Þó duttu niður ljóðin löng
og létt úr penna Sigurðar.
Við Sigurður áttum líka ýmis
samskipti utan skóla sem
ánægja var að. Sigurður var
skemmtilegur, hreinn og beinn,
glaðlyndur, vænn drengur og
vingóður hið bezta.
Hann hafði einnig ljómandi
söngrödd, var t.d. í Karlakórn-
um Fóstbræðrum og lék ágæt-
lega á hljóðfæri. Eftir kennara-
prófið 1955 skildust leiðir um
sinn. Sigurður fékk stöðu í
Reykjavík, en ég fór að kenna
úti á landi, en svo hittumst við
aftur í Langholtsskóla eftir 1973.
Þegar góður vinur hverfur
verður eftir tómarúm – og þann-
ig var það þegar Sigurður
kvaddi. Ég samhryggist innilega
eftirlifandi ástvinum hans og
votta þeim samúð mína. Það er
vissulega sárt þegar kær ástvin-
ur kveður. Ég bið því góðan Guð
að styðja og styrkja syrgjandi
eiginkonu og aðra ástvini. Bless-
uð sé minning Sigurðar Jóels-
sonar.
Björn G. Eiríksson.
Leiðir okkar hjóna og Sigurð-
ar lágu fyrst saman á ráðstefnu
sem haldin var á vegum For-
eldra- og styrktarfélags heyrn-
ardaufra fyrir 45 árum í Reykja-
vík.
Þessari ráðstefnu var m.a.
ætlað að kynna aðstæður heyrn-
arlausra í samfélaginu til náms
og atvinnuþátttöku sem var ekki
vanþörf á á þessum tíma.
Þessi ráðstefna var líka til að
efla kynni og samstarf við félag
heyrnarlausra. Sigurður og Jóna
Sveinsdóttir, kona hans, voru þá
mjög virk í Foreldrafélaginu og
sameiginlegt happdrætti félag-
anna gerði Félagi heyrnarlausra
kleift að eignast sitt fyrsta hús-
næði að Skólavörðustíg 21. Á
þessum tíma áttum við Hervör
mikið samstarf við ráðamenn
Foreldrafélagsins og var ein-
staklega ljúft að eiga kynni við
þau hjón; Sigurð og Jónu alla
tíð. Þar bar aldrei skugga á og
er óhætt að segja að mörg fram-
faraspor voru stigin á þessum
árum heyrnarlausum til hags-
bóta.
Nokkrum árum síðar varð
Jóna, kona Sigurðar formaður
Öryrkjabandalags Íslands, sem
m.a. stóð fyrir mikilli kynningu á
ári fatlaðra sem skilaði sér vel til
aðildarfélaganna. Árið 1981
gerðist Félag heyrnarlausra aðili
að Öryrkjabandalaginu en þá
var Sigurður einmitt formaður
Foreldra- og styrktarfélags
heyrnarlausra. Hann skrifaði um
stefnumál og megináherslur fé-
lagsins sem honum voru hug-
leikin, í kynningarbæklingi orð-
rétt: „Í lögum félagsins segir
m.a. að auka verði kynni meðal
foreldra heyrnarskertra barna
og efla samstarf í þágu heyrn-
arskertra á öllum aldri. Þá er
bent á að kynna verði almenn-
ingi mál er varða heyrnarskerta
sérstaklega og styrkja beri starf
Heyrnleysingjaskólans“. Fyrstu
ár félagins var mest kapp lagt á
að vinna stjórnvöld til fylgis við
nýjan Heyrnleysingjaskóla. Var
þessu máli fylgt fast eftir í góðri
samvinnu við skólastjórn Heyrn-
leysingaskólans. Skólinn flutti í
nýju húsakynnin 12. febrúar
1971. Mörg baráttumál eiga enn
við daginn í dag þó að skóla-
málin séu með öðrum hætti en
var.
Við Hervör þökkum Sigurði
áratuga samvinnu. Við sendum
Jónu og Eddu og allri fjölskyld-
unni hlýjar samúðarkveðjur
Hervör Guðjónsdóttir,
fyrrverandi formaður
félags heyrnarlausra, og
Guðmundur Egilsson.
Hugurinn leitar til baka um
áratugi, þegar kvaddur er kær
skólabróðir. Kynnin hófust í
Kennaraskóla Íslands veturinn
1952-53, hann þá í öðrum bekk,
ég í fjórða. Hugþekkari og betri
skólafélaga var varla unnt að
hugsa sér, en við Ólafur vinur
okkar Einarsson vorum einmitt
að rifja upp þessi mætu kynni á
dögunum.Við vorum nokkrir
skólafélagar og vinir sem stofn-
uðum innan skólans lítinn en
samhentan hóp sem hafði það að
markmiði að efla félagskennd
okkar með upplestri, málefna-
umræðu, ritgerðaflutningi og
svo var lagið tekið af hjartans
lyst.
Honum Sigurði okkar Jóels-
syni áttum við það að þakka að
við gátum glatt geð okkar þann-
ig. Hann settist við hljóðfærið og
lék hvert sönglagið á fætur öðru
og við reyndum allt hvað við gát-
um að fylgja honum eftir. Sjálfur
söng hann gjarnan með enda átti
hann þá framundan mestan
söngframa af okkur félögum
sem hinn tónvísi söngvari Fóst-
bræðra um áraraðir. Eftir próf
fórum við hver sína leið, en við
vissum alltaf af hvor öðrum. Og
svo endurnýjuðust kynni okkar
þegar ég átti farsæla samleið
með eiginkonu hans, Jónu
Sveinsdóttur, hjá Öryrkjabanda-
laginu, þar sem heldur betur
munaði um hennar atfylgi. Má
þá ekki gleyma því hversu gíf-
urlega mikið og fengsælt starf
þau hjónin unnu fyrir málstað
heyrnarskertra, ómetanlegt í
raun. En umfram allt þá er
minningin um hann Sigurð Jó-
elsson frá mótunarárum sem og
síðar ógleymanleg og í mikilli
þökk fyrir allt er hann kært
kvaddur um leið og hugheilar
samúðarkveðjur eru sendar
Jónu og öllu þeirra fólki. Þessum
fáu línum fylgir kær samúðar-
kveðja til hennar Jónu, mætrar
samstarfskonu um árabil, og
hennar fólks frá Ólafi Einarssyni
Þar gekk drengur góður um göt-
ur lífsins. Blessuð sé hin bjarta
minning.
Helgi Seljan.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ Lillian KristinSöberg Andr-
ésson fæddist 25.
september í Kaup-
mannahöfn. Hún
lést 3. júní 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Þóra
Svanhvít Gísla-
dóttir, er fæddist á
Íslandi 1898, og
Sigurd Olsen Sö-
berg, sem fæddist
í Noregi 1895. Hálfbróðir
hennar var Eiríkur Gíslason,
alsystkini Sveinn, John og Ásta
Söberg.
Eftirlifandi eiginmaður
hennar er Sverrir Andrésson
frá Þrándarholti í Gnúpverja-
hreppi, f. 30. mars 1930. For-
eldrar hans voru Andrés Sig-
urðsson, f. 1900, og Halldóra
Hansdóttir, f. 1905, stúpfaðir
c. Irena, d. Karin, e. Oliver. 4.
Þórir, f. 1956. 5. Bragi, f.
1958, eiginkona hans er
Svava Davíðsdóttir, börn: a.
Kristín Arna, b. Davíð Örn, c.
Aron. 6. Linda, f. 1960, eigin-
maður hennar er Sigurjón
Reynisson, börn: a. Sverrir,
kvæntur Karitas Ottesen, b.
Sævar Ingi, c. Steinar. 7. Sæv-
ar, f. 1963, eiginkona hans er
Auður Svala Heiðarsdóttir,
börn: a. Heiðrún Ósk, b. Birta
Sif. 8. Inga Dóra, f. 1964,
börn: a. Helga Lillian, b. Lena
Rut, c. Helena, d. Linda.
Barnabarnabörnin eru 20
talsins.
Lillian var alin upp í Kaup-
mannahöfn til 12 ára aldurs
er hún fluttist til Íslands. Hún
settist að á Selfossi með eig-
inmanni sínum og bjó þar alla
tíð, síðast til heimilis að
Bakkatjörn 3. Lengst af vann
hún í Sundhöll Selfoss.
Hún lést eftir skamma dvöl
á Ljósheimum á Selfossi. Út-
för hennar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag, 10. júní
2016, klukkan 11.
hans var Ingvar
Jónsson, f. 1898.
Lillian og Sverr-
ir gengu í hjóna-
band 25. febrúar
1956 og héldu á
þessu ári upp á
demantsbrúðkaup
sitt. Börn: 1. Sig-
urður Reynir, f.
1951, börn: a.
Vernharður Reyn-
ir, kvæntur Ingi-
björgu Birgisdóttur, b. Þór-
mundur, kvæntur Margréti B.
Davíðsdóttur, c. Stefán Jökull,
kvæntur Steinunni Skúladótt-
ur, d. Christian, e. Lisa Katr-
íne, f. Jakob. 2. Pia, f. 1952,
eiginmaður hennar er Frank,
börn: a. Bjarke, kvæntur Leu,
b. Sidsel Kristin. 3. Sveinn, f.
1953, börn: a. Benedikt, b.
Skarphéðinn kvæntur Rebecu,
Í dag kveð ég yndislegustu
manneskju sem ég hef kynnst.
Þessi kona er mamma mín og á
ég henni svo endalaust margt að
þakka. Það var svo óskaplega
gott að leita til hennar, hún átti
alltaf til ráð við öllu. Það er svo
margt sem hún kenndi mér um
lífið og tilveruna, ég væri ekki
sú manneskja sem ég er í dag ef
ég hefði ekki átt hana að. Ég á
margar góðar minningar úr
æsku og oft minnist ég þess
þegar mamma spilaði fyrir okk-
ur gömlu góðu vínylplöturnar.
Villi Vill og Svanhildur voru í
miklu uppáhaldi hjá henni. Hún
spilaði líka mikið danskar plötur
og ég man að ég söng oft með
hástöfum án þess að hafa hug-
mynd um hvað textarnir þýddu.
Mamma sönglaði mikið og var
nánast alltaf flautandi. Hún
kenndi mér ansi margt og þar á
meðal að prjóna en ég hafði
bara ekki þessa sömu þolinmæði
og hún. Oftast endaði það nú
svo að ég byrjaði á einhverri
peysu og alltaf var það mamma
sem kláraði hana. Ég á margar
fallegar útprjónaðar peysur eft-
ir hana, bæði sem hún prjónaði
handa mér og einnig dætrum
mínum. Það var alltaf stutt í
húmorinn og góða skapið hjá
mömmu. Hún var gædd þeim
hæfileika að sjá alltaf björtu
hliðarnar á öllu. Aldrei nokkurn
tíma man ég eftir að hafa heyrt
hana kvarta. Stundum þegar
eitthvað var að hrjá hana þá átti
hún það til að segja: „Það eru
svo margir sem hafa það miklu
verra en ég.“
Mamma hafði oft orð á því
hvað hún væri heppin með af-
komendur sína. Ég held að ég
geti alveg verið sammála henni
þar. Samheldnin í fjölskyldu
okkar er mikil.
Undanfarin ár höfum við
systkinin, börn og makar alltaf
reynt að hittast í vöfflukaffi hjá
mömmu og pabba á hverjum
föstudegi. Ég veit að þetta hef-
ur gefið foreldrum okkar mikið
og ekki síður okkur börnunum,
tengdabörnum og barnabörn-
um.
Mamma var mjög heimakær
og gátum við fjölskyldan alltaf
gengið að henni vísri heima við.
Hún var alltaf til staðar fyrir
fólkið sitt, alltaf tilbúin að gefa
af tíma sínum og spjalla við okk-
ur um hvað það sem okkur lá á
hjarta. Hjónaband þeirra
mömmu og pabba var alveg
óskaplega fallegt og einkenndist
af mikilli virðingu og væntum-
þykju. Ég naut þess að gera allt
sem ég gat fyrir hana mömmu,
hún kunni svo vel að meta það.
Enda átti hún það sannarlega
inni hjá mér eftir allt það sem
hún gerði fyrir mig.
Stóllinn sem þú sast svo oft í,
ég horfi á hann oft á dag.
Bara ég gæti fengið þig til baka
þá myndi allt komast aftur í lag.
Minningar um þig um huga minn
reika,
margar góðar eru í skjóðunni þar.
Við áttum svo marga góða tíma.
Já, mikið um gleði hjá okkur þá var.
Ávallt gat ég til þín leitað,
aldrei hunsaðir þú mig,
reyndir alltaf mig að hugga.
Ó, hve sárt er að missa þig!
Þitt bros og þína gleði
aldrei sé ég á ný.
Ég vil bara ekki trúa
að þitt líf sé fyrir bí.
Ég vildi að við hefðum haft
meiri tíma, þú og ég.
Við áttum svo mikið eftir að segja.
Ó, hvað veröldin er óútreiknanleg.
Ég veit að þú munt yfir mér vaka,
verða mér alltaf nær.
Þú varst og ert alltaf mér best,
elsku móðir mín kær.
(Katrín Ruth)
Ég kveð hana mömmu mína
með sárum söknuði, en í hjarta
mínu mun hún alltaf lifa.
Inga Dóra Sverrisdóttir.
Elsku mamma,
Ljósið flæðir enn um ásýnd þína:
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
Myrkur dauðans megnar ekki að hylja
mannlund þína, tryggð og fórnarvilja
– eftir því sem hryggðin harðar slær
hjarta þitt er brjóstum okkar nær.
Innstu sveiflur óskastunda þinna
ennþá má í húsi þínu finna,
þangað mun hann sækja sálarró,
sá er lengst að fegurð þeirra bjó.
Börnin sem þú blessun vafðir þinni
búa þér nú stað í vitund sinni:
alla sína ævi geyma þar
auðlegðina sem þeim gefin var.
Þú ert áfram líf af okkar lífi:
líkt og morgunblær um hugann svífi
ilmi og svölun andar minning hver
– athvarfið var stórt og bjart hjá þér.
Allir sem þér unnu þakkir gjalda.
Ástúð þinni handan blárra tjalda
opið standi ódauðleikans svið.
Andinn mikli gefi þér sinn frið.
(Jóhannes úr Kötlum)
Hvíldu í friði, elsku mamma
mín,
Minning þín lifir í hjörtum
okkar. Þín
Linda.
Þá er hún farin hún mamma,
kona sem ég bar mikla virðingu
fyrir og leit alltaf upp til. Það er
af nógu að taka úr minninga-
bankanum þegar ég hugsa til
baka. Alltaf var gott að kíkja í
kaffi til mömmu og spjalla.
Dýravinur var hún mikill og
mátti ekkert illt sjá gagnvart
dýrum. Ósjaldan komum við
systkinin heim með vængbrot-
inn fugl, kettlinga og fleiri dýr,
allt var tekið í fóstur. Mikið var
gott að þú leyfðir mér að vera
hjá þér síðustu andartökin og að
ég skuli hafa fengið að kveðja
þig í hinsta sinn á afmælidaginn
minn.
Það verður tómlegt í föstu-
dagskaffinu þegar þú verður
ekki til staðar. Þín verður sárt
saknað. Þinn sonur,
Sævar
Lillian tengdamamma er fall-
in frá. Margar góðar og ljúfar
minningar koma upp í hugann
þegar horft er til baka, enda
samfylgdin orðin rétt rúm 30 ár.
Fljótlega eftir að ég kom inn í
fjölskylduna á Eyrarveginum
fann ég að við áttum ýmislegt
sameiginlegt eins og til dæmis
lestur góðra bóka. Endalaust
gátum við rætt söguþráðinn í
nýjustu bókinni hennar Camillu
Läckberg, enda fannst okkur
báðum þær endalaust spenn-
andi.
Lillian var vel lesin og las
eiginlega allt á milli himins og
jarðar, hún var vel upplýst og
fylgdist vel með. Hún hafði
skoðanir á hlutunum og stund-
um var ekki hægt að snúa
henni, sama hvað maður reyndi.
Það var alltaf gott að koma í
eldhúsið hjá tengdó, fá kaffi-
bolla og ræða daginn og veginn,
jafnvel dýpstu hjartans mál, því
það var ekkert málefni sem ekki
var hægt að ræða við Lillian.
Veiðiferðirnar inn í Ljótapoll
eru líka ógleymanlegar en þang-
að brunaði öll fjölskyldan um
hverja helgi á sumrin þar sem
veiddur var silungur.
Þar var Lillian, ættmóðirin,
hrókur alls fagnaðar því hún
hafði mikla kímnigáfu og sló á
létta strengi. Þau hjónin, Sverr-
ir og Lillian, voru dugleg við að
kalla saman fjölskylduna og á
hverjum föstudegi komu þeir
sem voru lausir í kaffi og vöfflur
í Bakkatjörn. Þetta eru dýr-
mætar minningar sem gott er
að eiga. Samheldni fjölskyld-
unnar er einstök og ég er inni-
lega þakklát fyrir að vera hluti
af henni.
Við áttum líka sameiginlegan
áhuga á hundum en Lillian hef-
ur alltaf átt hund. Tíkin mín
hændist að Lillian og fannst
gott að koma í föstudagskaffið á
Bakka.
Alltaf átti tengdó góðan bita
handa henni og gott klapp. Lilli-
an var einstök manneskja, tók
alltaf upp hanskann fyrir þá
sem minna máttu sín og aldrei
man ég eftir að hún hafi hall-
mælt nokkrum manni.
Elsku Lillian, það er komið
að kveðjustund. Ég vil þakka
þér fyrir samfylgdina og
tryggðina. Mikið eigum við öll
eftir að sakna þín. Guð geymi
þig.
Þín tengdadóttir,
Svava Davíðsdóttir.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann þegar við hugsum
um elsku ömmu. Við eigum svo
ótalmargar yndislegar minning-
ar um hana. Það var t.d. svo
gaman að hlusta á ömmu þegar
hún var að segja sögur frá því
hún var lítil stelpa og bjó í
Kaupmannahöfn á stríðsárun-
um. Hún hafði séð svo margt og
gert svo margt. Hún var algjör
ofuramma sem hafði meira að
segja séð Hitler! Okkur fannst
allt svo merkilegt og alveg ótrú-
legt allt það sem hún hafði upp-
lifað. Húmorinn var alltaf til
staðar hjá henni og mikið sem
við gátum oft hlegið með henni.
Hún gerði líka óspart grín að
sjálfri sér og mörg gullkorn eig-
um við til eftir hana sem við höf-
um svo oft flissað yfir.
Amma var mikill dýravinur.
Hún elskaði öll dýr og mest af
öllu hundana sína. Það fengu
alltaf allir hundar eitthvað gott
að borða hjá henni þegar þeir
komu í heimsókn. Hún átti líka
stóra bók með öllum helstu
hundategundum og gat hún lýst
fyrir manni hverri einustu teg-
und sem var í bókinni.
Við systurnar ólumst upp við
það að eiga bara eina ömmu en
hún tók það hlutverk að sér að
vera á við tvær og gerði það
með miklum sóma. Það var allt-
af svo gott að leita til hennar,
hvort sem það var með hjálp í
dönsku í skólanum, að fá góð
ráð eða bara til þess að spjalla
um daginn og veginn. Hún var
gædd þeim eiginleikum að
dæma aldrei nokkurn mann.
Hún talaði ávallt fallega um alla
og sá það góða í öllum. Hún sá
jákvæðu hliðarnar á öllu og var
svo þakklát fyrir allt sitt. Hún
kenndi okkur svo ótal margt og
hugsunarháttur hennar er eitt-
hvað sem allir ættu að taka sér
til fyrirmyndar. Við munum
sannarlega reyna að tileinka
okkur þá frábæru kosti sem hún
hafði.
Amma var líka sú manneskja
sem hrósaði okkur óspart. Við
fundum alltaf hvað hún var stolt
af okkur, hvort sem það var í
skólanum, fimleikum, fótbolta
eða bara lífinu almennt. Hún
vissi alltaf hvað við voru að gera
og fylgdist auðvitað spennt með
því öllu saman.
Við erum óendanlega þakk-
látar fyrir að hafa átt hana fyrir
ömmu, betri ömmu er ekki hægt
að hugsa sér.
Takk fyrir allt, elsku amma,
þú gerðir líf okkar sannarlega
betra á allan hátt. Þín verður
sárt saknað en minning þín mun
lifa í hjörtum okkar alla tíð.
Helga Lillian, Lena Rut,
Linda og Helena
Guðmundsdætur.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
en blettinn sinn prýddi hún vel.
(Þorsteinn Gíslason)
Traust, fyndin, dýravinur,
falleg að innan sem utan en
fyrst og fremst góð amma eru
orðin sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um þig. Ófá
voru spjöllin og stundirnar sem
ég átti með þér og óteljandi
minningar. Ég datt sko í lukku-
pottinn þegar ég fékk þig sem
ömmu!
Þú varst fyrirmynd mín í einu
og öllu og það var alltaf hægt að
leita til þín með hvað sem er.
Þakklát er ég fyrir að hafa
setið þér við hlið þegar þú tókst
síðustu andartökin. Elsku amma
mín, það sem ég mun sakna þín.
Þín,
Heiðrún Ósk.
Lillian Kristin
Söberg Andrésson