Morgunblaðið - 07.09.2016, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. SEPTEMBER 2016
✝ Hreiðar Stein-grímsson
fæddist á Hofi í
Arnarneshreppi
17. desember 1942.
Hann lést á heimili
sínu 28. ágúst
2016.
Hreiðar var son-
ur Óskars Stein-
gríms Guðjónsson-
ar, f. 1.9. 1910 í
Björk í Sölvadal, d.
27.12. 1988, og Elínar Bjargar
Pálmadóttur, f. 4.6. 1917 á Hofi
í Arnarneshreppi, d. 12.10.
1979. Hreiðar var elstur af átta
systkinum. Hin eru: Pálmi, f.
17.12. 1944, d. 2.9. 2013; Elín
Guðrún, f. 27.6. 1948, gift Vé-
steini Garðarssyni, f. 16.6.
1942, þau eiga þrjú börn; Að-
alheiður Valgerður, f. 6.4.
1948, d. 18.2. 2006, maki Bjarni
Indriðason, f. 2.11. 1948, d.
27.12. 1999, þau eignuðust þrjá
syni; Jón Ragnar, f. 11.10.
1949, kvæntur Halldóru Ás-
geirsdóttur, f. 27.10. 1958, þau
Arnari Yngvasyni, dætur
þeirra eru Sandra Rebekka, f.
30.11. 1985, og Marta Aníta, f.
27.1. 1991. Aðalheiður, f. 1.5.
1966, gift Þórgný Dýrfjörð,
börn þeirra eru: Styrmir, f.
25.1. 1990, Bjarmi, f. 25.12.
1996, og Embla, f. 30.8. 2005.
Hermína, f. 4.5. 1967, gift
Kristjáni Ben Eggertssyni,
börn þeirra eru: Heiðrún Dóra,
f. 30.5. 1989, Sigrún Edda, f.
30.10. 1992, Hólmar Ben, f.
27.12. 1998, og Ásrún Vala, f.
14.4. 2003. Marta Kristín, f.
10.5. 1971, gift Bjarka Sigfús-
syni, dætur þeirra eru: Karitas,
f. 17.6. 2000, og Dóra, f. 30.6.
2005. Elín Ósk, f. 19.3. 1975, í
sambúð með Gavin Lucas, börn
þeirra eru: Marteinn Edward,
f. 9.2. 2007, Benjamín Óskar, f.
5.9. 2009 og Elísabet June, f.
10.3. 2016. Hreiðar átti tvö
barnabarnabörn.
Hreiðar ólst upp á Kroppi í
Eyjafirði. Hann bjó á Akureyri
og starfaði lengstum hjá bif-
reiðaverkstæðinu Þórshamri
(síðar Brimborg). Síðustu
starfsárin vann hann í Krist-
nesi.
Útför Hreiðars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 7. sept-
ember 2016, og hefst athöfnin
kl. 13.30.
eiga tvær dætur,
Valur, f. 15.6.
1953, kvæntur
Regínu Úlfars-
dóttur, f. 19.3.
1957, þau eiga
fjögur börn, Úlfar,
f. 21.6. 1953,
kvæntur Guð-
björgu Steingríms-
dóttur, f. 28.2.
1954, þau eiga þrjú
börn og Lárus
Örn, f. 24.4. 1955, kvæntur
Guðnýju Kristjánsdóttur, f.
24.4. 1954, þau eiga þrjú börn.
Hreiðar kvæntist þann 9.10.
1965 eftirlifandi eiginkonu
sinni Halldóru Kristínu Mar-
teinsdóttur, f. 30.6. 1940 í
Túnsbergi, Húsavík. Hún er
dóttir Marteins Steingrímsson-
ar, f. 2.8. 1913, d. 28.4. 2004,
og Hermínu Eiríksdóttur, f.
13.10. 1913, d. 24.7. 1993.
Hreiðar og Halldóra eignuðust
fjórar dætur en fyrir átti
Hreiðar dótturina Önnu Elísu,
f. 9.4. 1965. Anna Elísa er gift
Elsku afi.
Okkur systkinunum finnst ekki
langt síðan þú tókst brosandi á
móti okkur heima hjá ykkur ömmu
og tókst þétt utan um okkur. Það
er alltaf erfitt að kveðja og hjörtu
okkar gráta það að fá ekki fleiri
stundir með þér. Elsku afi okkar,
sem var alltaf svo hraustur og
glaður, enda sagðir þú alltaf allt
gott því enginn mátti hafa neinar
áhyggjur af þér.
Okkur finnst við virkilega hepp-
in að hafa fengið að hafa þig í lífi
okkar í öll þessi ár, enda eigum við
margar góðar minningar saman
og höfum brallað ýmislegt. Það
sem okkur finnst standa upp úr er
þegar við fórum í Vaglaskóg í
heimsókn til ömmu og afa því þar
fórum við í gönguferðir, fengum að
vaða í ánni og fara í hengirúmið
góða. Ásrún Vala var alltaf glöð að
hlaupa yfir í næsta hjólhýsi og fá
kleinur og mjólk hjá ykkur ömmu.
Þið amma voruð svo mikið útivist-
arfólk og tókuð okkur líka stund-
um með í berjamó á Húsavík.
Það var alltaf jafn gott að koma
í Norðurbyggðina til ykkar ömmu
því þið tókuð svo vel á móti okkur.
Við minnumst þess þegar amma
gaf okkur ristað brauð með berja-
sultu að borða og kakó að drekka.
Það var alltaf nóg á boðstólum hjá
ykkur. Þú last fyrir barnabörnin
þín og lékst Rauðhettu og úlfinn
með svo miklum glæsibrag að við
urðum hrædd við úlfinn.
Þú varst skemmtilegur maður,
orðsnjall í svörum, góður og hlýr.
Það sem okkur systkinunum er
efst í huga á tímum sem þessum er
þakklæti. Takk fyrir að vera afi
okkar og takk fyrir allt sem þú hef-
ur gert með okkur og fyrir okkur.
Að leiðarlokum viljum við systk-
inin á Húsavík þakka þér fyrir
yndislega samveru öll okkar ár og
við munum alltaf minnast þín með
hlýju.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér
gáðu ég dó ei ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir)
Hvíldu í friði, alltaf.
Þín
Heiðrún Dóra, Sigrún Edda,
Hólmar Ben og Ásrún Vala.
Þegar við hugsum um afa
Hreiðar detta okkur fyrst í hug
sögur og þjóðsögur. Og súkkulaði
með rúsínum og hnetum, í útilegu.
Afi var nefnilega duglegur að
ferðast og alltaf að segja sögur.
Við munum sérstaklega eftir því
þegar við gistum í Atlavík fyrir
einhverjum árum. Þá held ég að
afi hafi sagt okkur söguna af Lag-
arfljótsorminum að minnsta kosti
tvisvar á dag, á meðan hann maul-
aði súkkulaði eða spilaði lönguvit-
leysu. Það er rosalega afaleg
minning.
Afalegustu minningarnar okk-
ar eru samt flestar úr Vaglaskógi.
Við fórum í mörg ár norður til
ömmu og afa í viku á hverju
sumri. Fyrst fór Karitas ein til að
fá að vera einkabarn í nokkra
daga en þegar Dóra stækkaði
fékk hún að koma með líka. Þá
fóru þau með okkur í hjólhýsið í
Vaglaskógi þar sem aðalsportið
var að fara í hengirúmið og
kveikja upp í kamínunni. Við
frændsystkinin undum okkur
fram eftir öllu við að kveikja í
smáprikum og grillprjónum, dag-
blöðum og ýmsu öðru sem við
fundum og afa þótti síður en svo
leiðinlegt að verða okkur úti um
eldivið.
Svo var það spilamennskan. Afi
elskaði að spila, eða, hann elskaði
að vinna. Hann reyndi samt að
láta okkur ekki finna fyrir því en
þegar honum var farið að ganga
vel vorum við „höfðingjar miklir“
og súkkulaðið var tekið fram, sér-
staklega ef við létum honum eftir
tromp.
Það verður erfitt og skrítið að
heimsækja Norðurbyggðina eftir
að afi er farinn. Hann var búinn að
vera veikur lengi og undir lokin
var ekki margt sem hann gat gert.
Hann kvartaði þó aldrei en það fór
ekki framhjá okkur hversu veikur
hann var. Það er því í raun gott að
hann fékk að fara, vonandi líður
honum betur þar sem hann er
núna.
Hvíl í friði, elsku afi – minning-
arnar um þig munu lifa
Karitas og Dóra
Bjarkadætur.
Í dag fylgjum við til grafar góð-
um vini og samstarfsfélaga,
Hreiðari Steingrímssyni. Hann
kveður eftir erfiða baráttu við
veikindi.
Þegar Hreiðar kom til starfa á
Kristnesspítala árið 2002 var hann
að skipta um starfsvettvang. Hann
hafði unnið störf tengd bílum og
birgðahaldi en fór að vinna sem að-
stoðarmaður sjúkraþjálfara. Þar
starfaði hann þar til hann lét af
störfum vegna aldurs árið 2013.
Hreiðar var góður vinnufélagi,
vandvirkur og samviskusamur.
Hann var sjálfstæður og hug-
myndaríkur í störfum sínum, þar
bjó hann að reynslu sinni sem
íþróttamaður og þjálfari. Hann
hafði létta lund og auðsýndi skjól-
stæðingum sínum mikla hlýju.
Hann náði sérstaklega vel til eldri
kynslóðarinnar og gat oft fengið
einstaklinga í lið með sér þegar
öðrum tókst kannski ekki eins vel
til.
Hreiðar var þúsundþjalasmiður
sem alltaf var gott að leita til, hvort
sem á þurfti að halda í vinnunni
eða hjá samstarfsfólki og taldi
hann ekki eftir sér alls kyns aðstoð
og ráðleggingar að vinnudegi lokn-
um. Hann var líka skemmtilegur
félagi og alltaf ungur í anda. Hann
lét sig ekki muna um að taka þátt í
flestu sem okkur vinnufélögum
hans datt í hug eða boðað var til á
vegum starfsmannafélagsins. Það
gat verið allt frá því að hjóla í vinn-
una á milli sveitarfélaga – stundum
í snjó og alltaf í mótvindi, yfir í að
klæða sig upp á með okkur sem
snjókarl eða pönkari til að keppa í
krullu eða keilu. Hreiðar var líka
mikill keppnismaður, hann keppti
til að vinna og það var ekkert gefið
eftir.
Okkur er mikil eftirsjá að þess-
um fjölhæfa og skemmtilega sam-
ferðamanni. Við vottum eiginkonu
hans Halldóru, dætrum hans og
fjölskyldum samúð okkar allra.
Fyrir hönd vina og samstarfs-
fólks á Kristnesspítala,
Ragnhildur Jónsdóttir.
Hreiðar
Steingrímsson
sókn með ungar dætur mínar þar
sem ég var svo þreytt unga-
mamma, en þau hjón pössuðu upp
á að ég hvíldi mig á meðan þau
sáu um dæturnar og svo fengum
við alltaf eitthvað gott í gogginn.
Þegar dæturnar urðu aðeins eldri
og fóru að hafa vit fengu þær oft á
tíðum að velja hvert við færum í
heimsókn þegar við vorum á ferð-
inni og undantekningalaust var
valið að fara heim til ömmu og
afa. Haukur og Ásta hjálpuðu
okkur mikið með dæturnar og
tóku þær oft yfir nótt þegar á
þurfti að halda og Haukur tók að
sér sjá um dæturnar á morgnana
þegar þær voru 6 ára þar sem
skólinn byrjaði ekki fyrr en eftir
hádegi og hann var kominn á eft-
irlaun og hafði ekkert betra við
tímann að gera. Það hefur oft ver-
ið brosað yfir því á okkar heimili
að þegar afi var að passa var
æðsta óskin að fá að vera í dag-
vistun í skólanum eins og hinir
krakkarnir þannig að afa var sagt
upp starfinu og dæturnar byrj-
uðu í dagvistun, en það voru ekki
liðnir nema tveir dagar þegar
óskað var eftir því að fá afa aftur í
vinnu þar sem það var miklu
skemmtilegra að vera með hon-
um en þar. Seinni árin ferðuð-
umst við mikið til útlanda með
þeim hjónum og eigum við marg-
ar fallegar og góðar minningar
frá þessum ferðum okkar. Hans
aðaláhugamál á þessum árum
voru einmitt ferðalög til útlanda
og vídeóupptaka, en hann tók upp
allar ferðir og allar uppákomur á
vídeó og klippti þetta til þannig að
allt myndefni sem til er frá fæð-
ingu dætra okkar og fram á full-
orðinsár eru frá Hauki og eigum
við honum mikið að þakka fyrir
það. Haukur var afskaplega ljúf-
ur og góður maður sem lét lítið
fyrir sér fara og framkvæmdi
hlutina í hljóði, hann var áhuga-
samur um allt er sneri að hans
nánustu og fylgdist vel með öllu
því sem börn og barnabörn voru
að gera hverju sinni og þó svo all-
ur lífsneisti hafi verið horfinn
spurði hann samt alltaf um barna-
börnin og hvað þau væru að gera.
Ég vil þakka samfylgdina og
megir þú hvíla í friði.
Með kveðju, þín tengdadóttir,
Auður.
Elsku afi.
Nú er komið að kveðjustund
sem erfið er þó svo lengi hafi ver-
ið vitað hvert stefndi og við vitum
að þér líður miklu betur þar sem
þú ert núna kominn til hennar
ömmu sem var stoðin þín og
stytta í einu og öllu. Við systur
eigum margar og góðar minning-
ar um samvistir okkar við ykkur
ömmu enda eyddum við ansi
mörgum stundum á heimili ykkar
og bjuggum um tíma í kjallaran-
um hjá ykkur þegar verið var að
bíða eftir nýju húsnæði sem for-
eldrar okkar höfðu fest kaup á.
Afi tók það verkefni að sér að
passa okkur systur á morgnana
þegar við vorum 6-9 ára ára en
þær stundir eru ennþá í fersku
minni okkar. Það var gott að hafa
afa sem gerði nákvæmlega „allt“
sem við vildum gera og þjónust-
aði okkur í bak og fyrir, en stund-
um vildum við bara leika okkur og
þá lagði afi sig í sófanum í stof-
unni og hraut hátt og innilega, en
okkur systrum fannst það mjög
fyndið og fóru margar stundir í
það að fylgjast með afa sofa og
hrjóta og hlæja að því. Þegar
komið var að skólatíma fylgdi
hann okkur alltaf í skólann, en að
sjálfsögðu var gengið í skólann og
afi bar töskurnar. Afi spilaði mik-
ið við okkur og kenndi okkur fullt
af spilum og að leggja kapal. Þeg-
ar frí var í skólanum tókum við
strætó með afa til ömmu sem þá
var tilbúin með uppáhaldsgrjóna-
grautinn okkar. En afi fór einmitt
með okkur í fyrstu strætóferðina
sem var rosalega mikill spenning-
ur fyrir og mikið gaman. Við ferð-
uðumst mikið með afa og ömmu
og það var afskaplega gott að
hafa þau með í för þar sem þau
vöknuðu alltaf miklu fyrr en for-
eldrar okkar, þannig að þegar við
vöknuðum var alltaf kominn
morgunverður á borð og þau
tilbúin að fara út með okkur. Okk-
ur er mjög minnisstætt að alltaf
þegar afi hitti okkur klappaði
hann okkur alltaf föðurlega á
hausinn, en með þessum fallegu
minningum kveðjum við afa okk-
ar.
Ásta og Birna Bergsdætur.
inu með því að segja góða nótt og
guð verði með þér. Ég verð þér
ævinlega þakklát fyrir það.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem ég á eftir að varðveita
í hjarta mínu. Allir göngutúrarn-
ir okkar í gegnum árin, sumrin
sem ég vann á róló hjá þér,
ferðalögin sem við fórum í og
ferðirnar í sveitina þína sem var
þér svo kær.
Elsku mamma, við kveðjum
þig með miklum söknuði en ég
veit þér líður vel núna og þú ert
komin til pabba. Ég mun ávallt
geyma minninguna um þig í
hjarta mínu og veit að þú verður
engillinn minn og átt eftir að
vaka yfir mér og fjölskyldu
minni ásamt honum pabba.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða
anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa,
og eykur þeirra afl og trú,
en það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum eins og þú.
Í augum þínum sá ég fegri sýnir
en sólhvít orð og tónar geta lýst, –
svo miklir voru móðurdraumar þínir,
þó marga þeirra hafi frostið níst.
Sem hetja barst þú harmana og sárin,
huggaðir aðra – brostir gegnum tárin,
viðkvæm í lund, en viljasterk.
Þau bregða um þig ljóma, liðnu árin.
Nú lofa þig – þín eigin verk.
Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.
Er Íslands bestu mæður verða taldar,
þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna,
blessað sé hús þitt, garður feðra
minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna
þinna,
– og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson)
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Þín
Hrafnhildur.
Elsku Svandís.
Að setjast niður og skrifa
mína hinstu kveðju til þín eru
þung skref. Tómarúm hefur
myndast hjá okkur fjölskyldunni
þar sem við eyddum miklum
tíma í Sóleyjarrimanum hjá ykk-
ur hjónum. Þú varst einstaklega
ljúf og góð kona. Eldaðir ljúf-
fengan fisk, dásamlega kjötsúpu
og himneska skúffuköku sem ég
á eftir að sakna þess að fá hjá
þér en þó kemst það ekki nærri
söknuði mínum til þín. Þú varst
ekta amma. Amma sem sá til
þess að enginn fór svangur frá
þér og prjónaðir lopapeysur á
okkur öll. Þegar ég hugsa til þín
rifjast upp margar dásamlegar
minningar sem við bjuggum til
saman. Minningar sem ég mun
varðveita og segja börnunum
okkar, Svandísi Sif og Sverri
Hauki, frá í framtíðinni. Svandís
Sif, litla dúllan þín og nafna, á
erfitt með að skilja að hún sjái
þig ekki aftur. Hún var vön að
sjá þig oft í viku, fá ömmuknús í
ömmuholu, ís og skrípó og stund-
irnar sem þið áttuð saman eru
ómetanlegar. Hún saknar ömmu
sinnar og eins og hún orðaði sjálf
þá var hún ekki búin að knúsa
þig bless. Við söknum þín öll og
vildi ég óska þess að þú hefðir
fengið lengri tíma með okkur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir og vinkona,
Elsa Petra.
Enn og aftur er komið að því
að kveðja einstakling sem fer of
snemma frá okkur. Að þessu
sinni er það móðursystir mín,
hún Svandís. Það koma margar
fallegar minningar upp þegar
hugurinn er látinn reika yfir
liðna tíma. Svandís var að mínu
mati frekar hlédræg kona sem
vildi ekki láta mikið á sér bera í
fjölmenni. En á heimavelli var
hún í essinu sínu og tók alltaf á
móti mér á sinn ljúfa hátt. Við
gátum alveg gleymt tímanum
saman yfir skemmtilegu spjalli.
Oft var hún að rifja upp gamlar
minningar og þótti mér sérstak-
lega gaman að heyra sögur frá
því þegar hún kom á sínum yngri
árum í heimsókn til mömmu og
pabba á Garðsenda. Hún hafði
oft á orði hvað það hefði nú verið
gaman þá.
Svandís var einstaklega lagin
við að spjalla við börn, alveg
sama á hvaða aldri þau voru og
þess vegna þótti okkur systkin-
unum alltaf gaman þegar hún
kom í heimsókn þegar við vorum
lítil.
Það var mjög gaman að fylgj-
ast með þegar hún og Sverrir
voru í tilhugalífinu og hvað þau
voru samrýnd hjón. Það var mik-
ill missir fyrir hana þegar hann
lést fyrir tæpum tveimur árum.
Svandísi var einstaklega annt
um börnin sín, var mjög stolt af
þeim og talaði alltaf mjög fallega
um þau. Þessi orð úr spámann-
inum vil ég tileinka þeim. „Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur hug þinn, og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“
Hvíl í friði, kæra frænka.
Hrafnhildur Pálsdóttir.
Um og upp úr miðri síðustu
öld fór bylgja íþróttaáhuga um
hverja sveit og bæ. Fræknir
frjálsíþróttamenn efldu þjóðar-
stoltið og áhugann. Um allar
grundir var hlaupið, stokkið og
kastað. Þessi bylgja fór ekki
framhjá Snæfellsnesinu og hér-
aðsmótin voru einar stærstu
samkomur sumarsins.
Ég, sem strákur í Hnappa-
dalnum, hreifst með og það var
ekki síst vegna þess að á næsta
bæ – Hallkelsstaðahlíð – var til
harðsnúin sveit úr stórum systk-
inahópi sem sópaði að sér verð-
launum á héraðsmótunum í ein
15 ár. En það kemur alltaf að
síðustu metrunum í lífshlaupinu
og sú sem löngum var sprett-
hörðust – frænka mín Svandís
Hallsdóttir – er komin í loka-
markið.
Þau voru 12 Hlíðarsystkinin
og það var fyrir mig eins og að
koma í lítið þorp að koma í heim-
sókn. Á þessum árum var hvorki
vegur, sími eða rafmagn komið
að innstu bæjum í dalnum, en
fréttastofurnar voru í eldhúsun-
um. Það er bjart yfir þessum ár-
um þrátt fyrir einangrun og oft
langa vetur.
Þegar æsku- og unglingsár
eru að baki, heldur hver gjarnan
sína leið. Leiðir okkar Svandísar
og hennar fólks lágu því sjaldan
saman nema helst á ættarmót-
unum. En minningin um ljúfling
og frækna íþróttakonu er ennþá
ljóslifandi. Hana mun ég geyma
það sem eftir er.
Kæru Sigrún, Hrafnhildur,
Ragnar, Ragna, Kolbeinn og
fjölskyldur.
Innilegar samúðarkveðjur.
Reynir Ingibjartsson
frá Hraunholtum.
Ástkær eiginkona mín og bezti vinur, móðir
okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA PÉTURSDÓTTIR,
Bjargartanga 5, Mosfellsbæ,
lézt á kvennadeild Landspítalans þann 5.
september 2016. Útförin mun fara fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
.
Sveinn Frímann Jóhannsson,
Elsa Guðrún Sveinsdóttir,
Heiðar Sveinsson,
Hallgrímur Stefánsson, Una Björg Einarsdóttir,
Íris Stefánsdóttir, Jóhann Friðleifsson
og barnabörn.