Morgunblaðið - 04.10.2016, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 2016
✝ Stefán HaukurJóhannsson
var fæddur 12.
febrúar 1934 að
Hólakoti (Hallkels-
hólum) í Grímsnesi.
Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 22. sept-
ember 2016.
Stefán var sonur
hjónanna Jóhanns
Ingva Guðmunds-
sonar, f. 1905 í Öxney á Breiða-
firði, d. 1992, og Guðbjargar
Lárusdóttur, f. 1908 á Skaga-
strönd, d. 1974. Hann var þriðja
barn foreldra sinna. Eldri eru
Guðmundur Lárus, f. 1931, d.
2015, og Sigríður Sólveig, f.
1932, yngri Yngvi Hreinn, f.
1935, d. 2016, og Lilja Ingi-
björg, f. 1943.
Stefán ólst upp í Grímsnesinu
hjá foreldrum sínum og systk-
inum sem stunduðu þar búskap
lengst af í Hólakoti og Vatns-
holti. Árið 1951 flutti fjöl-
skyldan á Selfoss og settist að á
Kirkjuvegi 7.
Stefán kvæntist 16. júlí 1955
eftirlifandi eiginkonu sinni.
Ragnheiði Zóphóníasdóttur, f.
26. ágúst 1930 í Glóru (Ás-
brekku) í Gnúpverjahreppi.
Foreldrar hennar voru hjónin
Zóphónías Sveinsson, f. 1891, d.
Berglind, f. 2010, Mikael Kári,
f. 2012, Daníel, f. og d. 2014, og
Eva Katrín f. 2015, b) Stefán, f.
1988. 4) Soffía, f. 1967, maki
Reynir Guðjónsson, f. 1967.
Synir: a) Guðjón, f. 1994 unn-
usta Katrín Þórey Ingadóttir, f.
1994, b) Sævar, f. 1999.
Stefán ólst upp við hefðbund-
in sveitastörf þar til hann flutt-
ist á Selfoss 17 ára gamall.
Hann lauk námi í bifvélavirkjun
frá Iðnskóla Selfoss 1956 og
starfaði við þá iðn hjá Kaup-
félagi Árnesinga til ársins 1973.
Stefán hóf störf hjá Héraðslög-
reglunni í Árnessýslu í byrjun
áttunda áratugarins. Árið 1974
lauk hann námi frá Lögreglu-
skólanum og hóf störf sem lög-
regluþjónn á Selfossi 1. maí
1974 og starfaði fram á mitt ár
2003 er hann lét af störfum
vegna aldurs. Stefán tók virkan
þátt í störfum Björgunar-
sveitarinnar á Selfossi um ára-
bil. Hann lék á trompet með
Lúðrasveit Selfoss á sínum
yngri árum og hafði næmt eyra
fyrir tónlist. Hann hafði áhuga
á stangveiði, fór í Veiðivötn á
hverju ári og naut þess að
ferðast um hálendi Íslands.
Hann ferðaðist víða, bæði inn-
anlands og utan. Hann var fé-
lagi í Flugklúbbi Selfoss, var
með einkaflugmannspróf og
átti hluti í flugvélum. Hann
hafði umsjón með flugvellinum
til 2016.
Stefán Haukur verður
jarðsunginn frá Selfosskirkju í
dag, 4. október 2016, og hefst
athöfnin klukkan 12.30.
1960, og Ingveldur
Guðjónsdóttir, f.
1898, d. 1972. Börn
Stefáns og Ragn-
heiðar eru: 1) Ingi-
björg, f. 1954, maki
Guðjón Haukur
Stefánsson, f. 1952.
Börn: a) Stefán
Haukur, f. 1985,
sambýliskona Jó-
hanna Kristín
Elfarsdóttir, f.
1992, sonur Stefáns Hauks er
Magnús Ingi, f. 2010, b) Álfheið-
ur, f. 1988, sambýlismaður Stef-
án Óskar Orlandi, f. 1984. Syn-
ir: Guðjón Sabatino, f. 2009, og
óskírður drengur, f. 2016. 2)
Margrét, f. 1956, maki Gylfi
Guðmundsson, f. 1953. Dætur:
a) Ragnheiður Gló, f. 1980, sam-
býlismaður Ólafur Valdín Hall-
dórsson, f. 1972. Börn: Diljá
Salka, f. 2006, Kári Valdín, f.
2010, og Hekla Karen, f. 2012,
b) Jóna Harpa, f. 1982, maki
Benjamin Villeneuve, f. 1987.
Dóttir: Soffia Audrey, f. 2011,
c) Guðbjörg Lilja, f. 1987, sam-
býlismaður Halldór Áskell Stef-
ánsson, f. 1987. 3) Jóhann Ingvi,
f. 1964, maki Elín Kristbjörg
Guðbrandsdóttir, f. 1966. Börn:
a) Sigrún, f. 1985, maki Ásþór
Sædal Birgisson, f. 1975. Börn:
Jóel Birgir, f. 2009, Hanna
Ástkær faðir minn lést 22.
september síðastliðinn eftir
stutta sjúkrahúslegu. Þó heilsu
hans hafi farið hægt hrakandi
undanfarin ár sýndi pabbi ein-
stakt æðruleysi og neitaði að
leggja árar í bát fyrr en í fulla
hnefana. Alltaf bar hann sig vel
ef hann var spurður og hafði það
bara ágætt að eigin sögn. Pabbi
var hægur og yfirvegaður maður
með þægilega nærveru. Hann
kenndi mér að meta náttúruna
og í æsku einkenndust sumrin af
útilegum og veiðiferðum á há-
lendinu. Á meðan heilsan leyfði
kunni hann vel að meta árlegu
ferðina í Veiðivötn og naut þess
að renna fyrir fisk. Pabbi var
greiðvikinn og hjálpsamur og
það var fátt sem hann gat ekki
hjálpað mér með. Ef ég lenti í
vandræðum með handavinnuna í
skóla þá fór ég til pabba og hann
leysti úr flækjunni því hann bæði
prjónaði og saumaði. Þegar
barnabörnin komu til sögunnar
hafði hann alltaf tíma fyrir þau
og alltaf átti afi ís í kistunni.
Hann spurði alltaf fregna af afa-
börnunum og fylgdist vel með
því hvað þau voru að gera. Það er
ótal margt sem ég á pabba að
þakka en að alast upp í öryggi og
trausti er dýrmætast af öllu, það
er besta veganesti sem nokkurt
barn getur fengið. Ég kveð
pabba minn með miklum söknuði
en einnig miklu þakklæti fyrir að
hafa verið til staðar fyrir mig,
alltaf.
Soffía.
Árið er 1961 og dagurinn 23.
september. Við erum að flytja í
nýtt hús sem stendur við Engja-
veg og er nr. 20. Foreldrar mínir
hafa reist það á þremur árum
með hjálp nágranna og vina sem
títt var og mikil eftirvænting að
setjast þar að. Í þessu húsi ól-
umst við systkinin upp við mikið
ástríki foreldra okkar. Árið er
2016 og dagurinn 22. september
55 árum síðar er faðir minn er að
flytja í sín hinstu heimkynni.
Hann talaði aldrei um þennan
flutning, ætlaði sér ekki að flytja
strax. En öllum er afmörkuð
stund. Pabbi minn er dáinn.
Þessi setning er óumflýjanleg og
minningarnar streyma fram.
Pabbi var maður rólegheitanna
það var ekki hávaði í kringum
hann, dagfarsprúður, ákveðinn
og traustur. Hann var lánsamur í
starfi, var góður bifvélavirki og
sem lögregluþjónn traustur og
ósérhlífinn. Starf lögregluþjóns-
ins krefst mikillar þolinmæði og
áhættusamt á stundum. Á hans
starfsævi var sjaldan talað um
áfallahjálp. Það er ekki langt síð-
an að þetta bar á góma og hann
sagði að þeir hefðu oft fengið að
heyra að þeir þættu ekki
mennskir, sem risti djúpt. Um
árabil hafði hann umsjón með
„trukknum“, dráttarbíl á vegum
Kaupfélagsins, sem aðstoðaði
mjólkurbíla og vörubíla sem eitt-
hvað fór úrskeiðis hjá. Í seinni
tíð minntist hann oft á þennan
tíma og sagði frá erfiðum ferðum
þegar hann fór í illviðrum að að-
stoða eða sækja mjólkurbíla sem
sátu fastir í snjósköflum með
brotnar framrúður og biðu eftir
hjálp. Í minningunni var þetta
oft erfiður tími ef pabbi kom ekki
heim úr vinnunni á réttum tíma
og veðrið vont. Það kom ósjaldan
fyrir að ég vaknaði að nóttu til
við það að mamma var í símanum
að tala við Bjart á Ferðaskrif-
stofunni sem fylgdist með ferð-
um mjólkurbílanna. En alltaf fór
allt vel að lokum.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður, fylgdist með öllum,
spurði um áform, nám og áhuga-
mál. Hann hafði sjálfur fjölbreytt
áhugamál, stundaði stangveiði,
fór á fjöll, átti góða bíla, lék á
hljóðfæri en það sem heillaði
mest var flugið.
Hann flaug mikið, átti hluti í
flugvélum og ef hann heyrði í
flugvél eða þyrlu átti hann til að
standa snöggt upp til að athuga
hverjir væru á ferð. Á flugvell-
inum mátti finna hann, annað
hvort nýlentan, í flugturninum
eða að afgreiða bensín. Á dán-
arbeði voru hans síðustu orð að
kannski yrði yngsti langafa-
drengurinn flugmaður.
Pabbi átti við heilsuleysi að
stríða um árabil en tók því af
miklu æðruleysi. Í sumar tók
heilsu hans að hraka. Hann
streittist á móti og hélt alltaf í
vonina að sér myndi batna.
Löngunin að fá að lifa var öllu
yfirsterkari.
En svo fór að hann gat ekki
meir, orðinn þreyttur og hvíld-
arþurfi. Við horfðum á eftir hon-
um taka sitt hinsta flug inn í ei-
lífðina og vorum þess fullviss að
veðurskilyrði væru góð og lend-
ingin myndi takast vel. Ljóðlínur
Vilhjálms Vilhjálmssonar úr
Skýinu eiga einkar vel við hinsta
flugtak föður míns:
Mín bíður eitt það besta
banamein á jörð.
Að leysast upp í læðing
sem litar tímans svörð.
Söknuðurinn er næstum
óbærilegur en minningin um
góðan föður sem alltaf var til
staðar og öllum vildi vel mildar
eftirsjána.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Stefán Haukur Jóhannsson, lést
á haustjafndægrum þann 22.
september. Upp í hugann koma
ótal minningar frá liðnum árum
sem veita huggun og hugarfró í
sorginni. Stefán var ljúfur mað-
ur, dagfarsprúður og fátt sem
kom honum úr jafnvægi. Hann
hafði einstaklega góða nærveru
og var ætíð reiðubúinn til aðstoð-
ar þegar á þurfti að halda. Það
varð því mikil breyting á hans lífi
þegar heilsan fór að bila. Hann
tók veikindum sínum hin síðustu
misseri af miklu æðruleysi og
sálarró.
Stebbi var afskaplega hlýr og
góður afi og lét nánast allt eftir
barnabörnunum sínum. Það var
gjarnan rúntað niður á flugvöll
með afa sem þótti mikið sport. Í
fjölskylduútilegum lék hann á als
oddi og naut samvista við fólkið
sitt. Minnisstætt er gullbrúð-
kaupið þeirra Röggu sem haldið
var upp á með pompi og prakt í
Þakgili í júlí 2005. Þá hélt hann
smátölu og þakkaði fyrir að eiga
svona góðan lífsförunaut, hana
Ragnheiði sína, og svona góð
börn. Stefán var mikill fjöl-
skyldumaður og hafði ótrúlega
góða yfirsýn yfir hvað barna-
börnin hans voru að sýsla og
langafabörnin voru honum dýr-
mæt. Hann hafði einhverja innri
ró sem lítil börn skynja og þau
hændust að honum.
Stebbi hafði gaman af að
ferðast og gjörþekkti landið.
Dýrmæt minning er ferðalag
okkar fjölskyldunnar með honum
og Röggu sumarið 1997 um Vest-
firði. Við vorum að stíga okkur
fyrstu skref með gamlan tjald-
vagn sem tók óratíma að setja
upp og taka saman en ekkert lá
á. Það var farið hægt yfir, margir
staðir heimsóttir og spjallað við
bændur og búalið. Sérstaklega
var gaman að koma með Stebba í
Örlygshöfn því þangað átti hann
erindi sem var að færa Agli
Ólafssyni safnverði gamlan vara-
hlut í flugvélasafnið. Hann var
þar á heimavelli, þekkti gömlu
flugvélarnar út og inn og fannst
gaman að fræða okkur hin.
Einhver jólin þegar við vorum
nýflutt til Reykjavíkur brá svo
við að hrærivélin okkar gafst upp
á ögurstundu, í miðjum jóla-
bakstri. Stebbi vorkenndi tilvon-
andi tengdadóttur sinni að þurfa
að notast við handþeytara og
birtist hjá okkur milli jóla og ný-
árs með forláta KitchenAid-
hrærivél, sagði þetta vera brúð-
argjöfina sína til okkar. Svona
var Stebbi, engar orðlengingar
hafðar um hlutina heldur verkin
látin tala.
Efst í huga mér á þessari
stundu er eftirsjá og söknuður
eftir kærum tengdaföður. Einnig
þakklæti fyrir öll árin og allar
góðu stundirnar. Elsku Ragga
mín, ég votta þér innilegustu
samúð mína, megi algóður Guð
varðveita þig og styrkja í missi
þínum.
Elín Kristbjörg.
„Eigum við að kíkja upp á
flugvöll?“ Í þetta sinn fór hann
afi án mín. Við afi áttum margar
stundir á flugvellinum. Stundum
skruppum við í flugtúr, sjaldan
fékk ég að halda í stýrið og tala í
talstöðina, stundum tókum við
hnútana, athuguðum með flug-
skýlin og settum bensín á vélina.
En alltaf fékk ég litla kók í gleri
og Prins Póló. Þetta voru góðar
stundir sem við afi áttum saman.
Ég var heppin að alast upp ná-
lægt ömmu og afa á Engjaveg-
inum. Við systur vorum alltaf
velkomnar, gerðum okkur
heimakomnar og hittum ömmu
og afa. Við eyddum mörgum
stundum saman uppi í sjónvarps-
herbergi, horfandi á kvikmyndir
og sjónvarpið. En áhugi á kvik-
myndum var okkur afa sameig-
inlegur. Afi var duglegur að taka
upp efni í sjónvarpinu og þetta
varð hið myndarlegasta spólu-
safn. Villi spæta, Blue Hawaii,
Reykur og bófi og Stella í orlofi,
á þetta horfðum við oft. Afi átti
líka margar kvikmyndir þar sem
flug og flugslys komu við sögu.
Fyrir tíu ára aldur var ég búin að
horfa á svo margar kvikmyndir
um flugslys, að ég hefði næstum
getað flogið sjálf. Eftir því sem
spólusafnið stækkaði þá komum
við upp góðu skipulagi og eydd-
um löngum tímum í að skrá safn-
ið niður. Ég rak augun í þessar
spólur um daginn og mikið hugs-
aði ég til afa þá. En við afi áttum
annað sameiginlegt áhugamál,
lestur. Hann átti stórt safn af
bókum sem ég las flestar áður en
ég komst á unglingsár. Bækurn-
ar þöktu heilan vegg í stofunni
og þarna var í raun allt milli him-
ins og jarðar. Þetta var ómet-
anlegt fyrir fróðleiksfúsa stelpu
eins og mig.
Afi var ekki alltaf maður
margra orða. Hann bjó yfir mik-
illi þolinmæði, stillingu og virtist
hafa endalausan skilning á dynt-
unum í okkur. Það vakti líka
undrun þegar afi kvaddi okkur
ekki þegar hann þurfti að
skreppa. Í dag skil ég þetta
ósköp vel, stundum þarf maður
bara að vera einn með sjálfum
sér. Með árunum kemur það sí-
fellt betur í ljós hvað afi kenndi
mér mikið. Það að koma við hjá
afa og ömmu á hverjum degi eftir
skóla, kíkja í nammiskúffuna,
Stefán Haukur
Jóhannsson
Nafnaruglingur
Í undirskrift við grein vin-
kvenna um Dagnýju Ívars-
dóttur, sem birtist síðastlið-
inn laugardag, varð
nafnaruglingur. Þar voru
nöfn Ásdísar og Berglindar
tvítekin en nöfn Esterar og
Evu vantaði. Þetta leiðréttist
hér með.
LEIÐRÉTTING
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
GUÐMUNDUR Ó. GUÐMUNDSSON,
Stillholti 9,
Akranesi,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands
Akranesi 24. september 2016.
Útför fer fram frá Akraneskirkju miðvikudaginn 5. október
klukkan 13.
.
Sigurður Guðmundsson Ólöf Helga Halldórsdóttir
Lidia Andreeva
Birgir Guðmundsson Ragnheiður Hafsteinsdóttir
Jón Þór Guðmundsson Ástríður Jónasdóttir
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
sonur og afi,
HALLDÓR JÓNSSON,
vélstjóri,
Digranesvegi 52,
lést þann 24. september síðastliðinn.
Úförin fer fram frá Digraneskirkju
miðvikudaginn 5. október klukkan 13.
.
Helga Björnsdóttir,
Sigríður Björk Halldórsd., Gísli Svanur Svansson,
Jón Óskar Halldórsson, Helena Rós Friðþórsdóttir,
Kristín Birna Halldórsdóttir, Hafsteinn Thorarensen,
Hrefna Líneik Jónsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
TÓMAS STEINDÓRSSON,
bóndi, Hamrahóli,
lést 23. september sl. Útförin fer fram frá
Kálfholtskirkju fimmtudaginn 6. október
klukkan 14.
.
Sigurbirna Guðjónsdóttir,
Guðjón Tómasson, Valgerður Sveinsdóttir,
Tómas Tómasson Ólafía Eiríksdóttir,
Guðný Rósa Tómasdóttir, Bjarni Jóhannsson,
Steindór Tómasson, María Björk Gunnarsdóttir,
Guðríður Ásta Tómasdóttir, Steinar Tómasson,
Hjalti Tómasson, Ingileif Dagný Viðarsdóttir
og fjölskyldur.
Okkar ástkæra eiginkona, dóttir, móðir,
tengdamóðir, amma, systir, frænka og
vinur,
JENNÝ AXELSDÓTTIR,
Háabergi 39, Hafnarfirði,
andaðist á krabbameinsdeild Landspítalans
aðfaranótt fimmtudagsins 29. september
2016. Útför fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
þriðjudaginn 11. október 2016 klukkan 13.
.
Bárður Sigurgeirsson,
Sigurgeir Bárðarson, Sandra Björk Ævarsdóttir,
Þóra Kristín Bárðardóttir, Guðmundur Örn Bárðarson,
Þóra Þórðardóttir, Aníta Eik Sigurgeirsdóttir,
Anna Khanti Axelsdóttir,
systkini og aðrir vandamenn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi og
langafi,
ÞÓRÐUR JÓHANNESSON,
Eyjabakka 28, 109 Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu
þriðjudaginn 27. september. Útförin fer
fram frá Fossvogskirkju föstudaginn
7. október klukkan 15.
.
María Editha Unabia,
Jóhannes Þórðarson,
Hreinn Vídalín Sigurgeirsson,
Atli Freyr Víðisson,
barnabörn og barnabarnabörn.