Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.2015, Blaðsíða 40

Helgarblað 20.–23. nóvember 201532 Sport
Mér tókst að bægja
óttanum frá mér
É
g er nú bara venjuleg stelpa úr
Reykjavík,“ segir Aníta og skelli-
hlær, aðspurð um það hvort
hún hafi ofurmannlega eigin-
leika sem geri henni kleift að
taka þátt í keppnum eins og Mongol
Derby, hættulegustu og erfiðustu
kappreið heims. Hún gengst fúslega
við því að vera spennufíkill og segist
hafa fengið hestaáhugann í vöggugjöf.
„Ég virðist vera með einhvers
konar meðfæddan hestaáhuga, sem
var nánast eins og þráhyggja þegar ég
var krakki.“ Þráhyggjan lýsti sér sem
svo að þegar hún var barn vildi hún
helst klæða sig eins og hestur, hún
veggfóðraði herbergið sitt með hesta-
myndum, klæddi sig í föt sem voru
með myndum af hrossum og þrábað
foreldra sína um að fá að fara á reið-
námskeið, ári áður en hún hafði aldur
til. „Ég var bara sex ára og aldurstak-
markið var sjö ára. Ég gat ekki beðið
og mamma kom mér inn á undan-
þágu, en ég var samt eiginlega of ung
til að fara á svona námskeið,“ segir
hún.
„Ég sá bara ekkert annað en hesta.
Ég hljóp eins og hestur, ég hneggjaði
og í leikfimi lék ég hesta. Þetta var eig-
inlega ekki hestadella heldur algjör
þráhyggja. En það skilur þetta enginn,
það er enginn í fjölskyldunni minni
í hestum og þessu var ekki haldið að
mér. Þetta virtist bara vera meðfætt.“
Þegar hún fermdist fékk hún svo
loksins hest. Hún tók þátt í kappreið-
um hérna heima og þegar hún var
átján ára hóf hún nám í Háskólanum
á Hólum og útskrifaðist síðar sem
tamningakona. Hún hefur unnið víða
við tamningar, hérlendis og að utan,
og lauk námi fyrir nokkrum árum
sem reiðkennari. „Ég hef alltaf verið
mjög sjálfstæð og hef rekið mínar
eigin tamningastöðvar, en ég hef líka
unnið með atvinnumönnum og lært
mikið af því. Svo hef ég sýnt og kynnt
íslenska hestinn erlendis, en einnig
unnið við tamningarnar,“ segir hún.
Aníta nýtur þess að fara með sjálfa
sig út á ystu nöf. Jaðaríþróttir heilla
hana. „Ég er yfirleitt til í allt. Mig
langar að taka þátt í fleiri svona kapp-
reiðum, en ég er náttúrlega búin með
þá lengstu, erfiðustu og hættuleg-
ustu,“ segir hún. „Það er frekar erfitt að
toppa það. Það eru ekki mjög margar
kappreiðar þessarar tegundar í boði.“
Ætlað að fara
En hvernig datt henni þetta eiginlega
í hug, að taka þátt í þessari keppni?
„Ég er mikil ævintýramanneskja og ég
elska jaðarsport. Ég var einn daginn
að vafra á netinu og rakst þá á þessar
kappreiðar, þetta var nú ekki flóknara,“
segir hún en segir að sér hafi liðið eins
og henni væri ætlað að fara. „Í smá-
stund leist mér ekkert á þetta, en svo
kynnti ég mér þetta betur, skoðaði
myndbönd og skráði mig.“
Aníta ætlaði fyrst að skrá sig til
keppni sumarið 2015 enda voru bara
nokkrir mánuðir til stefnu, en þegar
henni bauðst að taka þátt sumarið
2014 sló hún til án þess að hika. „Flest-
ir eru valdir með árs fyrirvara og ná
góðum undirbúningi. Ég hafði fimm
mánuði, fann styrktaraðila og svo tóku
við strangar æfingar,“ segir hún.
Slys eru algeng
Þetta er hættulegasta reið í heimi og
slys eru mjög algeng. Aníta segist hafa
verið heppin; hún datt aldrei af baki,
nærðist mátulega mikið og drakk nóg,
en margir fundu fyrir vökvaskorti,
matareitrunum og alls kyns kvillum
á leiðinni. Maturinn var ekki upp á
marga fiska, vatnið ekki nægilega
hreint og þau sváfu í heimagistingu
hjá hirðingjum sem búa í „geri“,
kringlóttum hústjöldum. Yfirleitt var
svefnplássið bara gólfið. „Þetta var
enginn lúxus,“ segir hún.
Blaðamaður flettir í myndabók
sem Aníta gaf út eftir keppnina og
rekst á myndir af konu sem er illa far-
in af rasssæri. „Þetta kom sem betur
fer ekki fyrir mig,“ segir Aníta þegar
blaðamaður hljóðar. „Ég pantaði mér
glænýjan hnakk fyrir keppnina, fékk
hann hingað til Íslands og gat æft mig
á honum allt sumarið. Ég var því vel
undir þetta búin. En hann var mjög
óþægilegur og það bjargaði miklu að
ég var vön honum. Ég hafði pínt mig
til að nota hann og var mjög hörð við
sjálfa mig,“ segir hún.
100 kílómetra dagleiðir
Keppnin fer þannig fram að settar
hafa verið um 28 stöðvar á þúsund
kílómetra leið. Hirðingjar taka að sér
að hugsa um keppendurna, sjá um
mat, gistingu og aðstoða þá með hest-
ana. Keppendur reyna að komast í
gegnum þrjár til fjórar stöðvar á dag.
Dagleiðirnar voru því um 100 kíló-
metrar á dag, riðið var í 12–13 tíma í
tíu daga. Dýralæknar fylgjast með líð-
an hestanna á hverri stöð og skipt er
um hross á hverri stöð. Mikið er lagt
upp úr því að dýrin séu í lagi, að knap-
arnir gangi ekki of nærri þeim og að
þau fái nóg að drekka.
Mongólsku villihestarnir eru líkir
þeim íslenska í atgervi og lundarfari.
Þeir mongólsku eru þó villtari en þeir
Aníta Margrét Aradóttir sat við tölvuna
heima hjá sér einn daginn í fyrra og rakst á vefsíðu
sem sagði frá áhugaverðum kappreiðum í Mongólíu.
Hún velti því fyrir sér eitt stundarkorn og skráði sig
svo í hættulegustu kappreið í heimi, Mongol Derby.
Hún féll aldrei af baki, lauk keppni og var valin kona
ársins. Hún ræddi við Ástu Sigrúnu Magnúsdóttur
um hestamennskuna, drauminn sem róaði hana
fyrir kappreiðarnar, spennufíknina og hvernig það er
hægt að toppa hættulegustu kappreið í heimi.
Ásta Sigrún Magnúsdóttir
astasigrun@dv.is
Spennufíkill Aníta
gengst við því að vera
spennufíkill
Mynd dV Sigtryggur Ari
„Ég hljóp eins
og hestur, ég
hneggjaði og í leik-
fimi lék ég hesta