Fréttatíminn - 04.12.2015, Blaðsíða 50

H ér er gripið niður í kaflanum Paradísarfugl-inn fló og gelti, þar sem Egill lýsir samvinnu Spilverks þjóðanna og Megasar við gerð einnar
rómuðustu plötu Íslandssögunnar; Á bleikum nátt-
kjólum.
Sumir í kringum okkur voru lítt hrifnir af því að Spil-
verkið færi í samstarf við þennan voðalega mann og
margir urðu til þess að skamma okkur og átelja fyrir
það. En við bárum óttablandna virðingu fyrir Megasi
og litum á þetta sem heiður. Ég var mikill aðdáandi
Megasar og lagasmíðar hans voru Lilja sem við vildum
gjarnan kveðið hafa. Það var köflótt ástand á Magn-
úsi á þessum tíma og gekk ekki alltaf vel að ná í hann
og stundum til hans þó hann væri til staðar. Snemma
sóttum við hann í eitthvert greni í smáíbúðahverfinu
og aðkoman var skelfileg, þarna bjó hann í bílskúr við
mikla óreiðu og sóðaskap, en ég tók eftir því að ólíkt
öllu innanstokks þá var fullkomin regla á bóka- og
plötusafninu og hinu svokallaða möppusafni þar sem
voru um það bil tólf möppur fullar af
frumsömdu efni. Megas hafði þann
hátt að skrifa texta og nótur niður og
setti svo lögin inn í möppurnar. Allt
var þar vel frágengið, hreinskrifað og
í krónólógískri röð með dagsetning-
um og öllu.
Það varð úr að við fengum möpp-
urnar í hendur og völdum svo úr þeim
lögin á plötuna, þau voru ýmist á
þremur strengjum, píanópartur með
laglínu og texta, og stundum var um
að ræða „lead sheet“, laglínu með bók-
stafahljómum og uppgefinni bass-
anótu og jafnvel með hugmynd að
mótröddum við laglínu. Í þessu fyrsta
uppleggi frá Megasi voru um það bil
sjötíu lög, minnir mig. Mér þótti Meg-
as treysta okkur vel til að velja lögin
og eins að láta okkur um að koma
með hugmyndir að útsetningum.
Þó hafði hann gjarnan á orði að kannski mætti rokka
lögin upp. Hann vitnaði gjarnan í hin og þessi Dylan-
lög þar sem honum þótti hafa tekist vel með útsetn-
ingar. Þegar við höfðum valið lögin, með hliðsjón af því
sem Megas vildi absólút sjálfur hafa á plötunni, virtist
þetta koma svolítið af sjálfu sér. Við vorum ekki á því
að rokka lögin upp, heldur vildum við leita útsetninga
sem bæði texti og lag kallaði eftir. Við vorum einnig á
því að Megas ætti að leggja sig eftir því að skila text-
anum með skýrum og góðum framburði. Þá vildum við
að tempó eða hraði laganna réðist af því hvað hentaði
textaflutningnum best og oftar en ekki hægðum við á
lögum svo textinn fengið notið sín til fullnustu.
„Á þetta að vera eins og í Pólýfónkórnum?“
Við komumst fljótlega að því að Megas var í grunninn
frábær söngvari. Enda hafði hann sungið með kórum
sem ungur drengur. Hann lét vel að stjórn og orðaði
þetta þannig að hann vildi vanda sig, eins og í sunnu-
dagaskólanum – bera orðin fallega fram og svo hló
hann. Á bleiku náttkjólunum syngur hann mörg laga
sinna snilldarvel – ég er á því að það megi í einhverju
þakka okkur spilverkurum – við störfuðum á honum
og kröfðumst þess að allt heyrðist, án þess að það
kæmi niður á hans persónulega stíl – þetta var erfitt og
oft virtist Megas sjálfur verða pirraður á aðfinnslunum
– þó hann væri til fyrirmyndar og ávallt kurteis í þeim
pirringi. Lög sem mér þóttu takast einstaklega vel voru
„Orfeus og Evridís“ og líka „Heimspekilegar vanga-
veltur um þjóðfélagsstöðu“ ... sem er meistaralega flutt,
fyrir utan að tónsmíðin er fyrsta flokks í báðum þess-
ara laga. En ekki má gleyma því að hann var Meistar-
inn og ekki alltaf alveg til í að láta einhverja hálfgild-
ings unglinga, sem við vorum, segja sér fyrir verkum.
„Á þetta að vera eins og í Pólýfónkórnum?“ sagði
hann stundum og vildi rokka þetta upp. Lögin sem við
unnum í nánu samstarfi við Megas
voru „Paradísarfuglinn“ og „Við sem heima sitjum“.
Megas var ánægður með þessi lög, hann þráði innilega
að vera rokkari og jafnvel pönkari, en pönkið var á
þessum árum ekki komið til landsins, þó það hefði
fæðst árinu áður á meginlandinu og á Englandi. Við
lögðum til bassagang, hljómana og bítið, hann var með
textana og deklameraði laglínuna í hálf-söng. Ég held
að það megi segja að þetta hafi verið fyrstu lögin sem
tekin voru upp á Íslandi, þar sem gætti pönkáhrifa.
Tómas í prufum hjá Sex Pistols
Ég hafði séð Sex Pistols í London sumarið sem við
Stuðmenn vorum að taka upp Tívolíplötuna, algjörlega
óvart. Þeir voru sennilega varla
þekktir í London þegar þetta var. Ég gekk á hljóðið
og inni á skítugum pöbb við King’s Road stóð tölu-
verður fjöldi fólks framan við lítið
svið þar sem John Joseph Lydon eða
Johnny Rotten stóð með félögum
sínum í Sex Pistols og hrópaði og
öskraði alveg óskiljanlega reiður;
hávaðinn í hljómsveitinni var ærandi
og takturinn óbeislaður og hraður og
stefna laga fullkomlega óviss. Ekki
hafði ég hugmynd um að ég hefði séð
eða heyrt Sex Pistols fyrr en töluvert
löngu síðar – þegar ég sá mynd af
Johnny í blöðum og þekkti manninn
aftur frá þessu laugardagssíðdegi á
King’s Road. Jakob var þá í kunn-
ingsskap við umboðsmann þeirra,
hinn þekkta Malcolm McLaren, sem
rak sérkennilega búð á King’s Road
ásamt sambýliskonu sinni, Vivienne
Westwood, búðin hét einmitt Sex.
Gott ef við fórum ekki í búðina með
JFM og heilsuðum upp á parið sem
var æði skrautlegt um fax og farða. Gólfið í búðinni
hallaði ískyggilega og tröppur úti fyrir innganginum
voru ævintýralega skakkar og ef ég man rétt snerust
þarna klukkuvísar á stórri skífu bæði öfugt og skrykkj-
ótt. Þarna inni héngu svo undarlegustu flíkur. Nær allt
var í svörtu og svo var einstaka keðja eða eitthvað sem
líktist hlekkjum, silfrað. Þetta voru svokallaðir latex-
búningar, ætlaðir fólki á öllum aldri sem hafði ýmist
yndi af að ógna öðru fólki í hálfkæringi með píski,
nema það væri á hinn veginn að það vildi láta annað
fólk píska sig til léttilega og áfram.
Sex Pistols hófu sinn feril í Majestic Studio í Clap-
ham. Það var nánast á sama tíma og við Stuðmenn tók-
um upp Sumarið Sýrlenska. Skömmu síðar var Tómas
M. Tómasson kallaður í prufu hjá sveitinni sem mögu-
lega verðandi bassaleikari en þótti of góður og því var
ráðinn miklu síðri maður en Tómas, Sid Vicious. En
þeir voru hrifnir af útliti Tomma og það var allt rétt við
hann, hann gat verið ógnandi í útliti, hárið mátti setja
í kamb, hæðin var rétt og hann var þvengur mjór, sem
var best, enda voru þeir í andstöðu við millistétt og
velmegun – það eina sem þeir fundu að Tómasi var að
hann var of klár á bassann og alltof músíkalskur.
En þetta band þótti mér skelfilegt þá – og í raun varð
ég fyrir hálfgerðu kúltúrsjokki að heyra svona nokkuð
í miðri London, á þessum líka flotta stað í bænum. Há-
vaðinn var svo mikill, ég var allan næsta dag með hellu,
en viðhorfið – eða andófið var líka rosalegt. Ekki sá ég
betur en þeir hræktu í átt að fólkinu sem virtist láta sér
það vel líka. Af og til rauk einhver virðulegur maður
upp á sviðið og öskraði í hljóðnemann „The Queen is
dead“, og svo kom nafnaruna með viðhenginu „... it
sucks“, ég botnaði ekkert í þessu, skildi þetta ekki.
Unnið að Á bleikum náttkjólum
Egill Ólafsson hefur lifað viðburðaríku lífi, kynnst og unnið með
fjölda fólks af öllum sviðum þjóðlífsins og kann að lýsa því af
næmri tilfinningu. Í Egils sögum lifnar Reykjavík stillansa og
nýreistra blokka í nýjum hverfum austurborgarinnar, tíðarandi
hippaáranna og MH, Spilverkstíminn, ævintýri Stuðmanna og
Þursa, árin í leikhúsinu og íslenska kvikmyndavorið. Páll Vals-
son skráði.
Þegar Egill hafði hár.
Egill og Meistarinn á góðri stund
á Dunhaganum að leggja drög að
söngleiknum um Grísalappalísu
sem þeir ætluðu að semja ásamt
Bjólunni eftir Bleiku náttkjólana.
8.990
Fæst líka í 140x200cm
PRINSESSAN Á
HEIMILINU
70x100cm
Vinsæli mjúki
pakkinn
fyrir börnin.
Mikið úrval af
barnarúmföt.
Jólagjöfin fæst hjá okkur
LAUGAVEGI 176 | GLERÁRTORGI | KRINGLAN | LINDESIGN.IS
HÖFUM OPNAÐ
Í KRINGLUNNI
50 viðtal Helgin 4.-6. desember 2015