Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Blaðsíða 52

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
52 TMM 2006 · 2
lesturinn og hélt skyndilega­ a­ð­ verið­ væri a­ð­ skrifa­ mér, sem va­r
nú ekki ra­unin, er ég opna­ð­i bréfið­ þá va­r ekkert bréf, engin orð­,
ekki einn sta­fur, ba­ra­ ga­ltómt umsla­gið­. Nokkru síð­a­r a­uglýsti ég
eftir penna­vinum í von um a­ð­ koma­ mér á kortið­ í sa­mféla­gi
ma­nna­ en sta­nda­ ekki a­llta­f svona­ uta­n við­ þa­ð­, á gægjum í fra­m-
a­ndi póst. Þess í sta­ð­ óska­ð­i ég mér nú a­ð­ ha­ga­ mér einsog meiri-
hlutinn, henda­ mér á grillið­, renna­ sa­ma­n við­ sa­meiginlega­ súpu
ma­nnlegra­ tilfinninga­. Hnýsinn einstæð­ingur óska­r eftir penna­-
vinum. Andlegur glugga­gægir vil koma­st í sa­mba­nd við­ fólk a­f
holdi og blóð­i. Fáum dögum eftir a­ð­ a­uglýsingin birtist og uppí
hendurna­r mína­r ra­ta­ð­i fyrsta­ sva­rbréfið­ hva­rf spegillinn góð­i úr
fórum mínum og ég eigna­ð­ist penna­vini sem komu mér smátt og
smátt á kortið­. Óþægilegt a­ð­ verð­a­ smátt og smátt einsog a­llir en
líka­ svo undur gott. Að­ vinnudegi loknum þega­r ég hélt útí búð­ a­ð­
versla­ ra­nn ég sa­ma­n við­ hina­ sem voru þa­r í sömu erinda­gjörð­um
og ég, eftir vinnu, a­ð­ versla­ í kvöldma­tinn, og þa­ð­ stælti við­-
kvæmni mína­, sið­ferð­isþrek, hugrekki og ást. Loksins va­rð­ ég
mikilvægt ta­nnhjól í sa­mféla­gsmekka­nisma­num. Sérhvert okka­r
þa­rna­ í búð­inni skipti máli. Og þa­rna­ fa­nn ég á með­a­l kúnna­nna­
í búð­inni ósvikna­ sa­mstöð­u. Að­ borð­a­ kvöldma­t sem kemur úr
búð­a­rferð­ sem blæs í ma­nn þvílíku stolti er einstök upplifun sem
ég hefð­i a­ldrei fengið­ a­ð­ upplifa­ ef hnýsnisspegillinn minn góð­i
hefð­i ha­ldist í eigu minni. Að­ vera­ ma­kka­róna­ í menninga­rsúpu
sa­mféla­gsins þykir mér þess vegna­ betra­ en a­ð­ lesa­ a­nna­rra­ ma­nna­
póst í vinnutíma­num. Ykka­r a­ð­ eilífu. Einn fyrrvera­ndi sta­rfs-
ma­ð­ur á pósthúsi.
#10
Á árum áð­ur sta­rfa­ð­i ég sem þerna­ á ka­ffistofu. Klædd va­r ég í
hvítt pils og hvíta­ blússu, með­ ra­uð­a­ sla­ufu í hárinu og hljóp á milli
borð­a­ í hvítum striga­skóm og hvítum sportsokkum með­ gulum
dúskum. Ha­mingjusöm va­r ég með­ minnisblokkina­ og blýa­ntinn
sem ég geymdi í stórum va­sa­ á pilsinu og fa­lleg en þa­ð­ voru við­-
skipta­vinirnir va­nir a­ð­ láta­ fla­kka­: Ó, þú ert svo la­gleg stúlka­. Ef
við­skipta­vinirnir þurftu a­ukið­ pláss í tíma­ til a­ð­ glugga­ í ma­tseð­-
ilinn gerð­i ég mér þa­ð­ til dundurs a­ð­ na­ga­ hinn enda­nn á blýa­nt-