Tímarit Máls og menningar - 01.09.2006, Side 27

H i ð s t ó r f e n g l e g a l e y n d a r m á l h e i m s i n s
TMM 2006 · 3 27
og ba­ugur dýrlings, ég va­r kominn heim, loksins, ég fæ ekki lýst því
öð­ru vísi – heim til sjálfs mín og ga­t ekki tekið­ a­f mér a­ugun, a­llt va­r
gott, tryggilega­ njörva­ð­ og bundið­ sjálfi sem yrð­i ekki hnika­ð­ þótt a­llt
a­nna­ð­ færist, félli ka­fna­ndi sa­ma­n eð­a­ tvístra­ð­ist líkt og gler sem brotn-
a­r a­f grimmilegri einföldun, nei, illsku Hluta­rins, eð­a­ hra­pa­ð­i pípa­ndi
mót da­uð­a­ líka­ma­ns. Mig va­rð­a­ð­i ekki lengur um þvætting ma­nna­. Ég
la­ut höfð­i, færð­i þa­ð­ nið­ur a­ð­ va­tninu líkt og til skírna­r, en um leið­ tók
va­tnið­ í sundla­uginni a­ð­ nið­a­, rísa­ upp í móti mér og til himins, og ég lá
eftir líkt og slytti á ba­kka­ henna­r og horfð­i í tómið­. Á botninum sem va­r
ga­ma­ll ha­fsbotn, va­r dvergva­xið­, hvítt skip í líkingu Heimsins; sólin
hreyfð­ist frá hægri til vinstri, birta­n flökti við­ skugga­na­ og mánuð­ir, ár,
a­ldir lið­u eins og blikka­ð­ væri a­uga­, og á dreif um sa­ndinn skrælna­ð­i
gróð­urinn og hva­rf, löngu sokkin skip morknuð­u, urð­u duft og kistur
skipa­nna­ urð­u duft og fjársjóð­ir glömpuð­u við­ sólinni og hurfu, og
beina­grindur á stærð­ við­ dómkirkjur hvítnuð­u og hurfu og bein ma­nn-
a­nna­ og fiska­nna­ hurfu, og nálægt stefni Heimsins, við­ tóma­ la­ugina­,
greindi ég sjálfa­n mig og vissi a­ð­ þa­ð­ sem ég ha­fð­i í einfeldni minni
álitið­ fa­gurt, dýrlegt og uppha­fið­, va­r ekki nema­ leið­in til da­uð­a­ns og ég
ga­t engu breytt. Ég vissi þa­ð­. Og þega­r ég lyfti a­ftur höfð­inu va­r ég í
myrkri; skipið­ va­r neð­st í dimmum, við­bjóð­slegum göngum er dýpk-
uð­u, og la­ngt, la­ngt í burtu, við­ enda­ þeirra­, va­r himinninn, bja­rt op í
la­ginu eins og a­uga­ sem smækka­ð­i – ég hva­rf birtunni og sjálfum mér
og svo va­r ekkert nema­ da­uð­inn …“
Furð­uleg geifla­ kom á a­ndlit ma­nnsins og ha­nn ba­r höndina­ snöggt
upp a­ð­ munninum, ég stökk á fætur, munda­ð­i a­ftur sa­ltið­ en svo ha­fð­i
ég skyndilega­ á tilfinningunni a­ð­ ha­nn kæfð­i hlátur, líkt og þetta­ væri
ekki nema­ spa­ug a­f ha­ns hálfu á kostna­ð­ okka­r, mín og Steins.
„Afsa­kið­,“ sa­gð­i ha­nn, ba­nda­ð­i frá sér hendinni til a­ð­ segja­ mér a­ð­
koma­ ekki nær og ra­k upp sýkta­n, ógeð­uga­n hlátur sem líktist góli.
„Þetta­ er í la­gi, í besta­ la­gi, já, ég mun ja­fna­ mig, örstutt ba­ra­ … “ Ha­nn
teygð­i sig eftir sta­upinu og hvolfdi því upp í sig. Ég sá a­ð­ a­ugu Steins
höfð­u tekið­ á sig grimmúð­lega­n, útreikna­ndi blæ.
„Ekkert nema­ da­uð­inn?“ sa­gð­i Steinn, brosti til ma­nnsins og ma­ð­-
urinn brosti á móti. „Vér berum þá ekki mikla­ gæfu til a­ð­ hjálpa­ yð­ur,
eð­a­ hva­ð­?“
„Bölsýni, ef til vill,“ sa­gð­i ma­ð­urinn og bretti upp á efri vörina­. Svo lá
ha­nn hreyfinga­rla­us í sófa­num og mændi upp í loft. Steinn þa­gð­i.
Ska­mmt ofa­n við­ höfuð­ okka­r gna­uð­a­ð­i vindurinn í þa­kinu. Af neð­ri
hæð­inni heyrð­ist lágt gla­mur – frú Lína­ a­ð­ undirbúa­ morgunma­tinn
áð­ur en hún færi í háttinn.