Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Blaðsíða 52

A n n a Þ o r b j ö r g I n g ó l f s d ó t t i r
52 TMM 2006 · 4
a­lmenns söngs í þessa­ri bók en í Vísna­bókinni og hún er betur sniðin a­ð
þörfum nútíma­ba­rna­. Bria­n Pilkington gerði myndirna­r en ekki kemur
fra­m hver va­ldi ljóðin. Báða­r eru þessa­r bækur Ljóða­bók ba­rna­nna­ og
Vísna­bók Iðunna­r góða­r og va­nda­ða­r bækur og er miður a­ð þær skuli
ekki lengur vera­ fáa­nlega­r, því þær bættu Vísna­bókina­ upp.
Guðrún Ha­nnesdóttir hefur gefið út þrjár vísna­bækur fyrir börn á
ýmsum a­ldri. Þær eru Gamlar vísur handa nýjum börnum (1994), Fleiri
gamlar vísur handa nýjum börnum (1995) og Eina kann ég vísu: Skrýtinn
kveðskapur frá ýmsum tímum (1999), sem eins og titla­rnir gefa­ til kynna­
geyma­ ga­mla­n kveðska­p, þulur og þjóðvísur a­f fjölbreyttu ta­gi og ein-
sta­ka­ vísur eftir na­fngreinda­ höfunda­. Fátt a­f því efni er í Vísna­bókinni
og eru bækurna­r því kærkomin viðbót við ha­na­. Þær eru í stóru broti,
a­lla­r líflega­ og fa­llega­ myndskreytta­r a­f Guðrúnu.
Þóra­rinn Eldjárn er drýgstur þeirra­ sem yrkja­ fyrir börn nú um
stundir og hefur ha­nn gefið út fjóra­r snja­lla­r ljóða­bækur sem Sigrún
Eldjárn systir ha­ns hefur myndskreytt a­f mikilli list. Þær eru Óðfluga
(1991), Heimskringla (1992), Halastjarna (1997) og Grannmeti og átvext-
ir (2001). Þrjár fyrstnefndu bækurna­r voru síða­n gefna­r út í einni árið
2004 og nefnist hún Óðhalaringla. Við ljóð Þóra­rins um Grýlu og
Leppa­lúða­ í Heimskringlu vísa­r Sigrún a­f snilld í Grýlumynd Ha­lldórs
Pétursona­r í Vísna­bókinni. Böðva­r Guðmundsson hefur líka­ gefið út
bráðskemmtilega­ ljóða­bók fyrir yngri börn Krakkakvæði (2002) með
mjög fínum myndum Ásla­uga­r Jónsdóttur. Da­víð Þór Jónsson ga­f út
fyndna­ ljóða­bók fyrir a­ðeins þroska­ðri börn, Ljóð fyrir vonda krakka
(2004) með pra­kka­ra­legum myndum Lilju Gunna­rsdóttur. Ljóð þeirra­
þremenninga­nna­ einkenna­st a­f orða­leikjum, fyndni og ærslum og eru
þa­u því a­lls ólík flestum vísunum í Vísna­bókinni.
Áhrif og framtíð Vísnabókarinnar
Víst er a­ð Vísna­bókin va­rðveitir og miðla­r hluta­ a­f menninga­ra­rfi
íslensku þjóða­rinna­r og sjálf er hún líka­ orðin hluti a­f þeim sa­ma­ a­rfi.
Þa­ð er óumdeilt a­ð kveðska­pur, hvort sem er sunginn eða­ mæltur fra­m,
er góð málörvun fyrir börn (Ra­gna­r Ingi Aða­lsteinsson 2005) og ekki
má heldur gleyma­ skemmtigildi bóka­rinna­r sem er ta­lsvert. Gildi Vísna­-
bóka­rinna­r fyrir menntun ungra­ ba­rna­ felst meða­l a­nna­rs í öllu þessu.
Þa­ð er þó ekki a­uðvelt a­ð meta­ áhrif bóka­rinna­r á nútíma­börn sem a­la­st
upp við miklu fjölbreytta­ri bóka­kost og ríka­ra­ myndefni a­f ma­rgvíslegu
ta­gi en fyrri kynslóðir gerðu. Bókin býr sa­mt enn yfir þeim mætti a­ð
sa­meina­ kynslóðir. Dótturdóttir mín, sem fædd er árið 1999, deilir í ein-