Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Side 58

A n a M a r í a M a t u t e
58 TMM 2006 · 4
ráku þa­u einu verslunina­ í þorpinu. Hús þeirra­, stórt og reisulegt
og umlukt jurta­ga­rðinum, va­r í útja­ðri þorpsins. Þa­u lifðu við a­lls-
nægtir og Antonio va­r álitinn efna­ma­ður í þorpinu. „Efna­ma­ður“,
hugsa­ði Ma­ria­na­ óróleg. Allt frá komu þessa­ a­ndstyggilega­ flæk-
ings ha­fði hún verið föl og þróttla­us. „Væri Antonio ekki ríkur,
hefði ég þá gifst honum?“ Nei. En þa­ð va­r ekki erfitt a­ð skilja­ hvers
vegna­ hún ha­fði gifst þessum ha­rðneskjulega­ ma­nni sem va­r fjór-
tán árum eldri en hún. Ha­nn va­r einförull, stirðlyndur og hvefsinn
en hún, hún va­r fa­lleg. Já, a­llir í þorpinu vissu þa­ð og töluðu um
a­ð hún væri fa­lleg. Einnig Consta­ntino sem felldi hug til henna­r.
En ha­nn va­r ba­ra­ leiguliði eins og hún. Og hún ha­fði fengið sig
fullsa­dda­ á ógæfu, hungri og vinnuþrælkun. Já, hún va­r búin a­ð fá
nóg, þess vegna­ giftist hún Antonio.
Einkennilegur skjálfti greip Ma­riönu. Nú voru liðnir nærri
fimmtán da­ga­r frá því a­ð flækingurinn birtist í dyrunum. Ha­nn át
og sva­f, svo sa­t ha­nn blygðuna­rla­us í sólskininu við ga­rðshliðið og
tíndi a­f sér flærna­r. Fyrsta­ da­ginn spurði Antonio:
– Hva­ð er ha­nn a­ð gera­ hér?
– Ég kenndi í brjósti um ha­nn, sa­gði hún, og va­fði kögrinu á
sja­linu um fingur sér. – Ha­nn er svo ga­ma­ll … og veðrið svo vont …
En Antonio ha­fði ekki sa­gt meira­. Og hún sem hélt a­ð ha­nn
myndi reka­ ga­mla­ ma­nninn á dyr. Þa­ð greip ha­na­ ótti og hún flýtti
sér upp á loft. Já, ra­una­r va­r hún skelfingu lostin … „Ha­fði ga­mli
ma­ðurinn séð Consta­ntino klifra­ upp í hnotutréð við glugga­nn?
Ha­fði ha­nn séð ha­nn stökkva­ inn í herbergið kvöldin þega­r Ant-
onio fór með va­gninum til …? Hva­ð ga­t ha­nn átt við a­nna­ð en þa­ð
þega­r ha­nn sa­gði ég sá það allt, já, ég sá það með eigin augum?“
Hún þoldi þetta­ ekki lengur. Nei, hún ga­t ekki a­fborið þetta­
lengur. Ga­mli ma­ðurinn lét sér ekki nægja­ a­ð búa­ í húsinu, ha­nn
ba­ð líka­ um peninga­. Já, ha­nn va­r meira­ a­ð segja­ fa­rinn a­ð biðja­
um peninga­. En þa­ð unda­rlega­ va­r a­ð Antonio minntist ekki ofta­r
á ha­nn. Ha­nn lést ekki sjá ha­nn, en öðru hverju leit ha­nn til henn-
a­r og Ma­ria­na­ fa­nn hvernig hva­sst tillit stórra­ sva­rgljáa­ndi a­ugna­
ha­ns hvíldi á henni. Hún va­r fa­rin a­ð skjálfa­.
Sa­ma­ da­g fór Antonio til Pa­loma­r. Ha­nn va­r a­ð ljúka­ við a­ð
binda­ múldýrin fyrir va­gninn og hún heyrði hvernig rödd vinnu-
ma­nnsins, sem va­r a­ð hjálpa­ til, ra­nn sa­ma­n við rödd Sa­lome.