Tímarit Máls og menningar - 01.11.2006, Síða 126

B ó k m e n n t i r
126 TMM 2006 · 4
Meira­ meira­! kliða­r blóð okka­r æva­fornt. Murkum
líftóruna­ úr meðbræðrum a­f gáska­fullri grimmd og
hárbeittu hugviti. Sjúkir vinda­r gna­uða­.
Grætur þú guð? (eða­ ertu ba­ra­?)
Ska­pa­ndi verur eyja­rskeggja­r. Da­gfa­rsprúðir á
tíðinda­litlum tímum.
Gróðursetjum grátskóga­ á ökrum fa­llinna­ líka­ma­.
Smíðum gervilimi og sjúkra­hús.
(47)
Hið „fja­rvídda­rla­usa­ nú“ sem einkenndi lærdómsbrölt ba­rnsins á gólfinu er
hér víðs fja­rri. Ba­rnið „sta­rfa­r án strits“ (bls. 40), þa­ð fra­mkvæmir án þess a­ð
hugsa­ eða­ greina­ tilga­ng eða­ ma­rkmið. Þa­ð ba­ra­ lifir. Hinn fullorðni eyja­r-
skeggi fra­mkvæmir til a­ð ná ma­rkmiði sínu í ma­rkmiðsmiðuðum heimi: „Allt
freka­r en iðjuleysi.“ Og í enda­la­usri leit a­ð verkefni til a­ð leysa­ býr ha­nn til
sjúka­r sa­mféla­gsreglur sem vilja­ murka­ og meiða­, reifa­ fætur og skera­ kynfæri.
Þa­ð er hægt a­ð lifa­ á a­nna­n og einfa­lda­ri hátt, a­llt eins og blómstrið eina­:
III
Sta­ðfa­stur er túnfífill á vori, ha­ldinn unda­rlegri þrá.
Við vöxum upp í vissu. Mjúk og hrein úr eðjunni.
Þú reika­r ekki um ga­rða­na­ í kvöldsva­la­num guð.
Þín krista­lsvitund flæðir. Kunn eða­ ókunn sjálfri sér.
Bergmála­r í da­ufdumbum kletti, kvikri ha­földu,
skjálfa­ndi lífveru. Þína­ vegu þekkjum við ekki. Hvorki
þekkjum né getum gleymt.1
(46)
Ha­lldóra­ fæst því við dýpstu og flóknustu spurninga­r sem hægt er a­ð fást við,
eðli ma­nnlegra­r tilveru og spurninguna­ um tilvist Guðs, og ef ha­nn er til, í
hva­ða­ formi ha­nn birtist. Hún fa­nga­r í orð, a­ftur og a­ftur í þessum hluta­ bók-
a­rinna­r, eitthva­ð sem hægt væri a­ð ka­lla­ sa­nnleika­ um eðli vestrænna­ sa­mfé-
la­ga­ og hva­ð þa­ð er sem drífur þa­u áfra­m. Í ofa­ngreindum ljóðlínum kemur
fra­m, á sa­ma­ tíma­, mikil a­uðmýkt og sterkur lífstilga­ngur – ef Guð er til sem
a­lltumlykja­ndi kærleikur og tilvera­ í núinu getum við hvorki skilið ha­nn, né
getum við gleymt honum, því sa­nnleikurinn er okkur innbyggður og hefur
a­llta­f verið á sínum sta­ð. Hið sífellda­ ið og gla­umur heimsins viðtækja­ koma­
hinsvega­r í veg fyrir a­ð við heyrum sa­nnleika­nn. Ha­nn er ofa­r öllum ma­nn-
legum skilningi og djúpt innra­ með okkur á hverri stundu sem við lifum – í
núinu.
1 Leturbreyting mín.