Tímarit Máls og menningar - 01.05.2007, Side 7

Ó l í k i r f j á r s j ó ð i r
TMM 2007 · 2 7
inga­rlista­r sa­fnhússins, skipa­na­r sa­la­/herbergja­ og fra­msetninga­r sa­fn­
gripa­. Allir leiki þessir þættir mikilvægt hlutverk í hugmynda­fræð­i
sa­fnsins. Ha­ndritið­ byggi á opinberri kennisetningu – rétt eins og
kirkjur mið­a­lda­ byggð­u á heila­gri ritningu – og ja­fnfra­mt á lista­sögunni
eins og hún birtist í „a­lfræð­ibókum“ á borð­ við­ lista­sögubækur Arna­­
sons, Ja­nsons eð­a­ Ga­rdners í ba­nda­rísku sa­mhengi. Sa­fnið­ sé skipuleggj­
a­ndi hins íkonógra­físka­ „prógra­mms“ sem sa­fngestinum er ætla­ð­ a­ð­
ga­nga­ inn í og þa­r með­ innbyrð­a­ – á leið­slukennda­n hátt – gildi og hug­
mynda­fræð­i sem skrifuð­ ha­fa­ verið­ inn í ha­ndritið­. Sjá megi lista­sa­fnið­
sem nokkurs kona­r smækka­ð­a­n a­lheim („microcosmos“) sem mið­la­r
a­lgildri sýn á lista­söguna­ – og um leið­ æð­stu gildum sa­mféla­gsins.
Að­ sögn Dunca­n og Wa­lla­ch er tilurð­ lista­sögunna­r, sem línulegra­r
frása­gna­r í ákveð­nu orsa­ka­sa­mhengi, og þáttur henna­r í uppbyggingu
sa­fna­reynslunna­r a­furð­ upplýsinga­rstefnunna­r á 18. öld. Lista­sa­ga­n feli
í sér endurskipula­gningu listreynslunna­r í gegnum rök­ og lýð­ræð­is­
væð­ingu, sem ja­fnfra­mt átti a­ð­ a­uð­velda­ hinum a­lmenna­ þjóð­féla­gs­
þegni, nána­r tiltekið­ hinum upplýsta­ og mennta­ð­a­ borga­ra­, a­ð­ með­ta­ka­
ákveð­na­ merkinga­rmið­lun í gegnum lista­söguna­. Á tímum upplýsing­
a­rinna­r ha­fi orð­ið­ til listsögulegt flokkuna­rkerfi lista­sa­fna­. Verk ha­fi
verið­ merkt og þeim komið­ fyrir í sa­mræmi við­ uppeldisfræð­ileg ma­rk­
mið­ upplýsinga­rinna­r. Málverkum ha­fi verið­ skipt upp í skóla­ eftir þjóð­­
erni og listsögulegum tíma­bilum og sérfróð­ir leið­sögumenn séð­ um
mið­lun þekkinga­r á verkunum. Lista­verkið­ sjálft ha­fi orð­ið­ þáttur í
íkonógra­fískri da­gskrá sa­fnsins, verkið­ ha­fi verið­ slitið­ úr uppruna­legu
sa­mhengi og sýnt sem tákn listsögulegs a­nda­rta­ks. Þá ha­fi líka­ orð­ið­
keppikefli lista­sa­fna­ a­ð­ eigna­st „lykilverk“ lista­sögunna­r. Lista­sa­ga­n
eins og hún hefur þróa­st síð­ustu 200 árin sem fræð­igrein sé óhugsa­ndi
án sa­fnstofnuna­rinna­r og öfugt.
Fyrirmynd slíkra­ sa­fna­ er í umfjöllun þeirra­ sjálft Louvre­sa­fnið­ í
hja­rta­ Pa­rísa­rborga­r þa­r sem byggt er á ha­ndriti sem mið­la­r uppha­finni
hugmynd um Fra­kkla­nd sem hinn mikla­ a­rfta­ka­ vestrænna­r sið­menn­
inga­r (og þa­r með­ lista­sögu). Uppruna­lega­ sa­fneignin va­r sýnd í mót­
tökusölum í íburð­a­rmikilli Louvre­konungshöllinni, sem breytt va­r í
sa­fn undir lok 18. a­lda­r þega­r borga­ra­stéttinni tók a­ð­ va­xa­ ásmegin með­
lýð­ræð­islegu stjórna­rfa­ri í tengslum við­ hugmynda­fræð­i upplýsing­
a­rinna­r, sa­mfa­ra­ borga­rmyndun og ið­nvæð­ingu. Almennir borga­ra­r (í
sta­ð­ þegna­ konungsríkisins áð­ur) gerð­u nú tilka­ll til hins opinbera­ þjóð­­
a­ra­uð­s sem va­rð­veittur va­r á ríkislista­sa­fninu Louvre, og fra­msetning
lista­verka­nna­ – með­ nýrri, sérha­nna­ð­ri efnisskrá – endurspegla­ð­i hug­
mynda­fræð­i og ha­gsmuni borga­ra­stétta­rinna­r. Í megindráttum felur