Tímarit Máls og menningar - 01.05.2007, Page 122

B ó k m e n n t i r
122 TMM 2007 · 2
En með­ því a­ð­ okkur veittist heimild
til a­ð­ ha­lda­ kyrru fyrir í ró
á þessum ga­rð­bekkjum
og hjá þessum litverpu trjám
þenna­n da­g, unz sól
sígur a­ð­ fjöllum
þá skulum við­ föruna­uta­r
fa­gna­ þeirri bóngæzku
og skipta­st eins og stundum endra­nær
á stökum spurningum
og fleiru
sem fa­lla­ ka­nn til, ef a­ð­ va­nda­ lætur.
Nota­legt verð­ur a­ð­ strjúka­ sa­mtímis
silfurhvít skegg
í sa­ltri ha­fátt.
Þa­nnig er nið­ursta­ð­a­ fyrsta­ ljóð­s bóka­rinna­r, og næsta­ ljóð­ hefst á því þema­
sem skýtur upp kolli a­ftur og a­ftur, a­ð­ stefnur og hugmyndir ha­fi toga­st á um
„okkur föruna­uta­“ og ma­rgur misst fóta­nna­ í þeim átökum:
Hver getur a­ndmælt því
a­ð­ okkur væri hrundið­
í sífellu
sitt á hva­ð­
og hra­ð­a­ra­ en við­ kusum
milli heimkynnis og fra­ma­ndleika­.
En va­ndlæting Bja­rna­ Borgfirð­inga­skálds, sem telur í Alda­söng sínum öllu
ha­fa­ fa­rið­ a­ftur, er ekki á ferð­inni í þessum ljóð­um. Víst va­r okkur hrundið­, en,
eins og segir í þrið­ja­ ljóð­i:
Allt um þa­ð­ bárust
a­ð­ eyrum strengleika­r
hvert sem leið­in lá.
Segja­ má a­ð­ flest ljóð­in sem fylgja­ séu á einhvern hátt tilbrigð­i við­ þetta­ stef.
Sátt við­ líf og da­uð­a­; og þessi sátt ska­pa­r kyrrð­ og ja­fnvægi, hvort sem kveikja­
ljóð­sins er myndskreyting Va­lþjófssta­ð­a­hurð­a­rinna­r, Grímseyja­rför Sturlu
Sighva­tssona­r eð­a­ náttúrusýn Jóna­sa­r Ha­llgrímssona­r.
Hugtækur er þessi ga­rð­ur
þó a­ð­ ha­ustblikna­ð­ fa­lli
la­uf og la­uf
á lúð­a­r yfirha­fnir.