Fréttatíminn - 13.01.2017, Side 14

14 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 13. janúar 2017
Það er gaman að fá gesti en þegar þeir eru
þaulsætnir getur reynt á þolrif gestgjafans.
Berglind Björk Halldórsdóttir bauð
erlendum gestum linnulaust inn á heimili
sitt um fimm ára skeið og þjáist nú af algjöru
ferðamannaóþoli.
Tæpu ári eftir hrun þegar húsnæðislánið hafði þre-faldast samhliða því að von var á þriðja barninu, var ljóst að við hjónin
þyrftum að leita frumlegra leiða
til þess að fá inn auknar tekjur og
varna því að við misstum húsið okk-
ar. Ég stefndi hraðbyri í fæðingar-
orlof á leikskólakennaralaunum og
maðurinn minn vann myrkranna
á milli í sínu eigin smíðafyrirtæki.
Ég veit ekki hvernig hugmyndinni
um að breyta gamla einbýlishús-
inu okkar í miðbænum í gistiheim-
ili laust niður. Gistivefurinn Air-
bnb var þá nýr og óþekktur hér á
landi og gistiheimili og hótel ekki
nærri því eins áberandi og raunin
er nú. Við vissum ekkert um þenn-
an bransa en kýldum á það, gerð-
um nauðsynlegar breytingar á hús-
næðinu til þess að allt færi löglega
fram, bjuggum til vefsíðu og fórum
að taka við bókunum. Yngsta dóttir
okkar fæddist í baðkarinu í janúar-
lok 2010 og í apríl voru ferðamenn
farnir að baða sig þar.
Við leigðum litla íbúð nálægt til
þess að eiga griðastað en skildum
allar myndir, húsgögn, raftæki,
borðbúnað og skrautmuni eftir til
þess húsnæðið væri sem heimilis-
legast fyrir gestina og við þyrftum
ekki að kaupa nýtt innbú. Maður-
inn minn hélt áfram í sinni smíða-
vinnu og sá um eldri börnin á með-
an ég rak staðinn af ást og alúð
með yngsta barnið á handleggn-
um. Gestirnir streymdu að og ein-
hvers konar kommúnustemning
myndaðist þegar ég viðurkenndi
fyrir þeim að ég vissi ekkert hvað
ég væri að gera. Allir hjálpuðust að
við að halda þetta skringilega heim-
ili, sögðu sögur af heimaslóðum og
deildu upplifunum af landi og þjóð
við morgunverðarborðið. Mikið var
hlegið enda allir í góðu skapi þegar
þeir eru í fríi og staðurinn rauk upp
vinsældarskalann á ferðavefnum
Tripadvisor vegna frábærra um-
sagna. Ég átti erfitt með að neita
fólki um að framlengja dvölina
þegar allt var fullbókað og það kom
fyrir að menn sváfu á dýnu í kjall-
aranum. Einn vildi endilega hírast
inni í skáp undir súð hjá mér frekar
en að ferðast á puttanum um hr-
ingveginn eins og stóð til. Gestirn-
ir voru upp til hópa yndislegir og
gengu vel um en óneitanlega
var skrýtið að horfa upp á
ókunnuga vaða um húsið
sem við héldum að yrði framtíðar-
heimili fjölskyldunnar og handleika
hluti sem okkur voru kærir. Það tók
á að vera í sífelldu þjónustustarfi
við að hámarka þægindi annarra á
meðan við vorum í óvissuástandi,
hröktumst á milli leiguíbúða og
vorum aldrei í fríi sjálf. Ég keyrði
þetta áfram af adrenalínknúinni
sjálfsbjargarviðleitni fyrstu árin en
síðan fór þreytan að segja til sín.
Brosið fraus og ég fann fyrir vax-
andi andúð á þessu óþolandi káta
fólki sem virtist ekki hafa annað að
gera en að hanga heima hjá mér og
spyrja heimskulegra spurninga.
Misjafn sauður í mörgu fé
Það var góður landkönnunarandi
í ferðafólkinu framan af. Þeir sem
komu höfðu kynnt sér landið ágæt-
lega vel, létu fátt á sig fá og voru um
flest sjálfbjarga. Eftir því sem ódýr-
um flugferðum til landsins fjölgaði
og orðspor landsins sem heitasti
áfangastaðurinn breiddist út fór þó
í auknum mæli að bera á svörtum
sauðum í hópnum. Það kom Banda-
ríkjamanni einum til dæmis mjög á
óvart að heyra að hann væri stadd-
ur í Evrópu og tvær ungar kon-
ur réttu mér kort af Reykjavík og
spurðu hvar fossinn væri. Ég gat
mér þess til að þær ættu annað
hvort við Gullfoss eða Seljalands-
foss og gaf þeim upplýsingar um
ferðir en þá misstu þær áhugann
því þær vildu ekki skemma skóna
sína. Ég reyndi að hjálpa eins mikið
og ég gat með alls kyns vandamál.
Ég kom fólki undir læknishendur
þegar það hrundi upp og niður stig-
ana í húsinu og stakk upp á að það
fengi vottorð upp á mígreni þegar
það missti af f lugi vegna svæs-
inna timburmanna. Breska konan
sem drakk heila vodkaflösku fyr-
ir kvöldmat, datt úr sófanum beint
Gestrisni í skugga gjaldþrots
–Játningar gistihúseiganda
„Ég fæ enn gæsahúð þegar
ég heyri hljóðið í ferða-
töskuhjólum á gangstétt.“
á andlitið, braut tönn og pissaði á
sig en vildi samt ekki alls ekki fara
til læknis. Hún neitaði að fara með
sjúkraliðunum og eyddi fyrstu
nóttinni sinni á Íslandi í fangaklefa.
Ég veitti henni sáluhjálp daginn
eftir og hjálpaði henni að leita að
veskinu sínu sem fannst í Hall-
grímskirkju. Flestir gestir drukku
þó áfengi í hófi og hlýddu ágætlega
reglunni um að hafa þögn í húsinu
eftir miðnætti en fólk þurfti ekki að
vera ölvað til þess að vera til vand-
ræða.
Það leið varla sá dagur að eitt-
hvað færi ekki úrskeiðis. Indversk
kona á áttræðisaldri læstist úti eft-
ir að hafa farið í morgungöngu,
klifraði upp á þak og sat þar föst
þar til eiginmaður hennar vaknaði
og fór að svipast um eftir henni. Sá
maður hrasaði síðar um gangstétt-
arhellu á leiðinni í matvörubúð-
ina, braut gleraugun sín og marð-
ist allur. Ég var stöðugt á nálum
ef ég þurfti að bregða mér frá og
leið eins og ég væri að skilja ósjálf-
bjarga börn eftir ein heima. Reyk-
skynjarar fóru á fullt þegar franskt
par reyndi að grilla ostasamloku í
brauðristinni, kínversk kona kunni
ekki að skrúfa fyrir baðið og olli
heljarinnar vatnstjóni og sturtu-
hurð úr hertu gleri splundraðist í
þúsund mola þegar Þjóðverji skellti
henni of fast. Hlutirnir voru að fara
úr böndunum og andlegt ástand
mitt var orðið slíkt að þegar ég
keyrði til vinnu á morgnana var mig
farið að langa að gefa rækilega í á
leið niður Skólavörðustíginn.
Hætta ber leik þá hæst hann stendur
Gistiheimilið hét áfram að fá viður-
kenningar fyrir framúrskarandi
umsagnir þrátt fyrir að ég sinnti
því aðeins með hálfum hug. Þótt ég
tæki stundum vínflöskur og prjóna-
vörur upp í greiðslu þá skotgekk að
greiða afborganirnar af láninu og á
þessum fimm árum hafði húsnæð-
isverðið hækkað nóg til þess að við
gátum að lokum selt húsið og flutt
fjölskylduna í varanlegt heimasmíð-
að húsnæði á borgarmörkunum.
Ég veit ekki hvort ég á að skamm-
ast mín fyrir að hafa tekið þátt í að
eyðileggja miðbæinn eins og hann
var eða vera stolt yfir því að hafa
tekið þátt í uppbyggingu hans eins
og hann er nú. Eigi ég erindi í bæ-
inn reyni ég að horfa niður og ganga
hratt því annars er ég spurð til
vegar eða beðin um að kenna fólki
á stöðumælana. Ég fæ enn gæsahúð
þegar ég heyri hljóðið í ferðatösku-
hjólum á gangstétt og er eflaust með
minni háttar áfallastreituröskun
eftir allt saman. Ég er engu að síð-
ur þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast fólki frá öllum heimshorn-
um og hjálpað því að eiga ógleym-
anlegar stundir. Samkennd mín
hefur aukist enda morgunljóst að
við erum öll eins inn við beinið.
Við erum kannski mis-veraldar-
vön og mismiklir hrakfallabálkar
en við erum hér til þess að reyna
að læra á lífið og hafa gaman af því
og hvort öðru. Ég er í sambandi við
eitthvað af gömlu gestunum mín-
um í gegnum samfélagsmiðla og
það er brjálað að gera hjá mér við
að hitta þá á kaffihúsum enda koma
þeir margir hingað árlega. Ég reyni
að njóta félagsskapar þeirra án þess
að peningar séu í spilinu og er fegin
að þeir gista annars staðar. Ég óska
Airbnb vertum góðrar skemmtunar
og gengis en vona að þeir láti starfið
ekki ganga of nærri sér. Stundum er
ástæða til þess að láta fagmenn um
verkið og senda liðið á hótel.
35. erindi úr gestaþætti Hávamála:
Ganga skal,
skal-a gestur vera
ey í einum stað.
Ljúfur verður leiður,
ef lengi situr
annars fletjum á.
Mynd | Hari