Morgunblaðið - 01.12.2016, Síða 24

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2016
✝ Brynja Ein-arsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 12.
september 1942.
Hún lést 18. nóv-
ember 2016 á Heil-
brigðisstofnun
Vesturlands, Akra-
nesi.
Foreldrar henn-
ar voru Einar
Kjartansson stýri-
maður og Þórdís
Baldvinsdóttir húsmóðir.
Eignmaður hennar var Örn-
ólfur Þorleifsson bankaútibús-
stjóri, en hann lést 2013.
fimm ára aldurs. Hún flutti þá
til Siglufjarðar og þaðan til
Akraness árið 1952. Hún bjó
með fjölskyldu sinni þar þangað
til hún fór í Hjúkrunarskóla Ís-
lands í Reykjavík.
Eftir hjúkrunarnámið 1964
starfaði Brynja við Sjúkrahúsið
á Ísafirði í um tvö ár, en flutti þá
til Akraness ásamt eiginmanni
og syni og hóf störf við sjúkra-
húsið og heilsugæslustöðina.
Eftir tveggja ára nám í fé-
lagshjúkrun 1981 var hún hjúkr-
unarforstjóri á Heilsugæslustöð-
inni á Akranesi í um áratug og
síðar hjúkrunarframkvæmda-
stjóri við Sjúkrahúsið á Akra-
nesi. Síðustu sex árin í starfi
kenndi hún við Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi.
Útför Brynju fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 1. desem-
ber 2016, klukkan 13.
Börn þeirra eru
Þorleifur Rúnar
Örnólfsson, maki
hans Hildur Júl-
íusdóttir, eiga þau
fimm börn og tvö
barnabörn, Þórdís
Árný Örnólfsdóttir,
maki hennar Guð-
mundur Rúnar
Hjörleifsson og
eiga þau tvö börn,
og Þórunn María
Örnólfsdóttir, maki hennar Stef-
án Jónsson og eiga þau eitt
barn.
Brynja átti heima á Ísafirði til
Móðir mín, Brynja Einarsdótt-
ir, lést 18. nóvember eftir baráttu
við krabbamein. Þremur árum áð-
ur lést faðir minn, Örnólfur Þor-
leifsson, úr sama sjúkdómi. Marg-
ar minningar eiga eftir að ylja mér
um hjartarætur það sem eftir er.
Að eignast vini í foreldrum sínum
þegar maður er orðinn fullorðinn
finnst mér dýrmætt. Þegar þau
veiktust bæði fyrir tíu árum
ákváðum við að rækta samband
okkar reglulega, þó það hafi verið
gott fyrir. Við hittumst alltaf einu
sinni í viku að lágmarki og töluð-
um um allt og ekkert, en ekki var
það síst samveran sem skipti máli.
Móðir mín var listfeng, hún
spilaði á gítar, samdi lög og ljóð og
málaði myndir. Hún var hrókur
alls fagnaðar með gítarinn og man
ég eftir því að stelast á náttföt-
unum að hlusta á spil og söng á
kvöldin þegar ég átti að vera sofn-
aður.
Mamma hafði mikinn áhuga á
að mála og fór á mörg námskeið í
myndlist og hélt tvær málverka-
sýningar.
Við systkinin aðstoðuðum hana
við að gefa út ljóðabókina Sólarlag
í miðjum veikindum hennar og tel
ég að það hafi verið gott að ná ljóð-
um hennar úr „skúffunni“ og leyfa
öðrum að njóta en bara fjölskyld-
unni.
Hér er eitt af þeim ljóðum sem
hún samdi eftir að hún veiktist,
Sár:
„Fyrrverandi hjúkrunarfræðingur“
skrifaði ungur kollegi í
journalinn minn á sjúkradeild
krabbameinssjúklinga.
Ég verð aldrei fyrrverandi
hjúkrunarfræðingur
ekki frekar en læknar
ljósmæður eða prestar.
Varð ég kannski fyrrverandi
kona, móðir og manneskja
þegar þeir skáru af mér brjóstið?
(B.E.)
Foreldrar mínir voru miklir
vinir og voru samstiga í lífinu.
Kenndu okkur systkinum að
þekkja margar góðar vörður sem
ég tel að hafi hjálpað okkur í lífinu
að verða betri manneskjur.
Eitt ljóðið úr Sólarlagi var til
mín þegar ég fermdist, Ferming-
arljóð til sonar míns:
Ég vildi geta gefið þér gull og græna
skóga.
Ég vildi að hátt hún hampi þér
hamingjudísin góða.
Ég vildi að þú alla tíð eigir vina festi.
Ég vildi geta gefið þér gagnlegt
veganesti.
Þér er margt til lista lagt, láttu fram úr
ermum standa
þínar hendur, heillin mín, reyndu þína
vinnu að vanda.
Hafðu það í huga þínum, heiðarleika
hafirðu hann
og vilja til að vinna vel, þá vittu að það
göfgar mann.
Gerðu það að gæfu þinni, að gera gott
og gefa mildi,
hræddri veru, hrelldri sál.
Það er meira en gulls ígildi, megirðu
þessu marki ná.
(B.E.)
Það er gott veganesti þegar ég
kveð móður mína í hinsta sinn að
mér finnst ég eigi ekki eftir að
ræða neitt eða segja við hana ann-
að en „ég elska þig“, eins og við
sögðum alltaf hvort við annað er
við kvöddumst.
Ljóðið Lítill snáði um nótt:
Á niðdimmri nótt
næðir napurt og kalt,
hvín í karminum
Kári svo ótt.
Lítill kroppur og smár
kemur kaldur og fár,
vill í holuna mamma hjá þér.
Því hjá mömmu hann finnur
það öryggi allt,
sem smásnáða hugkvæmast kann.
Og það tröllslega myrkur
sem umlék hann áðan,
er horfið og heimurinn er
í hlýjunni mamma hjá þér.
(B.E.)
Þorleifur Rúnar Örnólfsson.
„Hver segir Sigga litla í sama
rómi og þú?“ Þetta er lína úr sorg-
legu ljóði sem hún Brynja systir
mín samdi fallegt lag við þegar
hún var unglingur.
Margar af mínum fyrstu minn-
ingum eru af Brynju sitjandi með
gítarinn og syngjandi fyrir mig. Í
minningunni voru mörg lögin dá-
lítið sorgleg, eins og söngurinn
um Siggu litlu og Sofðu unga ástin
mín og fleiri slík. Ég gantaðist oft
með það við hana að ég hefði sofn-
að með ekkasogum þegar hún
svæfði mig með söng.
Hún var hæfileikarík og hafði
mikla sköpunarþörf. Lærði á gít-
ar sem barn og byrjaði fljótt að
semja lög og ljóð. Á seinni árum
fékk hún útrás í sköpuninni við að
mála og skrifa, bæði smásögur og
ljóð.
Ég hef oft sagt að það sé mikil
gæfa að eiga stóra systur. Sér-
staklega góða stóra systur. Hún
Brynja var svoleiðis systir. Hún
bar velferð okkar systkina sinna
og yfirleitt alls síns samferða
fólks mjög fyrir brjósti. Þegar við
Valla mín vorum að stíga okkar
fyrstu skref sem foreldrar var
ómetanlegt að eiga hana að. Við
leituðum ráða hjá henni í smáu
sem stóru.
Við áttum líka saman frábærar
gleðistundir. Góð partí þar sem
Brynja var með gítarinn og mikið
sungið. Ég minnist einnar af
mörgum sumarbústaðaferðum
okkar systkina og maka. Það voru
allir farnir að sofa nema við
Brynja. Þá gerði hún lokatilraun
til að kenna litla bróður, tæplega
fimmtugum, á gítar. Þarna bar
það loks örlítinn árangur. Nú get
ég setið og glamrað á gítarinn og
raulað sönginn um Siggu litlu og
„Sestu hérna hjá mér systir mín
góð“ og hugsað með trega í hjarta
til minnar elskulegu og góðu stóru
systur.
Þinn bróðir,
Jakob Þór.
Við lát Brynju frænku minnar
er margs að minnast. Við vorum
systrabörn, hún nokkuð eldri en
ég. Fyrstu minningar henni
tengdar ná aftur til uppvaxtarára
minna á Naustum við Akureyri er
hún kom í heimsókn þegar hún
var í verknámi í hjúkrun norðan
heiða. Þessi kynni eru hugstæð og
þau áttu eftir að verða meiri.
Brynja var glæsileg kona, hafði
einstaklega fágaða framkomu,
látlausa en um leið hispurslausa.
Hún hafði góða nærveru. Við
störfuðum um tíma saman á
Sjúkrahúsi Akraness eins og það
hét þá. Hún hafði góða fagþekk-
ingu og mörgu að miðla sem varð
að veganesti í starfi mínu til fram-
tíðar. Það er bæði ljúft og skylt að
þakka. Brynja frænka mín hafði
marga strengi á sinni fiðlu. Hún
var listræn, málaði, samdi ljóð,
sönglög og lék á gítar. Í ljóðabók
hennar, sem ber heitið Sólarlag,
er að finna hugrenningar sem
bera vitni um djúpa íhugun um líf-
ið og tilveruna en líka góðan húm-
or sem hún átti nóg af.
Ég minnist notalegra samveru-
stunda með hlýju, nú síðast heim-
sóknar Brynju á heimili okkar
Önnu Þóru á Akureyri. Einnig
spjallstunda í síma, hin síðasta var
fyrir skömmu. Hún glímdi við erf-
iðan sjúkdóm sem lagði hana að
lokum að velli. Alla tíð var hún
æðrulaus þegar við ræddumst við,
sagði nokkuð af sér og sínum og
innti fregna af öðrum.
Að leiðarlokum þakka ég, kærri
frænku minni, góð kynni, árin á
Akranesi og velvild í minn garð og
fjölskyldu minnar alla tíð. Við,
Anna Þóra og Bjarni Már vottum
börnum Brynju og fjölskyldum
þeirra, systkinum hennar og öll-
um aðstandendum innilega sam-
úð.
Magnús Ólafsson.
Þegar fyrstu köldu norðanvind-
arnir á þessu hausti gengu yfir
landið okkar, kvaddi elskuleg
æskuvinkona mín þennan heim
eftir erfið veikindi. Ég kynntist
Brynju fyrst þegar hún flutti frá
Siglufirði og varð sessunautur
minn í Barnaskólanum á Akra-
nesi. Okkur kom strax vel saman
og vorum bestu vinkonur. Við
lærðum að hekla og prjóna og vor-
um alltaf að búa eitthvað til, gamla
saumavélin hennar mömmu var
óspart notuð og man ég vel eftir
rauðum pilsum úr riffluðu flaueli
sem við saumuðum. Við vildum
vera svipað klæddar og áttum al-
veg eins fermingarkápur. Ljúf
æskuárin liðu í alls kyns uppá-
komum og skemmtilegheitum.
Eftir gaggó fór Brynja í hjúkr-
un en ég fór að huga að hreiður-
gerð. Einhverjum árum seinna
bjuggum við í sömu götu, þá var
mikill samgangur, gleðin ríkti og
húmorinn aldrei langt undan.
Addi og Brynja voru mjög barn-
elsk og þegar ég eignaðist yngri
dóttur mína vildu þau endilega
passa Hannes, son minn, á meðan
og þegar ég kom heim var hann
búinn að eignast nýja ömmu og
afa.
Við stofnuðum saumaklúbb
nokkrar vinkonur, rétt rúmlega
tvítugar, sem starfar enn. Við tök-
um okkur ekkert sérstaklega há-
tíðlega og gerum endalaust grín
að okkur sjálfum. Ef einhver okk-
ar segir: hverju haldið þið að ég
hafi nú lenti í? fara allar að hlæja
áður en sagan byrjar.
Ein skemmtileg minning kem-
ur upp í hugann, þegar við Brynja
og Kristjana sátum tvo daga í röð
og sömdum brag um skólasystkini
okkar í tilefni af endurfundum, við
hlógum svo mikið og Brynja flutti
svo þessa drápu á hátíðinni við
mikinn fögnuð.
Margar ánægjustundir áttu við
á Kanaríeyjum saman. Eitt sinn
hafði ég orð á því hvað ég væri
orðin leið á lagi sem hljómsveit
uppáhaldsveitingastaðarins okkar
flutti. Næst þegar við fórum þang-
að að borða greip söngvarinn
hljóðnemann og sagðist ætla að
flytja óskalag sem væri sérstakt
uppáhaldslag hjá konu sem væri
hér í kvöld, og svo söng svo fallega
leiðinlega lagið mitt. Ég þurfti
ekki nema að líta einu sinni á Adda
og Brynju til að fatta brandarann
og við hlógum allan tímann sem
lagið var spilað.
Brynja var mjög jákvæð og
hvetjandi persóna, hún hvatti mig
til dæmis eindregið til að fara aft-
ur í skóla og rökin voru ansi
skondin: þetta verður sko ekkert
mál, skólinn er við hliðina á þér.
Og auðvitað hafði hún rétt fyrir
sér. Hún var mikill listamaður í
sér, lærði að spila á gítar og samdi
lög, ljóð, sálma, skrifaði sögur og
málaði myndir.
Ég dáðist að því hvað hún var
dugleg í veikindum sínum, hún
kom t.d. til mín í heimsókn í sum-
ar, þá fársjúk, en glettnin var ekki
langt undan. Hún hafði fyrir að
færa mér rabarbaravönd með
rauðum borða og sagði: „Ég mátti
bara til því þetta er svo mikið í
okkar anda.“
Þetta er lítið minningabrot úr
lífi okkar Brynju, það er sárt að
sjá á eftir henni en ég veit að nú
líður henni vel og ég sé hana fyrir
mér svífa í sólskininu með Adda
sínum í ljúfum dansi við lagið Bé-
same Mucho, sem var lagið þeirra.
Blessuð sé minning um elsku-
lega vinkonu.
Hansína Hannesdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Í dag kveðjum við Sigríði
Brynju Einarsdóttur, hollsystur
okkar. Upp koma margar minn-
ingar. Við hófum hjúkrunarnám í
Hjúkrunarskóla Ísland við Eiríks-
götu 34, um áramótin 1960-61 og
áttum þar lögheimili í þrjú ár og
þrjá mánuði. Við deildum saman
gleði og sorg, kynntumst vel og
áfallahjálp við erfiðar aðstæður
var ekki til í orðabók okkar. Þar af
leiðandi urðu vináttuböndin enn
þá sterkari. Þótt nokkrir mánuðir
liðu milli samtala var eins og við
hefðum talast við í gær.
Brynju var margt til lista lagt.
Fljótt kom í ljós falleg sópranrödd
og hljómuðu raddir nokkurra holl-
systra í herbergjum eða stiga-
göngum í röddum (sópran-alt-
bassi) mörgum til ánægju og öðr-
um e.t.v. ekki.
Einnig málaði hún, hélt sýn-
ingu, orti og gaf út ljóðabók.
Brynja kom frá Akranesi og bjó
þar alla sína búskapartíð. Hennar
lífsförunautur í um það bil 50 ár
var Örnólfur Þorleifsson eða Addi,
eins og við kölluðum hann og voru
þau oftar en ekki nefnd í sömu
andrá, Addi og Brynja.
Þeim varð þriggja barna auðið,
sonur í Reykjavík og tvær dætur á
Akranesi.
Fyrir rúmum tveimur árum
héldum við nokkrar hollsystur
norður til Akureyrar með strætó
til að halda uppá 50 ára útskrift-
arafmælið okkar. Á Akranesi
bættist Brynja í hópinn og gistum
við tvær nætur á Akureyri. Gam-
an var að hitta Akureyringana og
skoða Sjúkrahúsið á Akureyri en
veikindi Brynju voru byrjuð á
þeim tíma, hún barðist áfram og
ætlaði að sigrast á krabbanum en
Brynja
Einarsdóttir
Hjartans þakkir fyrir samúð, hlýhug og
vináttu vegna andláts og útfarar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HULDU HJÖRLEIFSDÓTTUR,
Hjarðarhaga 26, Reykjavík.
.
Ingveldur Sveinbjörnsdóttir Jón Sigurðsson
Hjörleifur Sveinbjörnsson Ingibjörg Sólrún Gísladóttir
Ágústa Sveinbjörnsdóttir Magnús S. Magnússon
Árný Erla Sveinbjörnsdóttir Össur Skarphéðinsson
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR ÞÓRÐARSON
frá Brúsastöðum, Hafnarfirði,
sem andaðist á Fossheimum Selfossi 21.
nóvember, verður jarðsunginn frá
Selfosskirkju laugardaginn 3. desember klukkan 11.
.
Andrea Tryggvadóttir,
Ólafía Sigurðardóttir, Þorvarður Hjaltason,
Kristján T. Sigurðsson, Ingibjörg Erlendsdóttir,
Hringur Sigurðsson, Björg Jóhannesdóttir,
Guðrún Sigurðardóttir, Sigurður Ingi Ásgeirsson
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
eiginkonu, móður, tengdamóður, stjúp-
móður, systur og ömmu,
J. SIGRÍÐAR ELENTÍNUSDÓTTUR,
Ásbraut 15, 200 Kópavogi.
.
Haukur Reynir Ísaksson,
Sigurður Sverrir Witt, Rachel Parker Witt,
Ingunn Hildur Hauksdóttir, Þröstur Þorbjörnsson,
Svanhildur Elentínusdóttir, Einar Hjaltested,
Margeir Elentínusson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Skarðshlíð,
andaðist á dvalarheimilinu Lundi, Hellu,
mánudaginn 28. nóvember.
.
Guðrún Anna Tómasdóttir, Þorgils Gunnarsson,
Auðbjörg Tómasdóttir, Hermann Hansson,
Guðbjörg Jóna Tómasdóttir, Sveinn B. Jóhannesson,
Hjördís Tómasdóttir, Þórir Ingvarsson,
Guðmar Jón Tómasson, Helena Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Yndisleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
EDDA INGIBJÖRG EGGERTSDÓTTIR,
Barðastöðum 11, Reykjavík,
áður Stigahlíð 91,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á Land-
spítalanum 27. nóvember. Útförin fer fram frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 6. desember klukkan 14. Blóm og kransar
vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vildu minnast hennar er
bent á Krabbameinsfélagið.
.
Guðný Edda Gísladóttir, Guðjón Kr. Guðjónsson,
Eggert Árni Gíslason, Petra Bragadóttir,
Halldór Páll Gíslason, Anna Helga Höskuldsdóttir,
Gunnar Þór Gíslason, Sólveig Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur hlýhug og ómetanlega vináttu og
aðstoðuðu okkur vegna andláts
FRIÐJÓNS FANNARS
HERMANNSSONAR
sem lést 30. október. Sérstakar þakkir til
allra vina Friðjóns sem sáu um
tónlistarflutning við útförina og
erfidrykkjuna og gerðu daginn svo fallegan.
.
Margrét Gígja Þórðardóttir,
Þórunn, Eysteinn, Emil og Sóla,
Hermann Jóhannesson og Elísa Friðjónsdóttir,
Hermann og Hjörvar.