Morgunblaðið - 01.12.2016, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2016
✝ GuðsteinnIngimarsson
fæddist 7. sept-
ember 1956. Hann
lést á heimili sínu
15. nóvember 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigríð-
ur Hendriksdóttir,
f. 1930, frá Reykja-
vík og Ingimar
Vigfússon, f. 1927,
frá Oddsparti í
Þykkvabæ. Systkini Guðsteins
eru: Samúel, f. 1952, Ágústa, f.
1954, Jóhannes, f. 1958, og
Guðný, f. 1964. Guðsteinn gift-
ist 9. ágúst 1980 Björgu Hall-
dórsdóttur leikskólakennara, f.
20. júlí 1955. Foreldrar hennar
voru hjónin Guðbjörg Sig-
urjónsdóttir, f. 1921, d. 2012, og
Halldór Ágústsson, f. 1926, d.
1957. Börn Guðsteins og Bjarg-
ar eru: 1) Esther Eva, f. 3. ágúst
1982. Sambýlismaður hennar er
skóla og síðar í Lindargötu-
skóla. Hann varð Íslandsmeist-
ari í körfuknattleik með
Ármanni 1976, Njarðvík 1981
og lék með landsliði Íslands í
körfuknattleik. Hann var kjör-
inn körfuboltamaður ársins
1979. Guðsteinn starfaði sem
lögreglumaður á Suðurnesjum
og lauk námi frá Lögregluskól-
anum 1983. Sama ár fluttist
Guðsteinn ásamt konu og dótt-
ur til Nýja-Sjálands þar sem
hann starfaði við eigin atvinnu-
rekstur samfara því að vera
mjög virkur í trúboðs- og hjálp-
arstarfi, einkum meðal inn-
fæddra, Maori-fólksins. Fjöl-
skyldan bjó ýmist á Nýja
Sjálandi eða Íslandi á árunum
1983-2007, ásamt því að búa um
stuttan tíma í Bandaríkjunum
og í Svíþjóð þar sem Guðsteinn
vann við sölu- og markaðsstörf
og tók virkan þátt í kristilegu
starfi. Frá 2007 bjó Guðsteinn á
Íslandi og starfaði við eigin at-
vinnurekstur.
Útför Guðsteins fer fram frá
Lindakirkju í dag, 1. desember
2016, klukkan 15. Hann verður
jarðsettur í Kópavogskirkju-
garði.
Chris Constantinos,
f. 8. október 1970.
Börn þeirra eru
Ducati, f. 15. febr-
úar 2006, Nitrous,
f. 22. nóvember
2007, Rafael, f. 21.
maí 2012, og Ap-
rilia, f. 19. nóv-
ember 2015. 2) Sar-
on Rut, f. 20.
október 1984. Eig-
inmaður hennar er
Hermann Ingi Ragnarsson, f. 3.
júlí 1983. Sonur þeirra er Óli-
ver Nói, f. 8. ágúst 2015. 3) El-
ísa Mjöll, f. 9. janúar 1988. Eig-
inmaður hennar er Evan
Cloninger, f. 9. júlí 1988. 4)
Halldór Guðsteinn Guð-
steinsson, f. 25. desember 1991.
5) Joshua D.G., f. 29. ágúst
1994. Sambýliskona hans er
Agnes Ósk Snorradóttir, f. 2.
október 1990.
Guðsteinn gekk í Álftamýra-
Það eru mér þung spor að
skrifa kveðjuorð um yndislegan
bróður minn. Einhvern veginn
býst maður ekki við því að dauð-
inn höggvi svona nálægt manni.
Ég kveð í dag einstakan mann.
Hann var mér meira en bróðir,
hann var náinn vinur minn.
Það var svo margt hrífandi í
fari hans. Hann hafði einstak-
lega hlýtt hjarta og fékk fólk til
að hlæja mjög auðveldlega. Það
má með sanni segja að þegar
Guðsteinn kom í hóp af fólki þar
sem einhver depurð ríkti breytt-
ist það við nærveru hans. Hann
var frábær skemmtikraftur,
þ.m.t. góð eftirherma. Það var
magnað að vera í kringum hann
á góðum degi. Hann vissi svo vel
hvernig átti að ná til fólks. Hann
var límið í fjölskyldunni, var
duglegur að ná öllum saman og
skipuleggja viðburði sem við
tókum öll þátt í.
Hann var fullur af orku sem
kom strax fram hjá honum sem
barni. Hann kom sér oft í vand-
ræði með uppátækjum sínum,
mér er minnisstætt þegar hann
sat við gluggann heima í eldhús-
inu á æskuheimili okkar í Álfta-
mýri og afi var í heimsókn. Það
heyrðist sírenuvæl og við sjáum
að það brennur skúr á lóðinni við
skólann. Það vakti undrun afa að
Guðsteinn væri inni en ekki úti
að fylgjast með slökkviliðinu.
Seinna kom auðvitað í ljós að
hann og vinur hans höfðu stuttu
áður verið að fikta með eld við
skúrinn sem endaði illa.
Guðsteinn stundaði íþróttir
frá unga aldri, var mjög góður
bæði í fótbolta, handbolta og
körfubolta. Hann valdi körfu-
boltann og lék hann um árabil.
Varð Íslandsmeistari bæði með
Ármanni og Njarðvík, spilaði
með landsliðinu og var valinn
körfuboltamaður ársins.
Það eru svo margar skemmti-
legar minningar um stundir sem
við áttum saman, bæði áður en
fjölskyldan flutti til útlanda og
síðan eftir að þau fluttu aftur
heim til Íslands. Þær voru ófáar
stundirnar sem við nutum saman
á íþróttaviðburðum og skemmt-
um okkur konunglega, við tveir
eða með strákunum okkar.
Guðsteinn hafði mjög sterkar
skoðanir og lét þær óspart í ljós.
Hann var einstaklega fróður um
íþróttir og hafði 16 ára barna-
barn mitt á orði að hann hefði
aldrei á ævinni hitt nokkurn sem
vissi svona mikið um íþróttir.
Við bræður ræddum mikið
andleg málefni og þar var Guð-
steinn á heimavelli. Hann átti
einlæga trú á kærleiksríkan föð-
ur og frelsara og hann elskaði
nærveru Guðs. Mig langar að
láta fylgja hér með erindi úr
sálminum „Drottinn Guðs son-
ur“ eftir Sigurbjörn Einarsson
biskup. Ég sé Guðstein bróður
fyrir mér þegar ég heyri þetta
erindi.
Kristur, í náð þinni komstu til mín,
kveiktir það ljós, er mig vakti til þín,
orðið þitt varð mér að lifandi lind,
ljómaði við mér þín heilaga mynd.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
bróðir minn. Takk fyrir að vera
þú sjálfur, ég sakna þín óumræð-
anlega og hlakka til að hitta þig
á ný. Bless í bili.
Ég bið Guð að hugga og
styrkja Björgu og alla fjölskyld-
una í þeirra miklu sorg.
Þinn bróðir
Samúel.
Ég er nýkominn heim af söng-
æfingu og ætla mér að fara að
hringja í bróður minn til þess að
fara yfir verkefni dagsins. Þá
hringir síminn og mér er sagt að
Guðsteinn hafi orðið bráðkvadd-
ur þá um kvöldið. Veröldin
stoppaði um stund, hvernig gat
þetta gerst? Hann sem virtist
vera hraustur og fullur af lífi var
nú skyndilega farinn. Ég hafði
hitt hann aðeins nokkrum
klukkutímum fyrr og þá var eng-
an bilbug á honum að finna.
Ég er ekki alveg búinn að
meðtaka þetta og ef til vill gerir
maður það aldrei til fulls.
Kannski var tími hans kominn
þótt ég eigi erfitt með að sættast
við það.
Gott er að ylja sér við ein-
stakar minningar um góðan
bróður. Við bárum út dagblöð
saman og seldum eitt og annað
til að létta undir með foreldrum
okkar. Boltaleikir voru stundaðir
af krafti og ekki má gleyma ferð-
um okkar sex og átta ára gam-
alla rétt fyrir jól niður í Ölgerð í
öllum veðrum til að bíða þar í
biðröð eftir hvítölinu. Síðan seld-
um við happdrættismiða fyrir
heyrnarlausa og ég var beðinn
að vera þögull því þannig seldust
miðarnir mun hraðar. Kannski
var það á þessum árum að
grunnur að framtíðarstarfi okk-
ar beggja í sölumennsku var
lagður. Daginn sem hann kvaddi
vorum við að skipuleggja framtíð
okkar í sameiginlegu sölufyrir-
tæki sem við vorum nýbúnir að
stofna ásamt góðum vini. Þetta
fyrirtæki var byggt á góðum
grunni sem Guðsteinn hafði lagt
undanfarin ár.
Ein af mörgum ánægjulegum
minningum eru ógleymanlegir
mánuðir sem við Inga Hrönn og
strákarnir áttum með Guðsteini
og fjölskyldu hans á Nýja-Sjá-
landi árið 1993. Guðsteinn og
Björg höfðu flutt til Nýja-Sjá-
lands nokkru áður og við fengum
að deila fimm mánuðum með
þeim í yndislegu umhverfi lands-
ins. Þar tengdust fjölskyldur
okkar enn nánari böndum.
Hann var einstaklega natinn
við að sinna sínum nánustu og
raunar mörgum fleiri. Hann
hringdi daglega í foreldra okkar
og mjög oft í okkur systkinin.
Hann var sannarlega límið sem
hélt hópnum saman. Viktor Leví,
elsta barnabarnið okkar, hafði
orð á því að nú vantaði stóra
púslið í púsluspil fjölskyldunnar.
Það er erfitt að ímynda sér
framtíðina án þess að eiga von á
símtali frá Guðsteini. Ég mun
sakna hans mjög mikið í sölu-
ferðum sem við vorum að skipu-
leggja saman. Líklega þarf ég
núna að tala fyrir okkur báða.
Ég vil þakka fyrir ómetanlega
samferð og við fjölskyldan biðj-
um góðan Guð að styrkja og
hugga Björgu og börnin þeirra
Esther, Saron, Elísu, Halldór og
Joshua.
Jóhannes Ingimarsson.
Það er á engan hallað þó að
við byrjum þessi erfiðu skrif á
því sem við systkinin ræddum
svo oft um, hvað við kölluðum
þig, þú varst uppáhalds frænd-
inn. Þú varst gæddur þeim ein-
staka hæfileika að láta fólki finn-
ast það vera mikilvægast þegar
þú gafst þig að því, alveg sama
hver átti í hlut. Þú sýndir okkur
alltaf svo mikinn áhuga og við
fundum svo sannarlega hversu
vænt þér þótti um okkur. Þau
skipti sem þú komst í sunnu-
dagsbrönsinn hjá mömmu og
pabba reynast nú, þegar við
horfum til baka, skemmtilegustu
brönsarnir. Umræðurnar lífleg-
ar, svo ekki sé meira sagt, mikið
hlegið en þar kom svo sannar-
lega eldmóður þinn og sannfær-
ingarkraftur svo skýrt fram. Það
skipti engu máli hvort við vorum
að ræða trúmál, íþróttir eða
stjórnmál – allt kom frá hjart-
anu. Það var einhvern veginn
þannig að í þau skipti sem gestir
komu breyttist auðvitað dína-
míkin í brönsunum en þegar þú
komst þá varstu bara einn af
okkur. Mikið rosalega þótti okk-
ur systkinunum vænt um þig.
Þó svo að fjarlægðir og heims-
álfur hafi skilið okkur að hluta af
uppvaxtarárum okkar, þegar þú
og þín yndislega fjölskylda
ákváðu að flytja heim frá Nýja-
Sjálandi fundum við systkinin
bæði að þrátt fyrir langan að-
skilnað varstu ennþá uppáhalds
frændinn. Mikið áttu líka frábær
börn.
Afmælið hans afa í fyrra er
okkur minnisstætt þar sem við
áttum svo góða stund hjá ömmu
og afa. Þarna fundum við svo
sterkt hvað við vorum stolt af
þér og þeirri vegferð sem þú
hafðir unnið að og stolt að vera
frændsystkin þín. Því oftar en
ekki barst talið að mörgum um-
deildum málefnum í samfélaginu
okkar og þá sáum við svo sterkt
kærleikann og umburðarlyndið
sem þið pabbi búið báðir yfir.
Það er stórt skarð höggvið í
fjölskylduna okkar og margar
minningar sem koma fram frá
því þegar við vorum lítil börn –
um þig standandi í sófanum
heima hjá mömmu og pabba að
lesa dómaranum pistilinn í hand-
boltaleik, stundin þegar ég áttaði
mig á því að ég hætti að kalla þig
Dadda því ég var allt í einu orðin
unglingur, broshrukkurnar þín-
ar, hlátur og stríðni.
Við elskum þig og biðjum góð-
an Guð að veita Björgu, börn-
unum þínum, tengdabörnum,
barnabörnum , foreldrum, systk-
inum og öllu því fjölmarga fólki
sem þú snertir með kærleika
þínum og gleði, styrk og huggun
á þessum erfiða tíma.
Með miklum söknuði og inni-
legu þakklæti fyrir að vera okk-
ur sönn fyrirmynd.
Þín
Lilja og Davíð Samúelsbörn.
Það er mánudagskvöld og er
ég staddur í vinnuferð í Suður-
Frakklandi. Síðast þegar ég var
á þessum slóðum var ég með
Gutta frænda í frábærri EM-
ferð þar sem við sáum saman Ís-
land vinna England í júní síðast-
liðnum. Það er því afar skrítinn
tilfinning að vera staddur hér
aftur án Gutta frænda og að
skrifa minningargrein um hann.
Þriðjudagskvöldið 15. október er
mér afar eftirminnilegt er ég
fékk sorglegt símtal frá foreldr-
um mínum, er tjáðu mér að Gutti
frændi væri dáin, bráðkvaddur.
Samstundis fylltist hugurinn
af yndislegum minningum af föð-
urbróður mínum sem var mín
fyrirmynd í svo mörgu í lífinu.
Gutti var alltaf hress, endalaust
jákvæður og þó að hann væri
eldri bróðir pabba þá gat hann
verið náinn félagi okkar ungu
strákana. Minningarnar með
Gutta og fjölskyldu eru enda-
lausar bæði hér heima og á
Nýja-Sjálandi og hafa þær ávallt
staðið hjarta mínu næst.
Gutti var afreksmaður í
íþróttum á sínum yngri árum og
var stöðug hvatning fyrir mig
þegar ég æfði og lék fótbolta.
Í júní síðastliðnum naut ég
þeirra forréttinda að vera með
Gutta á EM í Frakklandi, minn-
ing sem mun lifa með mér alla
ævi. Við frændurnir nutum þess
að skoða Nice saman og deila
„Bed and brekfast“. Gutti var
mín fyrirmynd í svo mörgu og
þegar ég gekk í gegnum erfitt
tímabil í mínu lífi hafði hann
reglulega samband við mig til
uppörvunar með orðum úr Biblí-
unni.
Elsku frændi, núna ertu far-
inn heim til Drottins, þar sem
hvorki er grátur né sorg og
endalaust sumar. Þú munt eiga
stað í mínu hjarta alla ævi. Hvíl
þú í friði og sjáumst einn daginn
á ný.
Elsku Björg, Ester, Saron,
Elísa, Halldór, Joshua, amma og
afi og öll stórfjölskyldan. Megi
góður Guð gefa ykkur styrk í
sorginni.
Munum að njóta augnabliks-
ins, við vitum aldrei hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér, hlú-
um að okkar nánustu því við
vitum ekki hversu lengi við höf-
um þau hjá okkur. Og síðast enn
ekki síst, munum að lífið er núna.
Þinn frændi
Andri.
Guðstein könnuðumst við
lengi vel við úr fjarlægð en
breyting varð þar á þegar börnin
okkar, Hermann Ingi og Saron
Rut, fóru að vera saman og giftu
sig síðan. Fyrir rúmu ári eign-
uðumst við sameiginlegt barna-
barn, Óliver Nóa.
Með tengingu fjölskyldnanna
urðu samskiptin tíðari en þó
náðu þau nýjum víddum sumarið
2013. Við vorum búin að selja
húsnæðið okkar en það sem við
höfðum augastað á lét á sér
standa. Guðsteinn og Björg voru
þá nýbúin að festa kaup á sínu
húsi og voru í óða önn að hefja
framkvæmdir á því. Við vorum í
vanda og það var eitthvað svo
eðlilegt að slá á þráðinn til Guð-
steins og spyrja hvort þau gætu
geymt búslóðina okkar. Það var
ekki spurning, þau gátu það, og
okkur var velkomið líka að búa í
forstofuherberginu. Þetta var
þeim svo eðlilegt. Að deila með
öðrum öllu sínu virtist sjálfsagt.
Að láta fólki líða vel og finna sig
heima var þeim svo eðlilegt og
þau svo samstillt í því verki.
Dvöl okkar hjá þeim dróst á
langinn. Í rúmlega þrjá mánuði
bjuggum við saman, þvoðum í
þvottavélinni þeirra, elduðum á
eldavélinni þeirra og sátum sam-
an við matarborðið. Ekki bar
skugga á. Gestrisnin sem þau
sýndu okkur var einstök. Þegar
líða tók á október létu þau okkur
vita að okkur væri hjartanlega
velkomið að dvelja áfram hjá
þeim fram yfir jól og áramót ef á
þyrfti að halda þótt ekki hafi
komið til þess. Að starfa með
Guðsteini var dásamlegt, kraft-
urinn, ósérhlífnin og kætin var
einstök, já starfsgleðin var
óþrjótandi. Hann gekk án efa oft
nærri sér við verkin. Hann vakn-
aði fyrstur og fór síðastur að
sofa.
Það var ekki hægt annað en
að þykja einstaklega vænt um
Guðstein. Hann var eins við alla
og gat talað við alla. Hann naut
þess að vera innan um fólk. Það
var aldrei nein lognmolla þar
sem hann var, heldur þvert á
móti gleði og gaman. Hann sýndi
öllu lífi fólks áhuga, jafnt dag-
legu sem andlegu lífi þess og
áhugi hans á starfinu í Guðs ríki
var óþrjótandi. Hann hafði alltaf
tíma bæði til að hlusta og rétta
hjálparhönd. Hann vissi líka
margt og bjó yfir víðtækri
reynslu, bæði andlegri og prakt-
ískri. Plássið sem hann skilur
eftir sig er því stórt.
Guðsteinn var kallaður á einu
augabragði og var skyndilega
horfinn okkur, öllum að óvörum.
Það var mikið áfall. Það er aldrei
auðvelt þegar slíkt gerist og
margar spurningar vakna. Svör-
in eigum við ekki. Von okkar,
eins og Guðsteins sjálfs, er í Jesú
Kristi, sem sigrað hefur dauð-
ann, sem lifir svo að við fáum lif-
að og sem hefur farið og búið
okkur stað, eilíft líf með sér.
Við þökkum dýrmæta vináttu
og samfélag svo og einstaka
gestrisni. Við biðjum Drottin að
blessa minningu Guðsteins og
hugga ykkur og styrkja elsku
Björg, Ester, Saron, Elísa, Hall-
dór og Joshua.
Ragnar Gunnarsson
og Sigríður Hrönn
Sigurðardóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast þín, frændi, því þú
minntist mín svo oft og varst
mér svo kær, þú varst ætíð upp-
örvandi, glaður og kærleiksrík-
ur. Þú varst uppáhaldsfrændinn
minn frá því ég var lítil stelpa og
það breyttist aldrei. Mikið sem
ég leit upp til þín og þegar þú
varst í landsliðinu í körfubolta
klippti ég allt út sem birtist í
blöðum um þig.
Að hafa þig ekki lengur til
staðar finnst mér svo sorglegt.
Ég get heyrt hláturinn þinn og
sönginn, fíflaskapinn, já þú gast
grínast með flest og verið með
uppistand og leikið hinn og
þennan á eftirminnilegan hátt,
en allt á góðum nótum, aldrei
nema saklaust grín. Þú vildir
engan særa, þú vildir öllum vel.
Þú varst hreinn og beinn en
fyrst og fremst varstu heiðarleg-
ur gagnvart Guði og vildir miðla
kærleiksríkum boðskap, ég verð
þér ævarandi þakklát fyrir hvað
þú reyndist mér vel á erfiðum
tímum í mínu lífi og börnunum
mínum varstu líka yndislegur
frændi og vinur.
Það er stórt skarð skilið eftir
sem enginn annar getur fyllt,
það vantar þig, en við getum
lært svo margt af þér, verið góð
hvert við annað, sýnt hvert öðru
áhuga, verið kærleiksrík, upp-
örvað, brosað og meint það sem
við segjum.
Ég veit ég á eftir að sakna þín
mjög mikið og þegar líða stundir
og maður finnur meira fyrir því
að þú ert ekki lengur til staðar,
þá verður gott að geta huggað
sig við Drottin þann sem þú lifðir
fyrir og minntist svo oft á, ég á
líka eftir að geyma í hjarta mínu
svo margt sem þú sagðir og var
mér til blessunar og uppörvunar.
Það er mér svo mikils virði að
hafa átt þig sem frænda, og ég á
líka eftir að sakna þess að heyra
þig ekki minnast á pabba, og
taka létt grín honum til heiðurs,
á sama aldri ertu hrifinn burt, ég
sé ykkur í anda gleðjast og
fagna.
Þú varst einstakur, svo hlýr
og kærleiksríkur og fórst aldrei í
manngreinarálit, allir fengu bros
og hlýju.
Þú munt alltaf eiga sérstakan
stað í hjarta mínu, þú varst gull
af manni og ég geri orð þín að
mínum: Bráðum dönsum við og
syngjum í efri hæðum og þar
verður engin sorg og engin leið-
indi, bara fögnuður og ekkert
annað mun þá skipta máli.
Guð styrki þig og umvefji,
Björg mín, og börnin ykkar,
Siggu og Ingimar og fjölskyld-
una alla sem syrgja elskulegan
dreng.
Þangað til, elsku frændi.
Bryndís Eva.
Ég kynntist honum þegar
hann var að byrja táningaárin.
Alltaf var líf, bros og léttleiki yf-
ir Guðsteini. Hann bjó þá í Álfta-
mýrinni í heimili foreldranna þar
sem ávallt var opið hús fyrir mig.
Ungur að aldri sló Guðsteinn í
gegn sem liðtækur körfubolta-
maður og var hann kominn í A-
landsliðið sjálft. Þá birtist frétt í
blöðunum sem gerði marga
ósátta við hann því hann hætti í
körfuboltanum. Yfirskriftin var:
„Guðsteinn ætlar að þjóna Guði!“
Þá var hann tvítugur.
Ekki óraði okkur þá fyrir því
hvert þessi ákvörðun mundi leiða
hann. En það ferðalag hófst með
vali á lífsförunaut, góðri og vel-
gerðri stúlku frá Vestmannaeyj-
um sem varð hans björg, skjól og
eiginkona. Þau fluttust búferlum
til Nýja-Sjálands, þar sem hann
gekk í gegnum súrt og sætt,
meðal annars að missa æskuvin
sinn, Willa Hansen yngri. Fljót-
lega eftir það gerðist hann lið-
tækur í trúarlífi Nýsjálendinga
og í ein tuttugu ár veitti hann
söfnuði þar forstöðu. Þaðan lá
leiðin til Noregs um skamma
hríð og svo hingað til Íslands.
Á tímabili var hann í safnaðar-
stjórn Krossins en tók seinna við
sem safnaðarhirðir í Betaníu um
nokkurra ára skeið.
Að „þjóna Guði“ var ekki auð-
veldasta leiðin sem Guðsteinn
valdi. Hann var bæði langdvölum
erlendis frá foreldrum og vinum
sem og það að trúarviðhorf eru
ekki endilega meðtekin sem
sjálfsagður lífsmáti. Margur vill
haga lífi sínu eftir eigin áliti. En
hjá Guðsteini kom oft upp sú
fræðsla sem postularnir sögðu:
„Deyðið hið jarðneska í lífi yð-
ar.“ Þessi þáttur reynir á hvern
og einn til að vega og meta hvað
Drottni þóknast. Hvernig „oss
ber að breyta“ eins og sagt er í
lúterskri kirkju.
Eftir að Guðsteinn kom aftur
til Íslands endurnýjaðist strax
vinátta okkar og fengum við
hjónin bæði að njóta samfélags
við þau Guðstein og Björgu sem
og gestrisni þeirra. Hún er góð-
ur mælikvarði á hve kostgæfinn
maðurinn er í að lifa samkvæmt
hinum kristnu gildum og hvernig
hann þjónar Guði.
Guðsteinn og Björg opnuðu
oft heimili sitt fyrir okkur hjón-
unum. Síðustu vikuna í lífi Guð-
steins gistum við hjónin hjá
þeim. Helsta umræðuefni okkar
Guðsteinn
Ingimarsson