Morgunblaðið - 01.12.2016, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2016
var löngunin að þjóna Guði. Enn
var til staðar löngunin að þjóna
Guði. Í hádeginu á mánudegin-
um kvöddumst við með bæn og
blessunaróskum. Til stóð að
halda áfram að þjóna Guði en
þjónustutíma Guðsteins var lokið
því daginn eftir kvaddi hann og
„fór heim“. „Fór heim?“ Já,
þannig er loforðið hjá Frelsaran-
um þegar hann segir: „Þegar ég
er farinn burt og hef búið yður
stað, kem ég aftur og tek yður til
mín, svo að þér séuð einnig þar
sem ég er!“ (Jóh. 14: 3). Staður
Guðsteins var tilbúinn; nú er
honum þjónað af Jesú Kristi.
Við Hrefna sendum fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og hluttekningu.
Snorri í Betel.
Hinn 15. nóvember var æsku-
vinur minn og bróðir skyndilega
kallaður frá sínu jarðneska lífi
inn í hið himneska til návistar við
Guð.
Við fjölskyldan fluttum til Ís-
lands frá Nýja-Sjálandi árið 1970
og allt frá þeim tíma varð Guð-
steinn, eða Gus eins og við köll-
uðum hann, hluti af Hanssen
fjölskyldunni. Gus varð besti og
nánasti vinur Willy bróður míns,
voru þeir tveir í raun óaðskilj-
anlegir. Þeir fóru saman í kirkju,
stunduðu íþróttir og atvinnu
saman, áttu saman tíma með
fjölskyldum sínum og þeir lentu í
vandræðum saman. Hann varð
órjúfanlegur hluti af fjölskyld-
unni, í raun sem ættleiddur
bróðir okkar. Varð ég, ásamt
fjölskyldu minni allri, afar náin
honum.
Eftir að Willy bróðir minn lést
árið 1983 hélt Gus áfram að vera
stór hluti af mínu lífi. Ég naut
síðar þeirra forréttinda að gegna
hlutverki pastors í lífi Gus og
hans yndislegu konu, Bjargar.
Gus og Björg áttu svo síðar eftir
að hlýða kalli Guðs yfir lífi þeirra
og þjóna sem pastorar bæði á
Nýja-Sjálandi, í Svíþjóð og á Ís-
landi.
Í öllu sem þau hjónin tóku sér
fyrir hendur skein í gegn sú þrá
sem hjarta þeirra sló fyrir – að
hjálpa öðru fólki. Þau hafa snert
við lífi fjölda fólks og þjónað til
bæði veraldlegra og andlegra
þarfa þeirra og voru sannarlega
elskuð alls staðar sem þau komu.
Það var þó eitt sem stóð upp úr í
fari Gus – hann var ávallt tilbú-
inn að gefa af sér. Hann og
Björg hafa yfir árin margoft
blessað mig persónulega og fyrir
það verð ég ævinlega þakklátur.
Það sem hér hefur verið ritað
er allt satt, en það er annað sem
ég verð að koma frá mér í þess-
ari minningargrein um vin minn
og bróður. Mínar dýrmætustu
minningar eru ekki þau góðu
verk sem Gus skilur eftir sig, eða
náin fjölskyldutengsl okkar. Það
er ekki árangursríkt starf hans
sem pastor eða gjafmildi hans.
Mínar eftirlætis minningar eru
ekki ferðalögin sem við fórum í
saman eða þau ótal löngu símtöl
sem við áttum. Þær minningar
sem standa næst mínu hjarta
eru þau einlægu og persónulegu
samtöl sem við tveir áttum yfir
kaffibolla. Ekkert mun koma í
staðinn fyrir þessar stundir, þar
sem við deildum bæði lífsins bar-
áttu og sigrum. Við töluðum um
fortíðina, æskuárin, lífsreynslu
okkar og settum okkur markmið
fyrir framtíðina. Við töluðum um
Guð, Hans orð og þá undursam-
legu hluti sem við vorum að upp-
lifa á göngu okkar með Guði og í
samfélagi okkar við Hann. Það
mun ekkert geta tekið þessar
minningar frá mér og munu þær
um alla tíð eiga sérstakan stað í
hjarta mínu.
Hjarta mitt er fullt af sorg
vegna andláts Gus, en á sama
tíma fagna ég því að nú stendur
hann frammi fyrir andliti Jesú,
þeim sem hann elskaði svo heitt
og þjónaði allt sitt líf af mikilli
ástríðu. Fljótlega verðum við
sameinaðir í hinni dýrðlegu eilífu
borg. Þangað til að þeim endur-
fundum kemur munum við ekki
gleyma því fallega lífi sem Gus
lifði. Þá munum við ekki gleyma
Björgu og fjölskyldunni sem Gus
skilur eftir sig. Þau eru alveg
einstök fjölskylda og bæði ég og
Gwen konan mín elskum þau
mjög mikið.
Þangað til við hittumst á ný í
nærveru Jesú.
Paul Hanssen.
Í dag kveðjum við dýrmætan
vin Guðstein sem var giftur syst-
ur minni Björgu. Hann varð
bráðkvaddur á heimili sínu að-
eins 60 ára gamall. Fréttin nístir
hjartað, minningar flæða fram á
augabragði. Fallegi, káti, góð-
hjartaði Gutti með fallega brosið
og hlýja viðmótið sem var eins
og sólin. Börnin og barnabörn
okkar sögðu oft: Gutti er svo
góður, fagnar okkur svo innilega
og gefur sér tíma til að tala við
okkur. Við munum sakna þess að
heyra „nei, hæ, gaman að sjá
ykkur“ og hlýtt faðmlag í leið-
inni. Nýbúinn að koma í dags-
ferð til Eyja þar sem við gátum
borðað saman og átt skemmti-
legt spjall en ekki grunaði okkur
að það yrði síðasta skiptið. Þú
varst kristinn í orði og verki,
kæri vinur, og í sálmi 121 stend-
ur: ég hef augu mín til fjallanna,
hvaðan kemur mér hjálp, hjálp
mín kemur frá drottni, skapara
himins og jarðar. Þessi sálmur
minnir okkur á þig. Nú hefur
sannarlega fjölgað í himnakórn-
um. Elsku Björg systir, mág-
kona og frænka, Ester Eva, Sar-
on Rut, Elísa Mjöll, Halldór og
Joshua, Guð allrar huggunar
umvefji ykkur og styrki í sorg-
inni. Við eigum fullvissu um að
hittast á ný. Minningin um eð-
aldreng lifir, sem sáði svo fallega
í kringum sig.
Við kveðjum þig, elsku Guð-
steinn, með þakklæti og virð-
ingu.
Ágúst, Hólmfríður (Lóa)
og fjölskylda.
Með örfáum orðum viljum við
kveðja góðan vin okkar hjóna,
hann Guðstein.
Við hjónin vorum svo lánsöm
að flytja í Mosfellsbæ fyrir rúm-
um 30 árum, því í næstu götu
fluttu Guðsteinn og Björg. Við
fengum þau forréttindi að kynn-
ast þessum yndislegu hjónum
sem hafa alla tíð, frá fyrstu
kynnum, haft yndisleg áhrif á
okkur og okkar fjölskyldu.
Að minnast alls þess sem við
hjónin eigum í okkar minningum
um Guðstein væri efni í heila
bók, svo yndislegar eru þær
minningar. Minningar sem hafa
glatt okkur svo mikið
Við kynntumst í gegnum
kirkjuna okkar og frá fyrstu tíð
vorum við miklir vinir og gerðum
ýmislegt saman, bæði hér á landi
og eins þegar við ferðuðumst er-
lendis saman. Það var alltaf
gaman hjá okkur, Guðsteinn
hafði þann eiginleika að láta
mann hlæja og brandararnir
voru alltaf til staðar. Okkur leið
alltaf vel í návist hans og þeirra
hjóna.
Guðsteinn var einstök per-
sóna, persóna sem átti engan
sinn líka. Hann var alltaf að
hjálpa öllum, hann hafði einstakt
lag á að tala við fólk og alltaf var
hann tilbúinn til þess að hlusta
og hjálpa. Ég veit ekki um nokk-
urn mann eins og Guðstein, því
hann hafði alveg ótrúlegt hjarta
fyrir öllum, það skipti engu máli
hver sú manneskja var, hvort
hann þekkti viðkomandi eða
ekki, hann var alltaf tilbúinn að
teygja sig til allra.
Ég man sérstaklega eftir einu
atviki sem gerðist í Bandaríkj-
unum þegar við hjónin vorum
saman í einni af ferðum okkar
saman. Við vorum að versla og
konunar voru saman en við Guð-
steinn vorum að skoða úr. Þá
kemur kona til okkar og er að
skoða og Guðsteinn fer að tala
við hana, kona sem við höfum
aldrei séð áður. Þau fara að tala
um drottin og ég sé hvert þetta
er að stefna, þannig að ég held
bara áfram að skoða og leyfi
þeim að tala saman. Ég sé að
þetta eru alvarlegar samræður
og 30 mínútum seinna kem ég til
þeirra, og þá er konan hágrát-
andi og Guðsteinn að biðja með
henni til frelsis. Þetta er bara
eitt dæmi af svo mörgum sem
einkenndu Guðstein, hann hafði
yndi af því að tala um Jesú við
alla. Ég veit ekki hversu mörg
hundruð eða þúsund símtöl við
höfum átt, alltaf var eitthvað tal-
að um drottin í þeim símtölum.
Fyrst var spurt hvernig gengur
og svo var talað um drottin:
Strákarnir okkar elskuðu
Guðstein og sakna hans mikið.
Sonur minn átti afmæli fyrir
nokkrum vikum og auðvitað fékk
hann símtal frá Guðsteini.
Þetta er bara smá af því sem
við getum sagt um þennan góða
vin, hans verður mikið saknað á
okkar heimili. Við höfum talað
um það, til að heiðra minningu
hans, að taka upp hans merki og
reyna að ganga í fótspor hans
með því að taka utan um fólk,
elska alla án skilyrða og tala um
Jesú við sem flesta.
Elsku Björg og fjölskylda, við
vottum ykkur innilega samúð
okkar og við biðjum fyrir ykkur.
Við erum svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast ykkur,
þið hafið haft svo góð og mikil
áhrif á okkar fjölskyldu og verið
okkur svo mikil fyrirmynd. Guð
geymi ykkur og takk fyrir allt.
Lausnarinn góði, leið minn þinn veg.
Leirinn þú mótar, sjá hann er ég.
Gef að fram komi mynd þín í mér,
málfar og breytni jafnt líkist þér.
Kær kveðja,
Kristján, Birgitta
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við dásamlegan
vin og svo óendanlega yndisleg-
an mann. Guðsteinn var engum
líkur, hann átti einstakan kær-
leika að gefa. Hafði svo einlægan
áhuga á því fólki sem í kringum
hann var. Þessi eiginleiki gerði
það að verkum að öllum leið eins
og þeir væru sérstakir í nálægð
hans. Hann gaf sér alltaf tíma til
að stoppa og spjalla, hringja eða
hvað annað sem hann gat gert til
þess að aðstoða og hjálpa, alltaf
glaður og alltaf svo hlýr.
Ég hitti Guðstein fyrst árið
1976, þá 15 ára, þegar við unnum
saman. Ég kynntist honum samt
ekki almennilega fyrr en ég trú-
lofaðist besta vini hans. Þá voru
hann og yndislega Björg hans
nýtrúlofuð líka. Vinirnir giftu sig
svo með mánaðar millibili og
eignuðust sín fyrstu börn einnig
með mánaðar millibili. Þvílíkir
tímar sem við áttum saman öll
fjögur og síðan sex eftir að dæt-
ur okkar fæddust. Óendanleg
gleði, hlátrasköll og hamingja.
Guðsteinn var lánsamur mað-
ur að hitta yndislegu Björgu
sína. Mikið var Guð góður við
þau bæði. Þau voru fullkomin
saman. Guðsteinn elskaði þessa
fágætu perlu og mat hana af öllu
hjarta. Þau voru betri helmingur
hvort annars ef hægt er að segja
það um tvær einstakar mann-
eskjur. Saman hafa þau umvafið
alla sem nálægt þeim koma. Þau
voru svo sannarlega eitt í einu og
öllu. Ég fann alltaf þessa hlýju
tilfinningu koma yfir mig þegar
ég heimsótti heimili þeirra. Þar
var gleði, hlátur, umhyggja og
svo einstakur kærleikur. Fallegu
börnin þeirra fimm bera svo
sannarlega vott um þann kærleik
og umhyggju sem lagt hefur ver-
ið í uppeldi þeirra.
Þegar ég minnist Guðsteins
þá er það eitt umfram annað sem
kemur upp í hugann, gjafmildi.
Ég hef aldrei kynnst hjónum
sem voru eins samtaka í að
blessa aðra með því að gefa
hvort heldur sem var af þeim
kærleika sem þau áttu svo óend-
anlega mikið af eða af eigum sín-
um, hvort heldur sem þau áttu
lítið eða aðeins meira af verald-
legum gæðum í það og það skipt-
ið. Þau hjónin voru lifandi vitn-
isburður um að sælla er að gefa
en að þiggja. Ég gæti talið upp
óendanlega hluti sem ég hef frétt
af en þau hafa aldrei talað um
sjálf og það sem ég sjálf upplifði
þegar ég og Sara Natasha mín
gengum í gegnum erfiða tíma.
Þau voru mér mín nánasta fjöl-
skylda þau ár sem við bjuggum
saman á Nýja-Sjálandi, við hitt-
umst daglega og deildum saman
sorg og gleði. Engin orð geta
tjáð þakklætið og ástina sem ég
ber í hjarta mínu til þeirra, fyrir
þær minningar.
Elsku Guðsteinn okkar, kæri
vinur, takk óendanlega fyrir dýr-
mætar minningar, vináttuna,
kærleikann og allt. Elsku hjart-
ans Björg mín og yndislegu
börnin ykkar, Ester, Saron, El-
ísa, Halldór og Joshua, mikill er
missir ykkar, elsku vinir mínir.
Drottinn styrki ykkur í sorg
ykkar og verndi og blessi á sér-
stakan hátt.
Hjartans kveðjur,
Hafdís.
Það er erfitt að hugsa til þess
að vinur okkar Guðsteinn sé far-
inn frá okkur. Fréttirnar komu
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Þegar Guðsteins er minnst kem-
ur þakklæti fyrst upp í hugann.
Þakklæti fyrir einstakan vin og
bróður. Þakklæti fyrir ótal mörg
símtöl þar sem rætt var um lífið,
trúna og þann ólgusjó sem er
órjúfanlegur hluti af okkar jarð-
vist. Og þakklæti fyrir að eiga í
minningunni yndislega fyrir-
mynd og vin sem elskaði Drottin
í bæði orði og verki.
Það er mikill heiður að hafa
fengið að starfa með Guðsteini
og Björgu í gegnum tíðina og
ómetanlegt að finna þann sam-
hljóm sem raun bar vitni. Sökn-
uðurinn er sár en minning um
einstakan mann mun lifa í hjört-
um okkar.
Elsku Björg, Esther, Saron,
Elísa, Halldór, Joshua, Sigga,
Ingimar, fjölskylda og vinir.
Megi góður Guð umvefja ykkur
og styrkja.
Pétur og Ragnhildur.
Þetta kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti þegar mér var
tjáð að vinur minn Guðsteinn
hefði orðið bráðkvaddur. Þetta
var það síðasta sem ég átti von á
og trúði varla því sem ég var að
heyra. Það er mjög mikill og sár
söknuður að bróður mínum Guð-
steini. Já, ég kalla hann bróður
því við vorum bræður í trúnni og
áttum margoft innilegar og and-
ans krafti fylltar samræður um
Guð og gönguna með honum.
Fráfall hans er skarð í lífi mínu
sem vandséð er að verði fyllt og
er dýpt þess svo áberandi á þess-
ari stundu. Guðsteinn var ein-
stakur andlegur félagi og bar
nafn sitt með réttu. „Fátt er svo
með öllu illt að ekki boði eitthvað
gott“ og nú er vinur minn hjá
okkar stóra bróður, Jesú Kristi,
og þar er betra að vera en hér.
Ég er þess fullviss að einn góðan
veðurdag verða endurfundir og
við munum ræða málin á ein-
hverju bleiku skýi hjá Drottni.
Við sjáumst síðar, kæri vinur.
Skúli Barker.
Gripin harmi fram við föllum,
finnum djúpt í hjörtum und.
Vegferð þín með vinum öllum
var svo indæl hverja stund.
Valinn steinn af Guði gerður,
gekkstu þína ævislóð.
Þannig alltaf varstu og verður,
vitundin um það er góð.
Því er okkur þungt að skilja
það að horfinn burt þú sért.
Margt svo fjarri vina vilja
virðist oft á jörðu gert.
Sárt er slíka sorg að reyna,
söknuðurinn mikill er.
Táralindin heita og hreina
helsta vottinn um það ber.
En þó syrti samt við vitum,
síst því gildi verður breytt,
að í helgum höfuðritum
huggun er við dauða veitt.
Þar er blessun öllu yfir,
eilíf boðin sigurskil.
Þú í Drottni þínum lifir,
þar er enginn dauði til.
Lífsins eini lausnarvegur
ljós er sálu kristins manns.
Andi þinn svo yndislegur
er hjá Guði í ríki hans.
(Rúnar Kristjánsson)
Guðrún Hrólfsdóttir
og fjölskylda.
✝ BörkurHelgi Sig-
urðsson fæddist í
Reykjavík 16. des-
ember 1954. Hann
lést á heimili sínu,
Hverfisgötu 117,
12. nóvember 2016.
Börkur var son-
ur hjónanna Sig-
urðar Guðmundar
Theódórssonar, f.
1929, d. 1986, og
Ástu Nínu Sigurðardóttur, f.
1937, d. 2013. Systkini Barkar
eru Ingibjörg Þórdís Sigurð-
ardóttir, f. 1957, d. 2005, Ellert
Helgi Sigurðsson, f. 1960, Hlyn-
ur Helgi Sigurðsson, f. 1962, og
Auður Herdís Sigurðardóttir, f.
1970.
Börkur ólst upp í Reykjavík
á Njálsgötu, í
Hólmgarði og á
Háaleitisbraut.
Börkur var búsett-
ur á Hverfisgötu
117 í Reykjavík frá
1999. Hann lærði
bifvélavirkjun sem
ungur maður en
starfaði aldrei í því
fagi. Hann vann
ýmis verka-
mannastörf, m.a. í
fiskvinnslu um allt land. Hann
varð öryrki ungur en átti marg-
vísleg áhugamál sem hann öðl-
aðist sérfræðiþekkingu í, svo
sem snóker, rafeindavirkjun og
smíði.
Útför hans fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 1.
desember 2016, klukkan 13.
Börkur bróðir minn var um
margt sérstakur maður, hann
átti við sinn vanda að stríða og
gat oft verið fólki ráðgáta.
Það varð mér snemma ljóst
að stóri bróðir minn gat gert
hluti sem aðrir gátu ekki. Ég
var um þriggja ára þegar hann
sauð saman þríhjólið mitt sem
hafði brotnað. Hann hló stund-
um að því hvernig svipurinn
hefði verið á mér, þegar ég
spurði þá hvort hann gæti gert
við allt. Hann gat líklegast ekki
gert við allt í þessum heimi, en
nánast.
Börkur var fjölfróður maður
sem maður gat rætt um allt
milli himins og jarðar við. Hann
kom manni fyrir sjónir sem al-
vitur, áður en maður las sér til
og gat haldið í við hann í um-
ræðum um marga hluti.
Hann var kannski ekki leng-
ur á vinnumarkaði, en tekur
með sér sérfræðiþekkingu sem
ekki er mikið eftir af hérlendis
lengur. Hann var sérfræðingur
í lampatækni, lagaði gömul út-
vörp, magnara o.fl. Það verður
varla hægt að finna viðgerðar-
mann fyrir slík tæki hérlendis
lengur. Þá var hann eini mað-
urinn hérlendis sem smíðaði
billjarðskjuða. Hann var
kannski hættur að fara á bill-
ann, en hann smíðaði enn kjuða
ef eftir því var óskað. Í okkar
fjölskyldu var ekki mikill
íþróttaáhugi en Börkur hafði
mikinn áhuga á snóker og
horfði á heimsmeistaramótið
með miklum áhuga. Þ.a.l. var
græni völlurinn sem fylgst var
með í sjónvarpi á heimili
mömmu ekki gras heldur filt.
Börkur sagðist sjálfur vera
sérvitringur og hafði mikið dá-
læti á fólki sem synti á móti
straumnum og vildi styrkja þá
þætti hjá þeim sem hann um-
gekkst. Sérstaklega hjá
bræðrasonum sínum sem hann
hafði mikið dálæti á.
Börkur vildi gjarnan finna
skýringar á ýmsum þáttum í
eigin fari og greindi sjálfan sig
með einhverfu, hann taldi
Asperger skýra margt í eigin
fari. En hann sóttist ekki eftir
formlegri greiningu á því þar
sem það hefði engu breytt fyrir
hans líf, heldur bauð það honum
upp á skýringu á ýmsu í hans
lífi. Elsku Börkur bróðir minn,
þú veist ekki hversu mikið ég
mun sakna þín, í hvert skipti
sem mér dettur eitthvað
óvenjulegt í hug í matargerð
mun ég hugsa til þín. Ég fæ
mér líklegast ekki popp með ta-
basco en kannski með gráðosti.
Þín litla systir,
Auður.
Í dag þegar við fylgjum
Berki síðustu skrefin langar
mig að kveðja hann með nokkr-
um þakkarorðum fyrir góða við-
kynningu.
Það var fyrir rétt rúmum 53
árum sem ég fluttist með for-
eldrum mínum að Háaleitis-
braut 51. Á annarri hæð til
hægri bjó Börkur hjá foreldrum
sínum og systkinum.
Á þessum tíma var Háaleit-
ishverfið að byggjast upp og
miklar byggingaframkvæmdir
áttu sér stað um allt hverfið.
Hverfið var á þessum tíma mik-
ið ævintýraland vegna bygg-
ingaframkvæmdanna fyrir alla
unga stráka sem fannst gaman
að fara á milli byggingarstaða,
skoða það sem var að gerast,
forvitnast og læra.
Oft fórum við saman niður í
miðbæ til að selja Vísi og feng-
um okkur síðan ís fyrir sölu-
launin, þetta voru góðir og ljúfir
tímar. Við Börkur áttum marg-
ar góðar stundir saman á Háa-
leitisbrautinni næstu sjö árin.
Mikil og góð vinátta skapað-
ist á milli mæðra okkar Barkar
og var mikill samgangur á milli
þessara tveggja fjölskyldna sem
var ómetanlegur. Pabbi og móð-
ir Barkar voru góðar fyrir-
myndir og var alltaf ljúft að
koma í heimsókn til þeirra og
átti ég margar góðar stundir
hjá þeim sem vert er að þakka
fyrir.
Eftir að ég flutti frá Háaleit-
isbrautinni átta árum síðar þá
fækkaði þeim stundum sem við
Börkur áttum saman. Í gegnum
tíðina höfum við hist nokkuð
oft, alltaf tekið upp þráðinn frá
gamalli tíð rétt eins og við hefð-
um hist síðast deginum áður.
Það var alltaf ljúft að hitta
Börk.
Ég vil að lokum senda systk-
inum Barkar, þeim Ellerti,
Hlyn og Auði, svo og systkina-
börnum hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hermann Valsson.
Börkur Helgi
Sigurðsson