Morgunblaðið - 01.12.2016, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2016
krafti og ákveðni. Að ekki sé
minnst á hárbeittan húmorinn og
orðheppnina. Og hvernig hún
lagði sig alla fram við það sem
hún tók sér fyrir hendur.
Eftir útskriftina úr MR lágu
leiðir okkar ekki lengur daglega
saman en það var auðvelt að taka
upp þráðinn á stúdentsafmælum
og þegar við mættumst á förnum
vegi. Það getur teygst talsvert á
taugum, sem ná aftur til sjö ára
aldurs, án þess að þær slitni.
Árið 2000 fluttum við Jóhanna
síðan inn í húsið sem Helga og
Stefán, eiginmaður hennar, höfðu
búið í um nokkurra ára skeið.
Upp frá því höfum við verið undir
sama þaki. Gólfið hjá þeim er loft-
ið hjá okkur. Og það var nú ekki
amalegt að hafa þau sem granna.
En þessi eilífi asi á okkur nú-
tímafólkinu olli því að þrátt fyrir
návígið rákumst við, gömlu
bekkjarsysturnar, ekki eins oft
hvor á aðra og við höfðum búist
við í upphafi sambýlisins. Við
ræddum þetta stundum, hálf-
undrandi, þá sjaldan við hittumst
í þvottahúsinu eða á tröppunum.
Svo renndum við yfir helstu fjöl-
skyldufréttir, sögðum tíðindi af
sameiginlegum kunningjum og
kvöddumst með þeim orðum að
nú þyrftu latínugránarnir í 6-A
endilega að mæla sér mót.
Skyndilega er svo klippt á
þráðinn, eftir meira en hálfa öld.
Eftir ótrúlega stutt og óvægin
veikindi, sem Helga tókst á við af
sinni einstöku reisn, er hún nú
horfin á braut. Ég heyri ekki
lengur til hennar í svefnrofunum
þegar hún hleypur niður tröpp-
urnar klukkan rúmlega sex á
morgnana, á leið í sund. Sé hana
ekki aftur koma brunandi upp að
húsinu að loknum löngum vinnu-
degi. Verð ekki framar vör við
létt göngulag hennar á hæðinni
fyrir ofan mig. Óskiljanlegt. Óá-
sættanlegt.
Það er tómlegt í húsinu, sorg í
hjörtum. Langri samleið er lokið.
Við Jóhanna sendum innilegar
samúðarkveðjur til Stefáns,
Dóru, Önnu, Ingu Gröndal og
annarra ástvina.
Jónína Leósdóttir.
Helga kom eins og stormsveip-
ur inn í líf okkar félaganna í ráðn-
ingarþjónustu Liðsauka á níunda
áratugnum. Gáfuð, glæsileg og
með dásamlega kímnigáfu. Við
vorum ákveðnar í að gera allt sem
við gætum til að fá hana sem sam-
starfskonu. Það gekk eftir og þar
með hófst vinátta okkar félag-
anna sem hefur nú varað í þrjá
áratugi og aldrei borið skugga á.
Eftir standa dýrmætar minning-
ar um samverustundir, innan-
lands sem utan, sem einkenndust
af gleði, sprelli og hlátursköstum.
Þá var Helga líka beittur sam-
félagsrýnir og hafði brennandi
áhuga á málefnum líðandi stund-
ar.
Það þarf enginn að efast um að
störf Helgu að ráðningarmálum
og ráðgjöf voru bæði erfið og
krefjandi. Þeir sem annast slík
störf verða að tryggja sér traust
og trúnað bæði atvinnurekenda
og atvinnuleitenda. Þetta tókst
henni afar vel, enda falið að ann-
ast ráðningar í margar af mikil-
vægustu stöðum atvinnulífsins.
Vinnudagurinn var langur og
sjaldnast frí um kvöld og helgar.
Samt sem áður ræktaði hún vel
sál og líkama og dáðumst við að
því að hún skyldi mæta í Vest-
urbæjarlaugina á hverjum
morgni og fá sér sundsprett fyrir
vinnu.
Mikilvægust var henni samt
fjölskyldan og fengum við að
fylgjast með hvernig hún dafnaði
og stækkaði, og hversu stolt hún
var af þeim öllum. Við Liðsurnar
þökkum samfylgdina og sendum
fjölskyldunni allri innilegustu
samúðarkveðjur.
Anna Jóna, Greta Marín,
Hrönn, Katrín, Kolbrún,
Oddrún, Rósa Guðný og
Svala.
Kveðja frá Húnahópnum
Teinrétt og tíguleg gekk Helga
okkar Jónsdóttir úr morgunpotti
Vesturbæjarlaugar dag hvern kl.
7.10 eftir samveru með okkur
helstu drengjunum í Örlygshöfn.
Hún hafði fyrir löngu unnið sér
sess sem fastur félagi í Húna-
hópnum, ein af fáum konum sem
hlotnaðist sú upphefð. Að sama
skapi var henni þvert um geð að
hleypa fleiri konum í hópinn, vildi
fá að sitja ein að þeirri andlegu
næringu sem samneyti við okkur
piltana veitti. Hún sýndi konum
sem gerðu sig líklegar til þess að
setjast hjá okkur fullan fjand-
skap og lukkaðist að tryggja sér
einveldi að því leyti – þegar frá er
talin hún Edda okkar sem var of
elskuleg og öldruð til þess að af
henni gæti talist nokkur ógn.
Maður skyldi ætla að pen
stúlka og vel ættuð eins og Helga
(Gröndal, Zoëga, Flygenring) al-
in upp í Vesturbænum hefði lagt
sitt af mörkum til þess að tryggja
þann samnefnara siðferðis sem
nauðsynlegur er á menningar-
vettvangi eins og heitir pottar
okkar eru. Nei, Helga samsamaði
sig fljótlega hinu sveiflukennda
og djarfa siðferðisstigi sem um-
ræðan tók, gat nálgast ystu brún
velsæmisins, en líka farið með
himinskautum í rómantískri lyft-
ingu. Og allt þar á milli. Stundum
höfðum við orð á þessu, en henni
var alveg sama. Hún var stolt af
því að vera þátttakandi í því lif-
andi samfélagi menningarlegrar
og pólitískrar umræðu, þar sem
persónufræði og mannvit er í
heiðri haft. Þar var nú ekki töluð
vitleysan, eins og Helga hafði
stundum á orði.
Það eru beygðir menn sem
safnast í Örlygshöfn nú þegar við
sjáum á bak okkar traustu sam-
ferðakonu. Við minnumst og
söknum glæsilegrar konu sem
bjó yfir óútskýranlegum þrótti og
æsku og fór allt of snemma. Við
kveðjum í trausti þess að hún
hitti fyrir hinum megin félagana
sem áður eru farnir, Jónas, Þór-
arin, Björn R. og Vigfús, og
áfram verði haldið glaðværum
samræðum um þau mál sem efst
eru á baugi.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Ólafur Grétar Kristjánsson.
Góður vinnufélagi er fallinn frá
og mig langar að minnast hennar
í örfáum orðum.
Ég kynntist Helgu Jónsdóttur
tvisvar. Eins og svo margir aðrir
lá leið mín til hennar fyrst vegna
atvinnuleitar upp úr 1990. Það
gekk vel. Þegar ég hitti Helgu
næst árið 2002 tók ekki nema
nokkrar mínútur af spjalli og þá
var hún búin að rifja upp þessi
kynni okkar. Sagði að ég hefði
verið „ágætur“ – vildi svo vita
hvernig hefði gengið í starfinu.
Mér þótti ekkert til koma þegar
ég hitti hana fyrst, fannst bara
eðlilegt að henni tækist að tengja
okkur saman. En líklega eru ekki
margir sem hefðu leikið þetta eft-
ir. Á hverju ári talaði Helga við
fleiri hundruð manns og yfir árin
skipta þessir viðmælendur þús-
undum. Þegar ég áttaði mig á
þessu fannst mér mikið til koma –
kannski pínulítið upp með mér.
En svona var Helga bara, minnug
og mannglögg með eindæmum.
Frá þessum seinni kynnum unn-
um við saman. Það var auðvelt að
treysta Helgu. Engin verkefni of
stór eða of flókin og hún náði
geysilega góðum árangri í flókn-
um nákvæmnisverkefnum sem
reyndu á lipurð og fagmennsku.
Helga mætti snemma til vinnu
á morgnana, tók á móti manni
með skýru „góðan daginn“ og
brosi eins og henni einni var lag-
ið. Stundum kom ég líka snemma.
Þá áttum við oft gott samtal um
það sem var efst á baugi á hverj-
um tíma – notuðum tímann áður
en erillinn byrjaði. Best var samt
þegar við höfðum bæði náð á
hlusta Boga á RÚV – þá var virki-
lega hægt að velta málum fram
og tilbaka. Okkur fannst hann
báðum ágætur. Það var gaman og
fróðlegt að tala við Helgu. Hún
var með fingurinn á púlsinum og
einstaklega vel upplýst um bæði
sögu og líðandi stund. Annars var
umræðuefnið eins og gengur
verkefni líðandi stundar, menn og
málefni, en ekki síst um börn og
barnabörn. Í gegnum árin heyrði
ég þær sögur sem foreldrar segja
af börnum og augljóst var hversu
miklu máli fjölskyldan, dæturnar
og barnabörn skiptu Helgu.
Það mun taka tíma að venjast
því að sjá Helgu ekki í vinnunni,
heyra ekki morgunkveðjuna og
eiga ekki spjall um það sem Bogi
sagði – kannski venst það aldrei.
Spjallið verður að bíða annars
tíma. Þangað til lifir hún í minn-
ingunni.
Gunnar Haugen.
Það er vandaverk að gera upp
ævi og kveðja þá sem andast.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um viljum við minnast nágranna-
konu okkar, Helgu Jónsdóttur,
sem lést langt um aldur fram.
Þegar við fluttum á Hjarðarhag-
ann fyrir nær tuttugu árum
bjuggu þar fyrir þau Helga og
Stefán með tveimur ungum dætr-
um, þeim Dóru og Önnu. Við
fyrstu kynni kom Helga ákaflega
vel fyrir enda var hún falleg og
snaggaraleg kona. Áralöng kynni
sýndu enn fremur að þar fór
harðdugleg kona sem hlúði vel að
sínum nánustu. Ástúðin fyrir
dætrunum, Stefáni og öldruðum
foreldrum hennar var okkur aug-
ljós. Árin liðu og Dóra og Anna
uxu úr grasi. Þær sköruðu fram
úr í námi og öðru sem þær tóku
sér fyrir hendur. Um árabil var
Dóra til dæmis í hópi bestu knatt-
spyrnukvenna Íslands. Í öllu
þessu nutu þær hvatningar frá
Helgu og Stefáni sem voru mjög
stolt af dætrum sínum.
Sjálf var Helga afar virk. Hún
vann langan vinnudag sem hófst
með því að hún fór í sund hvern
morgun klukkan hálfsjö hvernig
sem viðraði. Hún fór í gönguferð-
ir, hafði gaman af því taka til
hendi í garðinum, eldaði og bak-
aði og hélt heimili sínu fallegu og
opnu fyrir fjölskyldu og vini.
Myndin sem blasti við okkur af
efri hæðinni var af dugnaðarkonu
sem aldrei sat auðum höndum.
Árið sem er að líða kallaði
Helga ólukkuár. Í upphafi árs
brotnaði hún illa á hendi í fríi á
Kanaríeyjum, í sumar helltist yfir
hana kvef og verkir en áfram hélt
hún að vinna allt fram í október
þegar hún greindist með illkynja
mein sem leiddi hana til dauða sjö
vikum síðar. Þetta var reiðarslag
fyrir hana, fjölskyldu og vini. En
hún gafst ekki upp. Alveg fram á
síðustu stundu hélt hún reisn
sinni og sýndi mikinn lífsvilja og
baráttuþrek.
Við þökkum Helgu góð kynni.
Við vitum að hún skilur eftir sig
stórt skarð í hugum ástvina en
minningin um yndislega konu lif-
ir.
Stefanía Óskarsdóttir,
Jón Atli Benediktsson.
Þegar gerðar eru greiningar á
vinnustöðum þar sem líðan og
ánægja starfsfólks er könnuð er
yfirleitt spurt hvort viðkomandi
eigi góðan félaga eða vin á sínum
vinnustað. Vinnustaðurinn er sá
staður sem við verjum stórum
hluta af okkar tíma á og skiptir
miklu fyrir vellíðan að eiga þar
góða vini og félaga, sem hægt er
að leita til um aðstoð, sem veita
stuðning þegar á bjátar og hlæja
og fagna með manni þegar vel
gengur. Helga var sá félagi okk-
ar sem við treystum hvað mest á.
Ávallt glaðvær, létt á fæti og
glæsileg. Fagmaður sem ávallt
var hægt að leita til og fá ráð,
leiðbeiningar og stuðning. Hún
vildi ávallt allt fyrir viðskiptavini
gera enda naut hún mikilla vin-
sælda og virðingar á meðal
þeirra. Helga var frumkvöðull á
sínu sviði, ein af þeim sem hvað
mest hafa lagt af mörkum til að
móta umhverfi faglegra ráðn-
inga á Íslandi. Helga var fram-
kvæmdastjóri ráðningarstof-
unnar Liðsauka sem stofnuð var
1982 og varð hluti af IMG, síðar
Capacent, árið 2000. Helga hefur
alla tíð síðan verið einn helsti
máttarstólpi fyrirtækisins jafnt
faglega sem félagslega. Fagleg-
ur leiðtogi, fyrirmynd og men-
tor.
Vinnan var henni mikilvæg en
langt í frá allt. Hún var fagurkeri
fram í fingurgóma, áhugamann-
eskja um mat og matargerð, vel
lesin á jafnt íslensk verk sem
skandinavísk og einn helsti stuðn-
ingsmaður íslenska kvennalands-
liðsins í knattspyrnu. Ekki síst var
hún mikil fjölskyldumanneskja og
ræktaði hún garðinn sinn vel, sína
nánustu fjölskyldu, Stefán, dæt-
urnar, tengdabörn, barnabörn og
móður sína. Henni var umhugað
um framtíð dætra sinna og fylgdi
þeim vel eftir og hafði metnað fyr-
ir þeirra hönd í námi, áhugamál-
um, starfi og daglegu lífi svo eftir
var tekið.
Við nutum mörg þeirrar gæfu
að fá að ferðast með Helgu í
starfsmannaferð til Barcelona
fyrir nokkrum árum. Þar lék
Helga á als oddi, hún naut sín við
að borða góðan mat, ganga um
borgina og njóta mannlífsins. Í
vínsmökkunarferð tók hún að sér
að ala yngra samstarsfólk sitt
upp í hvernig hegðun væri viðeig-
andi við slíkar aðstæður.
Helga var ljúfmenni en hún
var líka nagli, kveinkaði sér aldr-
ei né kvartaði. Hún var bein-
skeytt, hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og lífgaði
upp á allar umræður, hvort sem
þær snerust um sjónvarpsefni
helgarinnar eða stjórnarmynd-
unarviðræður. Aldrei var þó
djúpt á kímnigáfunni, þegar ein-
hver kom seint eða fór snemma
spurði hún gjarnan hvort viðkom-
andi ynni bara hálfan daginn eða
þakkaði fyrir innlitið, lýsandi fyr-
ir hennar húmor jafnt sem vinnu-
semi.
Helga fylgdist vel með eftir að
hún veiktist og hafði mikinn
áhuga á því hvað væri að frétta,
hver hefði verið ráðinn í þetta og
hitt starfið og hvað samstarfsfólk
hennar og vinir væru að sýsla í
prívatlífinu.
Það ríkir mikil sorg á vinnu-
staðnum í Ármúla. Helga var
elskuð af sínu samstarfsfólki og
við söknum hennar sárt. Við er-
um þakklát fyrir að hafa fengið að
starfa með henni og eiga þessa
einstöku konu sem félaga, vin og
fyrirmynd.
Við vottum fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð.
Minning um einstaka konu og
góðan vin mun lengi lifa.
Fyrir hönd vina og samstarfs-
manna hjá Capacent,
Jakobína H. Árnadóttir.
sótti um námsstöðu við Clevel-
and Clinic vildi svo til að
kennslustjórinn þar var gamall
vinur hans frá Mayo Clinic. Ég
hlaut því að vera í lagi fyrst
Guðjón hafði kennt mér. Ég
var ráðinn án frekari spurn-
inga. Guðjón hvatti mig að
loknu námi til að koma og
starfa á Landakoti þar sem við
áttum langt og mjög svo
ánægjulegt samstarf í tæpa
tvo áratugi. Það var rætt um
fleira en læknisfræði. Guðjón
var mikill tónlistarunnandi og
smitaði mig svo rækilega af
þeirri bakteríu að ég hef ekki
losnað við hana síðan. Fyrir
það er ég honum ævinlega
þakklátur. Kallið kom fljótt, þó
ekki óvænt. Gæfurík löng ævi á
enda. Hvíl í friði, kæri vinur.
Ég votta Auði og fjölskyldu
samúð mína.
Ásgeir Jónsson.
Guðjón Lárusson frændi
minn er látinn, svo að enn fækk-
ar Landakots-læknum. Ömmur
okkar í móðurætt voru systur.
Faðir þeirra var Einar Eiríks-
son sem fylgdi Önnu Guðrúnu,
systur sinni, konu Jóns Borg-
firðings, vestur yfir Öxnadals-
heiði áleiðis suður yfir heiðar til
Reykjavíkur sumarið 1865. Eftir
14 daga ferð á hestum lauk þess-
um búferlaflutningum fjölskyld-
unnar frá Akureyri, í Landakoti
en þar áttu þau vísa íbúð hjá
prestunum. Síðasta spölinn riðu
þau um Suðurgötu þar sem Guð-
jón átti heima síðar. Nærri lá við
slysi í Valagilsá sem var í vexti.
Einar langafi okkar reiddi Finn
litla (síðar prófessor í Kaup-
mannahöfn) sem þá var sjö ára.
Afturfætur hestsins festust milli
steina; Einar fór af baki með
Finn í fanginu en hélt annarri
hendinni í faxið. Hesturinn losn-
aði, allir komust yfir og áfram
var haldið framhjá Ytri-Kotum
(mínu fyrsta heimili) til gisting-
ar á Silfrastöðum.
Þetta voru fyrstu ættartengsl
okkar frænda við Landakot, en
Landakotsspítali varð starfs-
vettvangur okkar í nokkra ára-
tugi uns hann var lagður niður
sem almennur spítali. Þarna
höfðu komið til sögunnar aðrar
systur en ömmur okkar, St. Jós-
efssystur. Þær birtust sem af
himnum sendar árið 1896, reistu
Landakotsspítala og ráku. Guð-
jón var starfandi sérfræðingur á
spítalanum frá júní 1964. Þá var
ég við framhaldsnám í London,
stefndi að lyflæknisfræði en var
starfandi á rannsóknadeild. Þar
birtist Guðjón með tilboð frá
príorinnunni, systur Hildegard,
hvort ég vildi breyta um stefnu
og taka við rannsóknadeild spít-
alans. Það varð úr og frá 1968
vorum við samstarfsmenn á
Landakoti.
Margir dáðust að ótrúlegu
starfi Landakotssystra í þágu
þjóðarinnar, sem stjórnvöld
báru aldrei gæfu til að meta að
verðleikum, því miður. Bókin St.
Jósefssystur á Íslandi 1896-
1996, eftir Ólaf H. Torfason
(útg. 1997) fjallar um 100 ára
starfsemi þeirra á Íslandi. Í
nafnaskrá eru 12 vísanir til um-
mæla Guðjóns. Hann var ötull
stuðningsmaður systranna og
Landakots í ræðu og riti.
Í tilefni brottfarar flestra
systranna frá Íslandi 2001 var
kveðjuathöfn sunnudaginn 14.
janúar, messa í Landakots-
kirkju og síðan kaffi í prests-
setrinu. Þar sat ég til borðs með
Guðjóni og Auði, konu hans, og
tjáði þeim hugrenningar mínar
til systranna undir messunni –
rímaðar:
Eitt hið besta sem Guð okkur gaf
er nú gengið í tímans haf.
Þær gáfu okkur öll þessi ár,
aldrei græddu þær neitt – nema sár.
Er sjúkdómar þjökuðu þjóð,
þær þerruðu tár og blóð.
Við þökkum þér, konungur Kristur,
kærlega fyrir þær systur.
Góður maður er genginn, sem
ég á margt að þakka. Hann var
frábær félagi, læknir og kennari
og kær öllum sem honum kynnt-
ust. Inn á Landakotsspítala og í
Læknastöðina leiddi hann mig
gæfurík spor.
Auði og fjölskyldunni sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóhann Lárus Jónasson.
Ragnhildur bjó að
Ljótsstöðum I í
Vopnafirði, frá því
að við munum eftir henni þar til
1971. Við minnumst tíðra heim-
sókna fólksins á milli bæjanna.
Morgunkaffi með Rænku, Gunn-
ari, Önnu Sólveigu og Rúnu. Rist-
að brauð með hunangi. Linsoðið
egg og lýsi. Heimagerður súkku-
laðiís á jólunum. Upplýsta kirkjan
og jólatréð með fánunum og
englahárinu. Við minnumst
bjartra daga og heyskapar. Við
vorum sorgmæddar þegar þau
fluttu í burtu, skildum ekki af
hverju fólk flutti burt, ekki fyrr en
seinna þegar við fluttum einnig í
burtu.
Heimili Rænku og Gunnars í
Dvergabakkanum var félagsmið-
Svanbjörg
Ragnhildur
Gunnarsdóttir
✝ SvanbjörgRagnhildur
Gunnarsdóttir
fæddist 10. sept-
ember 1924. Hún
lést 9. nóvember
2016. Útför hennar
fór fram 21. nóv-
ember 2016.
stöð ferðalanga úr
báðum ættum. Þar
var alltaf uppábúið
rúm og matur í boði,
gestir voru alltaf vel-
komnir. Rúna sem
var föðursystir
Gunnars flutti með
þeim. Ragnhildi var
umhugað um ætt-
ingja sína og til
hennar var gott að
leita.
Ragnhildur var handavinnu-
kennari að mennt og kenndi okkur
hannyrðir og vandvirkni. Maður
kom heldur aldrei að tómum kof-
anum þegar leitað var eftir ráð-
leggingum er varðaði heimilishald
og öllum fyrirspurnum vel tekið.
Ragnhildi var mikið áfall þegar
Gunnar blindaðist í vinnuslysi.
Fyrirhuguð ferðalög á efri árum
urðu ekki að veruleika. Með elju-
semi og æðruleysi hélt lífið áfram
sem áður þótt breytt væri.
Við þökkum Ragnhildi sam-
veruna og vottum Önnu, Gunnari
Þór og fjölskyldu innilega samúð.
Margrét, Sigurborg og
Sigrún og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einn-
ig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar