Femina - 01.08.1946, Síða 11

Juanita
ein!“ sagði hann hálfupphátt við sjálfan sig og sneri sér
við til að horfa á lágar byggingarnar, sem vindurinn þeytti
gulnuðum laufum yfir, og leit svo aftur niður á freyðandi
öldurnar.
„Halló!“ sagði Kent allt í einu. Það var einhver lif-
andi verj — eitthvað, sem hreyfðist — stúlka — þarna niðri
við klettótta sjávarströndina.
Hann var þegar kominn fram af klöppinni, hrópandi
og kallandi um leið og hann klöngraðist niður snarbratt-
an, illfæran hamarinn; hann greip um bergsnasir með
höndunum og fékk fótfestu á sillunum. Hann hugsaði
ekki um annað í bili, en að komast klaklaust niður Og
var kominn fast að stúlkunni áður en hún varð hans
vör.
Vindurinn hafði vitanlega borið hróp hans burtu, og
stúlkan hrökk við þegar hún sá hann, og leit til hans undr-
andi og óvingjarnlega.
Hún hafði einungis verið að horfa fram af yztu snös-
unum, ef til vill á eitthvert sjávardýr í pollunum milli
klettanna; hann sá nú, að hún var ómeidd og örugg, þar
sem hún stóð og virti hann fyrir sér.
Ung stúlka, ekki laus við gelgjuskeiðið og blóma bernsk-
unnar. Hann áleit hana átján eða nítján ára, ekki há
vexti, en undarlega tíguleg, fannst honum. Kent fannst
hann eins og hver annar óboðinn gestur undir hinu stöð-
uga augnaráði hennar.
„F.g bið yður afsökunar!" hrópaði hann upp yfir öskr-
ið í vindi og öldum. „Ég sá yður ofan af klöppinni og
varð hræddur! Ég hélt eitthvað kynni að vera að yður“.