Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1972, Blaðsíða 33

starfssystur okkar hafi áhuga
á þessu atriði, hef ég nefnt það
hér.
Persónulega finnst mér þetta
atriði vera hvatning, sem við
getum hvorki gengið fram hjá
né gert of lítið úr. Ég tel, að
hafi hj úkrunarkonan nokkurs
staðar starfssvið, þá sé það inn-
an hinnar frjálsu gæzlu, þar sem
hún í framtíðinni getur haft
miklu hlutverki að gegna, ekki
aðeins sem samstarfsmaður,
heldur einnig sem ég vil kalla
„sjálfstæður starfskraftur". Það
verður ekki staður til að baða
sig í rósum, heldur skipar hún
þar auðan sess í þjóðfélaginu,
og eftir því eigum við að sjálf-
sögðu að keppa.
Mennlun.
Grundvöllur þess, að við
hjúkrunarkonur getum ef til vill
í framtíðinni staðið betur í stöðu
okkar en nú, er, að við gerum
okkur ljóst, hvert markmiðið er,
og högum menntun okkar eftir
því. Hér hafa stéttarfélögin
miklu hlutverki að gegna.
Breytingar á skólakerfinu al-
mennt, sem eru nú á döfinni í
löndum okkar, hafa m. a. í för
með sér, að þær okkar, sem nú
og í nánustu framtíð skipa
ábyrgðarstöður innan heilsu-
gæzlu og hjúkrunar, munu ráða
til starfa og kenna fólki með
aðra og oft betri skólamennt-
un en við sjálfar höfum. Við
verðum að vera við því búnar,
að þetta hafi í för með sér ein-
hver vandamál. Kennslutækn-
inni fleygir fram, og einnig í
því felst hvatning, þar sem hún
gerir mögulegt að veita nemum
nýja þekkingu með aðferðum,
sem okkur gat ekki órað fyrir.
Þó að hj úkrunarmenntunin
sé að mörgu leyti meðal þeirra
greina menntunar, sem fylgzt
hafa bezt með tímanum, er eng-
in ástæða til að slá slöku við.
Vafalaust er, að hjúkrunar-
menntunin verður á hærra stigi
í framtíðinni en nú er. Sú
menntun á háskólastigi, sem við
keppum að, má þó ekki verða
eftirsókn eftir vegtyllu, heldur
nauðsynleg forsenda þeirrar
starfsþekkingar, sem af okkur
verður krafizt í framtíðinni.
Þegar litið er á hina öru þró-
un innan vísinda og tækni - sem
hefur m. a. leitt til, að iðnverka-
maður verður að endurhæfa sig
þrisvar sinnum á starfsferli sín-
um - verðum við að gera ráð
fyrir, að framhaldsnám og sí-
felld menntun á vinnustaðnum
hafi æ stærra hlutverki að
gegna. Við þörfnumst aukins
sambands við aðra starfshópa
á skólaárunum. Af hverju höf-
um við ekki sameiginlega
kennslu í sumum greinum?
Minni einangrun innan eigin
stéttar og breyting námsins í
alþjóðlegra horf eru kröfur, sem
munu verða gerðar til okkar í
framtíðinni.
Hið aukna og heillandi starfs-
svið, sem framtíðin býður, krefst
án eða efa umfangsmikilla breyt-
inga á námsefni okkar. Þær
breytingar og þau fyrirbæri í
þjóðfélaginu, bæði til góðs og
ills, sem við þegar komum auga
á, verður að hafa til hliðsjónar
við gerð áætlana um menntun.
En við getum ekki endalaust
bætt við, við verðum að losa okk-
ur við það, sem orðið er úrelt,
og taka upp í staðinn efni, sem
er í fullu gildi í þjóðfélaginu.
Það sjónarmið, að sérmennt-
un eigi ekki, eins og nú er mjög
víða, að vera aðskilin frá al-
mennri menntun, - sjónarmið,
sem ryður sér mjög til rúms, —
ætti einnig að vekja okkur til
umhugsunar. Þróun í þessa átt
er álitin auka samskipti fólks
úr mismunandi starfsstéttum og
gera þau lýðræðislegri.
Tal um lýðræði og menntun
leiðir hugann að því, að það
urðu fjörugar umræður í
sérf ræðinganef nd Alþ j óðaheil-
brigðismálastofnunarinnar um
það, hvort einhverjir sameigin-
legir þættir (hefð?) væru í
undirstöðumenntun hj úkrunar-
kvenna, sem væru þeim fjötur
um fót við að komast t. d. til
ábyrgðarstarfa, eiga frumkvæði,
fást við þjóðfélagsvandamál og
umgangast aðrar starfsstéttir
sem jafningja. Menn átöldu við-
leitni til einstefnu, sem leiðir
af sér ópersónulegan vanagang,
sem bælir niður einstaklings-
eðlið eða leiðir ef til vill til upp-
reisnai’.
Kennaramenntunin og fram-
boð á góðum kennurum er
vandamál, sem við eigum nú
þegar við að stríða og við leys-
um ekki í bráð. Vandamálið
verður sennilega enn örðugra
úrlausnar, þegar menntunin
verður aukin. I framtíðinni
verður kennaramenntunin ör-
ugglega eitt þeirra mála, sem
forgang verða að hafa. Kenn-
ari, sem meðal nemenda er „leit-
andi eins og þeir, en ekki ein-
ungis vizkubrunnur“, er snjöll
lýsing, sem ég heyrði einu sinni,
- hún verður sjálfsagt einnig
í gildi sem markmið kennara-
menntunar í framtíðinni.
Itannsóknir i |iá|!u ba‘Urar
hjúkrunar.
„Rannsóknir eru einn þeirra
þátta, sem geta stuðlað að því,
að heilsugæzla og hjúkrun að-
lagist stöðugt þörfum þjóðfé-
lagsins,“ segir í skýrslu Alþjóða-
heilbrigðismálastofnunarinnar.
Við erum örugglega allar sam-
mála um sannleiksgildi þessara
orða, en jafnframt gerum við
okkur Ijósa þá sorglegu stað-
reynd, hve takmörkuð úrræði
við höfum, - og á það lagði sér-
fræðinganefndin áherzlu.
Þar sem það er tilgangslaust
í þessu sambandi að hefja lang-
ar umræður um rannsóknar-
störf, ætla ég í stuttu máli að
nefna nokkur atriði, sem nefnd-
inni dvaldist við og geta átt
hér heima, ef litið er til þess,
sem ég hef áður sagt.
Ef við viljum vera raunsæjar,
Framh. á bls. 153.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 145