Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 32

079
HILDIBIiANDE.
’Alls ekki.‘
’Því lilupn þær þá í felur þegar ég kom 'i ‘
’Gerðu þær það; ég vissi það ekki. Þær eru fram-
úrskarandi einurðárlausar. ‘
’Það iítr svo út; on ég elska börn. Iívai' oru þær uúi‘
’Það veit ég ekki.‘
’Mig- langar til að sjá þær.‘
’Fyrirgefið góði faðir. Guð veit hvert þær kunna
að hafa farið. Ilinar litlu, léttu fætur liafii ef til yill
borið þær burt yfir lióla og hæðir, það er ómögulogt að
finua þær.‘
’Jæja þá, látum þær fara. En livað er þottai1
’Þetta góði faðir, er húa som ég bjó til, til að hlífa
mér fyrir sólarhitauum.1
’Það er líkthúum þaim, sein systur Rósalíu-reglunnar
hafa.‘
’Er það svo; það er sannarlega skrítið, ég hafði enga
hugmynd uin það.‘
’Margt hef 6g þskt skrítnara en það; eu það varðar
eng-u. Sjáðu nú til sonr rninn, þegar ég kom neðan
brautina, virtist mér ég sjá vínþrúguklasa bak við búsið.!
’Það er líka til,‘ svaíaði Jón.
’Má ég tína nokkur vínber, mér þyltir þau góð?‘
’Sannarlega faðir. Á ég ekki að færa yðr þau?'
’JSTci, ég vil tína þau sjálfr. ‘