Svava - 01.12.1897, Síða 36

276
HILDIIiRANDU.
’.Tá, svo ov Jxið faðiv,‘ svavaði Liícía.
’Þið favið báðav nicð mév til Palevmó, þið iiafið ev-
indi þangað/
Angela v'eyndi að svava en gat það eigi, hún gvót
eigi, og ekki heldv leið yfiv hana, en hún titvaði af hug-
av-angist þegav lnín gékk þaðan sem liún hafði leitað sév
hælis. Ilinn góðhjavtaði bóndi liovfði meðaumkvunav
augum á hana og tautaði fyviv nmnni sév : ’Það veit guð
að ég gat eigi hjálpað þév.‘
’Eg veit það,‘ andvavpaði Angela. ’Guð blessi þig
fyviv það sem þú hefiv gevt. Taktu þetta, ég þavfnast
þess eigi, ég vevð ekki vitaf eins óhamingjusöm ef þú.
þiggv það. •
Og um leið og hún sagði þotta, þvýsti hún poninga-
pýngju í lófa gamla mannsins,
Tienedikt sá það. Hljóp þangað, en stansaði angna-
blik og hætti svo við áfovm sitt, on Eambó tók á móti
gjöfinni.
Það vav auðséð að munkvinn átti í hövðu sálavstvíði
við sjálfan sig, hvevt hann ætti að sleppa pýngjunni.
Loksius sleit hann augun af henni og sagði:
’Komdu nú, ég vav heppinn að finna þig. Þú evt
eigi æfðv í að ljúga, sonv minn.‘