Dagblaðið Vísir - DV - 22.07.2016, Page 19

Helgarblað 22.–25. júlí 2016 Úttekt 3
Einu eggin á neytendamarkaði
með löggilda vottun
Lífrænu hænurnar
hjá Nesbúeggjum
• Fá lífrænt fóður
• Fá mikið pláss
• Njóta útiveru
nesbu.is
NESBÚ
EGG
Er þEtta líka fyrir karla?
Á ekki að þurfa að vera erfitt
Hann segist hafa lært margt hjá
Stígamótum og fer þangað þegar
hann þarf á því að halda.
„Það sem sat eftir hjá mér eft­
ir að hafa verið í þessum karlahópi
var þessi sérstæða sameiginlega
reynsla. Þú heyrir einhvern segja
eitthvað og þú tengir fullkomlega við
það,“ segir hann. Hann vísar til af­
leiðinganna, til dæmis á sjálfstraust.
Í karlahópnum hans voru mennirn­
ir allir sannfærðir um að þeir væru
með óeðlilega litlar geirvörtur, typp­
in á þeim væru ekki eins og á öðrum
karlmönnum eða þá að húðin þeirra
væri ekki í réttum litatón. „Það var
sérstakt að sjá sömu höfnunartil­
finninguna, sömu líkamsskömm­
ina, sama skortinn á sjálfstraustinu.
Þetta var breiður hópur, karlar á
ólíkum aldri og ólíkir yfirhöfuð en
við áttum þetta sameiginlegt,“ segir
hann.
Ofbeldi gegn körlum er sjaldnar
í kastljósinu og þó að umræðan
sé að aukast og vonandi að verða
þolendavænni eru enn margir sem
eiga erfitt með að leita sér hjálpar.
„Ég veit að það er þannig, enn
í dag sextán árum eftir að ég fór
að venja komur mínar þangað, að
karlar hringja í Stígamót og spyrja
hvort það sé tekið á móti þeim. Mér
finnst það mjög erfitt.“
Haraldur segist velta því fyrir
sér hvort það reynist körlum oft
erfiðara að leita sér aðstoðar vegna
þess að þeir búa ekki við innbyggða
hræðslu um að verða fyrir kynferð­
isofbeldi. Þegar það svo gerist verði
áfallið þegar viðkomandi karl verð­
ur fyrir ofbeldi svo stórt og mikið.
„Ég held að margar konur geri það,
búi við þessa innbyggðu hræðslu,
vegna þess að þetta er svo nálægt
þeim. Þetta byrjar oft svo snemma.
Þegar stelpum var kennt að strákar
sem eru vondir við þær séu skotnir
í þeim til dæmis,“ segir hann. „Ég er
oft forvitinn um það hversu margir
karlar fara í viðtöl, hvort þeir komi
aftur eftir fyrsta viðtalið, hvernig þeir
sinni þessu til langs tíma. Ég óttast
stundum að sú sé ekki raunin.“
Þurfum að standa við stóru
orðin
Hann segist velta því fyrir sér hvort
samfélagið sé tilbúið til þess að sýna
brotaþolum raunverulegan skilning,
þrátt fyrir loforðin.
„Sálarmorð og svona, ég á mjög
erfitt með að fólk sé brennimerkt
sem manneskjur sem eigi sér ekki
viðreisnar von,“ segir hann og segir
það mikilvægt að hætt verði að búa
til staðalmynd manneskju sem hef­
ur orðið fyrir ofbeldi. „Það þarf að
sýna samkennd, ekki vorkunn.
Fólk verði að fá svigrúm til að
byggja sig upp, vinna sig út úr því
sem gerðist á eigin forsendum án
þess að við ákveðum hver réttu við­
brögðin séu, enda séu þau ekki til.“
Hann segist einnig vona að þeir sem
velji þann kost að segja frá hlutun­
um opinberlega, geri meira en bara
segja frá einu sinni. Að þeir leiti sér
raunverulega aðstoðar, þurfi þeir
þess.
„Þó að ég viti að það sé mikil­
vægt að vinna í sínum málum, er
ég samt stundum hræddur um að
fólk finni fyrir pressu til að segja frá.
Það er ekki jákvætt í mínum huga.
Ég held að maður eigi ekki að gera
það fyrr en hann er tilbúin til þess.
Ég hef séð fólk segja frá, til dæmis á
samfélagsmiðlum, en gera svo ekk­
ert frekar. Það að segja frá opinber­
lega er kannski bara fyrsta skrefið,
það er líka mjög gott skref, en mað­
ur verður að vinna þetta lengra, fyrir
sig sjálfan. En það er ekki hægt að
neyða fólk til að segja frá eða kæra.
Það verður bara að gera það á sínum
eigin hraða.“
Vill geta talað
„Ég er að mörgu leyti frjáls frá þessu.
Ég er ekki reiður yfir minni reynslu,
ég vorkenni ofbeldismanninum
miklu meira en ég vorkenni sjálfum
mér. Ég hugsaði með mér að ég ætl­
aði ekki að eyða tíma mínum í að
hata. Ef ég fengi nafnið á viðkom­
andi, hvað myndi ég gera við það?
Ég er á þeim stað að ég vil frekar vera
góður pabbi og eiginmaður, ég vil
geta stutt þá sem lenda í svona sjálf­
ir, ég vil geta talað um þessi mál, og
ég vil halda áfram að vinna í sjálf­
um mér. En svona mál trylla mig
auðvitað alltaf. Ég kynni mér þessi
mál, ég reyni að fræða aðra og láta
gott af mér leiða.“
Hann tekur líka virka afstöðu.
Hann velur að trúa þeim sem segja
frá, enda var honum trúað og veit
að það skiptir öllu máli. Hann vill
skapa sitt eigið þolendavæna um­
hverfi. „Ég tala oft um mitt mál
við fólk, svo að það skilji að ein­
hver nær þeim en það heldur, hafi
orðið fyrir ofbeldi. Til að fá það til
að skilja. Ég geri það líka til að fá
fólk til að skilja að þó að einhver
hafi orðið fyrir svona ofbeldi, þá sé
manneskjan ekki ónýt. Hún á að fá
tækifæri til að halda áfram að lifa
og þarf að fá aðstoð til þess. Ég tala
líka við fólkið sem efast um frásagn­
ir þolenda og segir: „En, maður veit
náttúrlega aldrei.“ Mig langar að
það skilji, en hlutirnir eru stundum
bara svo fjarri því, það getur ekki
sett sig í þessi spor. Fyrir vikið sam­
þykkir það kannski frásögn ofbeld­
ismannsins frekar en þess sem var
brotið á.
Mér var trúað, ég hef aldrei þurft
að berjast fyrir því að koma sann­
leikanum upp á yfirborðið. Svo er
ég heppinn að sá sem braut á mér
tengdist fjölskyldunni ekki, og ég
þurfti aldrei að horfa á neinn tala
fallega um hann eða til hans, eða
vera góður við hann á neinn hátt.
Ég slapp blessunarlega við alla
þannig auka togstreitu og sársauka
hvað sjálfan mig varðar – en ég
upplifi togstreituna og sársaukann
reglulega í gegnum umfjöllun um
brot sem aðrir verða fyrir. Oft þarf
ég að setja svona mál í samheng­
ið: Hvað ef þetta væri mamma þín,
systir þín, dóttir þín? – sem er öm­
urlegt, því ég gæti alveg sagt: hvað
ef þetta væri bróðir þinn? Hvern­
ig myndi þér líða ef þeim væri ekki
trúað og þau fengju viðbrögðin: „En
auðvitað veit maður aldrei?“ En ef ég
næ til fólks svona þá verður það að
vera þannig. Við skiljum hlutina oft
ekki fyrr en þeir eru komnir í sam­
hengi við okkar nánasta umhverfi.
Vonandi getum við breytt því, með
því að trúa fólki strax. Ég var hepp­
inn.“ n
„Ég á
alveg
nóg með það
sem ég þó man