Fréttablaðið - 23.09.2017, Side 34

Eygló Ásta er einmitt að byrja í pásu þegar slegið er á þráðinn til hennar í London. Þó hún sé til-tölulega nýkomin þang-að af Edinborgarhátíð-
inni, þar sem hún sýndi leikverkið
The Nature of Forgetting tuttugu og
sex sinnum á einum mánuði með
samstarfsfólki sínu í Theatre Re, er
hún ekkert að slaka á heldur strax
byrjuð í öðru verkefni. „Ég er núna á
fullu í æfingum með eigin kompaníi
sem heitir Ephemeral Ensemble.
Við vorum að fá styrk sem svipar
til listamannalauna og erum að æfa
verk sem verður sýnt hér í London í
lok október.“
Ég ákveð að forvitnast meira
um nýja verkefnið síðar í viðtalinu
og sný mér fyrst að sýningunni The
Nature of Forgetting (Eðli gleymsk-
unnar) og stjörnugjöfinni sem Eygló
Ásta og félagar fengu fyrir hana.
„Leikverkið snýst um  það
sem eftir er af manneskjunni þegar
minnið er farið,“ lýsir Eygló Ásta.
„Því eins og segir í leikskránni: „Það
er einhver kjarni, djúpt innra með
okkur, í hverri manneskju, og það
er það eina sem stendur eftir þegar
minnið hverfur.“  Á sviðinu er Tom,
sem er fimmtíu og fimm ára gam-
all, á leið til veislu. Á meðan hann
hefur sig til þá hreyfa við honum
minningarslitur um vináttu, ást og
sektarkennd.“
Við undirbúninginn sem stóð í
tvö ár segir Eygló Ásta hópinn bæði
hafa unnið með fólki sem er byrjað
að missa minnið vegna öldrunar og
fólki á ýmsum aldri sem er með Alz-
heimer og aðra minnistengda sjúk-
dóma. „Við frumsýndum verkið í
byrjun árs í tilefni af International
Mime Festival. Svo fórum við með
það til Edinborgar. Við erum sex
á sviði, fjórir leikarar og tveir tón-
listarmenn,“ lýsir Eygló Ásta og segir
sýninguna mjög krefjandi fyrir sig
líkamlega. „Mikil hlaup um sviðið
fram og til baka. Svaka keyrsla.“
Bæði hlegið og grátið
Sýningin The Nature of Forgetting
virðist ætla að verða langlíf því mikil
ferðalög eru fram undan hjá Eygló
Ástu og félögum í Theatre Re. „Við
verðum á flakki með sýninguna um
heiminn meira og minna næstu tvö
árin,  bæði um Evrópu og Banda-
ríkin. Svo er áhugi fyrir henni líka í
löndum í Asíu og Suður-Ameríku,“
segir hún.  En er hópurinn þá ekki
líka á leiðinni til Íslands? „Von-
andi, við værum pottþétt til í það.
Ísland er ekki svo langt undan. Við
þurfum bara að finna rétta tím-
ann. Þetta verður dálítið púsl af því
við erum byrjuð á næsta verkefni.
Svo erum við líka með stórt sett í
sýningunni, mikið dót á sviðinu.“
Þetta síðasta útskýrir Eygló Ásta
svo: „Í heilanum er staður sem heitir
hippocampus (dreki á íslensku). Þar
geymir fólk minningarnar, safnar
þeim saman, svo þeirri heilastöð
má líkja við verkstæði. Þennan stað
sköpum við á sviðinu. Þar er fullt af
hlutum og alls konar dóti sem við
byggjum upp sem minningar en
tökum þær svo í sundur og reisum
aftur á rangan hátt til að sýna hvernig
minnissjúkdómar fara með okkur.“
Í undirbúningsvinnunni var leik-
hópurinn í þéttu sambandi við sér-
fræðing á sviði minnissjúkdóma.
„Það var prófessor frá UCL, stórum
háskóla hér í London, sem gaf okkur
vísindalegu hliðina og við notum
hana til að búa til leikreglur á svið-
inu,“ segir Eygló Ásta. „Bestu og
skemmtilegustu verkfærin við sköp-
un eru reglur og hindranir sem þarf
að taka tillit til. Með þeim byrjaði
vinnan okkar við verkið að mótast.“
Hún segir bæði hlegið og grátið
á sýningunum. Eiginlega meira
grátið. Það hafi þó ekki verið ætl-
unin. „Maður býr ekki til eitthvað
til að sækjast eftir harmi og vill helst
ekki að fólk labbi út niðurbrotið. En
þetta efni snertir marga og það eru
margir sem koma til okkar eftir sýn-
inguna og lýsa persónulegri reynslu
af minnis sjúkdómum hjá sínum
nánustu. Auðvitað skiptir máli fyrir
okkur að fólk tengi við efnið. Þá
erum við að gefa rétta mynd.“
Viðtökurnar komu á óvart
Þið fenguð glimrandi dóma. „Já, við
áttum ekki von á svona fínum við-
tökum. Undir lokin vorum við, held
ég, komin með fimm stjörnu dóma
úr tólf mismunandi áttum.“
Hina miklu aðsókn að The Nature
of Forgetting á Edinborgarhátíðinni
segir Eygló Ásta meðal annars skýrast
af því að verkið hafi verið valið sem
boðssýning af menningarstofnun-
inni British Council. „British Council
velur tuttugu sýningar annað hvert
ár á Edinborgarhátíðinni sem stjórn-
endum leikhúsa alls staðar að úr
heiminum er boðið á. Mjög margir
aðstandendur sýninganna sækja
um að komast inn í þann pakka. Ég
held að á hátíðinni séu yfir 3.000 sýn-
ingar af ýmsum toga þannig að það
er erfitt að keppa um athyglina en
við vorum svakalega heppin að vera
valin í þennan hóp. Sóttum um með
árs fyrirvara og fengum  sérstakan
stimpil þegar við komum á hátíðina.
Það var mikill heiður.“
Eðli gleymskunnar er samstarfs-
verkefni hópsins sem að honum
stendur, að sögn Eyglóar Ástu. „Það
var ekkert handrit – og er ekki
enn, nema í hausnum á okkur. Við
vorum með ákveðið þema, ákveðna
búninga og einhverja leikmynd, plús
þessa vísindalegu hlið sem við feng-
um hjá sérfræðingnum en notum
mikinn spuna til að byggja upp sýn-
inguna.  Í grunninn erum við alltaf
með sama þemað en í hvert skipti
sem við sýnum erum við að endur-
uppgötva og upplifa. Þó sýningin sé
erfið líkamlega þá er hún enn erfið-
ari fyrir heilann því hún er alltaf að
koma manni á óvart.“
Nýtt verk í smíðum
Eygló Ásta flutti út til London
haustið 2010 og ætlaði bara að vera
í nokkra mánuði við nám í The
International School of Corporeal
Mime. „Ég hafði einhverja drauma
um að ferðast en fann mig svo vel í
skólanum svo ég var í honum í fjög-
ur ár, fyrst að læra og svo að kenna.
Skólinn flutti til Bandaríkjanna, ég
fór með honum og varði þremur
sumrum þar. Við opnuðum leikhús
– nú er það þar og ég hér. Það hafði
líka áhrif að ég gifti mig. Maðurinn
minn, Ramon Ayres, er frá Brasilíu
Fengu fimm
stjörnu dóma
úr tólf áttum
Eygló Ásta Þorgeirsdóttir, leikari og leik-
stjóri, er nýlega komin af Edinborgar-
hátíðinni. Sýning sem hún tók þátt í sem
höfundur og leikari, The Nature of Forgett-
ing – eða Eðli gleymskunnar – sló þar ræki-
lega í gegn og er á leið um heiminn.
Eygló Ásta ætlaði bara að vera nokkra mánuði í London þegar hún fór þangað 2010 en þar er hún enn. MyNd/RaMoN ayREs
Eygló Ásta er á
stöðugu flugi um
sviðið.
MyNd/daNiLo MoRoNi
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Sjötíu ára hátíð
Edinborgarhátíðin er yfirskrift
fjölmargra leiklistar-,dans-,
óperu-, og tónlistarviðburða og
smærri hátíða sem fram fara á
þriggja vikna tímabili síðsumars í
Edinborg í Skotlandi. Hátíðin hóf
göngu sína árið 1947, í kjölfar
síðari heimsstyrjaldarinnar, til að
auðga menningarlíf Evrópu. Það
hefur hún gert árlega síðan.
AuðvitAð skiptir máli
fyrir okkur Að fólk
tengi við efnið. Þá erum
við Að gefA réttA mynd.
en við búum hér í London enn
sem komið er og vinnum saman
í  fyrirtækinu okkar, Ephemeral
Ensemble.“
Nú berst talið aftur að nýja leik-
verkinu sem  Eygló Ásta  minntist
á í upphafi og ég bið hana að segja
mér frá því. „Við Ramon erum búin
að ganga með þetta verk sem hugar-
fóstur í eitt og hálft til tvö ár. Nú
er það loksins að fara á svið. Tveir
menn eru á sviðinu, annar þeirra er
Ramon, ég er að leikstýra og svo er
tónlistarmaður, því við erum með
lifandi tónlist, þannig að á æfingum
erum við fjögur. Á ensku heitir það
The Actualisation Show og snýst um
það hvernig við finnum gildi lífsins
þegar það virðist tilgangslaust.“
Þið eruð ekkert á láglendinu þegar
þið veljið ykkur viðfangsefni. „Nei,
við höfum ekki gaman af að búa til
list nema hún hafi innihald og skipti
fólk einhverju máli.“
2 3 . s e p t e m b e r 2 0 1 7 L A U G A r D A G U r34 H e L G i n ∙ F r É t t A b L A ð i ð
2
3
-0
9
-2
0
1
7

0
4
:3
7
F
B
1
1
2
s
_
P
0
7
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
7
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
4
3
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
D
D
2
-B
E
9
0
1
D
D
2
-B
D
5
4
1
D
D
2
-B
C
1
8
1
D
D
2
-B
A
D
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
1
B

F
B
1
1
2
s
_
2
2
_
9
_
2
0
1
7
C
M
Y
K