Dagblaðið Vísir - DV - 30.06.2017, Blaðsíða 15

fólk - viðtal 15Helgarblað 30. júní 2017
voru Ingunn og Benedikt jákvæð
því ekkert benti til þess að sagan
myndi endurtaka sig.
Fékk kunnuglega verki
Í 20 vikna sónar þann 12. janúar
síðastliðinn leit allt vel út. Þá var
Ingunn gengin 20 vikur og þrjá
daga. Þar fengu þau jafnframt að
vita að von var á tveimur strák­
um. Ingunn segir að það hafi ver­
ið mikill léttir að sjá og heyra að
allt liti vel út á þessum tímapunkti.
Þá hafði leghálsinn einnig verið
skoðaður og leit fullkomlega eðli­
lega út.
Fjórum dögum síðar, þann 16.
janúar síðastliðinn, byrjaði Ingunn
hins vegar að fá kunnuglega verki.
„Ég fór fyrr heim úr vinnunni
þennan dag. Mér leið furðulega
og lagði mig. Ég var miklu hressari
þegar ég vaknaði og var að elda
kvöldmat þegar verkirnir gerðu
vart við sig,“ segir Ingunn og bætir
við að þarna hafi veröldin hrunið.
„Ég vissi þannig séð hvað var að
fara að gerast.“
Í framhaldinu brunuðu þau
Benedikt niður á kvennadeild þar
sem Ingunn var skoðuð. Þá kom í
ljós að það sama og gerðist á fyrri
meðgöngunni var að gerast. Leg­
hálsinn var byrjaður að opnast og
belgirnir byrjaðir að síga. „Þarna
fengum við líka að heyra að ástæð­
an fyrir því að fæðingin var komin
af stað væri leghálsbilun. Það var
líka ástæða þess að við misstum
barnið árið 2015.“
Í þetta skipti var hægt að stöðva
fæðinguna tímabundið. Þar sem
Ingunn var aðeins gengin 21 viku
var þeim sagt að hún þyrfti að ná
að minnsta kosti 24 vikna með­
göngulengd svo börnin ættu
möguleika á að lifa. „Eftir að búið
var að stoppa fæðinguna reynd­
um við að koma okkur vel fyrir og
ætluðum að vera þarna eins lengi
og við mögulega gætum. Ég var al­
veg rúmliggjandi. Mátti ekki einu
sinni fara á klósettið. Þetta var
erfitt en að sama skapi reyndum
við að hugsa sem minnst og ein­
beita okkur að núinu. Það tókst al­
veg ágætlega.“
Benedikt tekur sérstaklega fram
að vinnuveitendur hans hafi sýnt
honum mikinn skilning. Það hafi
skipt öllu máli við þessar erfiðu
aðstæður: „Þeir sögðu mér að hafa
ekki áhyggjur af vinnunni heldur
einbeita mér alfarið að Ingunni og
tvíburunum. Ég er afar þakklátur
fyrir það hvernig þeir brugðust
við.“
Erfiðir dagar
Dagarnir eftir að Ingunn var lögð
inn á kvennadeildina liðu hægt.
Þegar hún var gengin 22 vik­
ur og fimm daga fékk hún stera
sem áttu að flýta fyrir lungna­
þroska drengjanna. Allt var með
kyrrum kjörum til sunnudagsins
29. janúar. Þá byrjaði Ingunn að
fá verki aftur. „Fyrst var Ingunni
gefin verkjalyf. Við vonuðum að
lyfin myndu stöðva fæðinguna en
svo varð ekki. Morguninn eftir var
hún færð upp á fæðingardeild. Þá
var Ingunni gefið dreypi í æð til að
stoppa samdrættina. Hún var með
það í sólarhring.
Fyrst virkaði dreypið ágætlega
en á þriðjudeginum voru sam­
drættirnir orðnir svo miklir að
það var ekki hægt að bíða leng­
ur,“ segir Benedikt og bætir við að
á milli klukkan 17 og 18 hafi lækn­
ar og sérfræðingar verið látnir vita
að fæðingin væri komin af stað.
Þá var Ingunn gengin 23 vikur og
einn dag.
„Það vissu allir á barnaspítal­
anum að þeir væru að koma. Það
var búið að undirbúa alla sem áttu
einhvern tímann eftir að koma að
strákunum. Áður en fæðingin fór
að stað höfðum við líka fengið að
hitta barnalækni sem var búinn að
útskýra allt ferlið fyrir okkur. Hvað
yrði gert ef strákarnir myndu fæð­
ast eftir 23 vikna meðgöngu. Hann
spurði okkur líka hvað við vildum
að þeir gerðu mikið og var ekkert
að fegra eða skafa utan af hlutun­
um svo við gætum tekið upplýsta
ákvörðun. Við vorum því alveg
meðvituð um ferlið sem fór af stað
samhliða fæðingunni.“
Sofnaði í fanginu á móður sinni
Klukkan 19.15, þriðjudaginn 31.
janúar kom Heiðar Már í heiminn.
Þá var hann 488 grömm og 29
sentimetrar. Tæpum hálftíma síð­
ar fæddist Brynjar Máni. Hann
var 460 grömm og 30 sentimetrar.
„Fæðing Heiðars gekk miklu betur
en Brynjars. Það sást líka strax að
Heiðar var örlítið stæltari en bróð­
ir hans.“ Þegar bræðurnir voru
orðnir stöðugir eftir fæðinguna
voru þeir fluttir í hitakössum inn
á gjörgæsludeild barnaspítalans.
Þar voru þeir settir í öndunarvélar.
Fljótlega kom í ljós að ekkert var
hægt að gera fyrir Brynjar. Í kjöl­
farið fengu foreldrar hans að taka
hann með sér inn á herbergið þar
sem Ingunn fékk að hvíla sig eftir
fæðinguna. Þar var hann skírður.
Í framhaldinu var allri öndunar­
aðstoð hætt. „Við fengum að vera
alveg í friði með Brynjar eftir að
við komum með hann inn á her­
bergi. Hjúkrunarfræðingur kom
tvisvar og kíkti á okkur um nóttina.
Í fyrra skiptið var hann ekki farinn
en um klukkan fjögur, þegar hún
kíkti aftur, var hann farinn. Hann
sofnaði í fanginu á mömmu sinni,“
segir Benedikt og heldur áfram.
„Þarna hrundi heimurinn. Á
sama tíma og við vorum með deyj­
andi barn í fanginu var ég eins
og skopparabolti á milli Brynjars
og Heiðars sem lá inni á gjör­
gæslu í hitakassa. Okkur leið eins
og allt væri búið þegar Brynjar
fór en á sama tíma hékk vonin á
Heiðari. Lungun hans voru örlítið
þroskaðri og því virkuðu sterarn­
ir fyrir hann en ekki Brynjar. Þetta
var mjög skrítið og tilfinningarnar
blendnar.“ Ingunn og Benedikt
segja að fyrstu dagarnir eftir að
Heiðar og Brynjar fæddust hafi
runnið saman í eitt. „Maður var
gjörsamlega búinn á því andlega
og líkamlega en við þurftum að
vera sterk fyrir Heiðar.“
Hringurinn bjargar mannslífum
Fyrstu tvo sólarhringana eftir
að Heiðar fæddist var hann í
ljósum í hitakassanum og fékk
næringu í gegnum æðalegg í
naflastrengnum. „Það var svo mik­
ill raki í kassanum að hann sást
varla. Hjúkrunarkonan þurfti að
þurrka móðuna af svo við gætum
séð hann,“ segir Benedikt og bætir
við að um þetta leyti hafi þau fyrst
áttað sig á því að nánast öll tæki
og tól, sem björguðu lífi Heiðars,
voru merkt sem gjafir frá kven­
félaginu Hringnum. „Maður áttar
sig ekki á því fyrr en maður lendir í
þessum aðstæðum hvað Hringur­
inn er gríðarlega mikilvægt líknar­
félag. Það er þeim að þakka að við
erum með eina bestu nýburagjör­
gæslu í Evrópu.“
Í fyrsta skiptið sem Heiðar
fékk brjóstamjólk var skammtur­
inn hálfur millilítri. „Heiðar var
svo lítill að okkur fannst við samt
vera að troða í hann.“ Viku síðar
var skammturinn þó orðinn sjö
millilítrar. Heiðar, sem tók snuð
frá fyrsta degi, var fljótur að bragg­
ast og segja Ingunn og Benedikt
að spítalavistin hafi í heildina litið
gengið vel þrátt fyrir að sálartetur
foreldranna hafi ekki verið upp á
sitt besta. „Það var ekki mikið um
bakslag. Heiðar fékk reyndar sýk­
ingu á 10. degi en náði að hrista
hana af sér. Fósturæðin lokaðist
sjálf og við reyndum að einblína á
litlu sigrana.“
Benedikt viðurkennir fúslega
að þau Ingunn hafi bæði keyrt sig
út andlega og líkamlega. „Við vor­
um búin að missa eitt barn og hitt
barnið var á gjörgæslu. Við vissum
ekki hvort hann kæmist einhvern
tímann heim eða hvort við þyrftum
að kveðja hann líka. Maður ætlaði
sér að vera alltaf hjá honum, njóta
tímans sem við höfðum. Það var
líka hrikalega erfitt að fara heim
af spítalanum og skilja hann eftir.
Okkur fannst við svo óralangt í
burtu, en það vandist samt. Auð­
vitað kom svo að því að við keyrð­
um okkur í þrot.“
Alvarlegt bakslag
Ingunn fékk Heiðar fyrst í fangið
þegar hann var sjö daga gamall.
„Það var stórkostlegt. Gleðin var
álíka mikil þegar hann opnaði
fyrst augun, náði fyrsta kílóinu og
tók brjóst í fyrsta skipti. Það er svo
margt sem gleður mann í þessu
ferli. En auðvitað sveiflast tilfinn­
ingarnar fram og til baka. Maður
tekur allan skalann.“
Daginn áður en Brynjar Máni
var jarðaður lenti Ingunn aftur
inni á spítala. Þá hafði hún verið
með gríðarlega mikla verki í
móður lífinu sem hún taldi í fyrstu
að væru hluti af úthreinsuninni.
Verkirnir ágerðust þó samhliða
miklum blæðingum og að lokum,
eftir að hafa ítrekað reynt að ná
sambandi við meðgöngu­ og
sængurlegudeildina, án þess að fá
nokkur svör um hvað þau ættu að
gera, brunaði Benedikt með hana
upp á spítala þar sem hún var
samstundis lögð inn og gefið blóð.
Í framhaldinu var hún send í
aðgerð og útskaf þar sem lítill hluti
af fylgjunni hafði ekki skilað sér í
fæðingunni. „Mér var að blæða út
og við áttum að jarða daginn eftir.
Þetta var hræðilegt en sem betur
fer fékk ég leyfi til að fara í jarðar­
förina. Það var tvísýnt um það á
tímabili,“ segir Ingunn.
Brynjar Máni er grafinn í Kópa­
vogskirkjugarði. Ingunn segir að
útförin, sem var gerð þann 16.
febrúar, hafi verið einföld og lítil í
sniðum. Aðeins þeirra allra nán­
ustu voru viðstaddir. Þau létu taka
frá þrjú leiði í kirkjugarðinum og í
framtíðinni mun hann hvíla á milli
þeirra.
„Á þessum tveimur vikum
sem liðu frá því að strákarnir
„Gott að finna að lífið heldur áfram“
n Foreldrum tvíbura sem fæddust á 23. viku meðgöngu er þakklæti ofarlega í huga n Gjafir frá Hringnum björguðu lífi Heiðars Más
„Þegar bræðurnir
voru orðnir stöð-
ugir eftir fæðinguna voru
þeir fluttir í hitakössum
inn á gjörgæsludeild
barnaspítalans.
Ingunn, Benedikt og Heiðar Már Ætla að njóta
þess að vera saman í sumar. Mynd dV EHF / SIgtryggur ArI