Morgunblaðið - 17.03.2017, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MARS 2017
✝ Edda Sigrún,fyrrverandi
héraðsdóms-
lögmaður, fæddist
í Reykjavík 17.
apríl 1936. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Hrafn-
istu 13. mars 2017.
Hún gekk í Hús-
mæðraskólann og
var síðar einn
fyrsti stúdent frá
öldungadeild MH en síðar lá
leið hennar í lögfræði Háskóla
Íslands þaðan sem hún útskrif-
aðist árið 1979. Hún var um
árabil í virkur liðsmaður í
Kvenfélaginu Hringnum og fé-
lagi Soroptimista og stundaði
leikfimi í hópi Ástbjargar
Gunnarsdóttur frá árinu 1961.
Edda Sigrún starfaði lengst
af sem héraðsdómslögmaður
og um tíma hjá Ríkislögreglu-
stjóra en var síðar með eigin
lögfræðiskrifstofu. Einnig átti
hún þátt í stofnun Laura Ash-
ley-verslunarinnar á Íslandi.
Foreldrar Eddu
Sigrúnar voru
Ólafur Hafsteinn
Einarsson, kennari
og þýðandi, og
Gréta Sigurborg
Guðjónsdóttir,
verslunarmaður.
Systkini Eddu Sig-
rúnar voru Elín
(látin), Katrín og
Guðjón (Ólafs-
börn). Edda Sig-
rún var gift Helga Hreiðari
Sigurðssyni sundkappa, úr-
smið og verslunarmanni. Þau
Helgi eignuðust fimm börn en
næstelsta barn þeirra hjóna,
Grétar, lést 24. desember
2016. Fjögur barna þeirra sem
eru á lífi í dag eru Sigurður,
Helgi Hafsteinn, Edda Júlía og
Sigrún Gréta. Edda Sigrún
lætur einnig eftir sig 14 barna-
börn og fjögur barnabarna-
börn.
Jarðarför Eddur Sigrúnar
fer fram frá Hallgrímskirkju í
dag, 17. mars 2017, kl. 13.
Elsku móðir mín, tengdamóðir
og amma okkar hún Edda Sigrún
er látin.
Edda Sigrún vildi lifa, annað
kom ekki til greina og var ekki til
umræðu. Vandamál sem mátti
rekja til mjaðmarbrots vegna
skíðaslyss versnuðu og þegar svo
við bættist ættlægur Parkison
hrakaði henni hraðar en okkur
gat grunað. Þó að ekki hafi gefist
tóm til að ræða málin til hlítar þá
var okkur sem hana best þekkt-
um ljóst að svona hefði hún ekki
viljað lifa áfram. Þó að Eddu Sig-
rúnar verði sárt saknað fögnum
við hvíldinni sem henni hefur ver-
ið veitt. Eddu Sigrúnu var margt
til lista lagt. Það sem hún tók sér
fyrir hendur tók hún alla leið.
Hvort sem það var móðurhlut-
verkið, handavinna, góðgerðar-
málefni, lögmannsstörf, garð-
yrkjan eða jólabakstur. Heilu
sófasettin bróderuð og peysur
prjónaðar í hjáverkum. Minnst
14 sortir af jólakökum bakaðar.
Upprætandi illgresi eða skrifandi
greinargerðir á næturnar. Hún
lagði alla sína orku í viðfangsefn-
ið. Af orku átti hún líka nóg. Fyr-
ir Eddu Sigrúnu voru sumarnæt-
urnar ekki nógu stuttar. Ásamt
afa Dassa byggði hún fyrst í
Rauðagerði og svo í Stóragerðinu
og svo síðar fjölskylduheimilið í
Hlyngerðinu. Þar lét hún ekki við
sitja. Sjórinn og fjaran kölluðu og
svo fór að þau (endur)byggðu hús
á Stokkseyri, Álftanesi, Seltjarn-
arnesi og í Skerjafirði samhliða
rekstri á fimm til átta manna
heimili og lögfræðiskrifstofu.
Ekkert verkefni var henni ofviða
og engin vandamál óleysanleg.
Bjartsýnin höfð að leiðarljósi og
hausinn einfaldlega settur undir
og vaðið áfram. Auðvitað leiðir
slík elja og metnaður til árekstra,
öfundar og stundum áfalla.
Mamma og amma Edda var
ákveðin og stundum ósveigjanleg
en hún var jákvæð og meinti og
vildi vel. Hún var metnaðarfull
fyrir hönd okkar barna og barna-
barna og óskaði þess að við
menntuðum okkur öll sem eitt.
Metnað þennan hafði hún erft frá
afa Óla og ömmu Grétu en á upp-
vaxtarárum þeirra var möguleiki
til menntunar ekki eins sjálfsagð-
ur og hann er í dag. Nú er að-
gangur að menntun jafnvel of
sjálfsagður sem aftur getur leitt
til vanrækslu. Eitthvað sem var
þyrnir í hennar augum. Amma
Edda Sigrún hafði stórt hjarta og
mátti ekkert aumt sjá. Einatt
áttu hlutir það til að hverfa af
heimilinu og reyndust þá hafa
endað í bókasafni fangelsisins, á
tombólu Hringsins eða inni á
heimili einhverra sem voru minni
máttar. Eða hún bauð einstæð-
ingum til samsætis á hátíðisdög-
um.
Amma Edda Sigrún var sól-
dýrkandi eins og Grétar heitinn
og voru ferðirnar niður í Naut-
hólsvík ófáar. Síðar svo ferðir til
Frakklands og svo til Austurríkis
á skíði. Amma Edda var venju-
lega hrókur alls fagnaðar, stund-
um fyrirferðarmikil og oft til um-
ræðu eins og oft er títt um
skapstóra, ákveðna og metnaðar-
fulla einstaklinga. Hamhleypan
hún Edda Sigrún gaf lífinu lit,
hún var fagurkeri og umvafði sig
fallegum hlutum og var sjálf allt-
af óaðfinnanleg til fara með rauð-
an eða bleikan varalit og nagla-
lakk í stíl. Við söknum mömmu og
ömmu mikið en unnum henni
hvíldarinnar. Kærar þakkir til
starfsfólks Hrafnistu Laugarási
fyrir óaðfinnanlega umönnun.
Helgi Hafsteinn, Fjóla,
Ásta Karen, Lilja Dögg
og Haukur Steinn.
Mamma mín var einstök.
Mamma mín var glæsileg.
Mamma mín var metnaðargjörn.
Mamma mín var orkumikil.
Mamma mín var stolt af fólkinu
sínu. Mamma mín var falleg.
Mamma mín var hjartahlý.
Mamma mín var mannvinur mik-
ill. Mamma mín var dugleg.
Mamma mín var fyrirmynd.
Mamma mín var Pollýanna.
Mamma mín var vinamörg.
Mamma mín var lögmaður.
Mamma mín hugsaði vel um þá
sem minna máttu sín. Mamma
mín var atorkusöm. Mamma mín
rétti hjálparhönd. Mamma mín
var gjafmild.
Mamma mín var einstaklega
dugleg. Mamma mín var „díva“.
Mamma mín lagði hart að sér.
Mamma mín var góður náms-
maður.
Mamma mín kom miklu í verk
á stuttum tíma. Mamma mín var
listræn. Mamma mín þurfti að
vera fremst meðal jafningja.
Mamma mín var „drottning“.
Síðast en ekki síst var hún
mamma mín og amma barnanna
minna og ég mun sakna hennar
alla daga og alltaf.
Þín,
Edda Júlía.
Elsku mamma mín er fallin
frá. Hún er mér fyrirmynd í svo
mörgu enda atorkukona mikil,
gjafmild og greiðvikin. Það var
allt gert á miklum hraða hjá
mömmu og komst hún yfir að
gera hluti á stuttum tíma sem
aðra óraði ekki að hægt væri að
gera. Þess utan var allt gert með
eindæmum vel, það var aldrei
kastað til höndunum. Ég sá hana
alltaf fyrir mér á efri árum, eins
og ömmu Dúllu, virka í starfi á
dvalarheimili, vera öðrum til að-
stoðar og vinna með hluti í hönd-
unum og taka þátt í félagsstarfi.
En því miður hrakaði henni hratt
á síðustu tveimur árum og gat
fljótt ekki gert það sem hún hefði
viljað. Það var vissulega áfall fyr-
ir alla að horfa upp á henni
versna þegar veikindin tóku yfir.
Eins hlýtur þetta að hafa verið
henni afar erfitt, enda alveg á
skjön við hennar karakter.
Mamma var með eindæmum
bjartsýn kona en líka afar ákveð-
in. Hún var á undan sinni samtíð,
mikil drottning og á sama tíma al-
gjör nagli og lét ekkert stoppa sig
þegar viljinn var fyrir hendi. Ég á
margar góðar minningar, mörg
kort sem hún hefur skrifað mér í
gegnum tíðina og myndaalbúm
sem gott verður að rifja upp í
framtíðinni til að halda minningu
hennar á lofti. Þegar ég fer út í
garð að róta í beðunum, sjaldnast
með hanska (eins og mamma), þá
hugsa ég til hennar. Hún gaf mér
græna fingur og það er eitt af
mörgu sem ég er þakklát fyrir.
Þín yngsta af fimm,
Sigrún Gréta.
Nú hefur amma okkar hún
yndislega Edda fallið frá, hinn 13.
mars, eftir erfið veikindi. Kona
sem stóð við bakið á okkur öllum
og hvatti okkur í öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Sterkur
og flottur karakter sem margir
ættu að taka sér til fyrirmyndar.
Þrátt fyrir að vera mikill harð-
stjóri var hún rosalega góð og
flott kona sem átti margar góðar
vinkonur og var elskuð af þeim
eins og svo mörgum öðrum. Við
systkinin eyddum miklum tíma
með henni bæði á flakki í
vinnunni og svo var oft gott að
fara í sumarhús þeirra hjóna sem
þau áttu á Stokkseyri. Í því húsi
hvíla margar góðar minningar
þar sem við vorum oft öll saman
fjölskyldan 21 talsins. Sama á
hvaða árstíma var það alltaf jafn
gaman að eyða tíma með þessari
fjölskyldu, fíflagangurinn í
krakkaherberginu og leikirnir út
í garði og í fjörunni sem við
krakkarnir eyddum heilu klukku-
stundunum í að leika okkur. Góði
maturinn sem amma eldaði og ró-
legu kvöldin sem við eyddum svo í
að hlusta á sögurnar sem amma
og afi höfðu að segja. Amma
hugsaði alltaf vel um garðana sína
og voru þeir alltaf svo flottir.
Amma Edda var kona sem tók
mikinn þátt í lífi okkar þriggja og
einnig lagði hún mikið á sig við að
kynnast vinum okkar og talaði
alltaf vel um alla, það var enginn
sem amma vildi ekki kynnast
heldur tók alla að sér af góð-
mennsku sinni og munum við
sakna hennar endalaust og minn-
umst hennar fyrir þá sterku,
stjórnsömu, flottu konu sem hún
svo sannarlega var. Hvíldu í friði,
elsku amma okkar.
Andri Már Bjarnason,
Sigþór Árni Bjarnason og
Tekla Ósk Bjarnadóttir.
Þrátt fyrir þá staðreynd að
dauðinn er sjálfsagður og óum-
flýjanlegur hluti tilveru okkar
allrar, er hann alltaf tilfinninga-
lega óskiljanlegur, óviðunandi og
jafnvel óréttlátur, ekki síst þegar
hann ber niður nálægt okkur
sjálfum og hrífur á brott þann
sem okkur þykir vænt um og við
metum.
Það er sárt að sakna en það er
líka gott að rifja upp og muna.
Þegar við systkinin lítum í sjón-
hendingu yfir líf okkar með
Eddu vakna í brjósti okkar bjart-
ar og hlýjar tilfinningar. Hún var
einhver lífsglaðasta og jákvæð-
asta manneskja sem við höfum
kynnst. Hláturinn bjartur og
smitandi, lífskraftur og gleði
fyllti út í öll horn þar sem hún var
stödd hverju sinni.
Dugnaði og afkastagetu henn-
ar var við brugðið. Hún var stöð-
ugt að og virkjaði alla sem ná-
lægt henni voru til verka, enginn
fékk að sofa út ef verkin biðu.
Hún ræktaði ekki einungis sinn
eigin garð heldur var með garða
nágranna og vina í fóstri. Sumir
segja að hún hafi ekki mátt sjá
garð í óhirðu án þess að banka
upp á og biðja um að fá að taka til
hendinni.
Við söknum Eddu en vonum
að arfleifð hennar og lífshlaup
verði okkur áfram vegvísir til
skynsamlegra ákvarðana það
sem eftir lifir.
Við vottum Helga og öllum af-
komendum og vinum okkar
dýpstu samúðar.
Guðjón og Katrín
(Gaukur og Dadý.)
Edda Sigrún Ólafsdóttir, syst-
ir hennar mömmu, var ein af
þessum konum sem alls staðar
vöktu athygli og aðdáun. Hún
var svo glæsileg og fögur og á
sama tíma eldklár. Í minningu
okkar krakkanna var hún líka
einstaklega hláturmild og
skemmtileg. Alltaf stutt í glens
og gleði. Og hún sjarmeraði alla
upp úr skónum. Eins og í tilfelli
systur sinnar og móður okkar
Elínar G. Ólafsdóttur, átti hún
mörg börn. Edda átti fimm börn
og mamma sex. Þannig var tíð-
arandinn. En á sama tíma og þær
voru báðar með krakkaskara í
kringum sig og héldu falleg
heimili, þar sem alltaf var skellt í
dúndur góðar matarveislur og
hversdagsmaturinn ekkert slor,
unnu þær báðar og störfuðu við
ýmis störf, Edda sem lögfræð-
ingur og mamma sem skóla-
stjórnandi og stjórnmálakona og
létu þær sannarlega að sér
kveða, hvor á sínu sviði.
Margar skemmtilegar minn-
ingar koma upp í hugann þegar
rifjaðir eru upp tímar með Eddu.
Þegar ég, sú elsta okkar, var til
dæmis í arkitektanámi í Kaup-
mannahöfn kom Edda eitt sum-
arið í heimsókn og var í nokkra
daga með yngstu börnin. Ég var
með dóttur mína Tinnu og á fullu
í arkitektanáminu og fannst ég
ekki hafa mikinn tíma til annars
en að sinna skólanum og dóttur-
inni. Allt auka, eins og til dæmis
að rækta og sjá um plöntur á
svölunum okkar, þar sem steypt-
ir voru stórir plöntukassar,
fannst mér ég bara ekki hafa
tíma eða þolinmæði til að sinna.
En Edda aftur á móti kom í
heimsókn, fór í leiðangur á
blómatorg og kom svo með fang-
ið fullt af plöntum sem hún svo
gróðursetti hjá mér bara rétt sí
svona á meðan við stóðum og
spjölluðum á svölunum mínum.
Og þegar hún svo fór aftur til Ís-
lands var ég komin með dásam-
lega blómstrandi blómakassa
sem mér fannst ég náttúrlega áð-
ur engan tíma hafa haft til að sjá
um, þar sem ég var í fullu námi
og með eitt barn sem þurfti að
sinna. Edda aftur á móti með sín
fimm börn kom, plantaði bara á
meðan hún spjallaði og fór svo
með bros á vör. Ég man að ég
fékk nett hláturskast þegar
Edda kvaddi, því þetta var svo
lýsandi fyrir hana. Hún hefði lík-
lega í dag verið greind sem of-
virk eða kannski bara svo mikill
dugnaðarforkur að henni féll
aldrei verk úr hendi. Og hún
gerði þetta á svo skemmtilegan
hátt að eftir stóð gleði og fegurð
og við mæðgur nutum blómanna
langt fram eftir hausti. Öll eigum
við systkinin svona skemmtileg-
ar minningar um Eddu, því hún
var svo ótrúlega orkumikil og
skemmtileg og á sama tíma svo
hlý og yndisleg. Hennar verður
sárt saknað. Við Elínarbörn
sendum Helga Sigurðssyni, eig-
inmanni hennar, og börnum
þeirra Sigurði, Helga Hafsteini,
Eddu Júlíu og Sigrúnu Grétu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Valgerður, Sigurborg,
Haraldur, Brynja Dagmar
og Ása Björk Elínar- og
Matthíasarbörn.
Ég á ljúfar og skemmtilegar
minningar um Eddu Ólafs. Sum-
arið 1958 kem ég sjö ára og
hringi bjöllunni í Mjóuhlíð 4 og
spyr hvort ég megi passa Sigga.
Af og til löbbuðum við Siggi sam-
an út á róló, stundum fórum við
líka í búðirnar í mjólkurbúð, fisk-
búð og kannski líka í Axelsbúð
eftir sykri eða hveiti. Ég gerði
þetta bæði til þess að ná mér í
aura og líka til að vera með barn í
pössun.
Grétar fæddist næst, svo fal-
legur að ég hafði aldrei séð svona
fallegt barn. Alla daga var Edda
brosandi, glöð og glæsileg, ég
horfði með aðdáun á hve létt og
smart hún var í rauðu stuttbux-
unum. Með fallegar hreyfingar,
alltaf kát og hress. Og Edda og
Dassi svo ástfangin, ung og full
af krafti. Með árunum áttu þau
eftir að bralla mikið. Byggja í
Rauðagerði, Stóragerði, Hlyn-
gerði og á fleiri stöðum. Og bæta
við sig þremur börnum, þeim
Sigrúnu Grétu, Eddu Júlíu og
Helga. Allt er þetta unga fólk
kraftmikið og duglegt eins og
foreldrarnir. Oft hitti ég Eddu á
förnum vegi, glaða og hressa að
vanda. Og alltaf vildi hún vita
hvort ekki væri allt gott að frétta
af gömlu barnapíunni sinni.
Síðustu árin hafa verið erfið
henni Eddu og ekki auðvelt að
horfa á hana missa allt sitt þrek.
En svona endar lífið oft og þess
vegna er gott að muna allar
gleðistundir og verða aftur barn
á ný. Fjölskyldunni sendi ég
samúðarkveðju og þakka fyrir
samfylgdina í lífinu.
Gróa Sigríður
Einarsdóttir (Lóa).
Nú er vinkona mín Edda
Ólafsdóttir búin að kveðja þenn-
an heim. Við erum búnar að
þekkjast í 65 ár og fara saman í
gegnum þykkt og þunnt eins og
gengur. Þegar ég lít til baka þá
minnist ég Eddu sem óvenju-
orkumikillar konu sem gafst ekki
upp þó að á móti blési. Eftir að
börnin okkar voru kominn á legg
og við höfðum betri tíma fyrir
okkur sjálfar treystist vináttan
betur. Við vorum saman í leik-
fimi, fórum í sýningarferðir bæði
innanlands og utan. Einnig höfð-
um við báðar gaman af leikhúsi.
Eftir að ég og Valborg dóttir mín
keyptum okkur sumarbústað á
Stokkseyri 1994 fórum við oft
saman austur og nutum þess að
vera þar í húsunum okkar. Það
var auðvitað að áeggjan Eddu að
við keyptum þar.
Edda var mikil gæfumann-
eskja í einkalífi sínu, hún giftist
Helga sínum kornung, þau eign-
uðust fimm yndisleg börn. Og
eftir það fór hún í nám og endaði
sem lögfræðingur. Þetta hefði
hún ekki getað ef Helgi hefði
ekki staðið eins og klettur við
hlið hennar. Seinustu árin hafa
verið henni og fjölskyldunni erf-
ið. Bæði veikindin, þar sem
heilsu hennar fór hrakandi og
andlát Grétars, sonarins. Ég
votta Helga, börnum, tengda-
börnum og afkomendum samúð
mína og barna minna.
Silja Sjöfn Eiríksdóttir.
Edda Sigrún
Ólafsdóttir
Gíslína, eða Gída,
eins og ég kallaði
hana nú oftast hef-
ur verið hluti af lífi
mínu svo lengi sem
ég man. Náin og mikil vinkona
mömmu og seinna pabba.
Ein af mínum fyrstu æsku-
minningum er úr aftursætinu á
litlum Datsun. Á fleygiferð nið-
ur Kamba í rykmekki – alveg
örugglega blönduðum reyk-
mekki – Gíslína við stýrið. Á
leiðinni austur að Völlum í Ölf-
usi með henni og mömmu,
sennilega 4-5 ára. Önnur æsku-
minning grenjandi á stofugólf-
Gíslína
Björnsdóttir
✝ Gíslína Björns-dóttir fæddist
13. maí 1940. Hún
lést 20. febrúar
2017.
Útför Gíslínu var
gerð 2. mars 2017.
inu á Völlum eftir
að Sirrý dóttir Gísl-
ínu vildi gera til-
raun með að taka
mig í kleinu. Hún
ekki nema árinu
eldri og missti mig
á höfuðið. Enn önn-
ur af Sissa, Bjössa
og Siggu, að hugga
greyið sitjandi á
eldhúsbekknum,
nuddandi stóra
kúlu á enninu. Ég man lyktina á
Völlum, smáatriði úr eldhúsi og
stofu. Gíslínu hlæjandi og reykj-
andi. Ég man hana eiginlega
ekki öðruvísi en reykjandi og
hlæjandi.
Ég minnist þess að liggja í
rúminu mínu í Lundarbrekk-
unni, sennilega 6 ára. Sauma-
klúbbur hjá mömmu og hlátra-
sköllin ógurleg. Þær vinkonur
hafa oft hlegið að þessu síðan og
endalaust hef ég verið minntur á
þegar ég í geðvonsku minni kall-
aði í mömmu þar sem ég gat
ekki sofnað; sagði henni ákveð-
inn að nú væri nóg komið, ann-
aðhvort yrðu þessar kellingar að
þagna eða fara heim, ég þyrfti
að geta sofnað. Mamma læddist
fram og sekúndubroti síðar
glumdu hlátrasköllin við á ný –
hæst hló Gíslína – eins og alltaf.
Löngu seinna fylgdist ég með
hvernig einstakur vinskapur
mömmu og Gíslínu þróaðist yfir
í vinasamband þeirra fjögurra,
mömmu og pabba, Gíslínu og
Ingvars. Þeir pabbi og Ingvar
náðu vel saman, báðir fjölfróðir
og vel lesnir. Það var gaman að
fylgjast með þessum vinskap og
ófáar voru þær ferðirnar sem
þau fjögur fóru saman, bæði
innanlands og utan.
Og ekki má gleyma slátur-
gerðinni. Sláturgerð Magnúsar!
Það sem þau gátu skemmt sér
yfir henni. Bar nafn pabba, sem
tæpast kom nálægt sláturgerð-
inni að öðru leyti en leggja
henni til nafnið. Þar var oft kátt
á Hjalla.
Ég man satt að segja ekki jól
frá því ég var smápjakkur,
öðruvísi en þær mamma og
Gíslína sameinuðust í smáköku-
bakstri. Og bakstri á randa-
línum og brúnkökum. Og ef
haldin var veisla var Gíslína
hlaupin undir bagga. En ekki
hvað? Eða flatkökurnar hennar!
Maður minn.
Líf Gíslínu og mömmu,
seinna pabba, var samofið. Á
ferð norður í Skagafjörð fyrir
meira en fimmtíu árum keyrðu
þau út af. Gíslína viðbeinsbrotin
en foreldrar mínir ómeiddir.
Sem betur fer, því þau voru á
leið norður til að gifta sig! Fallið
varð fararheill, sannarlega og
ferðalögin fjöldamörg.
En þá er hún Gíslína frá Völl-
um farin í ferðalagið langa. Og
þótt samskipti okkar væru
hvorki regluleg né tíð hin seinni
ár, sakna ég hennar samt. Hún
skipaði stóran sess í lífi foreldra
minna og okkar systkina. Henn-
ar er og verður sárt saknað.
Farðu í friði, Gída mín. Sirrý og
Ingu Þóru og fjölskyldum
þeirra sendi ég samúðarkveðj-
ur.
Árni Magnússon.