Morgunblaðið - 17.03.2017, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MARS 2017
✝ VernharðurGuðmundsson
fæddist á Stóru-
Drageyri í Skorra-
dal 23. september
1932. Hann varð
bráðkvaddur á
Landspítalanum
við Hringbraut 8.
mars 2017.
Foreldrar Vern-
harðs voru Guð-
mundur
Guðbrandsson, bóndi á Stóru-
Drageyri, f. 20.6. 1889, d. 29.12.
1975, og Guðrún Vernharðs-
dóttir, húsmóðir, f. 15.12. 1893,
d. 15.6. 1981.
Systkini Vernharðs eru 1)
Þuríður, f. 2.9. 1919, d. 16.6.
2006. 2) Guðrún, f. 23.6. 1923, d.
18.9. 1948. 3) Halldóra, f. 8.4.
1927, 4) Guðbjörg, f. 7.10. 1929,
d. 1.2. 2005. 5) Guðbrandur, f.
22.10. 1934, d. 4.6. 2001, og 6)
Kristófer, f. 20.11. 1937, d. 10.7.
2013.
Hinn 30.7. 1960 kvæntist
Vernharður Camillu Lydíu
Thejll, f. 24.6. 1939, d. 26.4.
2016. Foreldrar Lydíu: Ólafur
Ágúst Thejll, f. 29.9. 1900, d.
10.7. 1964, og Rannveig Thejll,
f. 20.4. 1903, d. 14.9. 1979.
Börn Vernharðs og Lydíu eru
1) Ágúst, f. 16.2. 1958, unnusta
maki Helgi Björn Hjaltested, f.
28.11. 1969. Börn þeirra eru: a)
Eva Björk, f. 1987, (faðir Ingi B.
Karlsson), sambýlismaður Evu
er Arnar Bjarki Kristinsson, f.
1986. Sonur hans er Elvar
Snær, f. 2009. Barn þeirra er
Salka Von, f. 2016. b) Vern-
harður Atli, f. 1996, c) Friðrik
Páll, f. 1998, d) Alexander
Breki, f. 2008, d. sd. e) Camilla
Anna, f. 2009. 6) Guðbjörg, f.
20.9. 1970.
Vernharður ólst upp á Stóru--
Drageyri til ársins 1954 en þá
flutti hann til Reykjavíkur og
fór að vinna hjá Íslenskum að-
alverktökum á Keflavíkurflug-
velli. Árið 1956 hóf hann nám í
húsasmíði. Hann lauk sveins-
prófinu 1961 og fékk meist-
arabréf í iðninni 16.2. 1965.
Vernharður kynntist Lydíu
17.6. árið 1956. Þau trúlofuðu
sig 6.1. 1957 og giftust 30.7.
1960. Þau fluttu að Miðbraut 23
Seltjarnarnesi eftir giftingu og
bjuggu þar til ársins 1973 en þá
fluttu þau í Hæðargarð 14. Árið
1979 fluttu þau að Fífuseli 4.
Árið 1996 byrjuðu þau að
byggja sumarbústað í landi
Dagverðarness og eyddu þar
öllum sínum frítíma. Sumarbú-
staðinn nefndu þau Sælureit.
Þegar börnin voru farin að
heiman fluttu þau að Roðasölum
16 í Kópavogi. Eftir lát Lydíu,
2016, bjó Vernharður áfram í
Roðasölum.
Útför Vernharðs fer fram frá
Seljakirkju í dag, 17. mars 2017,
kl. 13.
Marilyn A. Asis, f.
1988. Börn hans
eru: a) Davíð Þór, f.
1980. Móðir hans er
Sigrún Linda Lofts-
dóttir, f. 1961. Son-
ur hans er Brímir
Alexander, f. 2015,
barnsmóðir Nína
Alexandersdóttir, f.
1995, og b) Andri
Rafn, f. 1985. Móðir
hans er Kristín
Sesselja Hönnudóttir, f. 1960.
Andri er í sambúð með Karitas
Witting Halldórsdóttur, f. 1988.
2) Guðrún, f. 8.5. 1961, maki
Daniel Berner, f. 30.10. 1955.
Börn þeirra eru: a) Stefán, f.
1989, í sambúð með Bianca Gis-
ler, f. 1995, og b) Katrín, f. 1992,
í sambúð með Daniel Keller, f.
1990. 3) Ragnar Ingi, f. 17.4.
1962, maki Sigrún Axelsdóttir,
f. 6.12. 1963. Börn þeirra eru: a)
Lovísa Ósk, f. 1989. Sambýlis-
maður: Sigurður Elíasson, f.
1988. Börn þeirra eru: Guðlaug
Helga, f. 2013, og Sigrún Rós, f.
2015. b) Róbert Ingi, f. 1996. c)
Rebekka Rós, f. 1999. 4) Heiða,
f. 28.6. 1965, maki Ólafur Egg-
ertsson, f. 5.10. 1964. Börn
þeirra eru: a) Arnór, f. 1987, b)
Ágúst, f. 1991, og Aron Eggert,
f. 2003. 5) Linda, f. 28.1. 1969,
Elsku, elsku besti pabbi minn
varð bráðkvaddur 8. mars á
hjartadeild Landspítalans. Svo
ótrúlegt og ósanngjarnt. Hann
var alltaf svo hraustur. Aldrei
veikur. Kletturinn í fjölskyld-
unni. Ekki eru liðnir nema tæpir
10 mánuðir síðan elsku mamma
mín kvaddi þennan heim.
Pabbi minn var húsasmíða-
meistari. Og það eru sko mörg
húsin í Reykjavík og nágrenni
sem hann smíðaði. T.d. húsið
okkar í Fífuseli 4 og svo meist-
araverkið hans Sælureiturinn
okkar í Skorradal. Og þangað er
sko gott að koma. Pabbi minn
vann alltaf mikið. Fór eld-
snemma og kom heim eftir að
við vorum sofnuð. Það var sko
gaman þegar pabbi var í fríi á
sunnudögum. Þá var farið í bíl-
túr. Og gaman að fara í útilegur
með mömmu og pabba.
Pabbi minn var jákvæður og
brosmildur maður. Og tók flest-
öllum eins og þeir voru. Pabbi
minn var líka góður tengda-
pabbi, afi og langafi. Tók svo vel
á móti mér og Evu minni þegar
við vorum tvær, og innréttaði
íbúð fyrir okkur í Fífuseli. Og
þegar Helgi kom inn í líf mitt
var pabbi alsæll að fá smíða-
tengdason. Gaman var að sjá
viðbrögðin hjá honum og
mömmu í kirkjunni þegar pabbi
fékk nafna. Pabbi datt næstum
um koll og felldi tár. Og mamma
grét. Yndislegt var líka að pabbi
gekk með mér inn kirkjugólfið
og ég var svo spennt að hann
reyndi að stoppa mig í því að
hlaupa inn.
Pabbi hafði mjög gaman af
því að tala um pólitík og smíðar.
Og þá gátu hann og Helgi minn
talað saman. Eftir að mamma
fór í Boðaþing sat pabbi minn
þar allan daginn hjá henni. Ást-
in á milli þeirra var svo sterk.
Þegar mamma lést höfðum við
miklar áhyggjur af pabba. Hann
var með brotið hjarta en hann
hélt áfram. Hann fór með okkur
á ættarmót. Og með okkur í
Sælureitinn. Einn góðan sumar-
dag fór hann og labbaði með
okkur að Kerlingafossi. Yfir ár
og hóla. Ég var hrædd um hann
en svo stolt af honum eins og
alltaf. Og hann var svo ánægður
með sig. Honum leið svo vel í
Skorradal. Hann var búinn að
plana aðra svipaða gönguferð í
sumar. Ég ætla að labba þessa
gönguferð fyrir hann. Við skellt-
um okkur líka saman í berjamó
síðasta haust og það fannst hon-
um ekki leiðinlegt. Síðustu jólin
hans vorum við fjölskyldan mín
svo heppin að hann og Guðbjörg
voru hjá okkur á aðfangadag.
Og áramótunum eyddum við
saman í Sælureitnum. Og hann
ljómaði af ánægju. Hann var
svo stoltur og ánægður með það
sem hann hafði gert. Ég heyrði í
pabba á miðvikudeginum, hann
sagði mér frá tónleikum sem
hann fór á. Svo um það bil
tveimur tímum seinna var hann
dáinn. Pabbi kvaddi alltaf með
þessum orðum: Ég bið að heilsa
öllum. Ég veit að núna er pabbi
minn ánægður að hitta mömmu
mína. Og það er örugglega mik-
ið spjallað og hlegið. Eins og
alltaf hjá þeim. Elsku pabbi
minn. Takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Og fjöl-
skylduna mína. Söknuðurinn er
mikill. En núna eruð þið
mamma saman. Hvíldu í Guðs
friði með mömmu.
Þín
Linda.
Pabbi er bestur. Það finnst
varla nokkurt barn sem finnst
þetta ekki vera kjarninn í lífinu,
pabbi og mamma eru best. Þau
lækna öll mein og yfirstíga allar
hindranir. Það má vel vera að
pabbi hafi ekki verið fullkominn
en það er ekki nokkur vafi að
hann komst nær því en flestir
aðrir. Við erum að tala um
mann sem vann myrkranna á
milli til að tryggja velferð eig-
inkonu og sex barna. Milli þess
sem hann byggði hús fyrir aðra
byggði hann fjölskyldunni
heimili, gaf sér tíma fyrir
tjaldútilegur í Skorradal,
byggði sumarbústað og var okk-
ur öllum stoð og stytta hvað
sem á dundi. Pabbi gerði allt til
að vera okkur góð fyrirmynd og
sagði aldrei neitt ljótt, hvað þá
blótaði, í návist okkar.
Það má líka segja að pabbi og
mamma hafi gefið okkur gam-
aldags uppeldi. Mamma var
heimavinnandi með okkur sex
krakkana og pabbi úti að vinna
alla daga en kom alltaf heim í
hádeginu til að fá heitan mat og
leggja sig yfir hádegisfréttun-
um í útvarpinu.
Eftir því sem árin liðu fór
hann að róa sig við vinnuna en í
staðinn var farið á fullt að
byggja sumarbústaðinn í landi
Dagverðarness í Skorradal. Er
það enda hin mesta listasmíð
sem við börnin ætlum að ljúka
við að byggja og bæta við.
Vegna þess hve pabbi var
alltaf mikið að heiman vegna
vinnu má segja að við systkinin
höfum verið orðin frekar stálp-
uð þegar við fórum fyrir alvöru
að kynnast honum og þá sér-
staklega þegar mamma veikt-
ist. Það var ekki annað hægt en
fyllast stolti og aðdáun að sjá
hann standa við hlið hennar upp
á hvern dag og gefa henni af
styrk sínum. Það skipti ekki
máli hvert mamma þurfti að
fara í meðferð eða hvar hún var
lögð inn, alltaf var pabbi þar og
tók á sig bæði hlutverk hins
elskandi eiginmanns og jafnvel
létti undir með starfsfólkinu.
Landakot, Vífilsstaðaspítali og
að endingu Boðaþing urðu við-
komustaðir mömmu og alltaf
var pabbi til staðar auk þess
sem við systkinin gerðum okkar
besta til að létta undir með
þeim en enginn líkt því eins
mikið og Guðbjörg systir okkar.
Að öðrum ólöstuðum var hún
langduglegust að fara til þeirra
og taka þau í bíltúra upp í sveit
eða bara í ísbíltúra.
Þó að pabbi hafi yfirleitt ver-
ið fámæltur og rólegur átti
hann sér aðrar hliðar sem ekki
allir vissu af. Þessi hljóði og
hægláti maður gat ausið úr sér
bröndurum, og það mörgum
vart prenthæfum, en auk þess
komst hann iðulega á mikið flug
þegar byggingarlist og aðferðir
bar á góma. Hann hikaði aldrei
við að segja skoðanir sínar og
margt af því sem hann hefur
bölsótast yfir gegnum árin hef-
ur verið að koma fram núna, s.s.
mygla í húsum, lekar og fleira
slíkt. Viljum við leyfa okkur að
taka undir með honum að bygg-
ingarlist þarf líka að vera skyn-
samleg en ekki bara minnis-
varðar um þá sem teikna. Má
þá frekar biðja um minnisvarða
mikilla byggingarmeistara
slíkra sem Vernharður Guð-
mundsson var þar sem gæði
skiptu alltaf mestu máli.
Það er ekki nokkur vafi að
með pabba er mikill völundur,
en umfram allt yndislegur faðir,
og einstakur maður fallinn frá.
Hvíldu í Guðs friði, elsku pabbi,
og njóttu eilífðarinnar í ham-
ingjuríkum faðmi mömmu.
Ágúst, Ragnar Ingi,
Heiða og Guðbjörg
Vernharðsbörn.
Æskuár pabba voru í Skorra-
dal og sögur hans frá þeim tíma
eru ógleymanlegar. Eftir að
hann flutti til Reykjavíkur fór
hann reglulega heim á Stóru-
Drageyri, þangað til afi og
amma fluttu til Reykjavíkur.
Fyrstu æskuminningar mínar
frá Stóru-Drageyri hjá afa og
ömmu eru þegar ég var að leika
við Lubba, hund þeirra. Við fór-
um reglulega upp í Skorradal,
líka þegar við systkinin vorum
orðin sex. Pabbi og mamma fóru
með okkur í tjaldferðalög þang-
að og það voru dásamlegar ferð-
ir.
Pabbi kynntist mömmu 17.6.
1956 og var það ást við fyrstu
sýn. Þau voru alla tíð eins og ný-
ástfangin, héldust alltaf í hend-
ur, gerðu alla hluti saman og
gátu varla hvort af öðru séð. Þau
ræddu um allt og tóku allar
ákvarðanir sameiginlega. Allir
sem kynntust þeim fundu fyrir
þessum einstæka kærleika.
Pabbi vann mjög mikið og
byggði mjög mörg falleg hús í
Reykjavík og nágrenni. Hann
var með menn í vinnu og í námi
og aldrei heyrðum við pabba
kvarta þó svo að vinnan hafi oft
verið erfið. Árið 1998 fékk hann
alvarlega lungnabólgu og lá
lengi á spítala. Stuttu síðar fór
hann í tvær mjaðmaaðgerðir.
Eftir veikindin hætti hann að
vinna og eyddi sínum tíma með
mömmu.
Eftir að við systkinin fórum
að heiman fóru pabbi og mamma
að ferðast meira um landið með
tjaldvagninn sinn en þau byrj-
uðu og enduðu ávallt hverja ferð
með dvöl í Skorradal. Árið 1996
leigðu þau land í Dagverðarnesi
og síðar keyptu þau landið.
Pabbi byggði þar sumarbústað
og þau nutu þess að vera þarna
þegar þau gátu.
Pabbi og mamma komu oft í
heimsókn til okkar í Sviss og
þau nutu þess að kynnast vinum
okkar, skoða umhverfið, fara í
lest, gufuskip, kláf og upp á fjöll.
Seinasta heimsókn þeirra var
vorið 2008, þegar Katrín var
fermd. Við vorum alltaf velkom-
in heim og það var alltaf pláss
fyrir okkur fjögur að gista eins
og það var alltaf nóg pláss fyrir
alla stórfjölskylduna um jól,
páska og aðrar hátíðir. Pabbi
naut þess, þegar við vorum öll í
kringum hann. Fjölskyldan var
pabba allt. Hann gerði allt fyrir
okkur, ef eitthvað týndist fann
hann það, hann hjálpaði okkur
með heimanámið, prjóna og aðra
handavinnu. Pabbi var mjög
heiðarlegur og einstakur maður
sem fyrst hugsaði um aðra og
svo um sig. Hann elskaði frið og
þoldi ekki að sjá aðra beitta
óréttlæti. Það var alltaf ró og
friður um hann. Pabbi var mjög
vel lesinn, hafði mjög gaman af
að tala um byggingar, stjórn-
mál, veður og það sem var að
gerast í heiminum og alltaf til í
að prófa nýjungar. Pabbi og
mamma sögðu alltaf, ef þú ert
hamingjusöm þá erum við það
líka. Fjarlægðin á milli var stytt
með vikulegum hringingum og
pabbi fylgdist mjög vel með okk-
ur fjórum. Við erum sorgmædd,
pabbi er dáinn, aðeins 11 mán-
uðum á eftir mömmu. Ég veit að
honum líður vel núna og ég er
fegin að þau eru sameinuð.
Pabbi stóð sig eins og hetja eftir
að hafa misst stóru ástina sína
en samt var hann eins og væng-
brotinn fugl.
Pabbi, minning þín mun ávallt
lifa.
Guðrún og Daníel.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Vernharð með söknuði.
Minningarnar eru ótal margar
og einnig gleði yfir því að fá að
kynnast honum. Margar sögur
sagði hann frá sínum uppvaxt-
arárum á Stóru-Drageyri í
Skorradal. Sögurnar rifjuðust
oft upp þær góðu stundir sem
fjölskyldan átti saman í sumar-
húsinu að Dagverðarnesi. Oft
voru sögur sagðar frá því sem
gerðist á hernámsárunum í
dalnum; herbílar í vandræðum
á leið sinni yfir Geldingadrag-
ann og Dragána sem húsráð-
endur á Stóru-Drageyri fúslega
aðstoðuðu og flugvélum frá
hernum í lágflugi eftir vatninu.
Oft sagði hann sögu af banda-
rísku herflugvélinni sem
hlekktist á við Fitjar og hinni
miklu björgun sem því fylgdi.
Meðal annars var ruddur vegur
austur eftir vatninu sunnan-
megin í landi Stóru-Drageyrar
inn að Fitjum. Sögur sagði
hann af skólagöngu sinni þegar
fara þurfti langar leiðir fót-
gangandi og jafnvel að þvera
vatnið þegar það var ísilagt.
Mjög minnisstæð var hjá Venna
farskólavistin á Mófellsstöðum
en þar kynntist hann Þórði
Jónssyni blinda, sem var lands-
þekktur hagleikssmiður en
Þórður varð alblindur þegar
hann var sjö ára. Fékk Venni að
fylgjast með honum og „að-
stoða“ hann aðeins við smíðarn-
ar. Vel má vera að Venni hafi
þarna fengið hugmynd sína að
því ævistarfi sem síðar varð. Ég
vil þakka tengdaföður mínum
góða samfylgd og samveru.
Blessuð sé minning hans.
Ólafur Eggertsson.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn með miklum trega en
hann féll sviplega frá miðviku-
daginn 8. mars. Er ég lít yfir
farinn veg er efst í huga mér
þakklæti. Þakklæti yfir því að
hafa kynnst þeim eðalhjónum
Venna og Lydiu heitinni. Við
sem eftir lifum getum hugleitt
hversu samhent og samrýmd
þau voru í hjónabandi sínu og
lært af þeim. Í öll þau ár sem ég
hef verið í þessari fjölskyldu
hef ég ávallt dáðst að því hvern-
ig Venni leitaðist við að stjana í
kringum frú sína og létta henni
lífið. Augnaráðið þegar hann
horfði á hana Lydiu sína var
glampandi eins og gjarnan er
hjá ástföngnu fólki. Umhyggjan
leyndi sér aldrei. Það duldist
heldur engum hversu vinnu-
samur Venni var alla tíð og þeg-
ar þau hjónin reistu sér sum-
arhús í Borgarfirði kom
bersýnilega í ljós hversu mikill
listasmiður Venni var. Með elju
og dugnaði reis upp þeirra
Sælureitur þar sem þau áttu án
efa sínar bestu stundir, stund-
um ein en oftar en ekki umvafin
sinni nánustu fjölskyldu. Það er
eftirsjá að Venna en ég leyfi
mér að trúa á endurfundi og
veit hver bíður með faðminn op-
inn og við sem eftir erum getum
hughreyst okkur við það. Fyrir
mína hönd og barnanna minna
vil ég þakka fyrir góð kynni og
votta systkinunum, mökum
þeirra, börnum og barnabörn-
um samúð okkar.
Sigrún Axelsdóttir.
Elsku fallegi, skemmtilegi og
góði afi okkar er farinn til
ömmu. Það er örugglega mikil
gleði hjá þeim og margt að tala
um. Söknuðurinn er rosalegur
en eftir sitja góðar minningar.
Ég, Eva Björk, var svo heppin
að fá að búa og alast upp hjá
ömmu og afa í Fífuseli til níu
ára aldurs. Afi passaði mig, las
fyrir mig og ég fór með þeim í
útilegur. Afi smíðaði stórt bleikt
krakkahús fyrir barnabörnin
fyrir framan Fífuselið sem var
rosalega gaman að leika í.
Seinna bættust bræður mínir
við, þeir Vernharður Atli og
Friðrik Páll. Afi var svo stoltur
af öllum barnabörnunum sínum.
Við fluttum síðan annað í Breið-
holtinu, en ekki langt frá ömmu
og afa og vorum við mjög dug-
leg að að labba til þeirra í heim-
sókn. Það var alltaf gott að
koma þangað eftir skóla og
spjalla. Amma og afi voru líka
dugleg að koma í heimsókn til
okkar. Við skelltum okkur oft
upp í Skorradal til að hjálpa við
að byggja Sælureitinn okkar og
hittum hin frændsystkinin og þá
var sko gaman. Svo fluttum við
fjölskyldan upp á Akranes. Það
var svolítið erfitt að flytja frá
öllum sem við þekktum, en
amma og afi voru dugleg að
kíkja á okkur. Þá var skellt í
matar- eða kaffiveislu og mikið
spjallað og hlegið. Tvö systkini
bættust síðan við í hópinn. Alex-
ander Breki, sem lést, og litla
örverpið hún Camilla Anna. Við
munum öll eftir hlátrinum,
gleðinni, góðvildinni og matar-
boðunum. Afi var einstaklega
hlýr og góður maður og gaman
að hlusta á hann segja sögur,
leika við hann og bara sitja í
fanginu hans. Afi tók alltaf sér-
staklega vel á móti okkur þegar
við hittum hann, með bros á vör.
Og sagði „velkomin á fætur“.
Afi náði að hitta yngsta langafa-
barnið sitt, hana Sölku Von
mína, og vera viðstaddur
skírnina hennar. Afa fannst svo
gaman að hitta fólk og fara í
veislur. Síðustu áramót verða
ógleymanleg. Þá vorum við öll
saman, fjölskyldan og afi, uppi í
Sælureit að fagna nýju ári. Við
eigum öll góðar minningar um
elsku afa okkar og munum eftir
hjálpseminni og ástinni á milli
ömmu og afa. Afi var endalaust
duglegur að hjálpa henni. Þau
fóru allt saman, gerðu allt sam-
an og voru frábær fyrirmynd.
Elsku afi okkar. Takk fyrir allt.
Við vitum að núna eruð þið
amma saman og fylgist með
okkur. Knús og kossar til ykkar.
Við elskum þig og söknum þín.
Eva Björk, Vernharður
Atli, Friðrik Páll
og Camilla Anna.
Afi er dáinn og það mun ekki
verða hægt að fylla skarðið eftir
hann. Hann var alltaf svo ham-
ingjusamur þegar við komum í
heimsókn og hann naut þess að
sýna okkur hvernig hægt væri
að byggja, segja okkur sögur
frá Skorradal og Borgarfirði og
fræða okkur þar með. Afi var
alltaf í vinnuskyrtu heima en í
jakkafötum þegar hann fór í
heimsóknir. Minnisstætt er
hvernig hann drakk kaffi, bara
með sykurmola og svo þegar
hann var að leita að hlutum þá
heyrði maður oft: „Jahhajá.“ Þó
svo að fjarlægðin væri löng, þá
vissi afi alltaf hvað við værum
að gera, læra, vinna og áhuga-
mál okkar. Samband afa og
ömmu var til fyrirmyndar.
Hann hugsaði svo vel um ömmu,
gerði allt fyrir hana. Maður sá
og fann, þetta er ást. Faðmur
afa var alltaf opinn. Afi, við
söknum þín.
Stefan og Katrin.
Vernharður
Guðmundsson
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samhug og hlýhug við andlát og jarðarför
ÞÓRU RAGNHEIÐAR ÞÓRÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir eru færðar til starfsfólks
lyfjadeildar SAK, Heimahlynningar og
Heimahjúkrunar Akureyri.
Bergur Steingrímsson
Emil Þór Vigfússon
Gyða Ragnheiður Bergsdóttir
Stefán Steingrímur Bergsson