Morgunblaðið - 25.07.2017, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚLÍ 2017
✝ Vigdís Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Ormarslóni í
Þistilfirði 14. apríl
1933. Hún lést 18.
júlí 2017.
Hún var dóttir
Sigurðar Jakobs-
sonar frá Kollavík
og Kristjönu Sig-
ríðar Jósefsdóttur
frá Ormarslóni.
Þar ólst hún upp
uns móðir hennar giftist Krist-
jáni Vigfússyni frá Kúðá og
flutti til Raufarhafnar.
Vigdís gekk í gagnfræða-
skóla á Akureyri og síðan í
húsmæðraskóla á Löngumýri í
Skagafirði. Árið 1954 giftist
1956. Börn hennar og Kolbeins
Gíslasonar eru Sigtryggur og
Sólrún Dís. Sonur Sigtryggs
og Kristínar Eiríksdóttur er
Tómas Ari. Sigtryggur er
fæddur 1958. Dætur hans og
Brynju Reynisdóttur eru Gréta
Ingibjörg og Þórdís. Erlingur
er fæddur 1960. Sonur hans og
Önnu Bjarkar Sigurðardóttur
er Stefán, kvæntur Irinu
Zhilinu. Kristján Sigurður er
fæddur 1963. Synir hans og
Camillu Utne eru Jóhann, Jak-
ob og Daníel.
Vigdís var söngelsk og tón-
elsk. Hún lék á slaghörpu og
dragspil. Hún var lengi org-
anisti Svalbarðskirkju og
stýrði Svalbarðsskóla um
nokkurt skeið. Hún var mikil
hannyrðakona og unni bók-
menntum.
Vigdís verður jarðsungin frá
Þórshafnarkirkju í dag, 25. júlí
2017, klukkan 14 og jarðsett í
Svalbarðskirkjugarði.
hún Sigtryggi Þor-
lákssyni, bónda á
Svalbarði, og þar
bjuggu þau síðan,
uns þau fluttu á
dvalarheimilið
Naust á Þórshöfn
fyrir fáum árum.
Þau eignuðust
fimm börn. Þor-
lákur fæddist
1955, dó 2001.
Börn hans og Guð-
rúnar Hildar Bjarnadóttur eru
Kristjana Þuríður, Einar Guð-
mundur, Magnús Jóhann, Jón-
ína Sigríður og Sigtryggur
Brynjar. Dóttir Kristjönu og
Francescos Dottos er Vigdís
Aurelia. Ingibjörg fæddist
Með hlýhug og söknuði kveð
ég Dísu frænku mína á Sval-
barði, eins og ég var alltaf vön
að kalla hana. Þegar gamlir vin-
ir kveðja reikar hugurinn
ósjálfrátt aftur til æskuáranna
norður við ysta sæ. Það sem
stendur upp úr er allt það góða
fólk sem maður kynntist og ólst
upp með. Dísa og Sigtryggur,
maður hennar, á Svalbarði voru
okkar nánustu vinir. Þótt það
séu ekki nema 40 kílómetrar á
milli æskuheimilis míns, Vogs,
og Svalbarðs fannst mér það
æði mikið ferðalag að fara yfir í
Svalbarð, en alltaf jafn
skemmtilegt. Ég er ekki viss
um að Sigtryggi og Dísu hafi
fundist eins langt fram í Vog,
ekki töldu þau eftir sér að koma
frameftir hvort sem var á gleði-
eða sorgarstundum. Já, þau
voru sannarlega tryggir vinir.
Dísa frænka var mikill tón-
listarunnandi, hún spilaði á pí-
anó og harmoniku og þegar
tónlistarskóli Raufarhafnar var
stofnaður á áttunda áratug síð-
ustu aldar fórum við systkinin
öll í tónlistarskólann. Við syst-
ur lærðum á píanó en bræður
mínir þrír á harmóniku, þar
sem elskulegur frændi okkar,
Jóhann í Ormarslóni, harmón-
ikuleikari og tónskáld, kenndi
þeim. Dísa frænka hvatti okkur
áfram í tónlistarnáminu og ef
það voru nemendatónleikar í
tónlistarskólanum voru þau
Sigtryggur ævinlega mætt að
hlusta á okkur systkinin spila
sem og aðra nemendur skólans.
Þegar ég flutti að heiman
kom ég flest sumur til mömmu
og pabba í Vogi. Alltaf reyndi
ég að fara fram í Svalbarð og
heimsækja frænku mína Dísu
og Sigtrygg. Þar var tekið á
móti manni með hlýju og gest-
risni. Dísa töfraði fram dýrindis
kræsingar og allir áttu notalega
stund saman. Það var ekki
haldið heim á leið fyrr en Dísa
frænka hafði spilað fyrir okkur
á píanóið. Ég man hvað mér
leið vel þegar ég sat í sófanum í
stofunni hennar og hlustaði á
hana spila.
Eins og gengur og gerist
fækkar samverustundum þegar
fjarlægðir eru miklar en í rúm
30 ár brást það ekki að ég fengi
jólakveðju frá þeim Svalbarðs-
hjónum.
Nú er komið að leiðarlokum
hjá Dísu frænku. Ég kveð hana
með þakklæti og virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Þar sem ég sit hér og skrifa
örfá minningarorð um Dísu
tengdamóður mína, þá verður
mér nú fyrst og fremst hugsað
til þess, að frá því að ég var
kynnt til sögunnar sem tengda-
dóttir var mér tekið slíkum
opnum örmum að ekki gleymist
og það hefur aldrei breyst. Al-
veg sama hversu óþjál ég var í
samskiptum og afskiptasöm
stundum, þannig að mörgum
tengdamæðrum hefði nú þótt
alveg meira en nóg um. Eins og
oft hefur verið rifjað upp, þá
var það nú þannig að sá sem
eignaðist hennar vináttu, átti
hana vísa og stuðning út í hið
óendanlega þótt hún segði
manni svona létt til syndanna
stundum, eins og t.d. þegar
maður fór alveg yfir strikið með
að mæta ekki á skikkanlegum
tíma í mat og kaffi.
Engu breytti varðandi okkar
vinskap, þótt sambúð okkar Er-
lings, sonar hennar slitnaði.
Upp úr stendur að hún er ein
sú hreinskilnasta og trygglynd-
asta manneskja sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni.
Minningar frá Svalbarði
tengdar Dísu eru margar og
kærar, aðeins örfá brot hér, svo
sem þegar setið var við hið
fræga kringlótta eldhúsborð
sem einhvern veginn endalaust
margir gátu setið við og t.d.
þegar Svalbarðssystkinin voru
saman komin og farið var að
spjalla um heima og geima og
gantast á sinn hátt. Þá flugu oft
alveg óborganleg gullkorn yfir
borðið frá Dísu. Og já það má
alveg nefna almennar sköruleg-
ar eldhúsræður hennar líka
sem voru oft fluttar um menn
og málefni.
Einhverju sinni sem oftar var
ákveðið að fara í hópferð út að
sjó og við Ía dóttir hennar tók-
um til nesti í snarhasti fyrir lið-
ið. Þegar Dísa leit yfir birgðir í
búrinu sínu varð henni að orði
að „þær“ hefðu bara farið eins
og engisprettur yfir búrið, þar
væri núna allt tómt. Allir vissu
samt að hún var glöð yfir því að
allir fengju gott nesti. Önnur
minning skýtur upp kollinum og
það var þegar ég kom að henni
og einu barnabarninu þar sem
hún sat við að tálga spýtu þann-
ig að úr yrði byssuleikfang. Þá
áttaði ég mig endanlega á því að
hún myndi sennilega gera hvað
sem væri fyrir þessi börn og
barnabörn sín. En það var hald-
in góð siðfræðiræða í leiðinni um
það í hvaða tilgangi nota skyldi
byssur.
Minningar tengdar tónlist
ber að nefna, t.d. þegar hún var
ein að spila á píanóið sitt, eða
þegar haldnar voru veislur og
fólk söng saman og Dísa spilaði
undir, söngæfingar þar sem
hún var að æfa sem organistinn
þarf að gera og ekki síst hún og
einhver með henni að spila fjór-
hent. Svo átti hún líka harm-
oniku og gat vel spilað á hana.
Mér er þakklæti efst í huga
fyrir það að hafa fengið að
kynnast Dísu.
Anna Björk Sigurðardóttir.
Móðurmálið, okkar fallega
tungumál íslenska, kemur fyrst
upp í hugann hjá fyrrverandi
nemendum þegar hugsað er til
Dísu okkar á Svalbarði. Mikla
alúð lagði hún við að kenna
okkur fallegt mál, bæði að tala
rétta íslensku, skrifa fallega og
alls ekki nota erlend tökuorð.
Mild en ákveðin leiðbeindi hún
nemendum sínum og þau hjón-
in unnu saman að því að
mennta okkur sem best þau
gátu. Það má vera að aðferð-
irnar hafi verið af gamla skól-
anum en frá skólanum fórum
við með traustar stoðir undir
áframhaldandi nám. Tónlist
skipaði alltaf stóran sess í
skólastarfinu, allir skyldu fá
tækifæri til að læra á píanó, og
í það minnsta geta spilað á
blokkflautu. Söngstundir með
Dísu voru fastur liður í skól-
anum enda var hún einkar lag-
in að spila á píanóið og hafði al-
veg þolinmæði þótt það syngi
hver með sínu nefi. Þá hló hún
bara og kom með góðlegar at-
hugasemdir um að reyna
kannski aðeins að fylgja laginu
eftir. Eftir að hún hætti
kennslu við skólann hélt hún
áfram að taka til sín nemendur
í píanókennslu og kenndi þá
heima í stofu. Í seinni tíð var
hún alltaf jafn ánægð að hitta
okkur á förnum vegi, talaði fal-
lega um gömlu nemendur sína
og hafði einlægan áhuga á að
vita á hvaða slóðir lífið hafði
leitt okkur. En nú er komið að
kveðjustund. Við það tækifæri
er viðeigandi að vitna í orð
skáldsins sem hún unni frá sín-
um heimahögum og vildi kenna
okkur, ásamt ljóðunum úr bláu
skólaljóðabókinni góðu.
Ber þú mig, þrá, sem hug minn
heillar,
heim, þar sem nam ég fyrsta
vorsins óm.
Þar vil ég dvelja, er lífs míns birtu
bregður.
Bros þeirra ég man, sem mér gáfu
fegurst blóm.
Ber þú mig, þrá, sem mér öllu ofar
bendir,
áleiðis heim, þó að fenni í öll
mín spor,
eitt á ég þó, sem öllum veginn
greiðir:
ástina til þín, mitt hlýja bernsku vor.
(Snæbjörn Einarsson)
Sigtryggi, börnum og að-
standendum öllum vottum við
samúð okkar og þökkum fyrir
allt það sem hún gaf okkur.
Fyrir hönd nemenda frá
Laxárdal, Gunnarsstöðum og
Brúarlandi,
Gréta Bergrún
Jóhannesdóttir.
Á lífsleiðinni kynnumst við
ótalmörgum, sem móta líf okkar
verulega, ef til vill aðeins í
stuttan tíma, en meðan á þeim
kynnum stendur eru þau mikil
og viðvarandi.
Dísa á Svalbarði var organ-
istinn minn, mestallan þann
tíma, sem ég var sóknarprestur
á Raufarhöfn, en síðan þjónaði
ég líka Sauðanesprestakalli um
tíma og urðu þá samskipti okk-
ar enn meiri.
Organistalaust var á Raufar-
höfn árin 1988-1991, nema að
við fengum dálitla aðstoð frá
enskri stúlku, sem kenndi tón-
list við skólann í Lundi í Öx-
arfirði í nokkra mánuði 1991.
Allan þennan tíma stóð Dísa
organistavaktina með mér og
þegar hún var upptekin vegna
anna í eigin prestakalli fengum
við einnig dygga aðstoð frá
Björgu Björnsdóttur, en hún
bjó á Lóni í Kelduhverfi og var
enn lengra fyrir hana að fara en
Dísu. Það má segja að þær hafi
gjörsamlega bjargað helgihald-
inu á Raufarhöfn þessi ár og féll
aldrei nokkur skuggi á það sam-
starf.
Svo sannarlega var ekki auð-
velt fyrir húsmóður og margra
barna móður og ömmu að drífa
sig norður yfir erfiðan fjallveg, í
hvers lags veðri. Á milli Sval-
barðs og Raufarhafnar eru
Fremri- og Ytri-Háls, sem eru
engin lömb að leika sér við í
vetrarfærð og hálku. En þetta
gerði Dísa, á venjulegum
sunnudögum og stórhátíðum án
þess að víla það neitt fyrir sér.
Hún kom og spilaði á litla gamla
Ringköbing-harmóníumið, sem
þá var eina hljóðfæri kirkjunnar
– nokkurn veginn alla þá sálma,
sem beðið var um.
Árið, sem ég þjónaði
Sauðanesprestakalli, var mikið
um jarðarfarir, bæði í Sauða-
neskirkju og svo á Svalbarði, oft
við hinar verstu aðstæður,
slæmt veður, hríðarofsa, og
voru þær athafnir oft erfiðar,
ungt fólk og gamalt sem kvaddi,
stundum voru fjölmennar at-
hafnir í allt of litlum kirkjum,
jafnvel átti presturinn það til í
eitt skiptið að týna endalokun-
um á einni jarðarfararræðunni
og varð að muna, hvað þar ætti
að standa. Í öllu þessu stóð Dísa
við hlið mína og veitti mér
ómældan styrk. Það skaðaði
heldur ekki að hún vissi deili á
öllu því fólki, sem við áttum
samskipti við.
Hún bjó á Svalbarði, þessu
forna höfuðbóli í Þistilfirði, þar
sem veðrið gat verið hryssings-
og hráslagalegt og myrkrið heil-
mikið. En samt minnist ég daga
með tuttugu stiga hita, sólar,
sem seig í haf eldrauð á mið-
nætti, og fallegu litskrúðugu
blómanna við húsið þeirra Sig-
tryggs og Dísu. Á Svalbarði var
barnaskóli sveitarinnar og
kenndu þau hjónin þar bæði.
Þar voru börnum innprentuð
hefðbundin og góð gildi, sem
nýst hafa Íslendingum öldum
saman.
Mér gefst ekki færi á að vera
viðstödd jarðarför Dísu, þótt ég
fegin vildi. Þess í stað sendi ég
þessa stuttu kveðju, með þökk
fyrir allt. Guð blessi minningu
Dísu og styrki Sigtrygg í hans
sorg.
Kveðja,
Sr. Ragnheiður Erla
Bjarnadóttir.
Vigdís
Sigurðardóttir Ástkær eiginkona, móðir, tendamóðir,
amma og langamma,
KOLBRÚN G. SIGURLAUGSDÓTTIR,
Vesturbergi 54, Reykjavík,
andaðist sunnudaginn 9. júlí á
Landspítalanum Fossvogi.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Jón Helgi Jónsson og fjölskylda
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN BÖÐVARSSON
frá Brennu,
lést á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum
laugardaginn 22. júlí.
Jarðsungið verður frá Reykholtskirkju
fimmtudaginn 27. júlí klukkan 14.
Róbert Hilmir Jónsson Anna María Jónsdóttir
Böðvar Páll Jónsson Ásthildur Björg Jónsdóttir
Jóhanna Kristín Egilsdóttir Lilja Björk Egilsdóttir
Soffía Eyrún Egilsdóttir
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi
og langafi,
INGÓLFUR SIGURÐSSON,
Mýrarvegi 113, Akureyri,
andaðist 17. júlí.
Útförin fer fram fimmtudaginn 3. ágúst frá
Akureyrarkirkju klukkan 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarfélög.
Elínborg Ingólfsdóttir Magnús Þórðarson
Magnús Ingólfsson Sólveig Erlendsdóttir
Ragnhildur Ingólfsdóttir Samúel Jóhannsson
Þórdís Ingólfsdóttir
Sölvi Ingólfsson Guðrún Jónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Eiginmaður minn, pabbi, tengdapabbi, afi
og langafi,
SVAVAR BJÖRNSSON
lést á Vífilsstöðum föstudaginn 21. júlí.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu,
mánudaginn 31. júlí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á hjartadeild Landspítalans
við Hringbraut.
Ásrún Snædal,
Gígja, Egill og Svavar, Sjöfn og Daníel,
Þóra Björg, Páll Júníus og Þórarinn Gígjar
Ástkær faðir okkar,
GÍSLI ARASON,
Höfn, Hornafirði,
lést föstudaginn 21. júlí.
Jarðsett verður frá Hafnarkirkju
mánudaginn 31. júlí klukkan 14.
Guðrún Sigríður
Sigurborg
Ingibjörg
Erna Gísladætur
og fjölskyldur
Okkar ástkæri
ÓLAFUR EMILSSON,
Setbergi Vopnafirði,
andaðist á Sundabúð miðvikudaginn
19. júlí.
Útförin fer fram frá Vopnafjarðarkirkju
föstudaginn 28. júlí klukkan 14.
Heiðar K. Ólafsson Unnur E. Hallsdóttir
Sveinbjörg Ólafsdóttir Guðmundur Sigfússon
Emil H. Ólafsson Þórdís Þorbergsdóttir
Þórey Ólafsdóttir Snorri J. Benediktsson
barnabörn og barnabarnabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar