Víkurfréttir - 25.09.2003, Blaðsíða 12

Ég fór í berjamó um daginn með
nokkra krakka. Ég lét hvert
þeirra fá ílát til að tína í. Við
gengum um í móum og upp í fal-
lega hlíð og byrjuðum að tína ber
í yndislegu veðri. Fljótlega byrj-
uðu þau að spyrja. Af hverju
erum við að tína ber? Það er
hægt að kaupa þau. Ég svaraði að
það væri svo heilnæmt að vera
svona úti í náttúrunni og svo væri
berjaskyr svo gott. Já, en það er
til í búðum, sagði einn. Ég nenni
þessu ekki, sagði annar og öll
byrjuðu þau að nöldra. Svona,
svona. sagði ég og gerði tilraun
til að hleypa í þau kappi með því
að segja: „Við skulum sjá hver
verður fyrstur að tína botnfylli.”
„Ha, hvað er það.. til hvers?“
spurðu þau.
Eftir að hafa hughreyst og hvatt
þau áfram og talað þau til hróp-
aði ég hátt og mörgum sinnum
„Könguló, könguló vísaðu mér á
berjamó”. Mér var þá litið upp og
sá að þau horfðu hvert á annað
og settu upp hneykslissvip og
ranghvolfdu í sér augunum. Þeim
fannst frænka sín klikkuð, „al-
veg steikt” eins og einn sagði.
Ég hugsaði til þeirra gömlu góðu
daga þegar við krakkarnir í holt-
unum fórum upp í heiði kannski
bara upp að vatnstanki til að tína
ber. Stundum vorum við með
nesti - mjólk á flösku og matar-
kex. Heim komum við svo
berjablá út að eyrum og færandi
hendi. Afraksturinn afhentum við
mömmu með ánægju svo hægt
væri að hafa berin út á skyr eða
gera saft og sultu. Leiðinlegast
fannst okkur að hreinsa berin ef
ég man rétt og þarna sem ég er
að rifja þetta upp með nöldrandi
krakka með mér í berjamó nær
nostalgían tökum á mér. Er mér
þá litið upp hlíðina eins og
Gunnar gerði forðum og sé þar
breiður af lúpínu en ég man nú
ekki eftir neinni lúpínu í heiðinni
forðum!
Allt í einu heyrast öskur, ílátin
liggja á víð og dreif og krakkarn-
ir hlaupa niður að bíl í örvænt-
ingu. Þau heyrðu suð í flugum og
sátu nú inni í bíl viðbúin öllu og
hrópuðu og kölluðu til mín að ég
væri í stórhættu og að hunangsfl-
ugurnar gætu stungið mig.
Ég man ekki eftir að við höfum
verið hrædd við neitt í „heiðinni”
forðum, ekki einu sinni köngu-
lær. Sögur um svörtu ekkjuna
bárust okkur löngu seinna. Í
heiðinni forðum ríkti eftirvænt-
ing og það var eins og við værum
drifin áfram af einhvers konar
söfnunaráráttu. Einhver tilfinn-
ing sem ég get ekki almennilega
skýrt. Aðalmálið var að skaffa
björg í bú og tína sem mest.
Haustverkin
Á heimleiðinni sagði ég krökk-
unum frá því, að þegar ég var lít-
il hafi ég safnað öllu mögulegu
t.d. frímerkjum, leikaramyndum,
servéttum, vindlahringjum úr
bréfi, skeljum, bíóprógrömum,
bíómiðum og ýmsum aðgöngu-
miðum (finn þó hvergi
miðann frá Led Zeppelin hljóm-
leikunum sem ég fór á í Laugar-
dalshöllinni forðum) En krakk-
arnir skyldu ekki þessa söfnunar-
áráttu. Af hverju varstu að safna
öllu þessu drasli (þau henda meir
að segja launaseðlunum sínum
nú til dags) Mikið hafa tímarnir
breyst hugsaði ég og beygði upp
á þjóðveg nr. 1.
Nú spyr ég: Fær enginn þessa til-
finningu lengur að þurfa að
ganga frá ýmsu á haustin?
ÉG rifjaði upp þegar amma fékk
frystikistu í fyrsta sinn inn á
heimilið (sú fyrsta í fjölskyldunni
til að eignast þvílíkan kostagrip).
Hún tók slátur, keypti skrokk af
bónda upp í sveit og það tók svo
nokkra daga að verka kjötið af
skepnunni. Svo var saltkjöts-
tunna úti á svölum. Afi veiddi
líka lax. Amma gerði rabbabara-
sultu, berjasaft og svo var það allt
prógrammið við kartöflutínsluna
á haustin og hvort sprettan var
betri eða verri en í fyrra. Öllu var
raðað haganlega í frystikistuna
sem þar átti heima og hinu raðað
inn í búr (það er ekki rimlabúr
krakkar, heldur köld geymsla).
Lyktin af slátri minnti mig á
skólabyrjun eins og jólasmákök-
urnar minntu á jólin og hrogn og
lifur á þorrann og gónuna.
Hvernig er þetta í dag?
„Gamla draslið”.
Þegar ég kom heim úr berjamó
fékk ég sérstaka löngun til að
gramsa í gömlu dóti í bílskúrnum
(enn undir áhrifum nostalgíu) og
viti menn eiginmaðurinn kom að
vörmu spori og hélt ég ætlaði nú
loksins að fara að henda ein-
hverju af „þessu drasli “ eins og
hann kallar gamla dótið mitt
sem mér þykir svo vænt um, sem
minnir mig á æsku mína og lykt-
ina hjá ömmu og minnir mig á
löngu liðna daga. Sumt ætti meir
að segja heima á safni. Ég ætti
kannski að láta bítlamyndirnar og
Elvis leikaramyndirnar mínar á
poppminjasafnið sem nú er unn-
ið að í Reykjanesbæ!.
Ég gaf eiginmanninum pirrandi
augnaráð. Ég sem hafði gefið
heilmikið eftir í síðustu haust-
hreingerningu. Meir að segja
leyfði ég honum að henda fína
svefnsófanum sem ég fékk í
fermingargjöf. Þessi sem ég ætl-
aði alltaf að nota ef ég eignaðist
sumarbústað (margt annað í bíl-
skúrnum átti einmitt að fara
þangað). Eftir ræðuhöld um hvað
það væri dýrt að kosta húsnæði
fyrir einskis nýta hluti lokaði ég
hið snarasta gamla koffortinu
mínu og fór inn að horfa á
Ophru. Hvað er að fólki í dag?
hugsaði ég.
Það er alla vega öruggt að vilji
maður stofna til hjónarifrildis er
best að stinga upp á að taka til í
bílskúrnum. Það virðist vera lög-
mál að annar aðilinn vill henda
öllu og hinn stendur í mesta basli
við að hirða hluti sem að því er
virðist eru einskis virði, alla vega
fyrir aðra. Ef ég þarf að rífast er
nóg að horfa á gömlu strauvélina
hennar ömmu sem endalaust get-
ur komið af stað rökræðum um
hverju á að henda eða ekki.
12 VÍKURFRÉTTIR Á NETINU I www.vf.is I LESTU NÝJUSTU FRÉTTIR DAGLEGA!
Fyrir síðustu helgi var Guðnýjar-
stígur við Greniteig vígður form-
lega, en það var sex ára hnáta,
Guðný Hanna sem fór á fund bæj-
arstjóra í sumar og óskaði eftir því
að stígurinn yrði lagaður. Göngu-
stígurinn var mjög ósléttur og
höfði Guðný Hanna og aðrir
krakkar dottið á stígnum. Á fundi
með bæjarstjóra í sumar bað Guð-
ný hann um að hringja strax í
vinnumennina til að láta laga stíg-
inn og gerði bæjarstjóri það. Fljót-
lega eftir þetta var stígurinn lag-
færður og hann skírður í höfuð
Guðnýjar. Árni Sigfússon bæjar-
stjóri komst því miður ekki í
vígsluathöfnina, en Guðný Hanna
og fleiri krakkar sem stóðu með
henni í baráttunni ætluðu að af-
henda bæjarstjóra þakkarskjal og
rósir. Fyrirtækið Rekan ehf. í
Reykjanesbæ sá um hellulagningu
göngustígsins og mættu fulltrúar
fyrirtæ
Eirík
krökk
póló.
við V
ánægð
bara v
fara á
lega o
skjöld
og ritu
Könguló, könguló vísaðu mér á berj
Guðnýjarst
VÍGÐUR MEÐ KÓK OG SÚK
Vígsluathöfnin fór fram við Guðnýjarstíg og að sjálfsögðu stillti hópurinn sér
upp fyrir myndatöku. F.v. Magnús Eiríksson frá Rekan, Hafþór Ingi, Guðný
Hanna, Guðrún Eir, Þórey, Katrín, Árni Freyr, Gulli, Kristberg, Andrea, Jóhanna,
Ingunn, Eyrún, Marta Hrönn og Jón Eiríksson frá Rekan ehf.
VF 39. tbl. 24 pages 24.9.2003 14:58 Page 12