Feykir - 29.11.2012, Blaðsíða 32

20123 2
Bókin Ævintýri tvíburanna
á Spáni er nú komin út
og er sjálfstætt framhald
um Ævintýri tvíburanna
sem kom út 2011. Hér
fáum við að kíkja örlítið í
bókina og grípum niður
þar sem þeir eru staddir á
Spáni með vinum sínum
og eldsprækum ömmum
og þurfa að finna pabba
Kristjáns sem er týndur.
Það getur verið snúið þar
sem spænska mafían er
hugsanlega flækt í málið.
Myndirnar í bókinni gerði
Erna Hrönn Ásgeirsdóttir.
- - - - -
Börnin sváfu langt fram á
dag. Þau voru frekar móðguð
við ömmur sínar yfir því að
hafa ekki verið vakin, en þær
fullyrtu að þeim hefði ekki
dottið í hug að vekja þau. Ef
maður væri orðinn svona
dauðuppgefinn eins og þau
höfðu verið kvöldið áður, þá
bókstaflega yrði maður að fá
að sofa. Eftir að hafa borðað
flýttu börnin sér með Kristjáni
heim til hans. Þau urðu að vita
hvort Carlos væri kominn.
Hann svaraði engum síma,
en þau vildu fullvissa sig um
hvort hann hefði komið heim.
Þau hlupu sem leið lá eftir
ströndinni og upp götuna að
húsinu þeirra feðga. Það var
galautt og engin merki um að
nokkur hefði komið. Kristján
varð verulega hryggur.
–Ég er viss um að það hefur
eitthvað komið fyrir pabba,
tautaði hann með grátstafinn í
kverkunum.
Bjössi klappaði honum á
öxlina. –Þetta verður allt í lagi.
Við bara finnum hann hvernig
sem við förum að því.
-Getum við kannski farið á
lögreglustöðina? sagði Heiðdís.
–Þeir sem vinna með pabba
þínum vita kannski um hann.
Kristján jánkaði þessu.
Krakkarnir lögðu því aftur land
undir fót og gengu lengst upp í
bæinn, þar sem lögreglustöðin
var til húsa. Lögreglumaðurinn
í afgreiðslunni var frekar hissa
þegar hann sá þessa fjóra
krakka koma hlaupandi inn.
Kristján var sá eini sem talaði
spænsku svo að hann talaði
við lögregluþjóninn sem um-
svifalaust vísaði börnunum
til einhvers yfirmanns. Þessi
Töfrakonur/Magic Women hafa gefið út aðra bók um tvíburana úr Húnavatnshreppi
Ævintýri
tvíburanna á Spáni
ágæti yfirmaður, sem hét
Don, útskýrði fyrir Kristjáni
að pabbi hans væði í mjög
leynilegu og erfiðu verkefni og
það mætti alls ekki trufla hann.
En ef hann vildi þá gæti hann
flutt hann til afa síns og ömmu,
þar til pabbi hans kæmi heim.
Kristján hristi höfuðið. -Nei,
ég get verið hjá vinum mínum.
Ég hafði bara áhyggjur.
Lögregluþjónninn brosti.
-Ekki hafa áhyggjur vinur.
Farðu á ströndina með vinum
þínum og skemmtu þér. Ekki
hugsa um starfið hans pabba
þíns. Sumt eiga börn ekkert að
vera að setja nefið ofan í.
Kristján jánkaði en hin
börnin sáu að hann var ekki
ánægður. Þau þorðu ekkert að
segja af ótta við að lögreglan
færi með Kristján til afa hans
og ömmu og þá gætu þau ekki
lengur skottast á milli. Þau
kvöddu og röltu af stað til baka.
Begga leit á Kristján.
-Hvað gerir leynifélagið nú?
Kristján leit hnugginn á
Beggu. -Ég veit að pabbi er
í einhverri hættu, ég bara
finn það en get ekkert gert.
Ég veit ekki einu sinni hvert
hann fór. Þau gengu þögul
í átt að ströndinni. Allt í
einu snarstansaði Heiðdís.
–Krakkar, munið þið þegar
pabbi þinn fór með okkur
í bíltúrinn? Áður en við
fórum í Tívolí þá komum
við til íssala. Við fengum ís,
en pabbi þinn var dágóða
stund að tala við þennan
íssala í hálfum hljóðum. Gæti
hugsanlega verið að hann vissi
eitthvað? Væri kannski svona
útsendari eins og löggur hafa
í myndum? Karl sem veit allt
um fíkniefnasalana? Eigum við
að finna hann?
Það glaðnaði yfir Kristjáni.
–Það sakar ekki að spyrja. Ég
man alveg hvar þetta var.
Ólm yfir þessum nýju
upplýsingum hlupu börnin
til baka í átt að íssölunni sem
þau öll mundu svo vel eftir.
Þetta var alveg eins og Heiðdís
hafði hugsað sér. Þarna stóð
hann, gamli íssalinn, í sólinni
og brosti til allra sem gengu
framhjá og bauð ís.
-Á einhver pening? spurði
Heiðdís.
Begga kinkaði kolli. –Jabb, ég
skal splæsa. Hann segir okkur
ekkert ef við verslum engan ís.
Gamli maðurinn var mjög
kumpánlegur við börnin. Hann
seldi þeim stóra rjómaísa með
ídýfu og bukkaði sig og beygði.
Loksins ræskti Kristján sig og
ávarpaði hann á spænsku.
-Manstu þegar við komum
hingað í fyrradag með manni
sem heitir Carlos.
Gamli maðurinn leit í
kringum sig og hristi höfuðið.
–Nei, ég þekki engan sem
heitir Carlos.
Kristján stundi. –Hann er
pabbi minn og er núna týndur
og lögreglan ætlar ekki að gera
neitt. Mér datt í hug hvort þú
gætir hjálpað mér, ég veit ekki
hvað ég á að gera.
Gamli maðurinn hélt áfram
að hrista höfuðið. Börnin sáu
að Kristján var orðinn mjög
hnugginn. Begga tók af skarið
og greip í höndina á Kristjáni.
-Segðu honum bara að við
sigum á hann löggunni ef hann
hjálpi okkur ekki! Segðu bara
að við vitum að hann þekkir
pabba þinn og er að láta hann
hafa upplýsingar fyrir peninga.
Kristján var á báðum áttum en
hin börnin hvöttu hann óspart.
Loksins lét hann tilleiðast.
-Þú verður að segja mér
hvað þú veist um pabba
minn, annars verð ég að fara
til lögreglunnar og fá þá til
að koma. Við vitum að þú ert
að selja pabba upplýsingar
um mafíuna og einhverja
eiturlyfjasala.
Gamli maðurinn starði
öskuillur á Kristján. –Það er
ósatt.
Bjössi hnippti í Kristján.
–Ókey, sækjum þá lögguna,
sagði hann á ensku til að vera
viss um að karlinn skildi hann.
Þau gengu í átt frá ísbúðinni
og sá gamli starði á eftir þeim.
Eftir nokkur andartök kom
hann hlaupandi.
-Halló strákur! Hann beindi
orðum sínum til Kristjáns.
-Ég skal gefa þér upp heim-
ilisfang, en það er stórhættulegt
fyrir þig að fara þangað. Það er
sko betra að þú látir lögregluna
hafa miðann. Þið farið ekki
þangað sjálf. Komdu með mér!
Karlinn stikaði til baka í
átt að ísbúðinni og krakkarnir
hlupu á eftir. Hann talaði
stöðugt við Kristján á spænsku.
-Þú segir sko ekki frá því
að ég hafi látið þig hafa þetta
heimilisfang, því þá verð ég
drepinn af mafíunni og mig
langar bara til að vera gamall
karl sem selur ís. Mig langar
bara til að lifa í friði, eins og
ég hef alltaf sagt pabba þínum
og ég ég vil ekki að einhver
sé að selja eiturlyf við hliðina
á ísbúðinni minni. En ég vil
líka fá að vera í friði. Gamli
maðurinn fann sér blað og
blýant og skrifaði eitthvað á
miða sem hann rétti Kristjáni.
-Svo er að fara varlega, þú
skilur.
-Takk.
Kristjáni fannst hann
hafa himinn höndum tekið.
Honum var búið að líða svo
illa, af því að hann var svo
hræddur um pabba sinn og svo
viss um að það væri eitthvað að
hjá honum. Þó að lögreglan
segði að hann gæti ekki haft
samband þá vildi hann ekki
trúa því. Hann hlyti að hafa
sent honum sms í það minnsta,
ef allt væri í lagi. Krakkarnir
flýttu sér burt og alla leið heim
á hótel. Þau vissu að ömmurnar
færu að hafa áhyggjur, enda var
sú raunin. Þær voru farnar að
velta fyrir sér hvar krakkarnir
væru og hvort þau vildu koma
með þeim á ströndina. Nú var
stóra spurningin. Hvað var
best að gera? Guðrún amma
og Þóra máttu auðvitað ekki
vita að börnin væru að bralla
eitthvað og þær myndu varla
leyfa þeim að fara einum út í
bæ. Jafnvel ekki þó að Kristján
væri svona heimavanur. Þau
ákváðu að fara á ströndina með
ömmunum og ráða þar ráðum
sínum.
Veðrið var dásamlegt,
sandurinn hlýr og öldurnar
mátulega svalar. Um stund
ærsluðust krakkarnir, á meðan
ömmurnar komu sér fyrir
í sólbekkjum og keyptu sér
thailenskt nudd á ströndinni.
Krakkarnir settust í fjöruna og
létu öldurnar skella á sér. Loks
leit Heiðdís á Kristján.
-Hvað viltu gera?
-Finna pabba.
-Eigum við að fara að þessu
húsi?
-Já.
-En hvað með lögregluna?
Kristján yppti öxlum. –Þeir
trúa því ekki að neitt sé að.
Begga lét sand renna milli
fingranna. Henni fannst
heilinn alveg að springa, svo
mikið reyndi hún að finna
út hvað væri best. Hún leit á
krakkana.
-Við verðum að finna ráð
til þess að komast af hótelinu,
án ömmu og Þóru. Það er eina
málið.
Bjössi blístraði. –Sko, ef við
ætlum að fara þá getum við
ekki gert það fyrr en þær eru
sofnaðar í kvöld. Þær hleypa
okkur aldrei út.
Kristján stundi. –Það er svo
langt þangað til. En ef að ég fer
bara einn?
-Góður, sagði Heiðdís.
–Ömmur okkar vita alveg
að pabbi þinn er ekki heima,
og á meðan svo er þá hleypa
þær þér ekkert heldur í burtu
heldur. Þær færu strax að leita
að þér.
-Segjum þeim þetta bara,
sagði Bjössi.
-Ertu bilaður? sagði Begga.
–Það er ekki eins og við séum
með afa!
Þau stundu þungan. Það
hefði verið betra ef afi hefði
verið með líka. Sá hefði verið til
í að hjóla með þeim í spænsku
mafíuna.