Morgunblaðið - 17.10.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 2017
✝ SigurbjörnGuðmundur
Guðmundsson
stýrimaður fædd-
ist 8. maí 1936 í
Vestmannaeyjum.
Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 4. október
2017.
Foreldrar hans
voru Elín Böðvars-
dóttir saumakona
frá Bólstað í Mýrdal, f. 20. júní
1909, d. 2002, og Guðmundur
Kristjánsson verkamaður frá
Skoruvík á Langanesi, f. 25.
október 1907, d. 1988. Sigur-
björn átti eina systur sam-
mæðra: Kolbrúnu Anderson, f.
1944.
Sigurbjörn giftist 16. maí
1959 Málfríði Ögmundsdóttur
húsmóðr, f. 25. nóvember 1939.
starfsmaður Elkem, f. 1963,
maki Ásta Björk Arngríms-
dóttir sjúkraliði, f. 1964. Börn
þeirra er Málfríður Sandra, f.
1985, Sigurbjörg Gyða, f. 1991,
og Heiðrún Sara, f. 1993. Alls
eru langafabörnin 12.
Sigurbjörn ólst upp hjá
móðurfólki sínu í Bólstað,
stundaði nám í Skógaskóla og í
Stýrimannaskólanum. Hann
stundaði sjómennsku allt sitt líf
en síðustu 20 ár starfsævinnar
starfaði hann hjá Trygginga-
stofnun ríkisins. Sigurbjörn og
Málfríður bjuggu í Vest-
mannaeyjum fram að eldgos-
inu 1973 og fluttu þá til Akra-
ness. Bjuggu 20 ár í Kópavogi
fluttu síðan aftur til Akraness
við starfslok.
Útförin fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 17. októ-
ber 2017, klukkan 13.
Sigurbjörn og Mál-
fríður eignuðust
fjögur börn: 1) El-
ín ljósmóðir, f.
1959, maki Sveinn
Arnar Knútsson
múrari, f. 1959.
Börn þeirra eru
Þorgerður, f. 1986,
og Ögmundur, f.
1990. 2) María
bankastarfsmaður,
f. 1960, maki Guð-
jón Pétur Pétursson bifvéla-
virki, f. 1953. Börn Alfreð Rún-
ar, f. 1976, og Pétur Þór, f.
1996. 3) Kristrún kennari, f.
1961, giftist Daða Halldórssyni
bankastarfsmanni, f. 1959, d.
2007. Börn þeirra eru Bára, f.
1983, Hjalti, f. 1984, Leó, f.
1990. Núverandi maki er Stefn-
ir Sigurjónsson, vélfræðingur,
f. 1961. 4) Guðmundur Kristján
Elsku pabbi, nú ertu farinn í
þína hinstu siglingu.
Við systkinin minnumst þín
með ást, þakklæti og ótal góð-
um minningum. Á æskuárum
okkar í Eyjum varstu mikið
fjarverandi og sigldir um
heimsins höf. Við skrifuðum
sendibréf til þín og fengum
mörg til baka. Í skólanum lærð-
um við landafræði og tungumál
fyrir þig. Þegar þú komst heim
varstu alltaf hlaðinn gjöfum og
góðgæti fyrir okkur og heimilið.
Við eldgosið í Eyjum urðu um-
skipti í lífinu þínu. Þú lýstir því
fyrir okkur þegar þú varst
staddur úti á sjó og heyrðir
fyrst um gosið í útvarpinu um
nóttina, hversu áhyggjufullur
þú varst og vissir ekkert hvar
fjölskylda þín var stödd.
Fjölskyldan flutti til Akra-
ness eftir gos, þú hélst áfram í
siglingum en nokkrum árum
síðar fórstu að vinna á Akra-
borginni sem stýrimaður.
Síðan lá leiðin til Kópavogs
og þar áttu þið heima í 20 ár.
Þegar starfsævinni lauk fluttu
þið aftur til Akraness og þá
gafst betra tækifæri til þess að
njóta samskipta við fjölskyld-
una. Á Esjubrautina var alltaf
gott að koma og barnabörnin
eiga góðar og skemmtilegar
minningar um „snillinginn“
hann afa. Þú varst bókhneigður,
víðlesinn og samdir vísur fyrir
okkur. Á þínum efri árum var
þitt daglega líf innihaldsríkt. Þú
sóttir flesta þá viðburði sem þú
hafðir áhuga á. Hjólaðir um bæ-
inn, varst daglegur gestur á
bókasafninu, hittir góða vini í
Olís, stundaðir sundlaugina og
tókst virkan þátt í starfi eldri
borgara og naust þess að vera
til. Þú varst tryggur vinur sem
hafðir reglulega samband við
vini og ættingja.
Lífið þitt var ævintýri líkast,
þú fórst til allra þeirra landa
sem þig langaði til og lifðir líf-
inu til fulls.
Kveðja
Elín, María, Kristrún
og Guðmundur.
Elsku afi okkar.
Á kveðjustund hugsum við til
baka og rifjum upp góðar minn-
ingar. Við hugsum með hlýju
um heimsóknirnar á Nýbýla-
veginn og munum eftir spenn-
unni hjá okkur þegar við vorum
að koma til ykkar. Við vissum
að framundan væri mikið dekur
og alls konar kósíheit og topp-
urinn var að fá að gista. Við tvö
eldri fengum að gista inni í her-
bergi hjá ykkur, annað hvort
uppi í, á milli eða á dýnum á
gólfinu. Amma bjó alltaf nota-
lega um okkur og við elskuðum
að liggja og lesa og spjalla við
ykkur fyrir svefninn. Hjá ykkur
ömmu var alltaf til nóg af alls
konar góðgæti, s.s. alls konar
nammi, kex og að ógleymdum
harðfiski, kókómjólk og brjóst-
sykrinum í krukkunni. Fyrir
börn utan af landi var ómiss-
andi að fara að gefa öndunum
brauð, í Kolaportið, í Kringluna
og á fleiri staði og eigum við
dýrmætar minningar um þessar
stundir.
Þegar þið fluttuð á Skagann
var alltaf gott að koma til ykkar
í heimsókn. Þegar sólin skein
varst þú í essinu þínu úti á palli,
á bumbunni, eins og börnin
okkar segja, þar sem þú varst
að vinna í blöðunum þínum og
hlusta á útvarpið á milli þess
sem þú spjallaðir við okkur. Þú
varst með öll heimsmálin á
hreinu og reyndir alltaf að ræða
þau við okkur við misjafnar
undirtektir, þar sem við vorum
ekki nærri því eins vel að okkur
í því sem var að gerast eins og
þú.
Þú varst algjör grúskari og
hafðir mikinn áhuga á eiginlega
öllu. Þegar við fórum að læra
eitthvað eða sýndum einhverju
áhuga leið oft ekki langur tími
þar til þú hittir okkur næst og
gafst okkur einhverja bók eða
bækling sem geymdi einhverjar
upplýsingar um það sem við
höfðum áhuga á. Skemmst er að
minnast þess þegar þú gafst
Leó Rannsóknarskýrslu Al-
þingis þegar þú varst búinn að
lesa hana og glósa og spurðir
hann út úr.
Við dáðumst oft að því
hversu vel þú hugsaðir um
heilsuna. Daglega fórstu í sund
og hjólaðir eða gekkst. Hvert
sem þú fórst, t.d. í bankann eða
á bókasafnið, varstu alltaf með
brjóstsykur í poka á þér og
bauðst fólkinu í kringum þig.
Bára og Leó unnu í Landsbank-
anum um tíma og þar mundu
gjaldkerarnir vel eftir þér þar
sem þú gafst þeim alltaf brjóst-
sykur.
Að setjast niður og rita um
þig minningarorð finnst okkur
mjög erfitt. Bæði er erfitt að
kveðja þig eftir svona snögg og
erfið veikindi en einnig er mjög
erfitt að lýsa þér í fáeinum orð-
um, þú varst nefnilega engum
líkur og mættir okkur alltaf
með hlýju og væntumþykju.
Veröld okkar verður fátæklegri
án þín en við reynum að hugga
okkur við að nú hittir þú elsku
pabba á ný. Takk fyrir allt!
Bára, Hjalti og Leó.
Það er með trega að ég sest
niður til að minnast æskuvinar
míns Sigurbjarnar G. Guð-
mundssonar, sem í dag verður
til moldar borinn á Akranesi.
Við Siggi lifðum æskuárin að
mestu austan heiðar í Mýrdaln-
um. Hann í Bólstað hjá móð-
ursystkinum sínum Hjálmari,
Sigurjóni og Vilhelmínu og
Hugborgu móður þeirra, en ég
með systkinum mínum og for-
eldrum á Höfðabrekku. Við
fengum oft að gista hvor hjá
öðrum og lékum okkur að eft-
irlíkingum af mjólkurbílum KS
sem Hjálmar smíðaði af miklum
hagleik. Sigurjón tók okkur
með í dagsferð yfir í Heiðardal
til silungsveiða í vatninu en þar
átti Bólstaður bátkænu á
vatnsbakkanum. Sigurjón reri
bátnum og við Siggi héldum í
færi til skiptis með spón á end-
anum. Þar fékk ég minn fyrsta
silung á ævinni. Það var leginn
slápur, langur og mjósleginn,
þetta var snemma að vori og við
Siggi aðeins átta ára snáðar að
rifna úr monti.
Leiðir okkar lágu síðar sam-
an í Reykjavík í barnaskólum,
hann í Laugarnesskóla en ég í
Melaskóla, og lukum við
skyldunámi sem herbergis-
félagar í Héraðsskólanum á
Skógum veturinn 1951-52. Í
Reykjavík hittumst við oft um
helgar og gengum saman um
gömlu höfnina, skoðuðum báta
og skip en hugur okkar beggja
stefndi á sjómennsku. Það átti
eftir að rætast hjá Sigga því
farmennskan varð að mestu
hans ævistarf. Hann lauk skip-
stjórnarnámi úr Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík og sigldi í
mörg ár sem stýrimaður á
dönskum og norskum farskip-
um og margir þekkja hann sem
stýrimann á Akraborginni.
Siggi hafði límheila í landafræði
og reikningi og engan mann hef
ég hitt víðlesnari en hann.
Siggi kvæntist Málfríði Ög-
mundsdóttur frá Vestmanna-
eyjum og saman stofnuðu þau
heimili í Eyjum. Það varð hans
gæfa að hitta Möllu og saman
eignuðust þau fjögur börn,
þrjár dætur og einn son. Í gos-
inu 1973 flúðu Vistmannaeying-
ar Heimaey með sinn handfar-
angur. Þá bar ég gæfu til þess
að hafa uppi á æskuvini mínum
og gat boðist til að útvega fjöl-
skyldunni leiguíbúð á Skagan-
um. Öll hafa þau reynst Akra-
nesi happafengur og
samhentari fjölskyldur varla að
finna en afkomendur þeirra,
sem skipta tugum hér á Skaga.
Ég vil votta öllu þessu fólki
dýpstu samúð mína við missi
Sigga vinar míns, hann var
traustur drengskaparmaður.
Þorsteinn Ragnarsson.
Nú þegar Sigurbjörn vinur
minn er fallinn frá kemur upp í
hugann dagurinn sem við hitt-
umst fyrst. Ég hafði þá lokið
námi í Stýrimannaskólanum og
langaði til að fara að sigla á
dönskum skipum og vantaði að
hitta einhvern sem hafði
reynslu af því. Var mér bent á
Sigurbjörn, sem tók mér opnum
örmum og hjá honum fékk ég
allar þær upplýsingar sem ég
þurfti um útgerðir, sjómanna-
heimili o.þ.h. Þetta reyndist
mér vel enda fór ég eftir leið-
beiningum hans. Allaf þegar ég
kom heim í frí leitaði ég Sig-
urbjörn uppi og urðu ávallt
fagnaðarfundir enda áhugamál
okkar svipuð.
Sigurbjörn var víðlesinn og
mikill áhugamaður um stjórn-
mál og var hann krati af gamla
skólanum og fylgdi þeirri
stjórnmálaskoðun ávallt enda
fylgdist hann vel með hvernig
uppbyggingin gekk í Evrópu og
þá sérstaklega á Norðurlönd-
unum þar sem kratar voru oftar
en ekki við stjórnvölinn. Síðar
meir gerðist það að við Sigur-
björn settum báðir á skólabekk
í Tækniskólanum og lærðum út-
gerðartækni. Þetta var ákaflega
skemmtilegur tími, bekkurinn
samanstóð af ákaflega
skemmtilegum og reyndum
mönnum úr atvinnulífinu og var
Sigurbjörn aldursforsetinn. Það
skorti aldrei umræðuefnin hjá
okkur og var oft glatt á hjalla.
Við Sigurbjörn héldum ávallt
góðu sambandi enda báðir
áhugamenn um lífsins gagn og
nauðsynjar. Ef maður hringdi í
Sigurbjörn tók samtalið lág-
mark eina klukkustund og oft
meira. Ég kom líka oft í heim-
sókn til Sigurbjörns upp á
Akranes og þegar maður
kvaddi rétti hann manni oftar
en ekki bók og sagði að þessa
yrði maður að lesa. Það er sárt
að sjá á bak Sigurbirni og geta
ekki lengur rætt við hann um
lífsins gang og nauðsynjar. Ég
sendi Möllu og fjölskyldu sam-
úðarkveðjur við fráfall Sigur-
björns.
Hörður Bachman.
Í dag verður einn af mínum
tryggustu og bestu vinum í tæp
sextíu ár, Sigurbjörn Guð-
mundsson fyrrverandi stýri-
maður, kvaddur. Mig langar af
miklum vanmætti að minnast
hans með nokkrum fátæklegum
orðum. Sigurbjörns heitins
verður sárt saknað af öllum
þeim er nokkur kynni höfðu af
honum. Lund hans var létt og
glöð, viðmót hans þægilegt og
framkoma öll látlaus og prúð-
mannleg. Hann bauð af sér góð-
an þokka hvar sem hann kom
eða fór, og vildi öllum gera
greiða. Þessa hlið hans þekkti
ég mjög vel.
Mér er minnisstætt þegar ég
kom eitt sinn í Hvalfjörð á er-
lendu skipi. Vetrarveðrið sýndi
sínar verstu hliðar þannig að
Sigurbjörn, sem þá bjó í Kópa-
voginum ásamt Möllu sinni,
komst ekki til að heimsækja
mig vegna hvassviðris og
ófærðar. Birtist þá ekki morg-
uninn eftir, er við vorum að
lesta, bílstjóri, að mig minnir af
Akranesi sem vann við
útskipunina, með eina fjóra
plastpoka fulla af dagblöðum og
tímaritum og tjáði mér að sam-
eiginlegur vinur, Sigurbjörn,
hefði haft samband við sig
kvöldið áður og beðið sig að
fara í nærliggandi hús og safna
saman öllu nýlegu íslensku les-
efni sem fólk mætti sjá af og
koma því til mín. Og sérstak-
lega minnist ég hinna ófáu
bréfa sem hann sendi mér með
fréttum af Fróni. Sár harmur
er nú kveðinn að eftirlifandi
ástvinum þegar hann var svona
fyrirvaralítið burtkallaður, og
vini hans og kunningja setur
hljóða. Minningin um hann
verður til þess að skilja eftir
bjartar og hlýjar endurminn-
ingar í hjörtum vandamanna og
vina. Þá er vel þegar lífinu er
lifað þannig.
Sigurbirni var mjög annt um
velferð fjölskyldu sinna enda
munu þau jafnan minnast hans
með virðingu og þakklæti. Í öllu
er heimilið snertir, og miklu
miklu meira, hefir kona hans,
Málfríður Ögmunsdóttir, staðið
við hlið hans, sem hin bjarg-
fasta og góða kona, sem í öllu
vildi hag, heill og sóma heimilis-
ins fram yfir allt annað. Ekkert
myndi gleðja hann meira en að
sjá barnabörnin þróast og
dafna í trú á mátt sinn og meg-
in og í innilegu sambandi við
foreldrana og ömmu. Þegar
ungir menn svipast burtu, er
ekki að undra þótt sjálfur sökn-
uðurinn blandist bitrum sárs-
auka við hugsunina um að fram-
tíðarvonir séu höggnar burt án
þess að vorir geti fundið nokkur
viðunandi rök. En þegar öld-
ungurinn, að loknu góðu dags-
verki, flytur frá oss, verður
söknuðurinn mildari, þá tala
minningarnar, þá lifa menn upp
aftur löngu liðnar ánægjustund-
ir, njóta þeirra á ný og muna
þær bestu.
Sigurbjörn fylgdist vel með
öllum almennum málum fram
til hins síðasta og hafði einkum
áhuga fyrir þeim málum, þar
sem um var að ræða sjómenn,
verkamenn og allt sem að þeim
sneri. Hann vildi hafa augun
opin fyrir öllum góðum hug-
myndum, hvaðan sem þær væru
komnar, ef hann hélt að þær
myndu verða til framfara eða
hagsbóta að einhverju leyti.
Hjá honum varð maður fljótt
var við þá vakandi athygli fyrir
öllum mannfélagsmálum. Á öll-
um sviðum fylgdist hann svo vel
með þeim atburðum, sem voru
að gerast víðsvegar í heiminum,
að þeir, sem við hann ræddu
furðuðu sig á. Hvíl þú í friði
minn gamli, góði vinur. Minn-
ingin um þig mun lifa meðal
oss, vina og vandamanna.
Ólafur Ragnarsson.
Hann Bjössi var góður
drengur, einlægur, traustur og
tryggur vinur.
Við villingarnir sem eftir er-
um úr útskriftarárgangi far-
mannadeildar Stýrimannaskól-
ans 1964 kynntumst Sigurbirni
fyrst þegar hann kom í bekkinn
til okkar haustið 1963, þá búinn
að ljúka fiskimannaprófi með
láði. Þetta var eina leiðin til að
stytta sér námið um heilt ár.
Hann var góður námsmaður og
munum við allir frábæru rit-
gerðirnar hans sem kennarinn
valdi nær alltaf til upplestrar.
Sigurbjörn var þá búinn að
staðfesta ráð sitt, búinn að
fastna sér hana Möllu sem varð
hans stoð og stytta í gegnum
lífið.
Eftir að um fór að hægjast
hjá okkur skólafélögum náðum
við að hittast oftar en á út-
skriftarhátíðum og reglulega
hin síðari ár.
Bjössi var duglegur að rækta
sambandið við okkur og líka við
gamla skipsfélaga og vini, skipti
þá engu hvar í veröldinni þeir
bjuggu. Hann var margfróður
um málefni gömul og ný, bæði
íslensk og erlend. Hann hafði
ótrúlega óskeikult minni. Við
hinir verst stöddu minnislega af
félögunum sögðum bæði í gríni
og alvöru ef við myndum svona
10% af því sem Bjössi væri bú-
inn að gleyma gætum við vel við
unað.
Sigurbjörn var gæfumaður í
einkalífi. Malla og hann sáu
börnin sín komast til manns og
hann vissi sjálfur að börnin og
barnabörnin voru hans mesti
auður.
Kæri Sigurbjörn, okkur öll-
um þótti svo innilega vænt um
þig og söknum þín mikið.
Fyrir hönd skólabræðra í
farmannadeild Stýrimannaskól-
ans 1964 og eiginkvenna,
Pétur Sigurðsson.
Sigurbjörn Guðmundur
Guðmundsson
Guðmundur minn.
Það var gaman að
kynnast þér. Þú
varst alltaf svo hress
Guðmundur
Hafsteinsson
✝ GuðmundurHafsteinsson
fæddist 6. febrúar
1970. Hann lést 5.
september 2017.
Útför Guð-
mundar fór fram 6.
október 2017.
þegar við hittumst á
förnum, vegi m.a. í
Kjöthöllinni hjá
Kristjáni og Gunnari.
Þar röbbuðum við oft
yfir kaffibolla um
daginn og veginn.
Guð veri ávallt með
þér. Ég sendi að-
standendum þínum
samúðarkveðju. Þinn
vinur,
Stefán sendill.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Ástkær dóttir okkar, systir, mágkona
og frænka,
MAGNEA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hólmgarði 2a, Keflavík,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi 13. október.
Útför hennar verður auglýst síðar.
Guðmundur Ingi Hildisson
Bjarnhildur Helga Lárusdóttir
Ragnheiður M. Guðmundsdóttir, Ragnar Á. Eðvaldsson
Bjarnhildur H. Ragnarsdóttir, Magnús I. Finnbogason
Þórunn M. Ragnarsdóttir, Eðvald Á. Ragnarsson
Jóhanna D. Magnúsdóttir, Magnús I. Magnússon