Morgunblaðið - 10.11.2017, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2017
✝ Helgi SigurðurHallgrímsson
fæddist í Glúm-
staðaseli í Fljóts-
dalshreppi 13. sept-
ember 1924. Hann
lést á Landspít-
alanum Fossvogi 1.
nóvember 2017.
Foreldrar hans
voru Hallgrímur
Jakob Friðriksson,
f. á Hóli í Fljótsdal
18. ágúst 1876, d. 17. mars 1955,
og Rósalinda Jóhannsdóttir, f. á
Seyðisfirði 9. janúar 1898, d.
19.janúar 1979.
Helgi var sjöundi í röð alls ell-
efu systkina.
Hinn 9. nóvember 1950
kvæntist Helgi Sigrúnu Bryn-
ember 1955, kona hans er Stef-
anía Valgeirsdóttir, f. 1. nóv-
ember 1956. Börn þeirra eru
Kristinn Geir Pálsson, Tinna og
Andri. 3) Vilborg, f. í Reykjavík
14. janúar 1973, sambýlismaður
hennar er Albert Guðmundsson,
f. 13. ágúst 1970. Synir Vilborg-
ar eru Helgi Róbert, Erlendur
Atli og Arnaldur Ingi Stef-
ánssynir. Samtals eiga Helgi og
Sigrún sex barnabarnabörn.
Helgi og Sigrún byggðu fjöl-
skyldu sinni hús í Akurgerði 56,
Reykjavík, og fluttu þangað í
apríl 1955. Þar hafa þau búið
allar götur síðan, en bjuggu áð-
ur um skeið á Hrísateigi og í
Karfavogi. Helgi starfaði lengst
af sem vagnstjóri hjá Strætis-
vögnum Reykjavíkur, allt til
ársins 1994 þegar hann lét af
störfum vegna aldurs. Hann var
handlaginn og hafði yndi af öllu
sem viðkom bílum og smíðum.
Útför Helga fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 10. nóvember
2017, klukkan 13:00.
hildi Björnsdóttur,
f. á Hamri í Svína-
vatnshreppi 16.
september 1932.
Foreldrar hennar
voru Björn Elíeser
Jónsson, f. 9. nóv-
ember 1899, d. 11.
nóvember 1975, og
Vilborg Ívarsdóttir,
f. 30. september
1908, d. 2. febrúar
1988.
Helgi og Sigrún eignuðust
þrjú börn: 1) Kolbrún Erla, f. í
Reykjavík 4. maí 1951, hennar
maður er Luther Carl Almar
Hróbjartsson, f. 5. júní 1949.
Dóttir Kolbrúnar er Sigrún
Brynja Einarsdóttir. 2) Eiríkur
Hreinn, f. í Reykjavík 10. sept-
Fáum mánuðum eftir að
fagnað var níræðisafmæli pabba
með ævintýralegum uppákom-
um og góðri afmælisveislu
spurði pabbi hvernig við ættum
að halda uppá aldarafmælið
hans. Hann ætlaði ekki að missa
af því. Þetta er mjög lýsandi
fyrir þann mann sem við kveðj-
um nú eftir langa og farsæla
samfylgd. Pabbi var lífsglaður
og jákvæður maður. Það var
stutt í brosið. Ást hans var
traust, eins og sést á að hjóna-
band hans og mömmu varði í
rétt tæp 67 ár. Samkvæmt öll-
um skilgreiningum var það far-
sælt.
Það er og til marks um
mannkosti hans að sama hvaða
glappaskot hentu okkur afkom-
endur hans á lífsleiðinni sagði
hann aldrei styggðaryrði en var
reiðubúinn að styrkja og styðja.
Hjálpsemi hans og greiðvikni
virtust fá takmörk sett.
Pabbi lifði miklar þjóðfélags-
breytingar. Hann tilheyrði
þeirri kynslóð sem upplifði
kreppu og fátækt á eigin skin-
ni.Hann kvartaði ekki yfir kjör-
um sínum á uppvaxtarárunum
en klárlega settu þau mark sitt
á líf hans allt.
Pabbi var vagnstjóri hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur að
ævistarfi í rúm 40 ár og milli
vakta vann hann ýmis störf í
aukavinnu. Hann var ákaflega
vel liðinn af viðskiptavinum
SVR og margir íbúar á Seltjarn-
arnesi, sem hann þjónaði af al-
úð, minnast hans með hlýhug.
Það að koma þaki yfir höfuðið
var frumskylda og ekki tekið út
með sældinni um miðbik síðustu
aldar. Pabbi og mamma byggðu
sér parhús í Akurgerðinu sem
þau fluttu inn í árið 1955. Á
þeim tíma byggðu menn raun-
verulega sín hús sjálfir. Verkið
var unnið af húsbyggjendum
sjálfum, mótin slegin upp,
steypan hífð upp í fötum, múrað
og pípað og vel farið með efni
og fé. Aðgangur að lánsfé var
lítill sem enginn. Fólk komst
hins vegar langt á seiglunni og
dugnaðinum og upp komst húsið
sem var pabba afar kært. Hann
var ekki tilbúinn að selja húsið
og flytja í hentugra þegar Elli
kerling fór að banka á dyrnar.
Það er í aðra röndina skiljan-
legt. Maður lærði það snemma
að það var ekki hægt að telja
pabba ofan af einhverju sem
hann hafði ákveðið og það átti
við um að flytja sig um set. Því
voru slíkar hugmyndir okkar af-
komenda hans ekki teknar gild-
ar.
Pabbi var heilsuhraustur
lengst af, kvartaði í það minnsta
ekki en við vissum að hann hafði
sem ungur maður verið hætt
kominn af veiki sem leiddi til að
annað nýra hans var tekið.
Hann kvartaði ekki þegar hjarta
hans lét vita að það þyrfti að
huga að málum þar og það má
heita óskiljanlegt hvernig hann
lifði af erfitt hjartaáfall úti á
Spáni fyrir 13 árum og náði góð-
um styrk aftur og fullum lífs-
gæðum í mörg ár í viðbót. Hann
stundaði gönguferðir og sund,
að ógleymdri leikfiminni með
Villa og vinum sínum í sjúkra-
þjálfuninni og heimsókn þangað
var helgiathöfn sem framkvæmd
var af alúð eins og allt annað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Þau „Helgi og Sigrún“ hafa
verið eitt í öll þessi ár og sjald-
an annað nefnt án þess að hitt
hafi borið á góma líka.Missir
mömmu er mikill. Það er skrýt-
ið að þessi klettur sem pabbi
hefur verið mér þau 62 ár sem
ég hef lifað skuli hafa orðið að
láta undan en hann lifði og
kvaddi með reisn. Blessuð sé
minning hans.
Eiríkur Hreinn.
Pabbi minn var fæddur í
veruleika sem ég get ekki einu
sinni ímyndað mér. Hann kom í
heiminn í torfbænum að Glúms-
staðaseli, þar sem enn má sjá
rústir bæjarveggjanna. Í þess-
um húsakynnum bjuggu amma
mín og afi með stóra barnahóp-
inn sem nú er næstum allur
horfinn.
Pabbi upplifði eflaust ýmis-
legt á langri ævi. Hann ræddi
barnæsku sína og yngri ár lítið
við mig, en mér er minnisstæð
svarthvít ljósmynd sem sýnir
fallegan dökkhærðan pilt, glað-
legan og brosandi, kannski 12
ára, á hjóli kirfilega merktu
KRON. Þarna vann hann,
stráklingurinn, sem sendill og
lagði þar líklega grunninn að
samviskusemi og dugnaði í
starfi sem átti eftir að fylgja
honum alla tíð. Ég trúi því að
pabbi hafi aldrei talið eftir sér
einn einasta kílómetra sem hann
hjólaði á þessu hjóli um borgina
með vörur, ekkert frekar en þá
óteljandi kílómetra sem hann ók
strætisvagni um götur Reykja-
víkur í 40 ár.
Pabbi var af þeirri kynslóð
manna sem lagði allt í að koma
þaki yfir fjölskylduna og sjá
henni sómasamlegan farborða.
Hans eigin hvíld, tómstundir og
frítími skipti ekki höfuðmáli í
hans augum og hann og mamma
bjuggu okkur systkinunum
þremur fallegt og traust heimili.
Það má kannski segja að sá
hæfileiki pabba að fá sér kríu-
blund hvar og hvenær sem er
hafi gert honum kleift að leggja
svona hart að sér. Hann pabbi
minn kunni sko þá list að fá sér
„power nap“ löngu áður en það
hugtak var fundið upp, nokkuð
sem hefur eflaust gert honum
langa og erfiða vinnudaga auð-
veldari.
Pabbi var alveg sérlega hand-
laginn maður, sjálfmenntaður í
smíðavinnu og einhvern veginn
lék allt í höndunum á honum.
Hann var heldur ekkert að
kippa sér upp við óhöpp sem
gátu stundum orðið við smíða-
vinnuna. Eitt sinn var hann að
saga eitthvað með hjólsöginni í
bílskúrnum, gerði svo hlé á því
og rölti sallarólegur inn með
klút vafinn um fingur til að
sækja sér plástur því hann hafði
meitt sig á söginni. Þegar betur
var að gáð var fingurinn ansi
laskaður og líklega hafði hluti
hans orðið eftir í bílskúrnum.
Slíkur var áverkinn að á end-
anum þurfti að flytja húð yfir
sárið til að græða það. Við hlóg-
um oft að þessu æðruleysi hans
pabba eftir á, þegar hann ætlaði
bara að skella plástri á þetta og
halda svo áfram.
Ein af mínu kæru minningum
um pabba er frá níræðisafmæl-
inu hans. Þá var hann enn nokk-
uð hress og til í ævintýri og
mamma fékk þá snilldarhug-
mynd að gefa honum þyrluferð í
afmælisgjöf. Ég fékk að fara
með pabba því mamma er lítið
fyrir að vera hátt uppi og taldi
rétt að hjúkrunarfræðingurinn
dóttir hans færi með honum til
halds og trausts ef ævintýrið
reyndist níræðu afmælisbarninu
of erfitt. Við flugum yfir
Reykjavík í björtu og fallegu
septemberveðri og lentum uppi
á Esjutoppi, fórum þar út og
nutum saman útsýnisins og upp-
lifunarinnar. Örfáum dögum fyr-
ir andlát pabba rifjuðum við upp
þessa sögu og greinilegt var að
pabba fannst þetta líka góð
minning.
Ég er þakklát fyrir að synir
mínir þrír fengu að kynnast afa
sínum vel og eiga góðar minn-
ingar um hann.
Hvíldu í friði elsku pabbi.
Vilborg Helgadóttir.
Elsku afi minn kvaddi okkur
á köldum sólardegi hinn 1. nóv-
ember. Þetta var sannarlega fal-
legur dagur til að deyja eins og
við í fjölskyldunni höfðum á
orði. Það að deyja var eitthvað
sem afi hafði þar til fyrir stuttu
ekki haft mikinn hug á. Lífsvilj-
inn var alla tíð sterkur hjá hon-
um og af eðlislægri þrjósku
streittist hann á móti um hríð
þar til hann skipti nokkuð
skyndilega um skoðun og kvaddi
okkur með friðsælum hætti.
Við fjölskyldan áttum fallega
stund saman við dánarbeðinn
hans og þegar presturinn spurði
okkur barnabörnin hvað kæmi
fyrst upp í hugann þegar við
hugsuðum til afa hrökk út úr
mér: Góður kall. Og það var afi
sannarlega. Ekki bara góður
kall heldur besti kallinn. Alla tíð
var hann boðinn og búinn að
gera allt fyrir sitt fólk. Hvort
sem þurfti að smíða hillusam-
stæðu, bora í vegg, festa upp
ljós eða setja upp eldhúsinnrétt-
ingu var afi kominn í verkið.
Hann þurfti ekki mikið að laun-
um, kannski snúðbita eða vín-
arbrauð með kaffinu. Afi var
gefinn fyrir sætabrauð og vildi
helst fara í bakarí daglega til að
geta notið kaffitímans til fulls.
Afi var hvers manns hugljúfi.
Ég minnist þess ekki að hann
hafi skipt skapi og hann kom
sér alls staðar vel. Hann var
vagnstjóri hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur um áratugaskeið,
keyrði lengst af leið 3 (Nes-
Háaleiti) og var vel liðinn af far-
þegum. Ég varð margoft vitni
að því enda fór ég ófáar ferð-
irnar með honum og var stolt af
teinréttum afa mínum sem bar
vagnstjórabúninginn af glæsi-
leik og snyrtimennsku. Það voru
ekki síst húsmæður af Nesinu
sem tóku sérstöku ástfóstri við
hann enda hinkraði hann gjarn-
an eftir þeim sem hann vissi
samkvæmt venju að voru vænt-
anlegar – þrátt fyrir yfirburða-
stundvísi að öðru leyti!
Afi var óvenjulegur fyrir
mann af sinni kynslóð fyrir
þeirra hluta sakir að hann tók
fullan þátt í heimilisstörfunum
til jafns við ömmu, hvort sem
um þrif eða eldamennsku var að
ræða. Þegar ég kom í Akurgerð-
ið byrjaði ég þó venjulega á því
að gá að afa í bílskúrnum því
þar átti hann sér ævintýraland
umkringdur verkfærum og
tækjum. Hann var sérlega lag-
hentur og tók upp á því í seinni
tíð að renna lampa, blómastanda
og hillur sem prýða í dag heimili
flestra fjölskyldumeðlima.
Afi og amma voru sóldýrk-
endur og höfðu unun af því að
heimsækja sólarlönd. Þá var
iðulega farið til Benidorm þaðan
sem þau sneru kaffibrún þrem-
ur vikum síðar. Afi losnaði aldr-
ei við sólarþrána, það var síðast
í sumar sem ég heyrði hann
spyrja ömmu hvort þau ættu
ekki að skella sér til Spánar.
Afi var merkilega frískur
fram yfir nírætt. Hann var mik-
ið afmælisbarn og á níræðisaf-
mælinu hans var honum komið á
óvart með því að bjóða honum í
þyrlu upp á Esjutopp. Þegar
niður var komið beið hans heið-
ursferð í strætó með gömlum fé-
lögum. Þetta gladdi afa mikið.
Elsku afi, takk fyrir allt sem
þú varst mér og gerðir fyrir
mig. Ég hefði ekki getað óskað
mér betri afa. Einar Rafn og
Auður Rán minnast yndislegs
og hlýs langafa sem alltaf
strauk vanga og sýndi þeim
áhuga. Við pössum vel upp á
elsku ömmu.
Hvíldu í friði.
Meira: mbl.is/minningar
Sigrún Brynja.
Elsku afi minn, það er svo
sárt og svo skrýtið að þú skulir
vera farinn, þú sem hefur alltaf
verið eins og klettur, alltaf til
staðar frá því að ég man eftir
mér. Alltaf til staðar og alltaf
tilbúinn að taka frá tíma fyrir
afastrákinn og kenna honum
eitthvað. Ég man svo sterkt eft-
ir því þegar ég var bara smá-
gutti og þú tókst mig með út í
skúr og ætlaðir svoleiðis að sýna
stráknum á rennibekkinn, en ég
bara smágutti varð alveg dauð-
hræddur við allan skarkalann og
hávaðann. Ég man svo vel eftir
að þarna var afi maðurinn, stór
og sterkur, ekki hræddur við
neitt með samanlímda viðar-
kubba sem urðu svo að þessum
gullfallega spegilgljáandi lampa,
sem ég á enn. Þú varst alltaf
svo tilbúinn að hjálpa mér og
kenna mér og passaðir alltaf
upp á að það væri vandað til
verks og eitthvað hefur þér
fundist þú hafa gert rétt, því
seinna meir var mér treyst fyrir
verkunum sem þú sinntir heima.
Alltaf varst þú tilbúinn að
hleypa mér í skúrinn með allt
frá stórum sendibílum og niður í
haugryðgaðar druslur sem
héngu varla saman, en alltaf gat
ég treyst á að geta kíkt við, fá
rjúkandi heitan kaffibolla og
dunda mér í skúrnum. Orð fá
því ekki lýst hversu mikið ég
sakna þín, elsku afi minn, og
hversu skrýtið það er að þú ert
farinn. Ég mun halda áfram að
gera þig stoltan, elsku afi minn.
Helgi Róbert Stefánsson.
Helgi
Hallgrímsson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MAGNEA FRANSISKA BERGMANN
FRANSDÓTTIR
kaupmaður,
Lindargötu 61, Reykjavík,
lést á lungnadeild Landspítalans laugardaginn 4. nóvember.
Jarðarför fer fram frá Dómkirkjunni miðvikudaginn
15. nóvember klukkan 15.
Aðstandendur
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HAUKUR HJALTASON
forstjóri og athafnamaður,
lést miðvikudaginn 8. nóvember á
gjörgæsludeild Landspítalans.
Útförin fer fram í Dómkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn
16. nóvember klukkan 13. Blóm og kransar vinsamlegast
afþakkað en þeim sem vilja minnast hans er bent á
Styrktarfélag Krabbameinssjúkra barna.
Þórdís Jónsdóttir
Charlotta María Hauksdóttir Úlfar Erlingsson
Guðjón Heiðar Hauksson Jóhanna G. Gunnarsdóttir
Jón Daði Ólafsson Ásdís Óskarsdóttir
Kolbrún Ingimarsdóttir
Svava Jóhannesdóttir
María R. Hauksdóttir Waage
Ástkær eiginkona mín og systir,
SIGRÍÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Smyrlaheiði 29, Hveragerði,
lést að heimili sínu 23. október.
Minningarathöfn fer fram frá Fossvogs-
kapellu miðvikudaginn 15. nóvember
klukkan 13. Útför fer fram frá Ásheimum, Efra-Ási Hjaltadal
laugardaginn 18. nóvember klukkan 14. Jarðsett verður í
Hofsóskirkjugarði.
Sigurgeir Snorri Gunnarsson
Guðmundur J. Stefánsson
Björn Stefánsson
Stefán Lárus Stefánsson
Steingrímur Páll Stefánsson
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
ERNA EDEN MARINÓSDÓTTIR,
Frostafold 49,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 26. október.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey.
Guðrún Sigurðardóttir Ásbjörn Hjálmarsson
Örn Ingvar Ásbjörnsson Cristiane Rodrigues
Hjálmar S. Ásbjörnsson Sara Song
Erna Hanna Ásbjörnsdóttir Ingvar Emil Heimisson
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar