Morgunblaðið - 10.11.2017, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2017
fékk leyfi frá störfum og tók að
sér starf á öðrum vettvangi. Þá
kom í framhaldinu í minn hlut,
sem formaður Skólanefndar, að
vinna náið með Valdimari í stuttri
skólastjóratíð hans, sérstaklega
eftir að ég tók við formennskunni
1991. Það samstarf var einkar
ánægjulegt og farsælt. Valdimar
hafði ríka réttlætiskennd, sem
hann vék ekki til hliðar, þótt það
kynni að valda honum sjálfum
óþægindum. Slíkir mannkostir
mættu vera algengari.
Sumir samferðamenn auðga líf
manns. Valdimar var einn þeirra.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast honum og starfa með
honum. Börnum hans færi ég
samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu hans.
Árni Árnason.
Vetur er genginn í garð, kemur
út úr fallegu hausti og stingur
okkur í hjartastað með sorgar-
fréttum. Það hefur fækkað í
Verzlóhópnum. Yfirkennarinn,
hagfræðikennarinn og félagi okk-
ar í þrjá áratugi, Valdimar Her-
geirsson, er látinn eftir baráttu
við krabbamein.
Það er eins og gerst hafi í gær
þegar hann mætti einn mánu-
dagsmorgun inn í stofu til okkar
bekkjarfélaganna í 5-Y og hótaði
að reka okkur öll. Ríflega helm-
ingur bekkjarins hafði nefnilega
tekið sér það bessaleyfi að mæta
ekki í skólann laugardaginn þar á
undan (á þessum árum var kennt
á laugardögum), heldur skreppa
frekar á Bifröst í smá hópeflis- og
námsferð. Ekki varð úr fleiri slík-
um ferðum þann veturinn.
Valdimar kenndi okkur félög-
unum bæði í 5. og 6. bekk og til
þess að komast í mjúkinn hjá hon-
um seinna árið fengum við hann
til að vera yfirþul og dómara í
vikulegum kosningum okkar í
„Maður vikunnar“. Í upphafi stóð
til að hafa stuttan lestur í byrjun
tímans sem endaði þannig að
hálfur hagfræðitíminn fór í uppá-
komuna í hverri viku. Það voru
aldrei færri en 10 einstaklingar
sem hlutu kosningu fyrir eitt og
annað sem þurfti að lesa upp
ásamt stigafjölda og fleiri upplýs-
ingum, sem tilheyrðu kosningun-
um.
Valdimar, þessi ljúfi maður,
umbar alltaf fyrirferðina í bekkn-
um og uppátækin sem voru ansi
mörg. Hann var engu að síður
ákveðinn og lét heyra í sér þegar
honum fannst of langt gengið.
Hann kunni þá kúnst svo vel að
halda uppi aga en fíflast með okk-
ur á sama tíma og ávann sér
þannig ævilanga virðingu okkar
og væntumþykju.
Valdimar var orðheppinn mað-
ur og því var hann fenginn til að
gera formála í fyrstu bók Spé-
grímu sem kom út vorið 1987.
Okkur langar að vitna í þennan
formála Valdimars þegar hann
hélt að hann væri að kveðja okkur
nemendur sína árið 1987:
„Það þarf sterk bein til að þola
góða daga og veitir ekki af í enda-
lausu kapphlaupi um að taka út
skemmtilegasta tíma ævinnar og
sleppa skaðlaust frá. Brotnum
beinum er sópað í öskustóna af
hreinsunardeildinni – þótt annað
megi kyrrt liggja – og eftir standa
aðeins þeir sem hafa heilsu til að
halda áfram á sömu braut að
njóta lífsins í góðum félagsskap.
Farvel Frans – samferðamað-
ur.“
Ekki varð aftur snúið. Vin-
skapur hafði myndast á milli okk-
ar í SexY og Valdimars sem hefur
nú náð til æviloka hans.
Við höfum verið þeirrar
ánægju aðnjótandi að geta dregið
hann og nokkra aðra kennara ár-
lega með okkur á Holtið undan-
farin 30 ár. Eftir liggja ófáar ræð-
ur og skál sem við höfum tekið
með Valdimar svo ekki sé minnst
á „Bjórinn“; einkennislag bekkj-
arins sem við syngjum, meira af
innlifun en hæfileikum. Á þessum
árlega hittingi okkar var eins og
tíminn stæði í stað og bekkurinn
með kennurum okkar kominn aft-
ur í skólann. Sama gjammið og
frammíköllin og alltaf þurfti
Valdimar að siða okkur til á sinn
einstaka hátt, kvartaði sáran und-
an því að fá ekki frið til að tala og
við hlýddum, svona stundum.
Horfinn er mikill maður, lífs-
kúnstner, kennari og félagi.
Fjölskyldu hans sendum við
innilegustu samúðarkveðjur.
Minning hans lifir.
Fyrir hönd 6-Y í Verzló, árg.
1987,
Daði Friðriksson og
Halldór S. Kjartansson.
Þegar fréttir bárust af andláti
Valdimars Hergeirssonar þá leit-
aði hugurinn til áranna sem leiðir
okkar Valdimars lágu saman í
Verzlunarskólanum. Maður velti
m.a. fyrir sér hvað hann hefði
kennt mörgum nemendum bók-
færslu, hagfræði og skyldar
greinar í gegnum árin. Þeir
skipta þúsundum.
Valdimar og Verzlunarskólinn
áttu samleið í um hálfa öld. Hann
hóf nám við skólann 1945 og út-
skrifaðist sem stúdent vorið 1952.
Að loknu stúdentsprófi lagði
Valdimar stund á viðskiptafræði
við Háskóla Íslands og háskóla í
Bandaríkjunum. Árið 1960 var
Valdimar ráðinn til starfa við
Verzlunarskóla Íslands og lét af
störfum sem yfirkennari árið
2000 sökum aldurs en sinnti ýms-
um kennslustörfum til ársins
2004.
Sjálfur lýsti hann fyrstu kynn-
um sínum af Verzlunarskólanum
þannig að árið 1945 þegar hann
hóf nám við undirbúningsdeild
skólans, sem þá var við Grund-
arstíg, hefði hann komið á hjóli í
skólann. Ekki vildi betur til en
svo að hann týndi lyklinum að
lásnum. Hann leitaði því til skóla-
stjóra og bað um aðstoð. Skóla-
stjóri sagði þá: „Kannski kemst
þú ekkert héðan. Ætli við sitjum
ekki bara uppi með þig.“ Það má
segja að sú hafi verið raunin því
Valdimar var tengdur skólanum í
rúm 50 ár, fyrst sem nemandi í
sjö ár og síðan sem kennari og yf-
irkennari í 44 ár. Þegar Valdimar
var ráðinn að skólanum þá var
það til að sinna kennslu og jafn-
framt að hafa umsjón með og
endurskoða námsefni í viðskipta-
greinum í skólanum. Valdimar
var mjög gagnrýninn á kennslu
við skólann á þessum tíma og
sagði að það skorti framsýni og að
kennsluaðferðir væru staðnaðar.
Valdimar var dáður kennari en
þótti oft kröfuharður og fara
hratt yfir námsefnið. Fyrrver-
andi nemendur hans sögðu stund-
um að hann hefði skrifað á töfluna
með annarri hendi og þurrkað út
jafnóðum með hinni. Hann var
þannig gerður að öllum þótti ein-
staklega vænt um hann, jafnt
nemendum sem samstarfsmönn-
um. Það var áberandi undanfarin
ár, þegar árlegur stúdentafagn-
aður var haldinn, að þá spurðu
eldri nemendur ætíð hvort Valdi-
mar myndi ekki örugglega mæta.
Jafnan myndaðist röð af fyrrver-
andi nemendum við borðið þar
sem hann sat.
Við erum þakklát fyrir öll þau
ár sem við áttum með Valdimar
og þökkum fyrir það brautryðj-
andastarf sem hann skilaði skól-
anum.
Samúðarkveðjur frá Verzlun-
arskóla Íslands.
Ingi Ólafsson skólastjóri.
Í dag kveðjum við samstarfs-
félaga okkar og vin til margra
ára, Valdimar Hergeirsson.
Valdimar hóf ungur störf í Verzl-
unarskólanum eftir að hafa lokið
framhaldsnámi í hagfræði og
stjórnun.
Valdimar var mikill fengur fyr-
ir skólann en hann var yfirkenn-
ari í áratugi ásamt því að kenna
viðskiptagreinar. Nemendur
nutu góðs af eldmóði hans í
kennslustofunni og margir sem
minnast þess hve hratt og mikið
hann gat skrifað á krítartöflurn-
ar.
Það var kappsmál hjá hinum
metnaðarfulla kennara að nem-
endur Verzlunarskólans væru vel
undirbúnir fyrir frekara nám sem
og þátttöku í atvinnulífinu. Valdi-
mar hafði mikil og góð tengsl
bæði við háskólastigið og atvinnu-
lífið. Hann kenndi viðskiptagrein-
ar við Háskóla Íslands í mörg ár
sem hafði mikil áhrif á hvernig
kennsla viðskiptagreina þróaðist
innan Verzló. Þá minnast menn
þess að mörg fyrirtæki höfðu
samband við Valdimar þegar þau
vantaði gott starfsfólk sem kunni
vel til verka í skrifstofustörfum.
Valdimar var alltaf reiðubúinn
að aðstoða og leiðbeina nýjum
kennurum með vinsemd og hlýju.
Við sem yngri erum og vorum
bæði nemendur Valdimars og svo
samkennarar minnumst þess sér-
staklega hversu umhugað honum
var um velgengni okkar í
kennslustofunni. Einnig minnti
hann okkur reglulega á mikilvægi
þess að halda uppi mikilli og góðri
kennslu í hagfræði í skólanum,
þar sem nemendur lærðu al-
mennilega að reikna.
Valdimar tók virkan þátt í
félagslífi starfsmanna Verzló.
Skipti þá engu hvort um var að
ræða skemmtikvöld, vorferðir,
menningarferðir á erlenda grund
eða árshátíðir. Alltaf var Valdi-
mar mættur og skemmti sér og
öðrum. Þá stóð heimili hans og
Kristínar samstarfsfélögum og
vinum ávallt opið.
Við kveðjum Valdimar Her-
geirsson með miklu þakklæti og
virðingu og vottum aðstandend-
um innilega samúð.
Blessuð sé minningin um góð-
an vin og samstarfsfélaga.
Fyrir hönd kennara viðskipta-
deildar Verzlunarskóla Íslands,
Tómas Bergsson og
Guðrún Inga Sívertsen.
Valdimar Hergeirs, mikli læri-
faðir og velgjörðarmaður okkar
systkina, er fallinn frá. Það kann
að hljóma undarlega en maður
gæti sagt „löngu fyrir aldur
fram“ þrátt fyrir að hann hafi
verið kominn á níræðis aldur.
Valdimar var síungur í huga og
hugsun og hefði getað kennt leng-
ur þó hann hafi verið 74 ára þegar
hann kenndi síðast í afleysingum í
Verzlunarskólanum. Það heyrðist
aldrei í honum „heimur versnandi
fer“ og tók hann breytingum og
þróun fagnandi. Hann nýtti sér til
dæmis tæknina eftir að hann
hætti vinnu og fór í fjarnám og
lærði þau tungumál sem hann
hafði ekki lært fram að þeim tíma.
Valdimar er einn af þeim sem
við getum klárlega kallað vörðu á
lífsleið okkar. Hann var ekki bara
skemmtilegur og hnyttinn maður
heldur líka frábær kennari og
vinur. Hann reyndist okkur alltaf
vel og hafði mikil áhrif á stefnu
okkar í lífinu. Hann varð vinur
okkar eftir útskrift og átti ómet-
anlegan og stóran þátt í að hvetja
okkur og koma okkur áfram
hvort sem var í skóla eða vinnu
með hinum ýmsu lofræðum.
Hann var líka alltaf hreinskilinn
og heiðarlegur og á endalaust af
sprenghlægilegum vel meinandi
setningum. „Þetta er ekki nógu
gott fyrir þig“ jafnvel „þessi er
ekki nógu góð(ur) fyrir þig“
heyrðist frá honum. „Ertu ekki að
verða búin(n) í þessum háskóla?
Mig vantar kennara. Hvað getur
þú kennt?“ Og á tímum stensl-
anna: „Þú verður að vélrita þetta
fyrir mig. Þeir sem hafa ekki ver-
ið hér skrifa alltaf hik og bik en
ekki hek og bek“ og að sjálfsögðu
gerði maður það fyrir Valdimar
samhliða námi. Við erum óendan-
lega þakklát fyrir að hafa átt sam-
leið með Valdimari sem kennara,
vini, velgjörðarmanni og sam-
starfsmanni.
Í okkar huga var hann einstak-
ur, skemmtilegur, persónulegur
og góður maður.
Elsku Brynja og systkini, við
vottum ykkur innilega samúð
með þakklæti fyrir kæran og
traustan vinskap Valdimars.
Klara og Gísli Hjálmtýsbörn.
✝ Ólína Annafæddist á Gaul í
Staðarsveit 8. apríl
1937. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Hömrum 3. nóv-
ember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón Pét-
ursson, f. 6. maí
1894 á Hrófbjarg-
arstöðum, d. 7.
ágúst 1968, og Una
Jóhannesdóttir, f. 12. september
1908 á Slitvindastöðum, d. 21.
janúar 1996.
Eignuðust þau fjórtán börn
sem í aldursröð eru: Stúlka, látin,
Jón, Þorbjörg Vigdís, látin, Pétur
Ingiberg, látinn, Jóhannes Matt-
hías, látinn, Jóhann Kjartan, lát-
inn, Vilhjálmur Maríus, látinn,
Sveinn, Gunnar
Hildiberg, Ólína
Anna sem kvödd er
nú, Guðmundur
Björn, Magnús Sig-
urjón, látinn, Soffía
Hulda og Vilborg
Inga, látin.
22. desember
1962 giftist Ólína
Anna Erling Jó-
hannessyni, f. 19.
júlí 1934, eignuðust
þau fjögur börn sem eru: Eva, f.
28. apríl 1962, Drengur, f. 19.
júní 1963, d. 20. júní 1963, Una, f.
28. mars 1965, og Jóhannes f. 11.
ágúst 1969.
Útför Ólínu Önnu fer fram frá
Lágafellskirkju í Mosfellsbæ í
dag, 10. nóvember 2017, klukkan
13.
Elsku amma mín.
Það er svo erfitt að þurfa
kveðja þig. Þú varst sterkasta
kona sem ég hef þekkt. Þær eru
svo óteljandi margar góðu minn-
ingarnar sem ég á af þér og mun
ávallt minnast. Ein af þeim er
þær fjölmörgu páskahátíðir á
Eiðhúsum þegar við hittumst öll
fjölskyldan hjá þér og afa. Þú
varst alltaf fyrst á fætur og síðust
að sofa.
Þú lagðir þig svo vel fram í öllu
sem þú gerðir, húsið var alltaf
tandurhreint og eitthvað nýbak-
að með kaffinu. Það fór svo sann-
arlega enginn svangur að sofa á
þínum bæ.
Þú gerðir líka bestu fiskibollur
í heimi og mun ég sennilega aldr-
ei geta borðað fiskibollur aftur
því þær munu aldrei jafnast á við
þínar.
Góður húmor var einn af þín-
um sterku persónueinkennum og
var ávallt stutt í stríðnina. Eitt
skiptið í sveitinni þegar þú varst
að kvarta yfir því að kötturinn
væri að fara svo mikið úr hárum
sagðir þú svo eftirminnilega: „Ég
var að skamma hann áðan, þá fer
hann alltaf í fýlu og fer fram á
gang og reytir af sér hárin!“
Þessu hló ég mikið að.
Ég man líka þegar ég og Snæ-
dís vorum krakkar að gista í
sveitinni eitt sumarið og voru
köngulær tíðir gestir á gólfinu í
svefnherberginu okkar á kvöldin.
Við vildum fá að skipta um her-
bergi en þá sagðir þú: „Köngu-
lærnar eru ekkert í herberginu,
þær hanga bara á buxunum ykk-
ar þegar þið komið inn,“ og hlóst.
Eftir þetta eyddi ég miklum tíma
í að grandskoða buxurnar og
dusta vel af þeim áður en ég kom
inn um dyrnar, sem þú hefur ef-
laust haft gaman af.
Síðar meir eftir að þið afi flutt-
uð í bæinn urðu líka til ýmsar
góðar minningar. Margar
skemmtilegar verslunar- og
kaffihúsaferðir með þér og
mömmu. Jóladagsboðin og ára-
mótin.
Einnig er mér minnisstætt það
sumar sem ég eyddi í Mosfells-
bænum og rölti stundum í heim-
sókn til ykkar með Erling Val,
sem þá var aðeins rúmlega árs
gamall.
Eins og svo oft tók á móti okk-
ur ilmurinn af nýbökuðum klein-
um, sem enginn mun geta bakað
betur.
Það var gaman að sjá þig og
Erling Val saman og gat hann oft
platað þig til að leika við sig á
gólfinu tímunum saman, enda
fyrsta langömmubarnið þitt.
Elsku amma mín, ég er þakk-
lát fyrir að hafa átt þig sem
ömmu í öll þessi ár, þó að ég hefði
viljað hafa þau mikið fleiri. Ég
mun ávallt sakna þín.
En þó svo að þú sért ekki hér
hjá okkur lengur munu minning-
arnar lifa áfram og ég veit að þú
ert komin á betri stað.
Þín
María Björk.
Húmar að kveldi, hljóðnar
dagsins ys.
Þetta kom í huga mér þegar
bróðir minn tilkynnti mér lát
konu sinnar Ólínu Guðjónsdóttur
eftir margra áratuga hjónaband.
Ég vil muna góðu dagana.
Þegar við komum að Eiðhúsum
og fengum alltaf góðar og frá-
bærar viðtökur, þar var gestrisn-
in númer eitt. Ólína alltaf að baka
og elda, oft fyrir tvær til þrjár
fjölskyldur sem komu og fóru.
Oft var glatt á hjalla og mikið
hlegið.
Erling og Ólína sáu um for-
eldra okkar þar til yfir lauk og
eiga þau þakkir skildar fyrir það.
Þau brugðu svo búi og fluttu í
Mosfellsbæ.
Þar áttu þau fallegt og gott
heimili og þar bönkuðu veikindi
upp á hjá Ólínu. Það var erfitt að
fylgjast með því hvernig það dró
úr henni allan mátt og var hún
lengi veik. Þá var hún út og inn af
spítala og heima á milli þar til
hún fékk inni á Hömrum, þar sem
vel var hugsað um hana.
En munum það góða. Við syst-
kinin Dóra, Dídý og Gummi og
fjölskyldur okkar vottum Erling,
börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar dýpstu sam-
úð. En minningin lifir.
Soffía (Dídý).
Hún Ólína amma mín var
skemmtileg amma, hún var þessi
sem hægt var að sprella með og
gera grín, hlæja og láta eins og
kjáni en svo gat maður líka talað
um alvarleg mál við hana og
skipst á skoðunum.
Hún hafði sterkar skoðanir og
var aldrei hrædd við að segja
þær, en hún gat alveg hlustað á
mann ef maður hafði aðrar skoð-
anir. Það var líka allt í lagi að fólk
hefði aðrar skoðanir en hún en
þær voru bara ekkert endilega
réttar fyrir henni. Hún var líka
með þrjóskustu manneskjum
sem ég hef kynnst en samt sem
áður með hjartað á hárréttum
stað.
Hún var húsmóðir af lífi og sál
og sá til þess að enginn sem kom
til hennar færi svangur í burtu.
Heima á Eiðhúsum voru fimm
máltíðir á dag og maður lærði
fyrir rest að borða sig ekki sadd-
an þar sem það var stutt í næstu
máltíð.
Ég var mikið heima á Eiðhús-
um sem barn, dvaldi lengi í einu á
sumrin og margar helgar yfir
vetrartímann. Ég hugsaði aldrei
að við værum að fara í heimsókn
til ömmu og afa heldur að ég væri
að fara á hitt heimilið mitt.
Þrátt fyrir að vera mjög önn-
um kafin húsmóðir átti amma
alltaf tíma fyrir barnabörnin sín
að spjalla um heima og geima,
spila, fara í göngutúra, saumaði á
mig alla jólakjóla fyrstu tíu árin
eða tólf, prjónaði ullarsokka á
alla fjölskylduna, fór í heimsóknir
á næstu bæi og margt fleira. Mér
er alltaf minnisstætt að þegar
hún fór að heiman til að fara í
næstu búð, Vegamót, eða kaup-
staðarferð í Borgarnes, þá fór
hún alltaf og skipti um föt, því
ekki fór hún í fötunum sem hún
var búin að vinna í eldhúsinu all-
an morguninn, og fann veskið
sitt. Maður varð nefnilega að
vera fínn í kaupstaðarferð og með
varalit.
Lífslexían sem ég lærði af
minni góðu ömmu var: „Ég get,
ég vil og ég skal,“ og með þeim
orðum á maður aldrei að gefast
upp. Hennar orð hafa oft hjálpað
mér þegar ég hef gengið í gegn-
um erfiða tíma og ég man að ég
get og ég vil og ég skal.
Síðasta minning yngri drengj-
anna minna tveggja, Erlings Vals
og Alexíusar Mána, um lang-
ömmu sína er úr heimsókn á
hjúkrunarheimilið í haust. Hún
var ekki mjög ræðin undir það
síðasta en í þessari heimsókn
náði hún að grínast í þeim. Hún
reyndi að kitla Alexíus Mána,
sem var að stríða Erlingi Val
bróður sínum og við það gaf Er-
ling Valur henni „fimmu“ af því
hann var svo ánægður með hana.
Þá sá maður á brosinu hjá henni
að hún var glöð að hafa kætt þá
bræður og bræðurnir ánægðir að
hafa kíkt í heimsókn til þessarar
skemmtilegu langömmu. Þetta er
síðasta minning þeirra bræðra
um langömmu sína, ömmu mína,
og er sú minning sem við rifjuð-
um upp föstudagsmorguninn er
ég sagði þeim að hún væri dáin.
Elsku Ólína amma mín
þú varst alltaf svo sæt og fín,
stríðin, dugleg, ákveðin og góð
og fannst líka gaman að heyra ljóð.
Ég hugsa til þín í sveitinni,
og hvernig það var í minningunni.
Ég hugsa að þú horfir á okkur ánægð
og vona að ég finni fyrir þinni nálægð.
Mér þykir óendanlega vænt
um þig, Ólína amma mín, og ég á
eftir að sakna þín sárt. Hvíldu í
friði, elsku Ólína amma mín.
Þín ömmustelpa,
Elín Anna.
Meira: mbl.is/minningar
Ólína Anna
Guðjónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morg-
unblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda
inn minningargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést
og loks hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einn-
ig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent er ráðlegt að senda myndina á net-
fangið minning@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar