Morgunblaðið - 20.12.2017, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2017
✝ ErlingurHarðarson,
kerfisstjóri Há-
skólans á Akur-
eyri, fæddist á
Ísafirði 2. mars
1959. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 10.
desember 2017.
Foreldrar Er-
lings eru Hörður
Ingólfsson bif-
reiðastjóri frá Ísafirði, f. 30.
júní 1932, d. 17. janúar 2000,
og Kristjana Guðrún Valde-
marsdóttir, húsmóðir frá Ísa-
firði, f. 29. september 1939,
sambýlismaður Reynir Ölvers-
son, f. 14. júní 1934. Systur
Erlings eru Guðbjörg, f. 14.
júní 1956, maki Helgi Sæ-
mundsson, f. 14. febrúar 1951,
d. 17. ágúst 2016, og Linda
Björk, f. 30. október 1966,
maki Finnbjörn Birgisson, f.
unni á Ísafirði til 1971 þegar
hún flutti til Hafnarfjarðar.
Hann fór snemma að stunda
margháttaða vinnu með föður
sínum, sem var atvinnubíl-
stjóri í Hafnarfirði. Hann hóf
nám í Iðnskólanum í Hafnar-
firði í málmsmíði. Hann vann
jafnframt við ýmiss konar
vélavinnu og akstur en hóf
síðan nám í rafeindavirkjun
samhliða vinnu og upp frá því
varð vinna við tölvur hans
aðalstarf. Þau Arnfríður fluttu
til Akureyrar 1989 og þar
stofnaði hann ásamt fleirum
tölvufyrirtæki og rak um ára-
bil. Árið 2000 hóf hann störf
sem kerfisstjóri við Háskólann
á Akureyri og vann þar alla
tíð. Samhliða vinnu stundaði
hann nám í tölvunarfræði við
Háskólann í Reykjavík. Er-
lingur hafði mikinn áhuga á
ferðamennsku og var mennt-
aður leiðsögumaður og virkur
félagi í Eyjafjarðardeild 4x4
og fór margar ferðir um há-
lendi Íslands, jafnt sumur sem
vetur.
Útför Erlings fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 20.
desember 2017, klukkan 13.30.
10. september
1961.
Erlingur kvænt-
ist Arnfríði Arnar-
dóttur 18. ágúst
1985. Foreldrar
hennar eru Örn
Friðriksson, pró-
fastur á Skútu-
stöðum, f. 27. júlí
1927, d. 9. júní
2016, og Álfhildur
Sigurðardóttir
matráðskona, f. 12. júní 1936.
Börn Erlings og Arnfríðar eru
Valdemar Örn, rafmagns- og
tölvuverkfræðingur í London,
f. 29. desember 1987, sam-
býliskona dr. Elizabeth Anne
Moorcroft, f. 31. mars 1988,
og Aldís Dagmar, nemi, f. 9.
júlí 1991, sambýlismaður Þor-
lákur Bjarki Sigursveinsson
kvikmyndagerðarmaður, f. 3.
mars 1991.
Erlingur bjó með fjölskyld-
Elsku sonur minn. Hún er
óbærileg sorgin í hjarta mér að
þurfa að kveðja þig. Þú varst hrifs-
aður burtu svo allt of snemma og
skyndilega. Eftir sitjum við ástvin-
ir þínir með söknuð og sorg. Ég
trúi því að nú sért þú kominn til
þeirra ástvina okkar sem farnir
voru áður.
Elsku sonur minn, ég skal
reyna að vera sterk fyrir þig, því
ég veit að þú hefðir viljað það.
Elsku Affí mín, Valdimar Örn,
Aldís Dagmar, Guðbjörg og Linda,
Guð gefi ykkur styrk í þessari
miklu sorg.
Mamma.
Elsku stóri bróðir minn. Það er
mér óendanlega þungbært að
skrifa þessi kveðjuorð til þín. Ég
er enn ekki farin að trúa því að þú
sért raunverulega farinn. Eina
stundina brosti ég yfir myndum af
ykkur Affí þinni og Guggu systur á
snapchat, og þá næstu bárust mér
þær harmafregnir að þú værir
dáinn.
Það eru svo margar minningar
sem fljúga um höfuðið á mér að ég
get ekki valið einhverjar úr til að
festa á blað. Þær þvælast bara
hver um aðra. Eins og þakklætið
fyrir að leyfa Stefáni mínum að
búa hjá ykkur Affí á fyrstu
menntaskólaárunum hans, sólar-
landaferðirnar sem við fórum í
saman, brandararnir um buxna-
staði, svellið á Spáni, „heit sólin“-
sönglið okkar, unglingsárin mín að
ógleymdri minningunni um flottu
stereógræjurnar sem þú fórst með
mér að kaupa fyrir fermingarpen-
ingana mína. Þetta eru minningar
og brandarar sem við fjölskyldan
skiljum og enginn annar. Við syst-
urnar stríddum oft mömmu á því
að þú værir uppáhaldið hennar, því
ef þú varst væntanlegur í heim-
sókn þurfti hún að baka því hún
varð að eiga eitthvað gott fyrir
hann Erling sinn. Farðu í friði,
elsku bróðir. Ég mun varðveita vel
minningarnar um þig. Elsku Affí,
Valdimar Örn, Aldís Dagmar,
mamma og Guðbjörg systir, Guð
gefi ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Þín systir,
Linda Björk.
Elsku bróðir minn, hvað þetta
er erfitt, veit ekki hvað snýr upp
eða niður. Núna sit ég og skrifa
kveðju til þín, þetta er svo órétt-
látt. Nú held ég í dásamlega minn-
ingu með ykkur Affí síðasta sólar-
hring þinn, þið buðuð mér með
ykkur austur í Grímsnes á jóla-
hlaðborð. Þetta kvöld var einstakt,
við rifjuðum upp ótrúlegustu hluti,
okkur leið öllum þrem svo vel og
það var svo notalegt og gaman hjá
okkur.
Ég ætla að geyma í hjarta mínu
þetta síðasta kvöld sem ég átti með
þér. Við borðuðum góðan mat,
fengum okkur gott rauðvín með
matnum, ég dansaði við þig, þetta
var bara yndislegt kvöld. Ég á þér
líka svo mikið að þakka, stuðning-
inn sem þú sýndir mér þegar Helgi
minn lést í fyrra, og þegar þú
komst til mín á fimmtudegi einn í
sumar og settir upp eldhúsinnrétt-
ingu fyrir mig á þrem dögum, við
vorum svo samhent, unnum vel
saman og gerðum að gamni okkar.
Ég er ekki viss um að margir
hefðu afrekað þessu eins og þú en
við öll sem þekktum verkinn þín
vitum það, þannig vannstu, og
vandvirknin var alltaf í fyrirrúmi.
Það eru svo margar minningar
sem sópast um í höfðinu á mér.
Þegar ég kenndi þér að hjóla, og
ég sagði að þú fengir ekkert að
borða fyrr en þú værir farinn að
hjóla einn og þá varstu fljótur að
læra því þér þótti alltaf gott að
borða. Þú lagðir ýmislegt á þig
sem strákur til að fá t.d. pulsu og
kók og þar eru ófáar skemmtilegar
sögurnar.
Eða þegar þú laumaðist að taka
skrautanna mína og skekktir þá og
ég varð alveg brjáluð við þig en þú
varst alltaf jafn sallarólegur og
skildir ekkert í þessum mikla æs-
ing í mér yfir. Síðast um helginna
rifjaðir þú upp sjálfur þegar þið
Helgi minn settuð upp gardínu-
brautina á Þorláksmessu, sem
hrundi síðan niður á aðfangadag
og mér þótti það ekki eins fyndið
og ykkur. Þegar þú kynntir mig og
ég hitti Affí þína fyrst, þegar
Valdimar Örn fæddist, og Aldís
þín, þú varst svo hreykin og stoltur
af krökkunum þínum og máttir
sannarlega vera það. Allar þessar
minningar munu lifa. Það vita þeir
sem þekktu þig hversu hjálplegur
og góður vinur vina þinna þú varst
enda vinahópurinn þinn stór.
Elsku Erlingur minn, ég veit að
pabbi hefur tekið vel á móti þér og
Helgi minn verið honum innan-
handar. Takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og varst börnun-
um mínum það var ómetanlegt.
Elsku Affí mín, Valdemar Örn,
Aldís Dagmar, mamma og Linda
Björk, Guð gefi ykkur styrk í þess-
ari miklu og erfiðu sorg.
Þín systir
Guðbjörg.
Hljómlaus eru hróp þess
sem tómið kremur.
Svörin smá hjá spurningunum.
Ég skil ekki svona
og ég krefst þess
að einhver leiðrétti þessi mistök
þegar í stað.
Það var gullfallegur vetrardag-
ur þegar Arnfríður systir mín
hringdi og sagði að Elli mágur
hefði fengið hjartaáfall. Fegurðin
fór úr deginum, kuldinn sat eftir.
En lífið gengur víst áfram sinn
gang og okkar að gera það gott.
Ég hef þekkt Ella hálfa ævi
mína og sé á bak mági og félaga.
Þó að við byggjum ekki á sama
landshorninu voru böndin traust.
Síminn var líka þarfaþing. Við
ræddum margt, gátum alveg deilt
en aldrei rifumst við. Og ekki veit
ég hve oft ég leitaði ráða og hjálpar
varðandi bíl eða tölvu og aldrei
stóð á aðstoð.
Þegar ég kynntist Ella var hann
í raun erfiðisvinnumaður, vann á
vörubílum og stórum vinnuvélum.
Því kom mér að vissu leyti á óvart
þegar hann fór í nám í rafeinda-
virkjun meðfram vinnu. Hann lauk
því með sóma og eftir það varð
vinna við tölvur aðalstarf hans.
Hann hélt sér vel við og var fljótur
að skilja og tileinka sér nýjungar.
Þannig var Elli.
Elli var sívinnandi, við bílavið-
gerðir, lagfæringar á húsum og
alls kyns smíðavinnu enda lék allt í
höndunum á honum. Hann gerði
upp hverja íbúðina á fætur ann-
arri, vandvirkur og lausna-
miðaður. Og þar kom Affí systir
sterk inn með honum og saman
voru þau öflugt lið. Hann vildi allt-
af hafa góða hugmynd um hvernig
hann ætlaði að ljúka verki áður en
hann hóf það. Samt átti hann líka
auðvelt með að grípa tækifæri sem
gáfust og leika af fingrum fram, ef
það leiddi til betri niðurstöðu. Ég
sagði honum að stundum væri erf-
itt að vera í fjölskyldu með honum,
því samanburðurinn við hann væri
mér erfiður. Hann glotti bara og
sagði að þá yrði hann að vera dug-
legri að aðstoða mig.
Við ræddum margt; pólitík –
vorum ekki alltaf sammála, um-
hverfismál – vorum sammála um
allt nema kannski umferðarstjórn-
un á friðlýstum svæðum. Um eitt
vorum við alveg sammála, ástina á
landinu okkar, virðinguna og að-
dáunina á þessari síkviku furðu-
smíð. Hann naut þess að ferðast
um landið og það var gaman að
ferðast með þeim Affí. Og honum
þótti gaman að aka um með ferða-
menn, ef hann greip í það, fræða
fólkið og sýna því dýrðir og djásn.
Elli var mikill fjölskyldumaður,
studdi börnin sín og hjálpaði til ef
þurfti, hvort sem það var við að
hengja upp Georg Jensen jólaóróa
með tengdaföður sínum eða smíða
eitthvað og lagfæra. Það er höggv-
ið stórt skarð í hópinn. Við eigum
þó góðu minningarnar áfram.
Elli minn, farðu vel, bróðir og
vinur. Þökk fyrir allt og allt.
Friðrik Dagur Arnarson.
Kveðja frá Eyjafjarðardeild
Ferðaklúbbsins 4x4
Einn af bestu vinum Erlings
sagði við mig, þegar við töluðum
saman um ótímabært andlát Er-
lings, að það eina sem okkur væri
lofað í þessu lífi væri dauðinn, en
hann ætti það til að koma of
snemma. Það að hann kæmi stund-
um of snemma á svo sannarlega
við um vin okkar og félaga, Erling
Harðarson, sem lést langt um ald-
ur fram aðeins 58 ára að aldri. Er-
lingur byrjaði skömmu eftir alda-
mótin að starfa með okkur í
Eyjafjarðardeild 4x4 og varð hann
strax mjög virkur í starfi deildar-
innar og var nokkur ár í stjórn og
starfaði mikið í nefndum á vegum
Eyjafjarðardeildar. Það voru ófáar
ferðir sem Erlingur fór með okkur
og ætíð var hann hrókur alls fagn-
aðar enda hafði hann mikla kímni-
gáfu og sá ætíð spaugilegu hliðarn-
ar á málum ef svo bar undir.
Ein ferð var okkur Erlingi ætíð
minnisstæð en bilanir höguðu því
þannig til að ég og sonur minn
fengum far með Erlingi og Affí í
ferð sem var kölluð Haustlitaferð-
in, það var stórhríð nánast allan
tímann og við fórum að lokum til
byggða. Erlingur talaði oft um það
að hann hefði ekki verið með
kuldagalla í bílnum en hann var þó
með sólstólana og borðið, svona
getur íslenskt veður oft gert okkur
óviðbúna.
Erlingur var ætíð tilbúinn að
hjálpa þegar upp komu bilanir hjá
félögum og þær voru margar ferð-
irnar sem hann fór til að hjálpa fé-
lögum við að koma bílum þeirra
heim, hann var traustur og góður
vinur vina sinna.
Íslensk náttúra var Erlingi
mjög hjartfólgin hvort sem það var
hálendið eða strandlengja landsins
og það voru æði margar ferðir sem
hann og Affí fóru á hverju sumri
og skoðuðu landið okkar. Erlingur
starfaði frá upphafi í Ferðafrels-
isnefnd Eyjafjarðardeildar 4x4,
enda var ferðafrelsi um landið okk-
ar honum mikið hjartans mál sem
og náttúruvernd. Erlingi var mikið
í mun að ekki yrði skerðing á
ferðalögum um hálendi landsins
hvort sem fólk væri akandi eða
gangandi en hann var jafnframt
harður talsmaður þess að við yrð-
um að ganga betur um landið okk-
ar. Síðastliðin 10-12 ár höfum við
nokkrir af eldri félögum Eyja-
fjarðardeildar 4x4 hist tvisvar í
viku í hádeginu á verkstæði Jóns
Gunnars sem við köllum Athvarfið.
En þar ræðum við öll möguleg og
ómöguleg mál og umræðurnar eru
oft fjörugar og skemmtilegar, en
Erlingur sagði þær stundum vera
hundleiðinlegar, sérstaklega þeg-
ar rætt var um pólitík, þá fór hann
út og fékk sér vindil. Ekki grunaði
okkur félagana að fimmtudagur-
inn 7. desember yrði sá síðasti sem
Erlingur væri með okkur í At-
hvarfinu en við vitum að hann
verður með okkur þar áfram í
anda. Okkur félögum Erlings í At-
hvarfinu var sýndur sá heiður að fá
að flytja félaga okkar heim frá
Reykjavík og fórum við tveir suður
og keyrðum hann heim enda var
það við hæfi eftir allt sem hann
hefur gert fyrir okkur.
Fjölskyldu og vinum Erlings
vottum við okkar innilegustu sam-
úð. Eyjafjarðardeild 4x4 hefur
misst ein sinn besta vin og félaga.
Elsku Affí, Valdemar og Aldís,
ykkar missir er mestur en minn-
ingin um yndislegan eiginmann og
föður lifir. Guð blessi Erling
Harðarson.
Jóhann Hauksson.
Kveðja frá skólafélögum í
leiðsögunámi HA 2013-2014
Við komum úr öllum áttum, á
ýmsum aldri, með ólíkan bak-
grunn. Nokkur okkar þekktust að-
eins en fyrir marga var þetta eins
og að koma í 1. bekk í barnaskóla.
Við sátum stillt og prúð í fyrsta
tíma en þar með var ísinn brotinn.
Þó svo að við værum eins og vera
ber ólík um margt náðum við strax
vel saman sem hópur. Það var ein-
hver ósýnilegur þráður sem tengdi
okkur. Húmorinn ekki síst en líka
samstaða og hjálpsemi.
Erlingur, Siddi og Hermann
sátu á fremsta bekk og laumuðu út
úr sér athugasemdum. Í fyrstu
hafði Erlingur orð á því að kirkjur
væru helst til of fyrirferðarmiklar í
umfjöllun um sögu landsins.
Komst þó fljótt að raun um að þær
væru ríkari hluti af menningar-
arfinum en hann hafði grunað. Þá
tók hann þær í sátt og var þegar
upp var staðið sérlegur aðdáandi
kirkna. Erlingur hafði dálæti á
flottum arkitektúr og hreifst mjög
af hönnun margra meistaraverka
Guðjóns Samúelssonar.
Erlingur unni náttúru landsins,
ekki síst hálendinu. Þekkti öræfin
vel eftir ófáar jeppaferðir þangað
upp eftir og miðlaði kunnáttu sinni
til okkar hinna. Áhugi hans á ljós-
myndun kom líka vel í ljós þegar
við fórum í styttri og lengri náms-
ferðir. Hann hafði næmt auga
fyrir undrum náttúrunnar.
Við unnum vel saman í
leiðsögunáminu, deildum verkefn-
um, ræddum málin og miðluðum
upplýsingum. Veitti enda ekki af,
því í mörgum tilfellum bættu nem-
endur náminu við fulla vinnu. Svo
var m.a. um Erling, leiðsögunámið
var dágóð viðbót við starf hans
sem kerfisstjóri við Háskólann á
Akureyri. Við samnemendur Er-
lings nutum góðs af tæknikunn-
áttu hans. Ef á þurfti að halda kom
hann með lausnirnar til að miðla
námsefninu á milli okkar. Í hans
augum voru vandamálin einungis
til þess að leysa. Erlingur var
hjálpsamur og úrræðagóður en
umfram allt góður félagi.
Það er óendanlega sárt að sjá á
eftir hæfileikaríkum manni í
blóma lífsins. Erlingur Harðarson
var fullur orku og átti svo margt
ógert. Við söknum hans sárt.
Minningu hans munum við heiðra
með því að halda áfram að kynna
gestum okkar fjölbreytileika ís-
lenskrar náttúru og menningar.
Það væri í hans anda.
Ástvinum hans sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Þeirra er missirinn mestur.
Fyrir hönd nemenda í leiðsögu-
námi við Háskólann á Akureyri
veturinn 2013-2014,
Óskar Þór Halldórsson.
Það kom sem þruma úr heið-
skíru lofti þegar þær fregnir bár-
ust að Erlingur Harðarson, sam-
starfsfélagi okkar og kerfisstjóri
Háskólans á Akureyri til 18 ára,
hefði orðið bráðkvaddur.
Erlingur kom til starfa við há-
skólann hinn 1. janúar árið 2000.
Það má segja að það hafi verið
áhugaverð dagsetning til þess að
hefja vinnu sem kerfisstjóri en líkt
og síðar kom í ljós sinnti Erlingur
vel því hlutverki að halda kerfum
skólans öruggum gagnvart alls-
konar áreiti og árásum. Skipti þá
ekki máli hvort um var að ræða
þúsaldarvanda hugbúnaðar eða
rafrænar innbrotstilraunir nú-
tímans.
Upp úr síðustu aldamótum
hófst mikið vaxtarskeið í sögu Há-
skólans á Akureyri þegar fjarnám
hófst við skólann. Kröfur á net- og
tölvukerfi skólans jukust í sífellu,
sérstaklega með auknum vinsæld-
um fjarnámsins.
Innviðir og öryggi nettenginga
skólans urðu eitt af meginverkefn-
um Erlings og sinnti hann því af
sérstakri lagni – oft á erfiðum tím-
um fyrir skólann þar sem gæta
þurfti útsjónarsemi svo unnt væri
að standa undir þeirri miklu þjón-
ustu sem skólinn veitir nemendum
sínum, of oft með takmörkuðum
fjárráðum.
Sem dæmi um það hversu vel
Erlingur hugsaði um tengingar
skólans þá var það fyrir hans til-
stuðlan að Háskólinn á Akureyri
varð einn af fyrstu háskólum
landsins til þess að nýta sér að-
gengi að Eduroam-kerfinu, en það
kerfi leyfir starfsfólki háskóla að
tengjast netinu í háskólum, lest-
arstöðvum, flugstöðvum og mörg-
um opinberum byggingum víða
um heim, á öruggan hátt.
Starf Erlings tengdist inn á
flest svið skólans. Því kemur ekki
á óvart þegar litið er yfir farinn
veg að hann átti sæti í fjölmörgum
nefndum og vinnuhópum skólans
hvað varðaði bæði undirbúning og
þróun fjarnáms og hönnun nýrra
bygginga.
Jafnframt var hann í forsvari
fyrir innleiðingu á öllum þeim hug-
búnaði sem Háskólinn á Akureyri
notar í dag. Erlingur var fulltrúi
háskólans á ráðstefnum NORDU-
net, sem eru samtök mennta- og
rannsóknaneta á Norðurlöndum,
og átti sæti í stjórn RH-netsins,
sem rekur nettengingar háskóla-
og rannsóknastofnana hér á landi.
Einnig var Erlingur varatrúnaðar-
maður starfsfólks HA sem er í
SFR.
Á 18 ára starfsferli sem kerfis-
stjóri hefur Erlingur því svo sann-
arlega verið maðurinn sem skólinn
hefur reitt sig á til þess að tryggja
að skólinn geti starfað í tölvu-
væddum nútímanum.
Undirritaður hóf störf við Há-
skólann á Akureyri á sama tíma og
Erlingur. Í samtölum okkar kom
fljótlega í ljós að við deildum sömu
áhugamálum – tölvur, tækni og
ferðalög um hálendi landsins. Það
eru því ófá samtölin sem við höfum
átt í gegnum árin um þessi sameig-
inlegu áhugamál okkar. Ég minn-
ist sérstaklega glaðlyndis hans í
þeim samtölum.
Fráfall Erlings hefur skilið eftir
stórt skarð í hjörtum okkar sem
störfuðu með honum við háskól-
ann. Fyrir hönd starfsfólks Há-
skólans á Akureyri sendi ég eigin-
konu hans og börnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Eyjólfur Guðmundsson,
rektor Háskólans á Akureyri.
„Ha, þetta er hræðilegt, skelfi-
legt að heyra, maður er orðlaus,
svo ótrúlegt, get ekki skilið þetta,
get ekkert sagt, er í sjokki, á engin
orð, er hálflamaður.“ Þannig voru
viðbrögð okkar í vinahópi Ella í
Háskólanum á Akureyri þegar
einn úr vinahópnum færði okkur
hinn 10. desember sl. þau hræði-
legu tíðindi að okkar kæri vinur,
Erlingur Harðarson, hefði látist þá
um morguninn.
Það er mjög auðvelt að rifja upp
góðar minningar sem tengjast
Ella og erum við þakklát fyrir að
geta gert það, líf okkar hefði svo
sannarlega verið öðruvísi hefðum
við ekki fengið að kynnast honum.
Ófáa kaffitímana höfum við nú set-
ið saman og rætt heimsins mál,
okkar túlkun á heimsins málum
hefði nú ekki gengið í hvern sem er
og höfðum við oft orð á því að það
væri eins gott að enginn „utanað-
komandi“ heyrði til okkar. Kátínan
var einlæg og hópurinn mjög sam-
stiga í þessum húmor.
Ekki voru það bara kaffisam-
sætin sem glöddu, heldur var Elli
fremstur meðal jafningja í að
passa upp á að hópurinn hittist
reglulega í matarsamkvæmum (og
já svo partíi á eftir) og stóð heimili
þeirra Ella og Affíar alltaf opið
fyrir vinahópinn. Við gengum þar
um eins og heima hjá okkur og
þótti þeim það bara sjálfsagður
hlutur.
Þau voru einstaklega samstiga,
glöð og ástfangin hjón. Oft teygð-
ist kannski örlítið á heimsóknum
okkar til þeirra hjóna en það var
bara svo gaman að það var ekki
hægt að hætta.
Við sitjum og syrgjum góðan og
kæran vin en við munum halda
minningu elsku Ella okkar á lofti
svo lengi sem við getum. Við eigum
endalaust eftir að rifja upp minn-
ingar tengdar honum, urrið hans
þegar rætt verður um ónefndar
konur, alla sjálfvirku hlutina á
heimilinu hans eins og þvottakörf-
una góðu, hrærivélina sem gat
bæði lesið og framkvæmt, já og
fleiri slík tæki sem flestir myndu
óska sér. Af nógu er að taka.
Elsku Affí, Valdimar og Aldís,
við vottum ykkur okkar innileg-
ustu samúð á þessum erfiða tíma
og þú Affí verður alltaf hluti af
Klikk-hópnum okkar, við verðum
bara að fá að halda áfram að koma
og græjast í eldhúsinu þínu.
Kaffi Klikk hópurinn í Háskól-
anum á Akureyri,
Ása, Daníel, Eygló, Har-
aldur, Heiða, Herdís,
Ingibjörg, Jónas, Ólafur,
Ólöf, Sigurður Óli,
Sigrún, Stefán,
Torfhildur, Viðar.
Erlingur
Harðarson