Morgunblaðið - 20.12.2017, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2017
✝ Friðgeir Guð-bjartsson fædd-
ist á Landspítal-
anum í Reykjavík
23. september 1987.
Hann lést á heimili
sínu að Jörfabakka
6 í Reykjavík 9.
desember 2017.
Móðir hans er
Jónína Maggý
Snorradóttir, f. 4.6.
1949, gift Henning
Leon Guðmundssyni, f. 5.3. 1948.
Faðir hans er Guðbjartur
Bjarnason, f. 13.8. 1947, giftur
Sharon Fudge, f. 15.8. 1966.
Friðgeir var yngstur fjögurra
systkina sem eru: 1) Þórhildur
burabróðir Friðgeirs er 3) Mar-
geir Guðbjartsson, f. 23.9. 1987,
maki Dagbjört Helga Daníels-
dóttir og eiga þau soninn Anton
Mána.
Stjúpbræður Friðgeirs eru
Guðmundur Henningsson, f. 1.5.
1979, Ásgeir Henningsson, f.
28.7. 1975, og Jordan Fudge, f.
16.1. 1991.
Friðgeir var uppalinn í
Hafnarfirði og stundaði nám við
Víðistaðaskóla í Hafnarfirði.
Fluttist hann þaðan í Mosfellsbæ
og kláraði grunnskólagöngu
sína í Varmárskóla þar.
Tvíburabræðurnir festu kaup
að sinni fyrstu eign að Jörfa-
bakka 6 í Reykjavík árið 2005.
Friðgeir hóf störf hjá Móum,
sem síðar varð Matfugl, strax á
grunnskólaaldri og starfaði þar
alla sína starfsævi.
Útför Friðgeirs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 20.
desember 2017, klukkan 13.
Ásgeirsdóttir, f. 7.3.
1969, gift Kristjáni
Birgissyni. Börn
hennar eru a) Mar-
grét Hlíf Óskars-
dóttir, gift Fannari
Frey Sveinssyni og
eiga þau soninn Ótt-
ar Má. b) Stefán
Örn Óskarsson,
maki Sigurveig
Mjöll Tómasdóttir.
2) Bjarni Hálfdán
Guðbjartsson, f. 19.12. 1974, gift-
ur Sólrúnu Lindu Skaptadóttur.
Börn þeirra eru Guðbjartur
Bjarnason, Dagný Ósk Bjarna-
dóttir, Daníel Skapti Bjarnason
og Katrín Rós Bjarnadóttir. Tví-
Elsku bróðir minn. Við vitum
ekki hvernig maður á að byrja á
svona bréfi en viljum fá að minn-
ast þín með hlátur í huga því alltaf
var hægt að gantast með þér og
alltaf var stutt í hláturinn og púk-
ann í þér. Alltaf kemur upp í huga
okkar árið 1993 þegar fyrsta Ju-
rassic Park kom út og sátum við
fyrir framan sjónvarpið í peninga-
húsinu þegar þessi magnaða aug-
lýsing kom á um þessa rosalegu
mynd. Horfðu tvíbbarnir tveir
dolfallnir á auglýsinguna til enda
og þegar hún var búin stóð Frið-
geir upp úr sófanum og sagði „vá
hvað mig langar að sjá þessa djöf-
ulsins Park mynd“ og allir
sprungu úr hlátri í næsta ná-
grenni við hann.
Ekki svo mörgum árum eftir
þetta voru við öll stödd í peninga-
húsinu, hvort það hafi ekki bara
verið á laugardegi. Við ætluðum
að gera eitthvað gott úr kvöldinu,
fara út í búð og kaupa nammi og
eitthvað gott, en tvíbbunum var
sagt að þeir yrðu að laga til í her-
berginu fyrst. Skutust þeir upp og
heyrðust alls konar óhljóð og læti
við að laga til í herberginu. Eftir
stutta stund heyrðist í Margeiri
að reka á eftir Friðgeiri og segja
hvort hann ætli ekki að fá neitt
nammi. „Jú,“ heyrðist í Friðgeiri,
„Haltu þá áfram,“ sagði Margeir.
Svo leið smá tími og heyrði ég að
annar þeirra var farinn að há-
skæla og þá fór ég upp til að at-
huga hvað væri í gangi. Þegar
komið var upp var Margeir kóf-
sveittur við að taka til og var að
hvæsa einhverjum orðum að Frið-
geiri en hann sat bara á rúminu
sínu og skældi hástöfum. Þegar
ég var kominn upp og sagði við
hann „ætlarðu ekki að laga til?“
sagði Friðgeir „það er ekki hægt“.
„Nú, af hverju ekki?“ spurði ég.
„Það er allt of mikið drasl hérna,
það er bara ekki hægt.“
Þessar tvær sögur koma bara
upp núna en margar eru til.
Við fjölskyldan erum afar
þakklát að hafa haft saman ynd-
islegan tíma í sumarfríinu.
þín verður sárt saknað.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hvíl í friði, elsku Friðgeir.
Þín systkini,
Bjarni og Þórhildur.
Elsku Friðgeir minn, ég trúi
því ekki að ég sitji hérna og skrifi
minningargrein um þig. Þú og
Margeir komuð inn í líf mitt í 9.
bekk og frá degi eitt vorum við
þrír óaðskiljanlegir, ekkert gat
slitið okkur í sundur og við gerð-
um allt saman. Þú varst besti vin-
ur minn, ég gat alltaf talað við þig
þegar ég þurfti einhvern til að tala
við. Þú varst svo ótrúlega hlýr og
góður vinur.
Ég á óteljandi minningar með
þér og ég gæti skrifað endalaust
um þig. Ein af þeim minningum
sem hefur verið ljóslifandi síðustu
daga er þegar við vorum 14 eða 15
ára. Það var laugardagur og okk-
ur langaði í nammi. Það var al-
gjört úrhelli en í sjoppuna ætluð-
um við sama hvað, svo við
klæddum okkur aðeins betur en
venjulega og æddum af stað. Á
leiðinni vorum við að spjalla sam-
an og ræða hvar við værum orðnir
blautir í gegnum regnfötin. Við
ímynduðum okkur að regnið væri
að ráðast gegn regnfötunum og að
við værum í hálfgerðu stríði við
rigninguna. En í sjoppuna komust
við og fengum sem betur fer far
heim aftur.
Elsku Friðgeir, mikið vildi ég
óska að við gætum búið til fleiri
minningar saman en þær minn-
ingar sem ég á mun ég geyma
eins og gull. Við búum til fleiri
þegar minn tími kemur. Hvíl í
friði, elsku vinur, og takk fyrir
allt.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Þinn vinur
Viðar Örn.
Elsku Friðgeir okkar, við eig-
um erfitt með að trúa því að þú
sért farinn. Þín verður sárt sakn-
að, þú áttir allt lífið fram undan.
Þú varst einstakur karakter,
varst alltaf reiðubúinn að rétta
fram hjálparhönd.
Alltaf hress og kátur, fyrstur á
dansgólfið með þín ógleymanlegu
dansspor.
Við eigum óteljandi minningar
saman sem munu lifa með okkur
um ókomna tíð.
Allar okkar veiðiferðir,
krabbasafnið, utanlandsferðir,
vatnskeppnin í Bæjarvideo, ára-
mót og öll prakkarastrikin sem
við gerðum af okkur.
Jólin okkar munu verða skrítin
í ár þar sem við höfum alltaf hist á
aðfangadagskvöld og átt góðar
stundir saman og spilað fram á
rauða nótt.
Takk fyrir einstaka vináttu.
Söknum þín sárt, við munum
varðveita og halda minningu
þinni á lofti um ókomna tíð, elsku
vinur.
Margrét Hlíf og Fannar
Freyr, Stefán Örn og
Veiga Mjöll.
Friðgeir
Guðbjartsson
✝ Karl Pálssonfæddist í Vest-
mannaeyjum 2. júní
1961. Hann lést á
heimili sínu í
Hafnarfirði 9. des-
ember 2017.
Foreldrar hans
voru Bára Sigurð-
ardóttir, f. 16.12.
1925, og Páll Ólaf-
ur Gíslason, f. 3.3.
1922. Karl var
fjórði í röð fimm systkina: þau
eru Auðbjörg, f. 20.1. 1949,
Gísli, f. 22.12. 1949, Sigurður
Þór, f. 3.3. 1953, d. 23.5. 1971,
og Lilja, f. 2.9. 1962.
Hinn 27.7. 1991 kvæntist Karl
Mette Baatrup, f. 10.6. 1988, í
Danmörku. Þau slitu samvistir
Árbæjarskóla og Mennta-
skólanum við Sund. Hann
stundaði síðan nám í Tækni-
skóla Íslands og Verkfræðihá-
skólanum í Óðinsvéum þar sem
hann útskrifaðist sem raf-
magnstæknifræðingur árið
1987.
Karl starfaði m.a. hjá Nor-
rænu eldfjallamiðstöðinni, Dan-
foss, Tern og síðast hjá Isavia,
sem verkefnastjóri á flugleið-
sögusviði við þróun og rann-
sóknir.
Karl var mikill áhugamaður
um mannréttindamál, náttúru-
vernd og skógrækt. Hann rækt-
aði af mikilli natni skika sem
hann leigði við Hafravatn og
landið í kringum sumarhús sem
hann reisti sér í Heklubyggð á
Suðurlandi.
Karl verður jarðsunginn í
Fossvogskirkju í dag, 20.
desember 2017, klukkan 13.
árið 2002. Dætur
þeirra eru: 1)
Berglind, f. 20.3.
1990, í sambúð með
Nicholas Barker, f.
25.4. 1988 í Bristol
á Englandi. 2) Íris,
f. 5.11. 1993. 3)
Katrín Bára Baat-
rup, f. 10.6. 1998,
báðar búsettar í
Sönderborg í Dan-
mörku. Karl flutt-
ist aftur til Íslands árið 2005.
Sambýliskona Karls var Ólöf
Elín Lind Sigurðardóttir, f.
29.4. 1964. Sonur hennar er Er-
lendur Halldór Durante.
Karl ólst upp í Vestmanna-
eyjum og Reykjavík. Skóla-
ganga hans var í Hlíðaskóla,
Árið 1987 var gerð mynd
byggð á smásögunni Maður
skógarins (L’homme qui planta-
it des arbres, eða maðurinn sem
plantaði trjám) eftir franska rit-
höfundinn Jean Giono. Þegar ég
var barn horfði ég á þessa
yndislegu stuttmynd með pabba
mínum.
Sögumaður er ungur maður
sem gengur um hrjóstrugt land
Frönsku Alpanna þar sem ein-
göngu mátti sjá lofnarblóm á
víð og dreif. Þau hurfu svo
smátt og smátt inn í endalausa
breiðu af þrautpíndu ófrjósömu
landi. Í leit sinni að vatni geng-
ur hann fram á yfirgefið, nið-
urnítt þorp en brunnurinn þar
er uppþornaður.
Í þessum hluta Alpanna
bjuggu kolanámumenn með fjöl-
skyldur sínar. Þeir voru þjáðir
og vansælir af erfiðisvinnu,
köldum vetrum, heitum sumrum
og stöðugum barningi vindsins.
Fólkið sem bjó þarna varð hat-
ursfullt, reitt og biturt og marg-
ir fóru á geði eða fyrirfóru sér.
Ungi maðurinn heldur áfram
leit sinni í hrjóstrugri auðninni
þar til að hann á endanum hittir
fjárhirði, Elzéard Bouffier, að
nafni. Elzéard safnaði fræhnet-
um af eikartrjám sem hann
flokkaði, lagði í bleyti og hafði
með sér við fjárhirðastörfin.
Hann notaði göngustafinn sinn,
málmstöng, til að búa til holur í
jörðina þar sem hann sáði fræj-
unum varlega. Ungi maðurinn
heimsótti fjárhirðinn reglulega
árum saman og lýsir umhyggju-
semi Elzéard Bouffier fyrir
jörðinni.
Elzéard kannar trén, býr til
býflugnabú og sáðreiti til að ala
upp trjáplöntur af fræi. Í síð-
ustu ferð sögumannsins til Alp-
anna er hann kominn til ára
sinna. Hann lýsir því hvernig
þorpið sem hann fann forðum
daga autt og yfirgefið er nú fullt
af endurgerðum húsum og ný-
plöntuðum lindarviði. Þar getur
að líta grænmetisrækt og
blómabreiður í görðum.
Hann lýsir því hvernig vatns-
niðurinn hljómar og vatnið
flæðir í brunninum sem var
uppþornaður í fyrndinni. Í fjar-
lægð eins langt og auga hans
eygði sá hann fjöllin þakin eik-
um, birki og beykitrjám. Ár
streymdu um og dýralífið var í
miklum blóma. Elzéard Bouffer
hafði einn og í kyrrþey plantað
fræjum áratugum saman og
þannig endurheimt náttúrulegt
flæði auðnarinnar sem nú færði
heilbrigðum þorpsbúunum ham-
ingju og lífsgleði.
Á margan hátt held ég að lífi
pabba míns, Karls, megi líkja
við líf fjárhirðisins Elzéard.
Pabbi gróðursetti hundruð trjá-
plantna í þeim tilgangi að
byggja upp heilnæmari náttúru,
sem mun færa hamingju og
gleði til komandi kynslóða. Á
svipaðan hátt ræktaði hann, af
sömu natni og alúð, skóg af
hugmyndum og gildum.
Skóg sem skilur eftir sig frjó-
samari og elskulegri heim fyrir
fjölskyldu hans og vini.
Berglind.
Nú er heimakletturinn í lífi
okkar systkinanna horfinn af
sjónarsviðinu eftir erfiða bar-
áttu við krabbamein. Dalli bróð-
ir vissi fullvel þegar baráttan
hófst að það var á brattann að
sækja. Þótt áföllin brystu á
hvert af öðru tók hann því sem
að höndum bar af ótrúlegu
æðruleysi, sterkur og einbeittur
þar til hann varð að játa sig
sigraðan. Nú, eins og ævinlega,
neitaði hann að láta óttann ráða
för.
Það er sárt að horfa á eftir
Dalla; hvílíkt skarð sem hann
skilur eftir sig meðal okkar og
fjölskyldna okkar! Engu að síð-
ur verður hann áfram hluti af
okkur. Við höfum margs að
minnast, ærslafullrar bernsku,
frumlegra uppátækja og
ánægjulegrar nærveru. Hann
var ævinlega í kallfæri, reiðubú-
inn að taka þátt í lífi okkar og
aðstoða okkur við verkefni sem
við réðum ekki við, og þau voru
mörg. Dalli var traustur félagi,
samviskusamur, greiðvikinn,
fjölhæfur og skapandi. Hann
hafði sterka réttlætiskennd, ein-
lægur dýravinur, lét umhverf-
ismál mjög til sín taka og stund-
aði trjárækt af kappi. Hann
kom upp litlum skógi við Hafra-
vatn og einnig Heklubyggð, af
stakri natni og þolinmæði. Trjá-
rækt lék í höndum hans eins og
margt annað. Þau eru ófá kol-
efnissporin sem hann á inni nú
þegar hann hverfur úr þessari
jarðvist.
Dalli var áhugasamur um
ótrúlega margt. Hann sökkti sér
ofan í viðfangsefnin og undirbjó
þau vel. Þetta hefur komið sér
vel bæði í leik og starfi. Á
bernskuárunum réðst hann í
ögrandi verkefni sem við systk-
inin létum okkur ekki detta í
hug. Kornungur eignaðist hann
gamlan jeppa, sem hann sýndi
mikla alúð, og sömuleiðis árabát
sem þeir feðgar höfðu unun af
við veiðar á Gíslholtsvatni.
Þetta var aðeins forsmekkur
þess sem síðar kom. Síðustu ár-
in nutum við systkinin göngu-
ferða með Dalla og sambýlis-
konu hans, Lóu, inn á hálendi
Íslands. Þar var Dalli á heima-
velli.
Dalli gerði sér grein fyrir að
sá eldmóður sem oft fylgdi frí-
stundaverkefnum hans var
óvenju mikill, stundum jafnvel
skoplegur og úr hófi fram.
Bjálkahúsið sem hann reisti á
söndum Heklubyggðar, þar sem
hann virtist bæði hreppstjóri og
oddviti, nefndi hann „Loftkast-
alann“. Síðasta áhugamál hans
var býflugnarækt. Hann hafði
lesið sér til um flugurnar, kynnt
sér reynslu annarra flugna-
bænda hér á landi og útbúið
fullkomna aðstöðu fyrir nýja ný-
lendu við sumarhús sitt sem
myndi gefa af sér hunang og
frjóvga blóm á svæðinu. Býflug-
urnar voru rétt ókomnar í fjöl-
býlishúsið sitt þegar heimurinn
hrundi skyndilega, eins og í
skáldsögu eftir Kafka.
Nú hefur Dalli bróðir fengið
lausn frá banvænum sjúkdómi
sem mannkyninu hefur ekki enn
tekist að ráða bót á. Megi hann
hvíla í friði.
Við og fjölskyldur okkar
þökkum Dalla innilega fyrir af-
ar ánægjulega samfylgd sem
var allt of stutt; þar bar aldrei
skugga á. Um leið færum við
Lóu hjartans þakkir fyrir að
annast hann síðustu mánuðina
sem hann lifði, með einstakri
hlýju og nærgætni. Við vottum
henni og dætrum Dalla – Berg-
lindi, Írisi og Katrínu Báru –
innilega samúð.
Auðbjörg, Gísli og Lilja.
Elsku frændi, okkur syst-
kinin langar að fá að kveðja þig
á okkar hátt með þessum fátæk-
legu skrifum. Þú varst alla tíð
mjög ljúfur maður, hægur og
hafðir ekki hátt um hlutina,
skarpur námsmaður og alls
staðar vel liðinn. Náttúruun-
andi, fastur fyrir og hafðir
ákveðnar skoðanir, en þú varst
ekkert að flíka skoðunum þínum
eða hafa hátt um þær. Þú varst
ungur þegar þú fórst frá Vest-
mannaeyjum en samband við
ykkur systkinin hefur alltaf ver-
ið mikið enda skyldleiki mikill,
systkinabörn, og oft gistum við
á hjá foreldrum þínum þegar
við komum til Reykjavíkur. Þú
lærðir rafmagnstæknifræði í
Danmörku og starfaðir þar í
mörg ár þar til þú fluttist til Ís-
lands aftur og hófst störf hjá
Isavia sem verkefnisstjóri í þró-
unar- og rannsóknardeild.
Lífið hefur alls ekki alltaf
verið auðvelt hjá þér, þú misstir
Sigurð bróður þinn kornungan
úr sama sjúkdómi og þú hefur
verið að berjast við, en það var
líka gleði og léttleiki á heimilinu
hjá foreldrum þínum, Palla og
Báru, og mikið hlegið og oft
hafði pabbi þinn orð á því hvað
jólakakan hennar Báru hans
væri góð. Þú hafðir glettilega
gaman af þessu. Það var líka
gaman í skötuveislunni hjá þér í
Sønderborg hér fyrir allmörg-
um árum.
Við hittum þig og Gísla bróð-
ur þinn í Vestmannaeyjum síð-
ast eða núna í haust, þú varst
ekki margmáll enda orðinn fár-
veikur, en mikið þótti okkur
vænt um þessa heimsókn, síðan
þá höfum við verið í símasam-
bandi þar til að veikindi þín
voru orðin svo mikil og erfitt að
tala, síðan þá höfum við fengið
fréttir af þér í gegnum Gísla
bróður þinn.
Þú veist það, Dalli, að við
báðum mikið fyrir þér og við
vitum líka að þér þótti vænt um
það, einnig vitum við að þú
varst aldrei einn, það var ein-
hver sem hélt í höndina á þér
sem gaf þér styrk og alla þessa
yfirvegun. En nú eru allir þessir
erfileikar sem þú hefur verið að
berjast við af svo miklu æðru-
leysi búnir og við trúum því að
sá sem öllu ræður og stjórnar
hefur tekið vel á móti þér.
Við systkinin eigum eftir að
sakna þín, Dalli, en minningin
um góðan og heiðarlegan mann
mun lifa í hjörtum okkar. Við
biðjum algóðan Guð að styrkja
Ólöfu Elínu, dætur þínar og
systkini í sorg sinni og vitum að
nú hefur þú hitt foreldra, Sig-
urð og önnur skyldmenni í dýrð
drottins.
Með votum augum kveðjum
við þig, elsku Dalli frændi, og
við eigum eftir að sakna þín
mikið, en við eigum eftir að hitt-
ast í eilífðinni í himins dýrð.
Sigurður Óskarsson,
Friðrik Ingi Óskarsson,
Kolbrún Ósk Óskarsdóttir
og fjölskyldur.
Dalli, minn besti og skilnings-
ríkasti vinur, þú sem aldrei
fórst í manngreinarálit, hvert
ert þú horfinn á braut?
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Farðu vel og hvíl í friði, þín
er sárt saknað. Þín,
Ólöf.
Karl Pálsson HINSTA KVEÐJA
Pabbi tengdist mörgum
á ævi sinni og sýndi okkur
sem stóðu honum næst
kærleika. Með góðu for-
dæmi sýndi hann hvernig
við með greiðasemi getum
breytt miklu fyrir aðra.
Þess vegna urðu margir
þeir sem kynntumst honum
á lífsleiðinni vinir til ævi-
loka. Hann gladdi okkur og
nú megum við á sama hátt
gleðja aðra sem verða á
vegi okkar í framtíðinni.
Þín
Katrin Bára.
Nú þegar ég kveð pabba
minn, Karl, langar mig til
að vitna í ljóð eftir bróður
hans heitinn, Sigurð Þór
Pálsson, sem, eins og pabbi,
lést úr heilakrabbameini
1971.
Nú kveður við nýjan söng
nýjan, bjartan frelsissöng
um ástina,
vonina,
Lífið.
Ég ætla
að finna Guðfinnu
eftir áramót.
(Sigurður Þór Pálsson,
des. 1970)
Ég elska þig.
Íris.