Morgunblaðið - 20.12.2017, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2017
✝ Jón Svan Sig-urðsson fædd-
ist á Teigi í Eyja-
fjarðarsveit 25.
maí 1931. Hann
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi
11. desember 2017.
Foreldrar Jóns
Svans voru Sig-
urður Hólm Jóns-
son, f. 27.8. 1896,
d. 26.2. 1981, og
Matthildur Jóhannsdóttir, f.
13.6. 1904, d. 13.7. 1934. Bróð-
ir hans var Birgir Jóhann Sig-
urðsson, f. 21.3. 1930, d. 23.12.
2010. Hann var búsettur í Kan-
ada. Hálfsystkini Jóns Svans
samfeðra eru: Lilja, f. 1923, d.
2007, Helga Guðrún, f. 1927, d.
2009, Þórhalla, f. 1938, Gylfi, f.
1940, Logi, f. 1942, d. 2006,
Smári, f. 1947, Svala, f. 1949,
og Frosti Hlynur, f. 1954.
30. ágúst 1958 kvæntist Jón
Svan Þuríði Ólafsdóttur, f.
1935. Foreldrar hennar voru
Ólafur Þórðarson, f. 1911, d.
1996, og Jóna Pálsdóttir, f.
ára aldur flutti Róshildur til
dóttur sinnar Jóhönnu og Sig-
tryggs tengdasonar á Sniðgötu
2 og ól Jón Svan manninn hjá
þessu góða fólki. Sumrum
æsku sinnar varði hann hjá
Pétri og Ninnu, föðursystur
sinni, á Brávöllum fyrir utan
Akureyri. Árið 1947 fluttist
Jón Svan til Reykjavíkur, hóf
prentnám í Prentsmiðjunni
Eddu. Hann kvæntist Þuríði
Ólafsdóttur árið 1958 og ári
síðar fæddist einkadóttir
þeirra, Svala Hrönn. Á þeim
tíma var Jón Svan ráðinn
prentsmiðjustjóri hjá Prent-
smiðjunni Hilmi. Samhliða
prentinu ráku þau hjónin sam-
an Prímapylsur við Nýja bíó og
gerði sá rekstur þeim kleift að
kaupa sína fyrstu prentvél.
Prentsmiðjan Svansprent hóf
rekstur 1967 og var fjölskyldu-
fyrirtækið 50 ára á þessu ári.
Stóð Jón Svan sjálfur vaktina
alla sína tíð.
Jón Svan stundaði laxveiðar
og golfið var annað útivistar-
sport sem átti hug hans allan.
Hann var bridge-spilari,
keppnismaður og með tilkomu
netsins spilaði hann mikið við
fólk frá öllum heimshornum.
Útförin fer fram frá Vídal-
ínskirkju í Garðabæ í dag, 20.
desember 2017, klukkan 11.
1913, d. 1942.
Dóttir þeirra er
Svala Hrönn, f.
1959, gift Sverri
Salberg Magnús-
syni, f. 1958. Börn
þeirra eru: 1) Jón
Svan Sverrisson, f.
1981. Sambýlis-
kona hans er
Sigurbjörg
Magnúsdóttir, f.
1980. Dóttir þeirra
er Svala, f. 2012. 2) Þuríður
Sverrisdóttir, f. 1984. Dóttir
hennar er Bríet Katla Einars-
dóttir, f. 2010. Sambýlismaður
Þuríðar er Andri Þór Sturlu-
son, f. 1984. Börn þeirra eru
Jörfi, f. 2014, og Björt, f. 2015.
3) Salbjörg Kristín Sverris-
dóttir, f. 1994. Sambýlismaður
hennar er Hilmar Yngvi
Birgisson, f. 1993.
Jón Svan ólst upp hjá Rós-
hildi Jónsdóttur, móðurömmu
sinni, eftir fráfall móður sinnar
aðeins þriggja ára gamall.
Fyrst á heimili Sigurðar á
Oddeyrargötu 38 en um sex
Elsku afi minn er fallinn frá
eftir stutt veikindi sem komu eins
og þruma úr heiðskíru lofti. Að-
eins nokkrum vikum áður nutum
við náttúrunnar saman við ár-
bakkann í Norðlingafljóti og
renndum fyrir lax ásamt góðu
fólki. Ég var mjög ung þegar afi
smitaði mig af laxveiðiáhugamáli
sínu og við tvö áttum mjög góðar
stundir saman úti í á og tíndum
bláber upp í okkur inni á milli.
Yfirleitt var það samt þannig að
afi setti í fiskinn og rétti mér svo
stöngina. Ég held að það hafi ekki
liðið eitt sumar án þess að við fær-
um saman í veiðitúra og ungling-
urinn ég svaf kannski aðeins
meira úti í bíl en áður fyrr. Síðari
ár hefur mitt hlutverk verið að
veiða þar sem afi komst ekki,
hjálpa honum að þræða öngla og
beygja mig eftir fiskunum. Ég
brosi enn yfir tilhugsuninni þegar
við fórum, bara held ég í fyrra, út-
keyrð og svöng inn á rosalega fínt
hótel, enn með orma í vasanum
eftir daginn. Að okkur hafi verið
hleypt inn miðað við útganginn á
okkur er mér ráðgáta, en matur-
inn var einstaklega góður og við
afi nutum samverunnar eftir gott
fiskirí fyrr um daginn. Og að ég sé
að skrifa þessi orð svo stuttu síðar
er mjög óraunverulegt, en þessar
minningar eru núna eitt það dýr-
mætasta sem ég á.
Afi var náttúru- og fuglaunn-
andi sem kenndi afastelpunni
sinni frá unga aldri að bera virð-
ingu fyrir umhverfinu. Þegar ég
var lítil fannst mér svo merkileg
sú tenging sem hann átti við dýr-
in. Mér fannst hann geta átt í
samræðum við fuglana og hans
bestu stundir voru út í náttúrunni
að gefa fuglunum með afabörnum
og síðar langafabörnum sínum.
Hann náði einnig alveg einstakri
tengingu við öll þau gæludýr sem
við fjölskyldan áttum. Þó að við
höfum hann nú grunaðan um að
gefa dýrunum eitthvað aðeins
meira og gómsætara en bara at-
hyglina.
Alla tíð hefur hann sýnt mikinn
áhuga á lífi og starfi okkar syst-
kinanna, fylgst með öllum okkar
sigrum, hæðum og lægðum stolt-
ur með sínu einstaka brosi og
hlýjum faðmi. Ég er alveg viss um
að líkamshiti afa var hærri en
annarra, því orkan og krafturinn
frá honum hefur alla tíð verið
gríðarlega smitandi. Hann ætlaði
aldrei að yfirgefa okkur, hann var
alltaf á leiðinni aftur út í lífið og
sagði að þetta hefði bara verið æf-
ing fyrir stóra daginn. Eitt það
síðasta sem hann sagði við mig
var að hann ætlaði sér að hefja
nýtt líf. Ég trúi því að það líf sé
hafið og að hann sé núna einhvers
staðar út í miðri á að njóta stór-
brotinnar náttúru og dýralífs í
umhverfi sem við hin fáum að
njóta síðar meir.
Það er stundum sagt um menn
að þeir séu höfuð fjölskyldunnar,
en afi Svan var hjartað og það
mun slá um ókomna tíð í afkom-
endum hans.
Hvíl í friði, elsku besti afi minn,
og ég veit að þú ert hjá mér,
Þín afastelpa
Þuríður (Dússý).
Kær bróðir minn og vinur er
fallinn frá 86 ára að aldri.
Svan bróður minn þekkti ég lít-
ið á bernskuárum mínum. Hann
flutti suður þegar ég var lítill
drengur og á þeim tímum, um
miðja síðustu öld, var ekki oft far-
ið á milli Akureyrar og Reykja-
víkur. Eina bjarta minningu á ég
um þá bræður Svan og Bigga en
það er þegar þeir komu í Ásláks-
staði á glansandi nýjum Rússa-
jeppa sem pabbi okkar var að fá
sér. Þetta var stór stund í lífi 10
ára sveitastráks og í minningunni
má varla á milli sjá hvort var
meira spennandi, glæsilegu og
skemmtilegu bræður mínir eða
nýi bíllinn hans pabba.
Seinna þegar ég var komin
með fjölskyldu jókst samband
okkar og mikil og góð vinátta
hófst.
Í gegnum árin höfum við fjöl-
skyldurnar átt ótal samveru-
stundir og farið víða, bæði innan-
lands og utan. Vert er að minnast
árlegrar veiðiferðar stórfjöl-
skyldunnar í Norðlingafljót. Þar
var mikið veitt, flott veisluborð og
ljúfar samverustundir. Síðasta
veiðiferð okkar bræðra var fyrir
þremur mánuðum. Þá sem oft áð-
ur var feiknagóð veiði og við átt-
um dýrmætar stundir saman við
árbakkann. Ég fann þó að líkam-
legt þrek bróður míns var minna
en áður en hugurinn við veiðina
var óbreyttur frá fyrri árum.
Við hjónin áttum líka með þeim
góða daga suður í Arizona, sól-
ardaga á Kanarí og samveru-
stundir í Vancouver. Þetta eru
tímar sem við hugsum til með
miklu þakklæti. Einnig var gam-
an hjá okkur þegar Biggi bróðir
og hans fjölskylda komu í heim-
sókn frá Kanada. Þá var oft efnt
til veislu hér fyrir norðan þar sem
flest systkini okkar komu og voru
með, það voru skemmtilegar
stundir sem gott er að minnast.
Við Svan bróðir áttum dýr-
mætar stundir saman þegar við
fórum til Vancouver og kvöddum
Bigga bróður í desember 2010.
Dússý og Svan voru einstök
hjón, góðvild þeirra við okkur og
börnin okkar Agnesi, Önnu
Brynju og Magnús Smára og síð-
ar fjölskyldur þeirra, auk stórfjöl-
skyldunnar fyrir norðan er ómet-
anleg og fyrir það þökkum við af
alhug.
Elsku Dússý, Svala og fjöl-
skyldur ykkar, við kveðjum Svan
með virðingu og þakklæti í hjarta
og heiðrum minningu hans með
því að treysta vináttu og fjöl-
skylduböndin um ókomna tíð.
Kæri bróðir, þakka þér fyrir
allt.
Smári Sigurðsson
og fjölskylda.
Á ísköldum janúardegi fyrir
tæpum þremur árum fórum við
feðginin á fund Svans frænda. Til-
gangur heimsóknarinnar var að
toga upp úr honum sögur af syst-
ur hans Helgu en til stóð að setja
saman lítið kver um lífshlaup
hennar. Þetta reyndist örlagarík-
ur dagur. Móttökurnar í Svans-
prenti voru fallegar og þrátt fyrir
að frændi segðist lítið muna frá
æsku þeirra systkina fór frásagn-
argleði hans fljótt á flug.
Við fengum ómetanlega innsýn
í æsku Svans á Akureyri en efst í
huga hans voru sumrin á Brávöll-
um, rétt norðan við kaupstaðinn.
Segja má að í frásögn hans hafi
komið fram allir þeir mannkostir
sem hann mótaði með sér á lífs-
leiðinni.
Eljusemi, sjálfsbjargarvið-
leitni, ástríða fyrir veiði hvers
konar, leiftrandi skopskyn og síð-
ast en ekki síst manngæska.
Gamla Akureyri og Eyjafjörður
lifnuðu við þegar hann sagði frá
hvernig hann lék sér í grunninum
að Akureyrarkirkju, renndi sér á
ísilagðri Eyjafjarðaránni til að
heimsækja ættingja inn í firði, fór
á trillu til móts við Bretana sem
lónuðu fyrir utan Brávelli til að
selja þeim fersk egg fyrir bein-
harða peninga eða skrapp á
dansiball í Vaglaskógi á björtum
sumarnóttum. Svan elskaði nátt-
úruna og gjafir hennar sem hann
fór vel með.
Hann hvíslaði að okkur að nú
færi hann og gæfi mávunum æti
við hvert tækifæri.
Svan var einstök manneskja og
Helga systir hans naut þess en
bræður hennar Svan og Birgir
voru henni afar góðir alla tíð.
Fyrir það verðum við ævinlega
þakklát.
Þegar við kvöddum Svan þenn-
an dag bað hann um að fá að
prenta litla kverið. Sjálfsagt
renndi hann ekki í grun, frekar en
okkur, að úr yrði bók en það var
okkur afar mikils virði að fá hana
prentaða af natni og fagmennsku
í prentsmiðjunni hans.
Við sendum Dússý, Svölu og
fjölskyldu okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Við minnumst frænda
með miklu þakklæti og hlýju.
Haukur og Hildur.
Þegar sex barna fjölskylda
fluttist frá Vestmannaeyjum til
Reykjavíkur í lok sjöunda áratug-
arins var að mörgu að hyggja.
„Stórborgin“ var okkur krökkun-
um framandi en stoðnet vina og
ættingja, sem við höfðum minni
afskipti haft af áður, tók að
styrkjast. Dússý, sem var uppeld-
isdóttir Svölu frænku, systur
pabba, og eiginmaður hennar,
Jón Svan, höfðu þar afar kær-
komna innkomu. Traust vinátta
þeirra hjóna reyndist foreldrum
okkar mikilvæg.
Til að létta undir á stóru heim-
ili útveguðu Svan og Dússý mér
strax vinnu með skóla við að þrífa
portið við litla pylsusjoppu sem
þau ráku; Príma pylsur, sem var
við portið frá Austurstræti inn að
Nýja bíói. Þar kynntist ég úti-
gangsmönnum og broddborgur-
um sem stöldruðu stundarkorn
við þegar þeir sáu ungan manninn
sópa og spúla portið. Þessi vinna
og samskipti í portinu voru merk
upplifun og lærdómur fyrir ung-
ling. Með þessari tímavinnu var
líka kærkominn vasapening að fá
og auðvitað pylsu í lok dagsverks.
Öll yngri systkinin nutu þessa síð-
an með góðum sælgætisveiting-
um eldri bróður á útborgunardegi
og allt var þetta sett í samhengi
við Dússý og Svan. Gylfi bróðir
minn tók síðan við á unglingsár-
unum og naut gjarnan aðstoðar
Margrétar systur.
Svansprent, fyrirtæki Svans
og Dússýjar, er 40 ára á þessu ári
og enn rekið af nánustu fjöl-
skyldu. Frá upphafi hefur Svans-
prent verið ein virtasta og vand-
aðasta prentverksmiðja hér á
landi.
Á menntaskólaárum kallaði
Jón Svan á okkur til að vinna m.a.
við flutning á prentsmiðjunni úr
Skeifunni upp í Kópavog. Hann
greiddi hópi námsmanna, sem ég
hafði smalað saman, mjög rausn-
arlega fyrir viðvikið. Á þeim árum
kynntist ég nákvæmninni sem
einkenndi störf Jóns Svans. Gæð-
in skiptu miklu máli. Svan kenndi
mér að mæla rétt, líta beint á
tommustokk og hallamál. Það gat
munað millimetra ef það var ekki
gert. Við vorum allmargir ung-
lingarnir sem annars hefðum fall-
ið illa á því nákvæmnisprófi í
framtíðinni. Það að „mæla tvisvar
og saga einu sinni“ er ágæt lífs-
speki.
Slík nákvæmni og þolinmæði
kom auðvitað fram í öðru sem
Svan gerði, hvort sem var í starfi
eða leik, prentverki, laxveiði eða
golfi. Svo vel að það mátti vel
halda því fram að „Svansvottun“
tengdist beint Jóni Svan og
Svansprenti.
Þegar ég kynntist Bryndísi, til-
vonandi eiginkonu minni, í
menntaskóla kom í ljós að Svala
Hrönn, einkadóttir þeirra hjóna,
var bekkjarfélagi Bryndísar og
vinkona úr Hvassaleitisskóla.
Svala hefur fengið það besta í
vöggugjöf frá báðum foreldrum.
Viðmót þeirra hjóna var alltaf
innilegt og þegar við krakkarnir
mættum í heimsókn var eins og
þau væru að taka á móti höfðingj-
um. Dússý er einstök manneskja,
alltaf jákvæð og hjálpleg. Hún
hefur lifað merka ævi og þau ver-
ið mjög samstiga í öllum verkefn-
um. Hún horfir nú á eftir sínum
sálufélaga, góðum og vönduðum
eiginmanni og föður.
Við systkinin, Þorsteinn Ingi,
Árni, Gylfi, Þór, Margrét og Sif
ásamt Kristínu móður okkar,
færum Dússý, Svölu Hrönn og
fjölskyldu innilegustu samúðar-
kveðjur og þökkum fyrir sam-
fylgdina og fallegar minningar
um góðan dreng.
Árni Sigfússon.
Ég kynntist Jóni Svan Sig-
urðssyni fyrst um miðjan 6. ára-
tug síðustu aldar. Þá kom hann til
Eyja ásamt konuefninu, Dússý,
frænku minni í Suðurgarði og
hafði meðferðis nokkrar golfkylf-
ur og bolta handa okkur Suður-
garðsfrændum, mér og Árna Óla.
Þetta færði hann okkur að gjöf
ásamt því að sýna okkur réttu
handbrögðin við golfleik. Enn
þann dag í dag nota ég krækju-
gripið sem hann kenndi okkur og
hefur reynst vel. Við Árni Óli
komum okkur upp heldur frum-
stæðum fjögurra holna golfvelli á
Suðurgarðstúnunum og fyrsta
flötin var einmitt á hlaðinu í
Gvendarhúsi þar sem við Katrín
búum núna. Og Svan var óþreyt-
andi við að senda okkur kylfur
sem hann var hættur að nota,
ásamt golfboltum.
Þetta voru fyrstu kynnin af
Svan, kynni sem ekki rofnuðu
fyrr en hann kvaddi okkur á dög-
unum. Saman áttum við svo eftir
að spila allnokkra golfhringi um
ævina en hann var áhugamikill
kylfingur alla tíð.
Næst bar svo fundum okkar
saman þegar við frændur
ákváðum að hefja nám í Kennara-
skólanum haustið 1961. Þá vant-
aði mig húsnæði í Reykjavík og
þau Svan og Dússý skutu yfir mig
skjólshúsi og leigðu mér herbergi
ásamt fæði gegn vægu gjaldi á
Ljósvallagötunni þar sem þau
bjuggu ásamt dóttur sinni, Svölu
Hrönn. Þar átti ég gott atlæti
fyrsta skólaárið í Kennaraskólan-
um og raunar alla skólagönguna
þó svo að ég flytti í annað hús-
næði.
Svan átti líka heiðurinn af því
að kynna mig fyrir heimi blaða-
mennskunnar. Hann var prent-
smiðjustjóri hjá Hilmi hf. sem gaf
út Vikuna og Svan kom mér í
kynni við Gísla heitinn Sigurðs-
son sem þá var ritstjóri Vikunnar,
sagði að ég væri efnilegur. Ég
vann nokkur verkefni fyrir Gísla
og var svo í framhaldi af því ráð-
inn blaðamaður á Vikunni vorið
1965. Þar hófst blaðamennskufer-
illinn sem síðan stóð með ein-
hverjum hléum í rúm 50 ár og ég
á í raun Svan, vini mínum, að
þakka.
Það var alltaf jafnánægjulegt
að vera í vinahópi þeirra hjóna og
heimsækja þau, bæði lífsglöð og
jákvæð og ég man aldrei eftir að
hafa séð Svan í vondu skapi, alltaf
var sama geislandi brosið og já-
kvæðnin, sama á hverju gekk,
meira að segja þegar ég lenti í
árekstri á Willys-jeppanum hans,
sem ég fékk lánaðan á Þorláks-
messu árið 1962. Ég segi ekki að
hann hafi þá brosað en jafnaðar-
geðið var til staðar og gert gott úr
öllu.
Jón Svan Sigurðsson er einn
þeirra sem standa upp úr í þeim
hópi fólks sem ég hef kynnst um
ævina. Ekki aðeins fyrir það hve
vel hann og Dússý reyndust mér
á mínum skólaárum heldur einnig
fyrir vináttu alla tíð síðan og ekki
síst fyrir glaðlyndi og jákvætt við-
horf sem ég held að hafi haft sín
áhrif á mig gegnum tíðina.
Við Katrín sendum þeim
Dússý og Svölu Hrönn og fjöl-
skyldunni samúðarkveðjur okk-
ar. Minningin um einstakan sam-
ferðamann og vin mun lifa þótt
hann sé horfinn á braut.
Sigurgeir Jónsson.
Hann var stórbrotinn persónu-
leiki. Hann bar fas ríkulegra hlíða
Eyjafjarðar, þar sem hann ólst
upp, yfirvegað með öflugum kar-
akter í farteskinu. Hann var
glæsilegur, lipur og snar, golfari
af Guðs náð og laxveiðimaður af
bestu gerð. Hans aðalsmerki voru
hjálpsemi hans og umhyggja og
jákvætt viðmót, aldrei illur, alltaf
skapgóður, trygglyndur og glað-
lyndur, enda víðsýnni en margir
og var ekki að hanga í fordómum.
Hann gat verið fastur fyrir en
fljótur að miðla málum til lausna.
Það voru alltaf hlunnindi og
skemmtilegt að hitta hann og eiga
hann að.
Jón Svan Sigurðsson, prentari
og atvinnurekandi í Svansprenti,
stofnaði fyrir margt löngu Prima
pylsur með Dússý konu sinni,
Þuríði Ólafsdóttur frá Suðurgarði
í Vestmannaeyjum. Hún var
sama athafnamanneskjan og
maður hennar og saman voru þau
tvíefld, líf og fjör og blússandi
drifkraftur.
Eftir nokkur ár í pylsusölu
stofnuðu þau prentsmiðjuna
Svansprent á annarri hæð í einni
af götum Skeifunnar en Svans-
prent varð að rómuðu stórfyrir-
tæki í Auðbrekku í Kópavogi.
Í nær 60 ár höfum við átt sam-
leið með þeim Svan og Dússý
frænku okkar og fyrstu ár þessa
tímabils vorum við frændur úr
Eyjum, bróðir Dússýjar Árni Óli
Ólafsson frá Suðurgarði, Sigur-
geir Jónsson frá Þorlaugargerði
og undirritaður nánast fastir
heimilismenn hjá þeim hjónum í
Reykjavík á Kennaraskólaárum
okkar, frordekraðir og vel
haldnir. Það var góð vist og um-
burðarlyndið ótrúlegt og mikillar
þakkar vert.
Það var alltaf góð ára sem
fylgdi Dússý og Svan og bætti þó
um betur þegar Svala Hrönn
dóttir þeirra kom til sögu, en hún
stjórnar nú Svansprenti sem býr
að afbragðs starfsfólki sem alla
tíð.
Jón Svan var leikglaður mað-
ur, auk golfs og laxveiði lék hann
brids um allan heim í tölvum.
Hann átti marga vini og trausta
hvar sem hann kom við sögu og
hans er sárt saknað. Hvað er að
frétta? var alltaf viðkvæðið hjá
Svan og hann var tilbúinn í rök-
ræður um hvað sem var, fljótur að
tengja. Hann minnti mig stund-
um á eftirminnilegan föður sinn,
Sigurð, sem ég man að þekkti alla
bæi á Suðurlandi með nafni þegar
hann kom þar í fyrsta sinn, af
handbókum bænda.
Það er vont að geta ekki hitt
Svan um sinn en minningin lifir.
Megi góður Guð vernda Dússý,
Svölu Hrönn, börn og barnabörn
og fjölskyldur og vini. Við Dóra
kona mín og Breki þökkum allt og
allt.
Það væri skemmtilegt að vera
á flötinni stóru hjá Herra vorum
þegar Svan mætir og mundar
golfkylfuna og spyr frétta þessi
stórbrotni en hlédrægi persónu-
leiki.
Árni Johnsen.
Ég kynnist Jóni Svan fyrst fyr-
ir rúmlega 40 árum. Hann var þá
nýbúinn að stofna Svansprent og
ég að vinna við prentþjónustu
sem hann verslaði við. Ég sá strax
að þarna var ungur athafnamaður
með skýra sýn á hvert hann ætl-
aði með fyrirtækið sitt í ört vax-
andi prentmarkaði. Það var því
ekki erfitt að samþykkja boð um
vinnu hjá honum þegar hann
hafði samband við mig. Hans
stefna var að bjóða gæðaprentun
á góðu verði og fljóta afgreiðslu.
Markhópurinn varð auglýsinga-
stofur og fyrirtæki sem voru farin
að gera gæðakröfur. Þetta tókst
hjá honum og fyrirtækið fékk
fljótt gott orð á sig fyrir gæði og
persónulega þjónustu og stækk-
aði ört.
Svan hafði mjög gott auga fyrir
tækjakaupum en safnaði samt
aldrei skuldum og hefur tækja-
kostur fyrirtækisins alltaf verið
til fyrirmyndar í prentiðnaði sem
hefur tekið ótrúlegum breyting-
um í gegnum árin. Hann var
næmur á að fá til sín gott fólk í
vinnu og nægði að horfa í augu
fólks og handtak við ráðninguna
og fólk fékk síðan ábyrgð ef það
stóð sig vel í starfinu. Mörg dæmi
eru um starfsfólk sem ætlaði að
stoppa stutt en varð síðan í ára-
tugi hjá fyrirtækinu og lítur á fyr-
irtækið sem sína fjölskyldu. Und-
ir það síðasta minnkaði hann veru
sína í fyrirtækinu en kom samt
alltaf akandi á hverjum degi að gá
hvort allar vélar væru í lagi, rugg-
aði aðeins bátnum og gekk síðan
glottandi út í bílinn með hundinn
sinn.
Jóns Svans verður sárt saknað
í fyrirtækinu enda stór þáttur í lífi
þess fólks sem þar vinnur.
Sverrir Brynjólfsson.
Jón Svan
Sigurðsson